Aberracja chromatyczna

Aberracja chromatyczna

Aberrację chromatyczną mierzymy dla plików RAW w najwyższej dostępnej rozdzielczości, dla najniższego ISO i z najniższymi ustawieniami odszumiania i wyostrzania. Pomiar wykonywany jest dla pełnego zakresu przysłon. Przedstawiany wykres pokazuje najgorsze wartości.

Producent zapewniał, że precyzyjnie zaprojektowany i nowoczesny układ optyczny będzie skutecznie eliminował aberrację chromatyczną. Niestety, trudno jest się z tym zgodzić. Po szczegółowych testach w naszym laboratorium DxO otrzymaliśmy zgoła odmienne wyniki. Warto jednak nadmienić, że ta wada układu optycznego jest zmorą niejednej jasnej konstrukcji.

Największą aberrację chromatyczną zanotowaliśmy na najszerzej otwartej przysłonie f/1.2. Jej wartość wyniosła 1.38 piksela. Podobne wyniki zaobserwowaliśmy również na innych przysłonach. Wprawdzie nie są to ogromne liczby, jednak martwić może sama charakterystyka tej wady. Wypełniła sporą część kadru i skoncentrowała się głównie po jego lewej stronie. W praktyce wyraźne przebarwienia kontrastowych fragmentów zdjęcia są już bardzo widoczne, co może zepsuć ogólny odbiór fotografii.

Aberracja chromatyczna w praktyce

Dodaj ocenę i odbierz darmowy e-book

Spis treści

• Olympus M.Zuiko Digital ED 45 mm f/1.2 PRO - test obiektywu
• Konstrukcja
• Ustawianie ostrości
• Rozdzielczość
• Rozmycie
• Aberracja chromatyczna
• Dystorsja
• Winietowanie
• Odblaski
• Podsumowanie
• Zdjęcia przykładowe