11
Udostępnij:
Link skopiowano!
Do góry
Nowość
Jeśli podoba Ci się ten artykuł KLASZCZ!
Ok!

World Press Photo 2025 - zobacz najlepsze zdjęcia reportażowe minionego roku

Dobiega końca kolejna edycja najważniejszego konkursu fotografii prasowej na świecie. Jury World Press Photo opublikowało właśnie listę zwycięskich projektów w sekcjach regionalnych. Oto najlepsze zdjęcia pojedyczne, reportaże i projekty długoterminowe ostatniego roku.

Autor: Maciej Luśtyk

27 Marzec 2025
Artykuł na: 4-5 minut

Za nami kolejna edycja konkursu World Press Photo, który od 4 lat działa  w nowej formule, która zupełnie zmieniła oblicze tego wydarzenia. Organizatorzy m.in. pozbyli się kategorii tematycznych, a całe wydarzenie podzielili na regiony, z osobnymi jury, aby rzucić więcej światła na „niedoreprezentowanych” twórców i wspierać większą różnorodność historii oraz autorów.

PANASONIC LUMIX S1R II - raty 20 x 0%
15 499 zł
SONY FE 400-800 MM F/6.3-8 G OSS - raty 20 x 0%
13 299 zł
OM SYSTEM OM-3 - 5 lat gwarancji
8 499 zł
NIKON NIKKOR Z 35 MM F/1.2 S - przedsprzedaż
13 999 zł
Canon EOS R5 II + raty 20 x 0 %
20 499 zł

Efekt tych działań, był łatwy do przewidzenia. Brak różnorodności w zakresie dyscyplin fotograficznych sprawił, że World Press Photo z konkursu pokazującego najważniejsze wydarzenia na świecie stało się konkursem prawie w całości nakierowanym na współczesny storytelling i lokalny reportaż zaangażowany.

Największym problemem konkursu stało się jednak to, że z racji formuły wymuszającej nagradzanie projektów z danych regionów, w finale zaczęło brakować miejsca dla projektów, które wcześniej prawdopodobnie by się w nim znalazły. Symptomatyczne było chociażby to, że z tego powodu w zeszłorocznej edycji WPP jury musiało utworzyć specjalne wyróżnienia dla zdjęć dokumentujących wydarzenia w Strefie Gazy.

World Press Photo 2025 - najlepsze zdjęcia pojedyncze

Fot. Mosab Abushama, Life Won't Stop, nagroda w kat. regionalnej Africa / World Press Photo 2025Pan młody pozuje do portretu na swoim ślubie. W Sudanie tradycją jest świętowanie ślubu uroczystą strzelaniną. Omdurman, Sudan, 12 stycznia 2024 r.W styczniu 2024 r. fotograf został poproszony przez przyjaciela o udokumentowanie jego ślubu w Omdurmanie, mieście stale będącym celem nalotów. „Pomimo starć i przypadkowych ostrzałów w mieście, ślub był prostym, ale radosnym wydarzeniem. Wojna w Sudanie, która rozpoczęła się w kwietniu 2023 r., przyniosła okropności i przesiedlenia, zmuszając mnie do opuszczenia domu z dzieciństwa i przeniesienia się do innej części miasta. Był to czas, którego nikt z nas nie spodziewał się przeżyć. Jednak ten ślub był przypomnieniem radości codziennego życia, która wciąż jest możliwa pośród tragedii i rozpaczy” - wyjaśnia Mosab. Zdjęcie zostało zrobione aparatem telefonu komórkowego.
Fot. Temiloluwa Johnson, Mother Moves, House Approves, nagroda w kat. regionalnej Africa / World Press Photo 2025Uczestnicy „Heavenly Bodies”, podziemnego wydarzenia podczas Lagos Pride, świętują wybór „matki roku”. Lagos, Nigeria, 21 czerwca 2024 r. Członkowie społeczności LGBTQI+ w Nigerii stoją w obliczu reperkusji prawnych, powszechnej dyskryminacji społecznej i przemocy fizycznej. „Heavenly Bodies: Notes on Fola Francis” była trzecią edycją jednej z największych imprez dragowych w Nigerii. Seria została nazwana na cześć zmarłej Foli Francis, transpłciowej ikony, aktywistki i pierwszej otwarcie transpłciowej osoby, która chodziła po wybiegu podczas Tygodnia Mody w Lagos. Pomimo wszystkich zagrożeń, wydarzenie było elektryzującym doświadczeniem, zapewniając tętniącą życiem przestrzeń do świętowania miłości i swobodnego wyrażania siebie. Przetłumaczono z DeepL.com (wersja darmowa)
Fot. Marijn Fidder, Tamale Safalu, nagroda w kat. regionalnej Africa / World Press Photo 2025 Kulturysta Tamale Safalu trenuje przed swoim domem. Kampala, Uganda, 25 stycznia 2024 r. Pomimo utraty nogi po strasznym wypadku motocyklowym w 2020 roku, Tamale Safalu pozostał zaangażowany w kulturystykę, stając się pierwszym niepełnosprawnym sportowcem w Ugandzie, który rywalizował ze zwykłymi zawodnikami. Jego siła i determinacja w obliczu przeciwności losu rzuca wyzwanie stereotypom i służy jako inspiracja dla ludzi z różnych środowisk. „Rywalizując jako kulturysta na scenie, chcę zachęcić inne osoby niepełnosprawne do rozpoznania własnych talentów i nie spuszczania głowy” - mówi Tamale.
Fot. Jae C. Hong, Associated Press, Korea Adoption Fraud, nagroda w kat. regionalnej Asia-Pacific and Oceania / World Press Photo 2025Nicole Motta (z lewej) i jej biologiczny ojciec Jang Dae-chang ocierają łzy po emocjonalnym spotkaniu, około 40 lat po ich rozstaniu. Seul, 31 maja 2024 r. Dokumenty Nicole mówią, że została adoptowana z koreańskiego sierocińca w 1985 roku, po tym jak trafiła pod opiekę sąsiadów. Dae-chang mówi, że jego rodzina została rozłączona po upadku jego biznesu. Kiedy próbował odnaleźć Nicole, dowiedział się, że krewny ją oddał. Około 200 000 koreańskich dzieci zostało wysłanych na adopcję do USA od lat pięćdziesiątych XX wieku. Dochodzenie Associated Press ujawniło dowody na fałszowanie dokumentacji w wielu z tych przypadków. Dzieci takie jak Nicole dorastały w poszukiwaniu swoich korzeni, ale odkryły, że ich historia życia nie jest taka, jak im się wydawało
Fot. Mas Agung Wilis Yudha Baskoro, The Impact of Nickel Mining on Halmahera Island, nagroda w kat. regionalnej Asia-Pacific and Oceania / World Press Photo 2025Robotnicy jadą w kierunku zakładu wytapiania i przetwarzania niklu. Weda, Halmahera, Indonezja, 12 sierpnia 2024 r. Wydobycie niklu w Indonezji wzrosło w ciągu ostatniej dekady, a Weda Bay odpowiada obecnie za 17% światowej produkcji metalu niezbędnego do produkcji akumulatorów do pojazdów elektrycznych i magazynowania energii odnawialnej. Badania wskazują, że wylesianie spowodowane wydobyciem prowadzi do dłuższych i częstszych powodzi. Wzrosło również zanieczyszczenie powietrza spowodowane wytopem niklu i produkcją energii z węgla, a jeden z lokalnych ośrodków zdrowia odnotował 25-krotny wzrost zachorowań na choroby układu oddechowego w latach 2020-2023.
Fot. Jerome Brouillet, Agence France-Presse, Gabriel Medina During the Paris 2024 Olympic Games, nagroda w kat. regionalnej Asia-Pacific and Oceania / World Press Photo 2025Brazylijczyk Gabriel Medina triumfalnie wyskakuje z dużej fali w piątym biegu trzeciej rundy surfingu mężczyzn podczas Igrzysk Olimpijskich 2024. Teahupo'o, Tahiti, Polinezja Francuska, 29 lipca 2024 r. Medina uzyskał niemal idealny wynik 9,9 w i zdobył brąz, oddając złoty medal Kauli Vaastowi z Francji. Zdjęcie to było szeroko rozpowszechniane, uzyskując ponad 9,5 miliona polubień na samym Instagramie Mediny. Surfing zadebiutował na igrzyskach olimpijskich w Tokio w 2020 roku. Podczas igrzysk w Paryżu w 2024 r. zawody surfingowe odbyły się prawie 26 000 kilometrów od Francji, na Tahiti, w półautonomicznej Polinezji Francuskiej, regionie słynącym z trudnych fal.
Fot. Florian Bachmeier, Beyond the Trenches, nagroda w kat. regionalnej Europe / World Press Photo 2025Anhelina (6), która doznała traumy i cierpi na ataki paniki po ucieczce ze swojej wioski, leży w łóżku w nowym domu. Borszcziwka, Ukraina, 7 marca 2024 r. Trwający konflikt w Ukrainie zmusił rodzinę Anheliny do szukania schronienia. Anhelina mieszka teraz ze swoją babcią Larisą w Borszcziwce, 95 kilometrów od Kupiańska, podczas gdy jej matka mieszka i pracuje w Charkowie - około godziny drogi stamtąd. Fotograf chciał rzucić światło na dzieci, które dorastały w otoczeniu przemocy. Ich niewinność została złamana, ale ich duch przetrwał, gdy przystosowywały się do nowego życia.
Fot. Nanna Heitmann, Magnum Photos, Underground Field Hospital, nagroda w kat. regionalnej Europe / World Press Photo 2025Żołnierz ranny w pobliżu miasta Bakhmut leży w szpitalu polowym w podziemnej winiarni. Później amputowano mu lewą nogę i rękę. Donbas, Ukraina, 22 stycznia 2024 r. Żołnierz został wcielony do walki ze wspieraną przez Rosję separatystyczną „republiką” Doniecką we wschodniej Ukrainie 22 lutego 2022 r., na dwa dni przed pełną inwazją Rosji na ten kraj. Później Rosja jednostronnie zaanektowała to terytorium, a milicja, która go wcieliła, została połączona w jednostkę armii rosyjskiej. Rosja zajęła ogromne połacie wschodniej Ukrainy, a miasto Bachmut było świadkiem jednych z najkrwawszych bitew tej wojny
Fot. Prins de Vos, Queer Gallery, Mika, nagroda w kat. regionalnej Europe / World Press Photo 2025Mika (21) od 22 miesięcy czeka na pierwszą konsultację w klinice gender. W międzyczasie osobiście pokrył koszty operacji i leczenia hormonalnego. W końcu odbył pierwszą konsultację w maju 2024 roku. Rotterdam, Holandia, 2 lutego 2024 r. Wydłużone oczekiwanie na pierwszą wizytę w celu oficjalnego potwierdzenia płci jest codziennością zarówno w Holandii, jak i na całym świecie. Wpływ tej sytuacji na samopoczucie osób niebinarnych i transpłciowych może być bardzo głęboki, powodując frustrację, izolację i rozpacz. Fotograf ma na celu podkreślenie tych kwestii, wspieranie większego zrozumienia wpływu oczekiwania na życie ludzi oraz zachęcanie do bardziej inkluzywnego i współczującego podejścia do opieki potwierdzającej płeć.
Fot. Jabin Botsford, The Washington Post, Attempted Assassination of Donald Trump, nagroda w kat. regionalnej North & Central America / World Press Photo 2025Agenci Secret Service pomagają republikańskiemu kandydatowi na prezydenta Donaldowi Trumpowi zejść ze sceny chwilę po tym, jak kula zamachowca trafiła go w ucho podczas wiecu wyborczego. Butler, Pensylwania, Stany Zjednoczone, 13 lipca 2024 r. Uważa się, że próba zamachu na Donalda Trumpa i związane z nią doniesienia medialne stanowiły punkt zwrotny w kampanii prezydenckiej, który ukształtował nie tylko nadchodzące wybory, ale także polityczną przyszłość USA. Tuż po strzelaninie republikański kandydat na prezydenta w 2024 roku wyzywająco krzyczał: „Walczcie, walczcie, walczcie!”. Warto zauważyć, że ten obraz, uchwycony kilka sekund później, przedstawia rzadki i szczery moment kruchości w kampanii, która koncentrowała się na witalności i sile.
Fot. John Moore, Getty Images, Night Crossing, nagroda w kat. regionalnej North & Central America / World Press Photo 2025Chińscy migranci ogrzewają się podczas zimnego deszczu po przekroczeniu granicy USA-Meksyk. Campo, Kalifornia, 7 marca 2024 r. Nielegalna imigracja z Chin do Stanów Zjednoczonych wzrosła dramatycznie w ostatnich latach z powodu wielu czynników, w tym trudnej gospodarki i strat finansowych spowodowanych surową polityką dot. pandemii COVID-19. Ludzie emigrują też pod wpływem samouczków, pokazujących jak przedostać się przez granicę, pokazywanych na chińskich platformach społecznościowych. Ten obraz, przedstawia złożone realia migracji, które są często spłaszczane i upolityczniane w dyskursie publicznym.
Fot. Philip Montgomery, The New York Times Magazine, Constance Wynn II, Wilkes-Barre, Pennsylvania, 2025, nagroda w kat. regionalnej North & Central America / World Press Photo 2025W dniu wyborów Constance Wynn siedzi w salonie swojego rodzinnego domu. Jej przodkowie uniknęli niewolnictwa, uciekając do Pensylwanii - pierwszego stanu, który stał się przystanią dla zniewolonych ludzi po uchwaleniu pierwszej ustawy o stopniowej abolicji. Hrabstwo Luzerne, Pensylwania, Stany Zjednoczone, 5 listopada 2024 r.Ten obraz przedstawia niespokojny moment w dniu wyborów prezydenckich w USA w 2024 roku. Constance Wynn właśnie pobrała Project 2025 - 900-stronicowy dokument wydany przez konserwatywną Heritage Foundation, wzywający do szeroko zakrojonej zrestrukturyzacji rząd federalnego i likwidacji wielu praw obywatelskich. Philip Montgomery spędził tygodnie w hrabstwie Luzerne, gdzie w ciągu ostatnich 12 lat wzorce głosowania zmieniły się z faworyzujących Demokratów na Republikanów. Odwiedził domy, miejsca spotkań, wiece, firmy i kościoły, aby ujawnić złożoność politycznie znaczącego hrabstwa, w którym coraz więcej głosujących popiera Donalda Trumpa.
Fot. André Coelho, EFE, Botafogo Fans: Pride and Glory, nagroda w kat. regionalnej South America / World Press Photo 2025Kibice Botafogo świętują zwycięstwo swojej drużyny. Rio de Janeiro, Brazylia, 30 listopada 2024 r. Dwa najstarsze i najbardziej czcigodne brazylijskie kluby piłkarskie spotkały się na stadionie Mâs Monumental w Buenos Aires w Argentynie na finałowym meczu pucharu Confederación Sudamericana de Fútbol (CONMEBOL) Libertadores. Botafogo, drużyna, która nigdy wcześniej nie zdobyła pucharu, pokonała swoich rywali Atlético Mineiro 3 do 1. Tysiące fanów Botafogo, oglądając mecz na telebimach na stadionie domowym drużyny w Rio de Janeiro w Brazylii, świętuje historyczne zwycięstwo swojej drużyny.
Fot. Gabriela Oráa, Reuters, The Last Hope, nagroda w kat. regionalnej South America / World Press Photo 2025Liderka wenezuelskiej opozycji María Corina Machado pozdrawia zwolenników z dachu pojazdu podczas wiecu wyborczego opozycyjnego kandydata na prezydenta Edmundo Gonzáleza Urrutii. Mérida, Wenezuela, 25 czerwca 2024 r. W 2023 r. María Corina Machado wygrała prawybory opozycyjne, aby rzucić wyzwanie Nicolásowi Maduro w wyborach prezydenckich, ale władze Wenezueli zabroniły jej kandydowania. W rezultacie poparła byłego ambasadora Edmundo Gonzáleza Urrutię jako kandydata opozycji i poprowadziła jego kampanię polityczną w całym kraju. Po wyborach władze ogłosiły Maduro zwycięzcą, ale opozycja zakwestionowała wyniki, powołując się na wyniki głosowania, które wskazywały na zwycięstwo Gonzáleza. Zarzuty dotyczące nieprawidłowości wyborczych doprowadziły do zakwestionowania legalności wyniku w wielu krajach. Chociaż Maduro zachował władzę, a González został zmuszony do emigracji, Machado pozostaje w ukryciu jako lider opozycji i kluczowa postać opowiadająca się za zmianami politycznymi.
Fot. Anselmo Cunha, Agence France-Presse, Aircraft on Flooded Tarmac, nagroda w kat. regionalnej South America / World Press Photo 2025Uwięziony przez powódź Boeing 727-200 na międzynarodowym lotnisku Salgado Filho. Porto Alegre, Rio Grande do Sul, Brazylia, 20 maja 2024 r. Między kwietniem a czerwcem 2024 r. rekordowe opady deszczu w stanie Rio Grande do Sul w Brazylii doprowadziły do najgorszej powodzi w historii tego obszaru. Ponad pół miliona ludzi zostało przesiedlonych, a ponad 183 zginęło w powodziach. Według naukowców, zmiany klimatyczne - napędzane głównie przez spalanie paliw kopalnych, w tym tych wykorzystywanych w pasażerskich podróżach lotniczych - prawie na pewno nasiliły powodzie. W szerszym kontekście globalnego kryzysu klimatycznego, obraz samolotu zawieszonego między niebem a wodą staje się złowieszczym symbolem.
Fot. Murat Şengül, Anadolu Agency, Drone Attacks in Beirut, nagroda w kat. regionalnej West , Central & South Asia / World Press Photo 2025Ludzie spoglądają w górę z niepokojem podczas ataku izraelskiego drona. Odrzutowce i drony często latają na niskich wysokościach, powodując strach i niepokój. Liban, 29 września 2024 r. Ataki transgraniczne między Izraelem a libańskim Hezbollahem - trwające od wybuchu wojny w Strefie Gazy - gwałtownie nasiliły się we wrześniu 2024 roku. Izrael ogłosił nowy cel wyeliminowania grupy bojowników, najpierw rozpoczynając naloty na południowy Liban, a później ofensywę lądową. Bejrut, początkowe schronienie dla uciekających przed nalotami w południowym Libanie, sam znalazł się pod ostrzałem, gdy ataki rozprzestrzeniły się na północ. Od 27 września Izrael atakował budynki, w tym bloki mieszkalne w Dahiyeh, twierdząc, że Hezbollah ma siedzibę na gęsto zaludnionych przedmieściach.
Fot. Samar Abu Elouf, for The New York Times, Mahmoud Ajjour, Aged Nine, nagroda w kat. regionalnej West , Central & South Asia / World Press Photo 2025Fotografka Samar Abu Elouf została ewakuowana ze Strefy Gazy w grudniu 2023 roku. Obecnie mieszka w tym samym kompleksie apartamentów co Mahmoud w Doha, gdzie udokumentowała kilku ciężko rannych Gazańczyków. Doha, Katar, 28 czerwca 2024 r. Mahmoud Ajjour został poważnie ranny podczas ucieczki przed izraelskim atakiem w mieście Gaza w marcu 2024 roku. Gdy zawrócił, by ponaglić swoją rodzinę, eksplozja oderwała mu jedną rękę i okaleczyła drugą. Rodzina została ewakuowana do Kataru, gdzie po leczeniu Mahmoud uczy się grać w gry na telefonie, pisać i otwierać drzwi stopami. Marzenie Mahmouda jest proste: chce otrzymać protezę i żyć jak każde inne dziecko. Wojna w Strefie Gazy zebrała nieproporcjonalne żniwo wśród dzieci. ONZ szacuje, że do grudnia 2024 r. w Gazie odnotowano największą na świecie liczbę dzieci z amputowanymi kończynami w przeliczeniu na jednego mieszkańca.
Fot. Suvra Kanti Das, for The Daily Prothom Alo, The Canvas of Power, nagroda w kat. regionalnej West , Central & South Asia / World Press Photo 2025Ludzie dewastują pomnik byłego prezydenta Bangladeszu, Sheikha Mujibura Rahmana, ojca premier Sheikh Hasiny, która podała się do dymisji po tygodniach niepokojów. Dhaka, Bangladesz, 5 sierpnia 2024 r. W lipcu 2024 r. protest studentów przeciwko restrykcyjnemu rządowemu systemowi kwot zatrudnienia przerodził się w masowe powstanie przeciwko rządowi oskarżonemu o bezprawne zatrzymania, zaginięcia i powszechne tłumienie sprzeciwu. Niepokoje miały miejsce na tle walki o uczciwe wybory i ustawy o cyberbezpieczeństwie, która miała ograniczać wolność słowa. Demonstracje, choć początkowo pokojowe, stały się gwałtowne po tym, jak władze i prorządowe oddziały paramilitarne rozprawiły się z protestującymi, zabijając co najmniej 1400 osób. Do sierpnia reżim upadł. Premier Sheikh Hasina podała się do dymisji i udała się na wygnanie, a szef armii generał Waker-Uz-Zaman ogłosił utworzenie rządu tymczasowego.
Zobacz wszystkie zdjęcia (18)

Wejdź do galerii, by zobaczyć opisy zdjęć

Wygląda na to, że organizatorzy zrozumieli wreszcie wpływ swoich decyzji, bo tegoroczna edycja przeszła kilka zmian. Nadal mamy do czynienia z kategoriami regionalnymi, ale do finałowej selekcji trafiło dużo więcej zdjęć. W każdej z kategorii regionalnych nagrodę otrzymują trzy reportaże zamiast jednego. I trzeba przyznać, że nie brakuje wśród nich naprawdę świetnych kadrów. Z konkursu zniknęła jednak sekcja projektów multimedialnych - w World Press Photo nigdy nie było na nią dobrego pomysłu, mimo wszystko trochę szkoda. Zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę coraz bardziej multidyscyplinarny model współczesnego reportażu i dokumentu.

World Press Photo 2025 - najlepsze reportaże

Z cyklu: The Lake Has Fallen Silent fot. Aubin Mukoni / World Press Photo 2025 Wokół jeziora Kivu, malowniczo położonego na granicy Rwandy i Demokratycznej Republiki Konga, splata się wiele opowieści. Pod spokojną taflą wody i wśród otaczających ją rybackich wiosek kryją się niepokój i niepewność. Zmiany klimatu przynoszą coraz częstsze burze, wzrost temperatury wody i coraz mniejsze połowy ryb. Przyszłość tego delikatnego ekosystemu zagraża również zanieczyszczenie plastikiem oraz odkrycie złóż metanu w osadach jeziora. Projekt ten stanowi wielowymiarową dokumentację złożonej sieci zależności, wyzysku i szacunku, która łączy ludzi z otaczającą ich przyrodą.
Z cyklu: The Lake Has Fallen Silent fot. Aubin Mukoni / World Press Photo 2025 Wokół jeziora Kivu, malowniczo położonego na granicy Rwandy i Demokratycznej Republiki Konga, splata się wiele opowieści. Pod spokojną taflą wody i wśród otaczających ją rybackich wiosek kryją się niepokój i niepewność. Zmiany klimatu przynoszą coraz częstsze burze, wzrost temperatury wody i coraz mniejsze połowy ryb. Przyszłość tego delikatnego ekosystemu zagraża również zanieczyszczenie plastikiem oraz odkrycie złóż metanu w osadach jeziora. Projekt ten stanowi wielowymiarową dokumentację złożonej sieci zależności, wyzysku i szacunku, która łączy ludzi z otaczającą ich przyrodą.
Z cyklu: The Lake Has Fallen Silent fot. Aubin Mukoni / World Press Photo 2025 Wokół jeziora Kivu, malowniczo położonego na granicy Rwandy i Demokratycznej Republiki Konga, splata się wiele opowieści. Pod spokojną taflą wody i wśród otaczających ją rybackich wiosek kryją się niepokój i niepewność. Zmiany klimatu przynoszą coraz częstsze burze, wzrost temperatury wody i coraz mniejsze połowy ryb. Przyszłość tego delikatnego ekosystemu zagraża również zanieczyszczenie plastikiem oraz odkrycie złóż metanu w osadach jeziora. Projekt ten stanowi wielowymiarową dokumentację złożonej sieci zależności, wyzysku i szacunku, która łączy ludzi z otaczającą ich przyrodą.
Z cyklu: The Lake Has Fallen Silent fot. Aubin Mukoni / World Press Photo 2025 Wokół jeziora Kivu, malowniczo położonego na granicy Rwandy i Demokratycznej Republiki Konga, splata się wiele opowieści. Pod spokojną taflą wody i wśród otaczających ją rybackich wiosek kryją się niepokój i niepewność. Zmiany klimatu przynoszą coraz częstsze burze, wzrost temperatury wody i coraz mniejsze połowy ryb. Przyszłość tego delikatnego ekosystemu zagraża również zanieczyszczenie plastikiem oraz odkrycie złóż metanu w osadach jeziora. Projekt ten stanowi wielowymiarową dokumentację złożonej sieci zależności, wyzysku i szacunku, która łączy ludzi z otaczającą ich przyrodą.
Z cyklu: Kenya's Youth Uprising fot. Luis Tato / Agence France-Presse / World Press Photo 2025 W 2024 roku kenijski Skarb Państwa zaproponował wprowadzenie dodatkowych podatków na codzienne produkty, aby zwiększyć dochody państwa i zmniejszyć wysokie zadłużenie kraju. Propozycja ta wywołała falę protestów, zainicjowanych przez młodych Kenijczyków, którzy organizowali się za pośrednictwem mediów społecznościowych. 25 czerwca demonstranci wtargnęli do Parlamentu i starli się z policją; wielu zginęło lub zostało uprowadzonych, a setki odniosły obrażenia. Choć prezydent William Ruto wycofał kontrowersyjną ustawę, protesty trwają nadal w 2025 roku, podsycane gniewem wobec trudnej sytuacji gospodarczej, korupcji, brutalności policji i brakiem zaufania do klasy politycznej. W całym kraju młodzi ludzie stali się siłą napędową, domagając się odpowiedzialności i głębokich reform systemowych.
Z cyklu: Kenya's Youth Uprising fot. Luis Tato / Agence France-Presse / World Press Photo 2025 W 2024 roku kenijski Skarb Państwa zaproponował wprowadzenie dodatkowych podatków na codzienne produkty, aby zwiększyć dochody państwa i zmniejszyć wysokie zadłużenie kraju. Propozycja ta wywołała falę protestów, zainicjowanych przez młodych Kenijczyków, którzy organizowali się za pośrednictwem mediów społecznościowych. 25 czerwca demonstranci wtargnęli do Parlamentu i starli się z policją; wielu zginęło lub zostało uprowadzonych, a setki odniosły obrażenia. Choć prezydent William Ruto wycofał kontrowersyjną ustawę, protesty trwają nadal w 2025 roku, podsycane gniewem wobec trudnej sytuacji gospodarczej, korupcji, brutalności policji i brakiem zaufania do klasy politycznej. W całym kraju młodzi ludzie stali się siłą napędową, domagając się odpowiedzialności i głębokich reform systemowych.
Z cyklu: Kenya's Youth Uprising fot. Luis Tato / Agence France-Presse / World Press Photo 2025 W 2024 roku kenijski Skarb Państwa zaproponował wprowadzenie dodatkowych podatków na codzienne produkty, aby zwiększyć dochody państwa i zmniejszyć wysokie zadłużenie kraju. Propozycja ta wywołała falę protestów, zainicjowanych przez młodych Kenijczyków, którzy organizowali się za pośrednictwem mediów społecznościowych. 25 czerwca demonstranci wtargnęli do Parlamentu i starli się z policją; wielu zginęło lub zostało uprowadzonych, a setki odniosły obrażenia. Choć prezydent William Ruto wycofał kontrowersyjną ustawę, protesty trwają nadal w 2025 roku, podsycane gniewem wobec trudnej sytuacji gospodarczej, korupcji, brutalności policji i brakiem zaufania do klasy politycznej. W całym kraju młodzi ludzie stali się siłą napędową, domagając się odpowiedzialności i głębokich reform systemowych.
Z cyklu: Kenya's Youth Uprising fot. Luis Tato / Agence France-Presse / World Press Photo 2025 W 2024 roku kenijski Skarb Państwa zaproponował wprowadzenie dodatkowych podatków na codzienne produkty, aby zwiększyć dochody państwa i zmniejszyć wysokie zadłużenie kraju. Propozycja ta wywołała falę protestów, zainicjowanych przez młodych Kenijczyków, którzy organizowali się za pośrednictwem mediów społecznościowych. 25 czerwca demonstranci wtargnęli do Parlamentu i starli się z policją; wielu zginęło lub zostało uprowadzonych, a setki odniosły obrażenia. Choć prezydent William Ruto wycofał kontrowersyjną ustawę, protesty trwają nadal w 2025 roku, podsycane gniewem wobec trudnej sytuacji gospodarczej, korupcji, brutalności policji i brakiem zaufania do klasy politycznej. W całym kraju młodzi ludzie stali się siłą napędową, domagając się odpowiedzialności i głębokich reform systemowych.
Z cyklu: The Elephant Whisperers of Livingstone fot. Tommy Trenchard / Panos Pictures, for NPR / World Press Photo 2025 W Livingstone, w Zambii, kolejne suche pory deszczowe oraz coraz większa ingerencja człowieka w tereny tradycyjnie zamieszkiwane przez słonie doprowadziły w ostatnich latach do gwałtownego wzrostu konfliktów na linii człowiek–dzika przyroda. W porze suchej słonie wchodzą do miasta w poszukiwaniu pożywienia, plądrując ogrody, grządki warzywne i drzewa owocowe. Gdy zostaną spłoszone lub zaatakowane przez mieszkańców, takie sytuacje mogą przerodzić się w śmiertelne starcia. W 2024 roku w Livingstone słonie zabiły co najmniej jedenaście osób. Nad bezpieczeństwem ludzi i zwierząt czuwa trzyosobowy Zespół Reagowania na Słonie – grupa ochotników, która mimo niebezpiecznej i wymagającej pracy, kieruje się miłością do swojej społeczności i tych majestatycznych zwierząt.
Z cyklu: The Elephant Whisperers of Livingstone fot. Tommy Trenchard / Panos Pictures, for NPR / World Press Photo 2025 W Livingstone, w Zambii, kolejne suche pory deszczowe oraz coraz większa ingerencja człowieka w tereny tradycyjnie zamieszkiwane przez słonie doprowadziły w ostatnich latach do gwałtownego wzrostu konfliktów na linii człowiek–dzika przyroda. W porze suchej słonie wchodzą do miasta w poszukiwaniu pożywienia, plądrując ogrody, grządki warzywne i drzewa owocowe. Gdy zostaną spłoszone lub zaatakowane przez mieszkańców, takie sytuacje mogą przerodzić się w śmiertelne starcia. W 2024 roku w Livingstone słonie zabiły co najmniej jedenaście osób. Nad bezpieczeństwem ludzi i zwierząt czuwa trzyosobowy Zespół Reagowania na Słonie – grupa ochotników, która mimo niebezpiecznej i wymagającej pracy, kieruje się miłością do swojej społeczności i tych majestatycznych zwierząt.
Z cyklu: The Elephant Whisperers of Livingstone fot. Tommy Trenchard / Panos Pictures, for NPR / World Press Photo 2025 W Livingstone, w Zambii, kolejne suche pory deszczowe oraz coraz większa ingerencja człowieka w tereny tradycyjnie zamieszkiwane przez słonie doprowadziły w ostatnich latach do gwałtownego wzrostu konfliktów na linii człowiek–dzika przyroda. W porze suchej słonie wchodzą do miasta w poszukiwaniu pożywienia, plądrując ogrody, grządki warzywne i drzewa owocowe. Gdy zostaną spłoszone lub zaatakowane przez mieszkańców, takie sytuacje mogą przerodzić się w śmiertelne starcia. W 2024 roku w Livingstone słonie zabiły co najmniej jedenaście osób. Nad bezpieczeństwem ludzi i zwierząt czuwa trzyosobowy Zespół Reagowania na Słonie – grupa ochotników, która mimo niebezpiecznej i wymagającej pracy, kieruje się miłością do swojej społeczności i tych majestatycznych zwierząt.
Z cyklu: The Elephant Whisperers of Livingstone fot. Tommy Trenchard / Panos Pictures, for NPR / World Press Photo 2025 W Livingstone, w Zambii, kolejne suche pory deszczowe oraz coraz większa ingerencja człowieka w tereny tradycyjnie zamieszkiwane przez słonie doprowadziły w ostatnich latach do gwałtownego wzrostu konfliktów na linii człowiek–dzika przyroda. W porze suchej słonie wchodzą do miasta w poszukiwaniu pożywienia, plądrując ogrody, grządki warzywne i drzewa owocowe. Gdy zostaną spłoszone lub zaatakowane przez mieszkańców, takie sytuacje mogą przerodzić się w śmiertelne starcia. W 2024 roku w Livingstone słonie zabiły co najmniej jedenaście osób. Nad bezpieczeństwem ludzi i zwierząt czuwa trzyosobowy Zespół Reagowania na Słonie – grupa ochotników, która mimo niebezpiecznej i wymagającej pracy, kieruje się miłością do swojej społeczności i tych majestatycznych zwierząt.
Z cyklu: No More Monkey Mania in Thai Town fot. Chalinee Thirasupa / Reuters / World Press Photo 2025 Makaki, uważane za symbol szczęścia, są nieodłączną częścią tożsamości „Małpiego Miasta” – Lopburi, położonego na północ od Bangkoku w Tajlandii. Turyści chętnie odwiedzali to miejsce, karmiąc małpy owocami. Do 2020 roku populacja makaków wzrosła do 3121 osobników. Jednak wraz z nadejściem pandemii COVID-19 i zniknięciem turystów, sytuacja uległa zmianie – wygłodniałe zwierzęta zaczęły zachowywać się coraz agresywniej, atakując mieszkańców, kradnąc jedzenie i wdając się w bójki. Próby odstraszania małp za pomocą procy okazały się nieskuteczne, dlatego w kwietniu 2024 roku władze rozpoczęły program sterylizacji, by przywrócić równowagę w mieście.
Z cyklu: No More Monkey Mania in Thai Town fot. Chalinee Thirasupa / Reuters / World Press Photo 2025 Makaki, uważane za symbol szczęścia, są nieodłączną częścią tożsamości „Małpiego Miasta” – Lopburi, położonego na północ od Bangkoku w Tajlandii. Turyści chętnie odwiedzali to miejsce, karmiąc małpy owocami. Do 2020 roku populacja makaków wzrosła do 3121 osobników. Jednak wraz z nadejściem pandemii COVID-19 i zniknięciem turystów, sytuacja uległa zmianie – wygłodniałe zwierzęta zaczęły zachowywać się coraz agresywniej, atakując mieszkańców, kradnąc jedzenie i wdając się w bójki. Próby odstraszania małp za pomocą procy okazały się nieskuteczne, dlatego w kwietniu 2024 roku władze rozpoczęły program sterylizacji, by przywrócić równowagę w mieście.
Z cyklu: No More Monkey Mania in Thai Town fot. Chalinee Thirasupa / Reuters / World Press Photo 2025 Makaki, uważane za symbol szczęścia, są nieodłączną częścią tożsamości „Małpiego Miasta” – Lopburi, położonego na północ od Bangkoku w Tajlandii. Turyści chętnie odwiedzali to miejsce, karmiąc małpy owocami. Do 2020 roku populacja makaków wzrosła do 3121 osobników. Jednak wraz z nadejściem pandemii COVID-19 i zniknięciem turystów, sytuacja uległa zmianie – wygłodniałe zwierzęta zaczęły zachowywać się coraz agresywniej, atakując mieszkańców, kradnąc jedzenie i wdając się w bójki. Próby odstraszania małp za pomocą procy okazały się nieskuteczne, dlatego w kwietniu 2024 roku władze rozpoczęły program sterylizacji, by przywrócić równowagę w mieście.
Z cyklu: No More Monkey Mania in Thai Town fot. Chalinee Thirasupa / Reuters / World Press Photo 2025 Makaki, uważane za symbol szczęścia, są nieodłączną częścią tożsamości „Małpiego Miasta” – Lopburi, położonego na północ od Bangkoku w Tajlandii. Turyści chętnie odwiedzali to miejsce, karmiąc małpy owocami. Do 2020 roku populacja makaków wzrosła do 3121 osobników. Jednak wraz z nadejściem pandemii COVID-19 i zniknięciem turystów, sytuacja uległa zmianie – wygłodniałe zwierzęta zaczęły zachowywać się coraz agresywniej, atakując mieszkańców, kradnąc jedzenie i wdając się w bójki. Próby odstraszania małp za pomocą procy okazały się nieskuteczne, dlatego w kwietniu 2024 roku władze rozpoczęły program sterylizacji, by przywrócić równowagę w mieście.
Z cyklu: Four Storms, Ten Days fot. Noel Celis / Associated Press / World Press Photo 2025 W ciągu zaledwie kilku dni – pod koniec października i na początku listopada 2024 roku – Filipiny nawiedziły cztery kolejne cyklony, z których trzy przekształciły się w tajfuny. Po Tropikalnym Sztormie Trami przyszły tajfuny Yinxing, Toraji i Usagi, pozostawiając za sobą pas zniszczeń, głównie w regionie północnego Luzon. Z danych zawartych w raporcie Philippine Climate Change Assessment Cycle wynika, że od 2012 roku liczba tajfunów uderzających w Filipiny wzrosła aż o 210%. Inne badania również potwierdzają, że kryzys klimatyczny nasila ekstremalne zjawiska pogodowe, takie jak ulewy i powodzie, na całym świecie.
Z cyklu: Four Storms, Ten Days fot. Noel Celis / Associated Press / World Press Photo 2025 W ciągu zaledwie kilku dni – pod koniec października i na początku listopada 2024 roku – Filipiny nawiedziły cztery kolejne cyklony, z których trzy przekształciły się w tajfuny. Po Tropikalnym Sztormie Trami przyszły tajfuny Yinxing, Toraji i Usagi, pozostawiając za sobą pas zniszczeń, głównie w regionie północnego Luzon. Z danych zawartych w raporcie Philippine Climate Change Assessment Cycle wynika, że od 2012 roku liczba tajfunów uderzających w Filipiny wzrosła aż o 210%. Inne badania również potwierdzają, że kryzys klimatyczny nasila ekstremalne zjawiska pogodowe, takie jak ulewy i powodzie, na całym świecie.
Z cyklu: Four Storms, Ten Days fot. Noel Celis / Associated Press / World Press Photo 2025 W ciągu zaledwie kilku dni – pod koniec października i na początku listopada 2024 roku – Filipiny nawiedziły cztery kolejne cyklony, z których trzy przekształciły się w tajfuny. Po Tropikalnym Sztormie Trami przyszły tajfuny Yinxing, Toraji i Usagi, pozostawiając za sobą pas zniszczeń, głównie w regionie północnego Luzon. Z danych zawartych w raporcie Philippine Climate Change Assessment Cycle wynika, że od 2012 roku liczba tajfunów uderzających w Filipiny wzrosła aż o 210%. Inne badania również potwierdzają, że kryzys klimatyczny nasila ekstremalne zjawiska pogodowe, takie jak ulewy i powodzie, na całym świecie.
Z cyklu: Four Storms, Ten Days fot. Noel Celis / Associated Press / World Press Photo 2025 W ciągu zaledwie kilku dni – pod koniec października i na początku listopada 2024 roku – Filipiny nawiedziły cztery kolejne cyklony, z których trzy przekształciły się w tajfuny. Po Tropikalnym Sztormie Trami przyszły tajfuny Yinxing, Toraji i Usagi, pozostawiając za sobą pas zniszczeń, głównie w regionie północnego Luzon. Z danych zawartych w raporcie Philippine Climate Change Assessment Cycle wynika, że od 2012 roku liczba tajfunów uderzających w Filipiny wzrosła aż o 210%. Inne badania również potwierdzają, że kryzys klimatyczny nasila ekstremalne zjawiska pogodowe, takie jak ulewy i powodzie, na całym świecie.
Z cyklu: A Nation in Conflict fot. Ye Aung Thu / World Press Photo 2025 Mjanma od dziesięcioleci pogrążona jest w wewnętrznych konfliktach, a ostatnim ich przejawem był wojskowy zamach stanu w 2021 roku. Przewrót ten wywołał falę zbrojnego oporu w całym kraju i doprowadził do rewolucji. Różne cywilne milicje, luźno zrzeszone pod szyldem Sił Obrony Ludowej (People’s Defense Forces - PDF), w 2024 roku zintensyfikowały działania zbrojne przeciwko reżimowi. Fotograf, który jako sześcioletni chłopiec przeżył przewrót wojskowy w 1988 roku, doświadczył powtórki historii, gdy jego własny syn miał tyle samo lat w 2021. Od tego czasu podróżuje po kraju, dokumentując działalność zbrojnych grup oporu i obserwując, jak ich determinacja staje się źródłem nadziei w czasach mroku.
Z cyklu: A Nation in Conflict fot. Ye Aung Thu / World Press Photo 2025 Mjanma od dziesięcioleci pogrążona jest w wewnętrznych konfliktach, a ostatnim ich przejawem był wojskowy zamach stanu w 2021 roku. Przewrót ten wywołał falę zbrojnego oporu w całym kraju i doprowadził do rewolucji. Różne cywilne milicje, luźno zrzeszone pod szyldem Sił Obrony Ludowej (People’s Defense Forces - PDF), w 2024 roku zintensyfikowały działania zbrojne przeciwko reżimowi. Fotograf, który jako sześcioletni chłopiec przeżył przewrót wojskowy w 1988 roku, doświadczył powtórki historii, gdy jego własny syn miał tyle samo lat w 2021. Od tego czasu podróżuje po kraju, dokumentując działalność zbrojnych grup oporu i obserwując, jak ich determinacja staje się źródłem nadziei w czasach mroku.
Z cyklu: A Nation in Conflict fot. Ye Aung Thu / World Press Photo 2025 Mjanma od dziesięcioleci pogrążona jest w wewnętrznych konfliktach, a ostatnim ich przejawem był wojskowy zamach stanu w 2021 roku. Przewrót ten wywołał falę zbrojnego oporu w całym kraju i doprowadził do rewolucji. Różne cywilne milicje, luźno zrzeszone pod szyldem Sił Obrony Ludowej (People’s Defense Forces - PDF), w 2024 roku zintensyfikowały działania zbrojne przeciwko reżimowi. Fotograf, który jako sześcioletni chłopiec przeżył przewrót wojskowy w 1988 roku, doświadczył powtórki historii, gdy jego własny syn miał tyle samo lat w 2021. Od tego czasu podróżuje po kraju, dokumentując działalność zbrojnych grup oporu i obserwując, jak ich determinacja staje się źródłem nadziei w czasach mroku.
Z cyklu: A Nation in Conflict fot. Ye Aung Thu / World Press Photo 2025 Mjanma od dziesięcioleci pogrążona jest w wewnętrznych konfliktach, a ostatnim ich przejawem był wojskowy zamach stanu w 2021 roku. Przewrót ten wywołał falę zbrojnego oporu w całym kraju i doprowadził do rewolucji. Różne cywilne milicje, luźno zrzeszone pod szyldem Sił Obrony Ludowej (People’s Defense Forces - PDF), w 2024 roku zintensyfikowały działania zbrojne przeciwko reżimowi. Fotograf, który jako sześcioletni chłopiec przeżył przewrót wojskowy w 1988 roku, doświadczył powtórki historii, gdy jego własny syn miał tyle samo lat w 2021. Od tego czasu podróżuje po kraju, dokumentując działalność zbrojnych grup oporu i obserwując, jak ich determinacja staje się źródłem nadziei w czasach mroku.
Z cyklu: MARIA fot. Maria Abranches / World Press Photo 2025 Życie Any Marii Jeremias jako opiekunki i pomocy domowej w Portugalii odzwierciedla los niezliczonych kobiet w całej Europie. W wieku zaledwie dziewięciu lat została przemycona z Angoli do Portugalii pod fałszywymi obietnicami edukacji. Od ponad czterdziestu lat pracuje w cudzych domach, odgrywając kluczową rolę w codziennym życiu rodzin, którym pomaga. Skupiając się na jej historii, fotografka zachęca do refleksji nad uprzywilejowaniem oraz oddaje hołd jej życiu — i życiu wielu kobiet o podobnych doświadczeniach.
Z cyklu: MARIA fot. Maria Abranches / World Press Photo 2025 Życie Any Marii Jeremias jako opiekunki i pomocy domowej w Portugalii odzwierciedla los niezliczonych kobiet w całej Europie. W wieku zaledwie dziewięciu lat została przemycona z Angoli do Portugalii pod fałszywymi obietnicami edukacji. Od ponad czterdziestu lat pracuje w cudzych domach, odgrywając kluczową rolę w codziennym życiu rodzin, którym pomaga. Skupiając się na jej historii, fotografka zachęca do refleksji nad uprzywilejowaniem oraz oddaje hołd jej życiu — i życiu wielu kobiet o podobnych doświadczeniach.
Z cyklu: MARIA fot. Maria Abranches / World Press Photo 2025 Życie Any Marii Jeremias jako opiekunki i pomocy domowej w Portugalii odzwierciedla los niezliczonych kobiet w całej Europie. W wieku zaledwie dziewięciu lat została przemycona z Angoli do Portugalii pod fałszywymi obietnicami edukacji. Od ponad czterdziestu lat pracuje w cudzych domach, odgrywając kluczową rolę w codziennym życiu rodzin, którym pomaga. Skupiając się na jej historii, fotografka zachęca do refleksji nad uprzywilejowaniem oraz oddaje hołd jej życiu — i życiu wielu kobiet o podobnych doświadczeniach.
Z cyklu: MARIA fot. Maria Abranches / World Press Photo 2025 Życie Any Marii Jeremias jako opiekunki i pomocy domowej w Portugalii odzwierciedla los niezliczonych kobiet w całej Europie. W wieku zaledwie dziewięciu lat została przemycona z Angoli do Portugalii pod fałszywymi obietnicami edukacji. Od ponad czterdziestu lat pracuje w cudzych domach, odgrywając kluczową rolę w codziennym życiu rodzin, którym pomaga. Skupiając się na jej historii, fotografka zachęca do refleksji nad uprzywilejowaniem oraz oddaje hołd jej życiu — i życiu wielu kobiet o podobnych doświadczeniach.
Z cyklu: Protests in Georgia fot. Mikhail Tereshchenko / TASS Agency / World Press Photo 2025 W listopadzie 2024 roku obywatele Gruzji masowo wyszli na ulice po ogłoszeniu przez premiera Irakliego Kobakhidze czteroletniego zawieszenia rozmów akcesyjnych z Unią Europejską. Decyzja ta zapadła po tym, jak Parlament Europejski zakwestionował uczciwość ostatnich wyborów w Gruzji, wskazując na możliwe fałszerstwa. W stolicy kraju, Tbilisi, tysiące osób demonstrowało, a przed budynkiem parlamentu doszło do starć protestujących z policją. Choć pod koniec grudnia władze brutalnie rozprawiły się z przejawami sprzeciwu, uchwalając prawo penalizujące nawet symboliczne formy protestu – takie jak publiczne rozwieszanie naklejek – demonstracje nie ustały.
Z cyklu: Protests in Georgia fot. Mikhail Tereshchenko / TASS Agency / World Press Photo 2025 W listopadzie 2024 roku obywatele Gruzji masowo wyszli na ulice po ogłoszeniu przez premiera Irakliego Kobakhidze czteroletniego zawieszenia rozmów akcesyjnych z Unią Europejską. Decyzja ta zapadła po tym, jak Parlament Europejski zakwestionował uczciwość ostatnich wyborów w Gruzji, wskazując na możliwe fałszerstwa. W stolicy kraju, Tbilisi, tysiące osób demonstrowało, a przed budynkiem parlamentu doszło do starć protestujących z policją. Choć pod koniec grudnia władze brutalnie rozprawiły się z przejawami sprzeciwu, uchwalając prawo penalizujące nawet symboliczne formy protestu – takie jak publiczne rozwieszanie naklejek – demonstracje nie ustały.
Z cyklu: Protests in Georgia fot. Mikhail Tereshchenko / TASS Agency / World Press Photo 2025 W listopadzie 2024 roku obywatele Gruzji masowo wyszli na ulice po ogłoszeniu przez premiera Irakliego Kobakhidze czteroletniego zawieszenia rozmów akcesyjnych z Unią Europejską. Decyzja ta zapadła po tym, jak Parlament Europejski zakwestionował uczciwość ostatnich wyborów w Gruzji, wskazując na możliwe fałszerstwa. W stolicy kraju, Tbilisi, tysiące osób demonstrowało, a przed budynkiem parlamentu doszło do starć protestujących z policją. Choć pod koniec grudnia władze brutalnie rozprawiły się z przejawami sprzeciwu, uchwalając prawo penalizujące nawet symboliczne formy protestu – takie jak publiczne rozwieszanie naklejek – demonstracje nie ustały.
Z cyklu: Protests in Georgia fot. Mikhail Tereshchenko / TASS Agency / World Press Photo 2025 W listopadzie 2024 roku obywatele Gruzji masowo wyszli na ulice po ogłoszeniu przez premiera Irakliego Kobakhidze czteroletniego zawieszenia rozmów akcesyjnych z Unią Europejską. Decyzja ta zapadła po tym, jak Parlament Europejski zakwestionował uczciwość ostatnich wyborów w Gruzji, wskazując na możliwe fałszerstwa. W stolicy kraju, Tbilisi, tysiące osób demonstrowało, a przed budynkiem parlamentu doszło do starć protestujących z policją. Choć pod koniec grudnia władze brutalnie rozprawiły się z przejawami sprzeciwu, uchwalając prawo penalizujące nawet symboliczne formy protestu – takie jak publiczne rozwieszanie naklejek – demonstracje nie ustały.
Z cyklu: Democracy Dies in Darkness fot. Rafael Heygster / dla Der Spiegel / World Press Photo 2025 Narodowo-konserwatywna i antyimigrancka partia Alternatywa dla Niemiec (AfD), określająca się mianem „partii zwykłych ludzi”, odnotowała znaczne poparcie w 2024 roku i zdobyła 20,8% głosów w wyborach parlamentarnych w 2025 roku. W 2024 roku fotograf uczestniczył w wiecach AfD, by przyjrzeć się z bliska temu, jak skrajna prawica kreuje swój wizerunek. Ruchy skrajnie prawicowe i populistyczne w całej Europie z dużą skutecznością wykorzystują nowe media do rozpowszechniania swojej ideologii. Przeciwnicy zarzucają im szerzenie dezinformacji, podsycanie podziałów i nienawiści oraz zagrażanie demokratycznym wartościom.
Z cyklu: Democracy Dies in Darkness fot. Rafael Heygster / dla Der Spiegel / World Press Photo 2025 Narodowo-konserwatywna i antyimigrancka partia Alternatywa dla Niemiec (AfD), określająca się mianem „partii zwykłych ludzi”, odnotowała znaczne poparcie w 2024 roku i zdobyła 20,8% głosów w wyborach parlamentarnych w 2025 roku. W 2024 roku fotograf uczestniczył w wiecach AfD, by przyjrzeć się z bliska temu, jak skrajna prawica kreuje swój wizerunek. Ruchy skrajnie prawicowe i populistyczne w całej Europie z dużą skutecznością wykorzystują nowe media do rozpowszechniania swojej ideologii. Przeciwnicy zarzucają im szerzenie dezinformacji, podsycanie podziałów i nienawiści oraz zagrażanie demokratycznym wartościom.
Z cyklu: Democracy Dies in Darkness fot. Rafael Heygster / dla Der Spiegel / World Press Photo 2025 Narodowo-konserwatywna i antyimigrancka partia Alternatywa dla Niemiec (AfD), określająca się mianem „partii zwykłych ludzi”, odnotowała znaczne poparcie w 2024 roku i zdobyła 20,8% głosów w wyborach parlamentarnych w 2025 roku. W 2024 roku fotograf uczestniczył w wiecach AfD, by przyjrzeć się z bliska temu, jak skrajna prawica kreuje swój wizerunek. Ruchy skrajnie prawicowe i populistyczne w całej Europie z dużą skutecznością wykorzystują nowe media do rozpowszechniania swojej ideologii. Przeciwnicy zarzucają im szerzenie dezinformacji, podsycanie podziałów i nienawiści oraz zagrażanie demokratycznym wartościom.
Z cyklu: Democracy Dies in Darkness fot. Rafael Heygster / dla Der Spiegel / World Press Photo 2025 Narodowo-konserwatywna i antyimigrancka partia Alternatywa dla Niemiec (AfD), określająca się mianem „partii zwykłych ludzi”, odnotowała znaczne poparcie w 2024 roku i zdobyła 20,8% głosów w wyborach parlamentarnych w 2025 roku. W 2024 roku fotograf uczestniczył w wiecach AfD, by przyjrzeć się z bliska temu, jak skrajna prawica kreuje swój wizerunek. Ruchy skrajnie prawicowe i populistyczne w całej Europie z dużą skutecznością wykorzystują nowe media do rozpowszechniania swojej ideologii. Przeciwnicy zarzucają im szerzenie dezinformacji, podsycanie podziałów i nienawiści oraz zagrażanie demokratycznym wartościom.
Z cyklu: A Place to Die fot. Oliver Farshi / World Press Photo 2025 W cichej dzielnicy mieszkalnej w stanie Waszyngton znajduje się wyjątkowy dom – miejsce refleksji, żałoby, radości, życia i śmierci. To tutaj przychodzą osoby śmiertelnie chore, by spędzić ostatnie chwile życia otoczone troską, czułością i wspólnotą, zanim przyjmą lek, który zakończy ich życie. Ten projekt ukazuje, jak niektórzy decydują się świadomie przeżyć moment własnej śmierci w tej niezwykłej przestrzeni – poruszając tematy wspólnoty i dostępu do opieki, wsparcia, pomocy medycznej, a także intymnego procesu umierania i delikatności żałoby. Podczas gdy śmierć często odbywa się za zamkniętymi drzwiami i w klinicznych warunkach, te fotografie zapraszają do spojrzenia na nieunikniony aspekt życia z innej, bardziej ludzkiej perspektywy.
Z cyklu: A Place to Die fot. Oliver Farshi / World Press Photo 2025 W cichej dzielnicy mieszkalnej w stanie Waszyngton znajduje się wyjątkowy dom – miejsce refleksji, żałoby, radości, życia i śmierci. To tutaj przychodzą osoby śmiertelnie chore, by spędzić ostatnie chwile życia otoczone troską, czułością i wspólnotą, zanim przyjmą lek, który zakończy ich życie. Ten projekt ukazuje, jak niektórzy decydują się świadomie przeżyć moment własnej śmierci w tej niezwykłej przestrzeni – poruszając tematy wspólnoty i dostępu do opieki, wsparcia, pomocy medycznej, a także intymnego procesu umierania i delikatności żałoby. Podczas gdy śmierć często odbywa się za zamkniętymi drzwiami i w klinicznych warunkach, te fotografie zapraszają do spojrzenia na nieunikniony aspekt życia z innej, bardziej ludzkiej perspektywy.
Z cyklu: A Place to Die fot. Oliver Farshi / World Press Photo 2025 W cichej dzielnicy mieszkalnej w stanie Waszyngton znajduje się wyjątkowy dom – miejsce refleksji, żałoby, radości, życia i śmierci. To tutaj przychodzą osoby śmiertelnie chore, by spędzić ostatnie chwile życia otoczone troską, czułością i wspólnotą, zanim przyjmą lek, który zakończy ich życie. Ten projekt ukazuje, jak niektórzy decydują się świadomie przeżyć moment własnej śmierci w tej niezwykłej przestrzeni – poruszając tematy wspólnoty i dostępu do opieki, wsparcia, pomocy medycznej, a także intymnego procesu umierania i delikatności żałoby. Podczas gdy śmierć często odbywa się za zamkniętymi drzwiami i w klinicznych warunkach, te fotografie zapraszają do spojrzenia na nieunikniony aspekt życia z innej, bardziej ludzkiej perspektywy.
Z cyklu: A Place to Die fot. Oliver Farshi / World Press Photo 2025 W cichej dzielnicy mieszkalnej w stanie Waszyngton znajduje się wyjątkowy dom – miejsce refleksji, żałoby, radości, życia i śmierci. To tutaj przychodzą osoby śmiertelnie chore, by spędzić ostatnie chwile życia otoczone troską, czułością i wspólnotą, zanim przyjmą lek, który zakończy ich życie. Ten projekt ukazuje, jak niektórzy decydują się świadomie przeżyć moment własnej śmierci w tej niezwykłej przestrzeni – poruszając tematy wspólnoty i dostępu do opieki, wsparcia, pomocy medycznej, a także intymnego procesu umierania i delikatności żałoby. Podczas gdy śmierć często odbywa się za zamkniętymi drzwiami i w klinicznych warunkach, te fotografie zapraszają do spojrzenia na nieunikniony aspekt życia z innej, bardziej ludzkiej perspektywy.
Z cyklu: A Town Derailed fot. Rebecca Kiger / Center for Contemporary Documentation, TIME / World Press Photo 2025 3 lutego 2023 roku w miejscowości East Palestine w stanie Ohio wykoleił się pociąg towarowy firmy Norfolk Southern. Miasteczko liczy zaledwie 4700 mieszkańców, a skład przewoził niebezpieczne substancje chemiczne, w tym znane czynniki rakotwórcze. Była to jedna z najbardziej toksycznych katastrof kolejowych w historii Stanów Zjednoczonych, która wzbudziła poważne obawy o konsekwencje środowiskowe i zdrowotne. Projekt ten dokumentuje następstwa tej katastrofy oraz jej długofalowy wpływ na lokalną społeczność – w czasie, gdy ogólnokrajowe zainteresowanie mediów już osłabło. Fotograf towarzyszy mieszkańcom, którzy domagają się odpowiedzialności ze strony korporacji i próbują odnaleźć się wśród sprzecznych informacji dotyczących zdrowia. Powstałe obrazy ukazują codzienność East Palestine zawieszonego w niepewności – złożone relacje mieszkańców z otoczeniem, zdrowiem i instytucjami publicznymi.
Z cyklu: A Town Derailed fot. Rebecca Kiger / Center for Contemporary Documentation, TIME / World Press Photo 2025 3 lutego 2023 roku w miejscowości East Palestine w stanie Ohio wykoleił się pociąg towarowy firmy Norfolk Southern. Miasteczko liczy zaledwie 4700 mieszkańców, a skład przewoził niebezpieczne substancje chemiczne, w tym znane czynniki rakotwórcze. Była to jedna z najbardziej toksycznych katastrof kolejowych w historii Stanów Zjednoczonych, która wzbudziła poważne obawy o konsekwencje środowiskowe i zdrowotne. Projekt ten dokumentuje następstwa tej katastrofy oraz jej długofalowy wpływ na lokalną społeczność – w czasie, gdy ogólnokrajowe zainteresowanie mediów już osłabło. Fotograf towarzyszy mieszkańcom, którzy domagają się odpowiedzialności ze strony korporacji i próbują odnaleźć się wśród sprzecznych informacji dotyczących zdrowia. Powstałe obrazy ukazują codzienność East Palestine zawieszonego w niepewności – złożone relacje mieszkańców z otoczeniem, zdrowiem i instytucjami publicznymi.
Z cyklu: A Town Derailed fot. Rebecca Kiger / Center for Contemporary Documentation, TIME / World Press Photo 2025 3 lutego 2023 roku w miejscowości East Palestine w stanie Ohio wykoleił się pociąg towarowy firmy Norfolk Southern. Miasteczko liczy zaledwie 4700 mieszkańców, a skład przewoził niebezpieczne substancje chemiczne, w tym znane czynniki rakotwórcze. Była to jedna z najbardziej toksycznych katastrof kolejowych w historii Stanów Zjednoczonych, która wzbudziła poważne obawy o konsekwencje środowiskowe i zdrowotne. Projekt ten dokumentuje następstwa tej katastrofy oraz jej długofalowy wpływ na lokalną społeczność – w czasie, gdy ogólnokrajowe zainteresowanie mediów już osłabło. Fotograf towarzyszy mieszkańcom, którzy domagają się odpowiedzialności ze strony korporacji i próbują odnaleźć się wśród sprzecznych informacji dotyczących zdrowia. Powstałe obrazy ukazują codzienność East Palestine zawieszonego w niepewności – złożone relacje mieszkańców z otoczeniem, zdrowiem i instytucjami publicznymi.
Z cyklu: A Town Derailed fot. Rebecca Kiger / Center for Contemporary Documentation, TIME / World Press Photo 2025 3 lutego 2023 roku w miejscowości East Palestine w stanie Ohio wykoleił się pociąg towarowy firmy Norfolk Southern. Miasteczko liczy zaledwie 4700 mieszkańców, a skład przewoził niebezpieczne substancje chemiczne, w tym znane czynniki rakotwórcze. Była to jedna z najbardziej toksycznych katastrof kolejowych w historii Stanów Zjednoczonych, która wzbudziła poważne obawy o konsekwencje środowiskowe i zdrowotne. Projekt ten dokumentuje następstwa tej katastrofy oraz jej długofalowy wpływ na lokalną społeczność – w czasie, gdy ogólnokrajowe zainteresowanie mediów już osłabło. Fotograf towarzyszy mieszkańcom, którzy domagają się odpowiedzialności ze strony korporacji i próbują odnaleźć się wśród sprzecznych informacji dotyczących zdrowia. Powstałe obrazy ukazują codzienność East Palestine zawieszonego w niepewności – złożone relacje mieszkańców z otoczeniem, zdrowiem i instytucjami publicznymi.
Z cyklu: Crisis in Haiti fot. Clarens Siffroy / Agence France-Presse / World Press Photo 2025 Haiti cierpi z powodu bezprecedensowego wzrostu przemocy ze strony gangów. Od czasu zabójstwa prezydenta Jovenela Moïse’a w 2021 roku liczba uzbrojonych grup gwałtownie wzrosła, a brutalność konfliktu sięgnęła poziomu porównywalnego z działaniami wojennymi. Obecnie w kraju działa około 300 gangów, które kontrolują tereny zamieszkane przez 2,7 miliona osób. Przemoc gangów obejmuje morderstwa, zaginięcia, tortury, podpalenia oraz systematyczne akty przemocy seksualnej, szczególnie wobec kobiet i dzieci. Źródła tego kryzysu sięgają głęboko w przeszłość – do czasów kolonialnych, niewolnictwa i długu niepodległościowego nałożonego przez Francję, który przez dekady pogłębiał nierówności społeczne i gospodarcze. Projekt sfotografowany przez mieszkańca Port-au-Prince ukazuje ludzką stronę tej tragedii – twarze i historie, które kryją się za statystykami.
Z cyklu: Crisis in Haiti fot. Clarens Siffroy / Agence France-Presse / World Press Photo 2025 Haiti cierpi z powodu bezprecedensowego wzrostu przemocy ze strony gangów. Od czasu zabójstwa prezydenta Jovenela Moïse’a w 2021 roku liczba uzbrojonych grup gwałtownie wzrosła, a brutalność konfliktu sięgnęła poziomu porównywalnego z działaniami wojennymi. Obecnie w kraju działa około 300 gangów, które kontrolują tereny zamieszkane przez 2,7 miliona osób. Przemoc gangów obejmuje morderstwa, zaginięcia, tortury, podpalenia oraz systematyczne akty przemocy seksualnej, szczególnie wobec kobiet i dzieci. Źródła tego kryzysu sięgają głęboko w przeszłość – do czasów kolonialnych, niewolnictwa i długu niepodległościowego nałożonego przez Francję, który przez dekady pogłębiał nierówności społeczne i gospodarcze. Projekt sfotografowany przez mieszkańca Port-au-Prince ukazuje ludzką stronę tej tragedii – twarze i historie, które kryją się za statystykami.
Z cyklu: Crisis in Haiti fot. Clarens Siffroy / Agence France-Presse / World Press Photo 2025 Haiti cierpi z powodu bezprecedensowego wzrostu przemocy ze strony gangów. Od czasu zabójstwa prezydenta Jovenela Moïse’a w 2021 roku liczba uzbrojonych grup gwałtownie wzrosła, a brutalność konfliktu sięgnęła poziomu porównywalnego z działaniami wojennymi. Obecnie w kraju działa około 300 gangów, które kontrolują tereny zamieszkane przez 2,7 miliona osób. Przemoc gangów obejmuje morderstwa, zaginięcia, tortury, podpalenia oraz systematyczne akty przemocy seksualnej, szczególnie wobec kobiet i dzieci. Źródła tego kryzysu sięgają głęboko w przeszłość – do czasów kolonialnych, niewolnictwa i długu niepodległościowego nałożonego przez Francję, który przez dekady pogłębiał nierówności społeczne i gospodarcze. Projekt sfotografowany przez mieszkańca Port-au-Prince ukazuje ludzką stronę tej tragedii – twarze i historie, które kryją się za statystykami.
Z cyklu: Crisis in Haiti fot. Clarens Siffroy / Agence France-Presse / World Press Photo 2025 Haiti cierpi z powodu bezprecedensowego wzrostu przemocy ze strony gangów. Od czasu zabójstwa prezydenta Jovenela Moïse’a w 2021 roku liczba uzbrojonych grup gwałtownie wzrosła, a brutalność konfliktu sięgnęła poziomu porównywalnego z działaniami wojennymi. Obecnie w kraju działa około 300 gangów, które kontrolują tereny zamieszkane przez 2,7 miliona osób. Przemoc gangów obejmuje morderstwa, zaginięcia, tortury, podpalenia oraz systematyczne akty przemocy seksualnej, szczególnie wobec kobiet i dzieci. Źródła tego kryzysu sięgają głęboko w przeszłość – do czasów kolonialnych, niewolnictwa i długu niepodległościowego nałożonego przez Francję, który przez dekady pogłębiał nierówności społeczne i gospodarcze. Projekt sfotografowany przez mieszkańca Port-au-Prince ukazuje ludzką stronę tej tragedii – twarze i historie, które kryją się za statystykami.
Z cyklu: Brazil's Worst-Ever Floods fot. Amanda M. Perobelli / Reuters / World Press Photo 2025 Rekordowe powodzie w brazylijskim stanie Rio Grande do Sul doprowadziły do katastrofalnych zniszczeń środowiskowych, śmierci 183 osób oraz przymusowego przesiedlenia ponad 600 tysięcy mieszkańców. Rząd uznał je za największą katastrofę klimatyczną w historii tego regionu – dotkniętych zostało łącznie 2,39 miliona ludzi, a straty, zarówno ludzkie, przyrodnicze, jak i ekonomiczne, są ogromne. Międzynarodowy zespół naukowców potwierdził, że zmiany klimatu – nasilone przez zjawisko El Niño – podwoiły prawdopodobieństwo wystąpienia tak gwałtownych opadów. Eksperci ostrzegają, że ekstremalne zjawiska pogodowe, które dotąd zdarzały się raz na 100–250 lat, będą występować coraz częściej z powodu spalania paliw kopalnych i postępującej degradacji środowiska. Kataklizm zrujnował lokalne społeczności i gospodarkę. Podczas gdy część mieszkańców zdecydowała się opuścić region i zacząć od nowa, inni pozostają, próbując odbudować swoje życie na miejscu.
Z cyklu: Brazil's Worst-Ever Floods fot. Amanda M. Perobelli / Reuters / World Press Photo 2025 Rekordowe powodzie w brazylijskim stanie Rio Grande do Sul doprowadziły do katastrofalnych zniszczeń środowiskowych, śmierci 183 osób oraz przymusowego przesiedlenia ponad 600 tysięcy mieszkańców. Rząd uznał je za największą katastrofę klimatyczną w historii tego regionu – dotkniętych zostało łącznie 2,39 miliona ludzi, a straty, zarówno ludzkie, przyrodnicze, jak i ekonomiczne, są ogromne. Międzynarodowy zespół naukowców potwierdził, że zmiany klimatu – nasilone przez zjawisko El Niño – podwoiły prawdopodobieństwo wystąpienia tak gwałtownych opadów. Eksperci ostrzegają, że ekstremalne zjawiska pogodowe, które dotąd zdarzały się raz na 100–250 lat, będą występować coraz częściej z powodu spalania paliw kopalnych i postępującej degradacji środowiska. Kataklizm zrujnował lokalne społeczności i gospodarkę. Podczas gdy część mieszkańców zdecydowała się opuścić region i zacząć od nowa, inni pozostają, próbując odbudować swoje życie na miejscu.
Z cyklu: Brazil's Worst-Ever Floods fot. Amanda M. Perobelli / Reuters / World Press Photo 2025 Rekordowe powodzie w brazylijskim stanie Rio Grande do Sul doprowadziły do katastrofalnych zniszczeń środowiskowych, śmierci 183 osób oraz przymusowego przesiedlenia ponad 600 tysięcy mieszkańców. Rząd uznał je za największą katastrofę klimatyczną w historii tego regionu – dotkniętych zostało łącznie 2,39 miliona ludzi, a straty, zarówno ludzkie, przyrodnicze, jak i ekonomiczne, są ogromne. Międzynarodowy zespół naukowców potwierdził, że zmiany klimatu – nasilone przez zjawisko El Niño – podwoiły prawdopodobieństwo wystąpienia tak gwałtownych opadów. Eksperci ostrzegają, że ekstremalne zjawiska pogodowe, które dotąd zdarzały się raz na 100–250 lat, będą występować coraz częściej z powodu spalania paliw kopalnych i postępującej degradacji środowiska. Kataklizm zrujnował lokalne społeczności i gospodarkę. Podczas gdy część mieszkańców zdecydowała się opuścić region i zacząć od nowa, inni pozostają, próbując odbudować swoje życie na miejscu.
Z cyklu: Brazil's Worst-Ever Floods fot. Amanda M. Perobelli / Reuters / World Press Photo 2025 Rekordowe powodzie w brazylijskim stanie Rio Grande do Sul doprowadziły do katastrofalnych zniszczeń środowiskowych, śmierci 183 osób oraz przymusowego przesiedlenia ponad 600 tysięcy mieszkańców. Rząd uznał je za największą katastrofę klimatyczną w historii tego regionu – dotkniętych zostało łącznie 2,39 miliona ludzi, a straty, zarówno ludzkie, przyrodnicze, jak i ekonomiczne, są ogromne. Międzynarodowy zespół naukowców potwierdził, że zmiany klimatu – nasilone przez zjawisko El Niño – podwoiły prawdopodobieństwo wystąpienia tak gwałtownych opadów. Eksperci ostrzegają, że ekstremalne zjawiska pogodowe, które dotąd zdarzały się raz na 100–250 lat, będą występować coraz częściej z powodu spalania paliw kopalnych i postępującej degradacji środowiska. Kataklizm zrujnował lokalne społeczności i gospodarkę. Podczas gdy część mieszkańców zdecydowała się opuścić region i zacząć od nowa, inni pozostają, próbując odbudować swoje życie na miejscu.
Z cyklu: Droughts in the Amazon fot. Musuk Nolte / Panos Pictures, Bertha Foundation / World Press Photo 2025 Rzeka Amazonka doświadcza rekordowo niskiego poziomu wody z powodu dotkliwej suszy, której intensywność potęgowana jest przez zmiany klimatyczne. Ten kryzys ekologiczny zagraża bioróżnorodności, zaburza równowagę ekosystemów i ma dramatyczny wpływ na lokalne społeczności, dla których rzeka stanowi podstawę codziennego życia. W obliczu nasilających się susz wielu mieszkańców zmuszonych jest do porzucenia swojego dotychczasowego życia i przeniesienia się do miast, co trwale zmienia społeczną tkankę regionu. Projekt ten ukazuje skutki zmian klimatycznych w sposób konkretny i namacalny, unaoczniając, jak bardzo przekształcają one przyszłość społeczności ściśle związanych z naturą.
Z cyklu: Droughts in the Amazon fot. Musuk Nolte / Panos Pictures, Bertha Foundation / World Press Photo 2025 Rzeka Amazonka doświadcza rekordowo niskiego poziomu wody z powodu dotkliwej suszy, której intensywność potęgowana jest przez zmiany klimatyczne. Ten kryzys ekologiczny zagraża bioróżnorodności, zaburza równowagę ekosystemów i ma dramatyczny wpływ na lokalne społeczności, dla których rzeka stanowi podstawę codziennego życia. W obliczu nasilających się susz wielu mieszkańców zmuszonych jest do porzucenia swojego dotychczasowego życia i przeniesienia się do miast, co trwale zmienia społeczną tkankę regionu. Projekt ten ukazuje skutki zmian klimatycznych w sposób konkretny i namacalny, unaoczniając, jak bardzo przekształcają one przyszłość społeczności ściśle związanych z naturą.
Z cyklu: Droughts in the Amazon fot. Musuk Nolte / Panos Pictures, Bertha Foundation / World Press Photo 2025 Rzeka Amazonka doświadcza rekordowo niskiego poziomu wody z powodu dotkliwej suszy, której intensywność potęgowana jest przez zmiany klimatyczne. Ten kryzys ekologiczny zagraża bioróżnorodności, zaburza równowagę ekosystemów i ma dramatyczny wpływ na lokalne społeczności, dla których rzeka stanowi podstawę codziennego życia. W obliczu nasilających się susz wielu mieszkańców zmuszonych jest do porzucenia swojego dotychczasowego życia i przeniesienia się do miast, co trwale zmienia społeczną tkankę regionu. Projekt ten ukazuje skutki zmian klimatycznych w sposób konkretny i namacalny, unaoczniając, jak bardzo przekształcają one przyszłość społeczności ściśle związanych z naturą.
Z cyklu: Droughts in the Amazon fot. Musuk Nolte / Panos Pictures, Bertha Foundation / World Press Photo 2025 Rzeka Amazonka doświadcza rekordowo niskiego poziomu wody z powodu dotkliwej suszy, której intensywność potęgowana jest przez zmiany klimatyczne. Ten kryzys ekologiczny zagraża bioróżnorodności, zaburza równowagę ekosystemów i ma dramatyczny wpływ na lokalne społeczności, dla których rzeka stanowi podstawę codziennego życia. W obliczu nasilających się susz wielu mieszkańców zmuszonych jest do porzucenia swojego dotychczasowego życia i przeniesienia się do miast, co trwale zmienia społeczną tkankę regionu. Projekt ten ukazuje skutki zmian klimatycznych w sposób konkretny i namacalny, unaoczniając, jak bardzo przekształcają one przyszłość społeczności ściśle związanych z naturą.
Z cyklu: Jaidë fot. Santiago Mesa / World Press Photo 2025 Emberá Dobida to wędrowny lud tubylczy z Kolumbii, który tradycyjnie zamieszkiwał okolice rzeki Bojayá. W ostatnich latach wielu Emberá opuściło swoje ziemie i przeniosło się do Bogoty, uciekając przed konfliktem zbrojnym z udziałem kolumbijskich sił paramilitarnych i szukając bezpieczeństwa oraz nowych szans. W stolicy spotykają się jednak z dyskryminacją i marginalizacją, żyjąc w przeludnionych i niebezpiecznych warunkach. Według danych Kościoła w Bellavista w Bojayá, liczba samobójstw w społeczności Emberá dramatycznie wzrosła — z 15 przypadków od 2015 do 2020 roku, do 67 samobójstw i ponad 400 prób w roku 2024. Projekt ten śledzi losy kobiet z tej społeczności, dotkniętych kryzysem, i rzuca światło na ich dramatyczną sytuację, budząc empatię i uwagę wobec tej bolesnej rzeczywistości.
Z cyklu: Jaidë fot. Santiago Mesa / World Press Photo 2025 Emberá Dobida to wędrowny lud tubylczy z Kolumbii, który tradycyjnie zamieszkiwał okolice rzeki Bojayá. W ostatnich latach wielu Emberá opuściło swoje ziemie i przeniosło się do Bogoty, uciekając przed konfliktem zbrojnym z udziałem kolumbijskich sił paramilitarnych i szukając bezpieczeństwa oraz nowych szans. W stolicy spotykają się jednak z dyskryminacją i marginalizacją, żyjąc w przeludnionych i niebezpiecznych warunkach. Według danych Kościoła w Bellavista w Bojayá, liczba samobójstw w społeczności Emberá dramatycznie wzrosła — z 15 przypadków od 2015 do 2020 roku, do 67 samobójstw i ponad 400 prób w roku 2024. Projekt ten śledzi losy kobiet z tej społeczności, dotkniętych kryzysem, i rzuca światło na ich dramatyczną sytuację, budząc empatię i uwagę wobec tej bolesnej rzeczywistości.
Z cyklu: Jaidë fot. Santiago Mesa / World Press Photo 2025 Emberá Dobida to wędrowny lud tubylczy z Kolumbii, który tradycyjnie zamieszkiwał okolice rzeki Bojayá. W ostatnich latach wielu Emberá opuściło swoje ziemie i przeniosło się do Bogoty, uciekając przed konfliktem zbrojnym z udziałem kolumbijskich sił paramilitarnych i szukając bezpieczeństwa oraz nowych szans. W stolicy spotykają się jednak z dyskryminacją i marginalizacją, żyjąc w przeludnionych i niebezpiecznych warunkach. Według danych Kościoła w Bellavista w Bojayá, liczba samobójstw w społeczności Emberá dramatycznie wzrosła — z 15 przypadków od 2015 do 2020 roku, do 67 samobójstw i ponad 400 prób w roku 2024. Projekt ten śledzi losy kobiet z tej społeczności, dotkniętych kryzysem, i rzuca światło na ich dramatyczną sytuację, budząc empatię i uwagę wobec tej bolesnej rzeczywistości.
Z cyklu: Jaidë fot. Santiago Mesa / World Press Photo 2025 Emberá Dobida to wędrowny lud tubylczy z Kolumbii, który tradycyjnie zamieszkiwał okolice rzeki Bojayá. W ostatnich latach wielu Emberá opuściło swoje ziemie i przeniosło się do Bogoty, uciekając przed konfliktem zbrojnym z udziałem kolumbijskich sił paramilitarnych i szukając bezpieczeństwa oraz nowych szans. W stolicy spotykają się jednak z dyskryminacją i marginalizacją, żyjąc w przeludnionych i niebezpiecznych warunkach. Według danych Kościoła w Bellavista w Bojayá, liczba samobójstw w społeczności Emberá dramatycznie wzrosła — z 15 przypadków od 2015 do 2020 roku, do 67 samobójstw i ponad 400 prób w roku 2024. Projekt ten śledzi losy kobiet z tej społeczności, dotkniętych kryzysem, i rzuca światło na ich dramatyczną sytuację, budząc empatię i uwagę wobec tej bolesnej rzeczywistości.
Z cyklu: Gaza Under Israeli Attack fot. Ali Jadallah / Anadolu Agency / World Press Photo 2025 Izrael kontynuował wojnę w Strefie Gazy przez cały 2024 rok, pozostawiając znaczną część tego obszaru w ruinach. Według danych ONZ ponad 60% domów zostało zniszczonych, a 95% szpitali przestało funkcjonować. Prawie dwa miliony ludzi zostało przesiedlonych, zmagając się z dramatycznymi brakami żywności, czystej wody i leków, spowodowanymi izraelskimi restrykcjami. Ponieważ międzynarodowi dziennikarze są de facto pozbawieni dostępu do Gazy, lokalni fotografowie ryzykują życie, dokumentując wojnę. Jeden z nich, który sam stracił bliskich, mówi: „Za każdym razem, gdy fotografuję zniszczony dom, myślę o swoim. Gdy spod gruzów wyciągani są ranni i zabici, przypominam sobie ojca i rodzeństwo”.
Z cyklu: Gaza Under Israeli Attack fot. Ali Jadallah / Anadolu Agency / World Press Photo 2025 Izrael kontynuował wojnę w Strefie Gazy przez cały 2024 rok, pozostawiając znaczną część tego obszaru w ruinach. Według danych ONZ ponad 60% domów zostało zniszczonych, a 95% szpitali przestało funkcjonować. Prawie dwa miliony ludzi zostało przesiedlonych, zmagając się z dramatycznymi brakami żywności, czystej wody i leków, spowodowanymi izraelskimi restrykcjami. Ponieważ międzynarodowi dziennikarze są de facto pozbawieni dostępu do Gazy, lokalni fotografowie ryzykują życie, dokumentując wojnę. Jeden z nich, który sam stracił bliskich, mówi: „Za każdym razem, gdy fotografuję zniszczony dom, myślę o swoim. Gdy spod gruzów wyciągani są ranni i zabici, przypominam sobie ojca i rodzeństwo”.
Z cyklu: Gaza Under Israeli Attack fot. Ali Jadallah / Anadolu Agency / World Press Photo 2025 Izrael kontynuował wojnę w Strefie Gazy przez cały 2024 rok, pozostawiając znaczną część tego obszaru w ruinach. Według danych ONZ ponad 60% domów zostało zniszczonych, a 95% szpitali przestało funkcjonować. Prawie dwa miliony ludzi zostało przesiedlonych, zmagając się z dramatycznymi brakami żywności, czystej wody i leków, spowodowanymi izraelskimi restrykcjami. Ponieważ międzynarodowi dziennikarze są de facto pozbawieni dostępu do Gazy, lokalni fotografowie ryzykują życie, dokumentując wojnę. Jeden z nich, który sam stracił bliskich, mówi: „Za każdym razem, gdy fotografuję zniszczony dom, myślę o swoim. Gdy spod gruzów wyciągani są ranni i zabici, przypominam sobie ojca i rodzeństwo”.
Z cyklu: Gaza Under Israeli Attack fot. Ali Jadallah / Anadolu Agency / World Press Photo 2025 Izrael kontynuował wojnę w Strefie Gazy przez cały 2024 rok, pozostawiając znaczną część tego obszaru w ruinach. Według danych ONZ ponad 60% domów zostało zniszczonych, a 95% szpitali przestało funkcjonować. Prawie dwa miliony ludzi zostało przesiedlonych, zmagając się z dramatycznymi brakami żywności, czystej wody i leków, spowodowanymi izraelskimi restrykcjami. Ponieważ międzynarodowi dziennikarze są de facto pozbawieni dostępu do Gazy, lokalni fotografowie ryzykują życie, dokumentując wojnę. Jeden z nich, który sam stracił bliskich, mówi: „Za każdym razem, gdy fotografuję zniszczony dom, myślę o swoim. Gdy spod gruzów wyciągani są ranni i zabici, przypominam sobie ojca i rodzeństwo”.
Z cyklu: No Woman’s Land fot. Kiana Hayeri / Fondation Carmignac / World Press Photo 2025 W Afganistanie fundamentalistyczny rząd Talibów odmawia kobietom dostępu do edukacji ponad poziom podstawowy, zabrania im pracy poza domem, a w niektórych regionach zakazuje nawet wychodzenia z domu bez męskiego opiekuna lub z odsłoniętą twarzą. Miejsca, w których kobiety mogły się wcześniej swobodnie spotykać – szkoły, parki, siłownie, salony piękności czy biura – zostały dla nich zamknięte. Mimo tych ograniczeń Afganki znajdują subtelne, ale niezwykle silne sposoby oporu. Ich niezgoda wyraża się po cichu, za zamkniętymi drzwiami: w domach, tajnych klasach i prywatnych uroczystościach.
Z cyklu: No Woman’s Land fot. Kiana Hayeri / Fondation Carmignac / World Press Photo 2025 W Afganistanie fundamentalistyczny rząd Talibów odmawia kobietom dostępu do edukacji ponad poziom podstawowy, zabrania im pracy poza domem, a w niektórych regionach zakazuje nawet wychodzenia z domu bez męskiego opiekuna lub z odsłoniętą twarzą. Miejsca, w których kobiety mogły się wcześniej swobodnie spotykać – szkoły, parki, siłownie, salony piękności czy biura – zostały dla nich zamknięte. Mimo tych ograniczeń Afganki znajdują subtelne, ale niezwykle silne sposoby oporu. Ich niezgoda wyraża się po cichu, za zamkniętymi drzwiami: w domach, tajnych klasach i prywatnych uroczystościach.
Z cyklu: No Woman’s Land fot. Kiana Hayeri / Fondation Carmignac / World Press Photo 2025 W Afganistanie fundamentalistyczny rząd Talibów odmawia kobietom dostępu do edukacji ponad poziom podstawowy, zabrania im pracy poza domem, a w niektórych regionach zakazuje nawet wychodzenia z domu bez męskiego opiekuna lub z odsłoniętą twarzą. Miejsca, w których kobiety mogły się wcześniej swobodnie spotykać – szkoły, parki, siłownie, salony piękności czy biura – zostały dla nich zamknięte. Mimo tych ograniczeń Afganki znajdują subtelne, ale niezwykle silne sposoby oporu. Ich niezgoda wyraża się po cichu, za zamkniętymi drzwiami: w domach, tajnych klasach i prywatnych uroczystościach.
Z cyklu: No Woman’s Land fot. Kiana Hayeri / Fondation Carmignac / World Press Photo 2025 W Afganistanie fundamentalistyczny rząd Talibów odmawia kobietom dostępu do edukacji ponad poziom podstawowy, zabrania im pracy poza domem, a w niektórych regionach zakazuje nawet wychodzenia z domu bez męskiego opiekuna lub z odsłoniętą twarzą. Miejsca, w których kobiety mogły się wcześniej swobodnie spotykać – szkoły, parki, siłownie, salony piękności czy biura – zostały dla nich zamknięte. Mimo tych ograniczeń Afganki znajdują subtelne, ale niezwykle silne sposoby oporu. Ich niezgoda wyraża się po cichu, za zamkniętymi drzwiami: w domach, tajnych klasach i prywatnych uroczystościach.
Z cyklu: The Shadows Already Have Names fot. Samuel Nacar / dla Revista 5W / World Press Photo 2025 Długa wojna domowa w Syrii osiągnęła punkt zwrotny 8 grudnia 2024 roku, gdy po dwóch tygodniach intensywnych walk siły rebeliantów bez większego oporu zajęły stolicę kraju – Damaszek – obalając tym samym 24-letni reżim prezydenta Baszara al-Asada. Natychmiast po zdobyciu miasta rozpoczęto uwalnianie więźniów z rozległej sieci ośrodków detencyjnych, której centrum stanowiło owiane złą sławą wojskowe więzienie Sednaya. Relacje ocalałych ujawniły skalę systematycznych zatrzymań, tortur i tajnych egzekucji przeciwników politycznych, jakie miały miejsce za rządów Asada, przekształcając brutalny system więziennictwa w narzędzie wojny.
Z cyklu: The Shadows Already Have Names fot. Samuel Nacar / dla Revista 5W / World Press Photo 2025 Długa wojna domowa w Syrii osiągnęła punkt zwrotny 8 grudnia 2024 roku, gdy po dwóch tygodniach intensywnych walk siły rebeliantów bez większego oporu zajęły stolicę kraju – Damaszek – obalając tym samym 24-letni reżim prezydenta Baszara al-Asada. Natychmiast po zdobyciu miasta rozpoczęto uwalnianie więźniów z rozległej sieci ośrodków detencyjnych, której centrum stanowiło owiane złą sławą wojskowe więzienie Sednaya. Relacje ocalałych ujawniły skalę systematycznych zatrzymań, tortur i tajnych egzekucji przeciwników politycznych, jakie miały miejsce za rządów Asada, przekształcając brutalny system więziennictwa w narzędzie wojny.
Z cyklu: The Shadows Already Have Names fot. Samuel Nacar / dla Revista 5W / World Press Photo 2025 Długa wojna domowa w Syrii osiągnęła punkt zwrotny 8 grudnia 2024 roku, gdy po dwóch tygodniach intensywnych walk siły rebeliantów bez większego oporu zajęły stolicę kraju – Damaszek – obalając tym samym 24-letni reżim prezydenta Baszara al-Asada. Natychmiast po zdobyciu miasta rozpoczęto uwalnianie więźniów z rozległej sieci ośrodków detencyjnych, której centrum stanowiło owiane złą sławą wojskowe więzienie Sednaya. Relacje ocalałych ujawniły skalę systematycznych zatrzymań, tortur i tajnych egzekucji przeciwników politycznych, jakie miały miejsce za rządów Asada, przekształcając brutalny system więziennictwa w narzędzie wojny.
Z cyklu: The Shadows Already Have Names fot. Samuel Nacar / dla Revista 5W / World Press Photo 2025 Długa wojna domowa w Syrii osiągnęła punkt zwrotny 8 grudnia 2024 roku, gdy po dwóch tygodniach intensywnych walk siły rebeliantów bez większego oporu zajęły stolicę kraju – Damaszek – obalając tym samym 24-letni reżim prezydenta Baszara al-Asada. Natychmiast po zdobyciu miasta rozpoczęto uwalnianie więźniów z rozległej sieci ośrodków detencyjnych, której centrum stanowiło owiane złą sławą wojskowe więzienie Sednaya. Relacje ocalałych ujawniły skalę systematycznych zatrzymań, tortur i tajnych egzekucji przeciwników politycznych, jakie miały miejsce za rządów Asada, przekształcając brutalny system więziennictwa w narzędzie wojny.
Zobacz wszystkie zdjęcia (72)

Wejdź do galerii, by zobaczyć opisy projektów

Co chyba jednak najważniejsze WPP 2025 ma dużo bardziej „prasowy” charakter, niż w ostatnich latach. Zdecydowanie mniej tu projektów osobistych, a rytm nadają tu głównie relacje z kluczowych wydarzeń. Mamy też świetną jak zwykłe kategorię projektów długoterminowych. Nieco przeciętnie prezentuje się za to być może finałowa selekcja zdjęć pojedynczych. Brak tu mocnych kadrów czy jednoznacznego faworyta.

Nieco dziwi też wybór jury w zakresie zdjęcia z zamachu na Donalda Trumpa - zamiast ikonicznej i wskazywanej przez wszystkich na faworyta fotografii Evana Vucci, która obiegła światowe media i która prawie na pewno została zgłoszona do konkursu, mamy poboczny kadr uchwycony przez innego fotografa. Być może jednak z jakiegoś względu jury WPP nie chciało, by tegoroczny wybór był tak oczywisty.

World Press Photo 2025 - najlepsze projekty długoterminowe

Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025 W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.
Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025 W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.
Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025 W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.
Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025 W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.
Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025 W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.
Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025 W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.
Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025 W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.
Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025 W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.
Z cyklu: Te Urewera – The Living Ancestor of Tūhoe People fot. Tatsiana Chypsanava / Pulitzer Center, New Zealand Geographic / World Press Photo 2025 Lud Ngāi Tūhoe z regionu Te Urewera w Nowej Zelandii od zawsze pielęgnował swoją niezależność. Tūhoe nigdy nie utracili więzi ze swoim językiem i tożsamością kulturową, a przełomowe porozumienie z 2014 roku umożliwiło im zarządzanie ziemiami przodków zgodnie z własnymi wartościami. Najnowsze zmiany wprowadzone przez prawicowy rząd Nowej Zelandii są jednak postrzegane jako krok wstecz i zagrożenie dla wywalczonych wcześniej postępów w polityce wobec ludności rdzennej. Mimo to farma zarządzana przez Tataiwhetu Trust w Te Urewera stanowi inspirujący przykład odrodzenia kulturowego i ekologicznego dla młodszego pokolenia.
Z cyklu: Te Urewera – The Living Ancestor of Tūhoe People fot. Tatsiana Chypsanava / Pulitzer Center, New Zealand Geographic / World Press Photo 2025 Lud Ngāi Tūhoe z regionu Te Urewera w Nowej Zelandii od zawsze pielęgnował swoją niezależność. Tūhoe nigdy nie utracili więzi ze swoim językiem i tożsamością kulturową, a przełomowe porozumienie z 2014 roku umożliwiło im zarządzanie ziemiami przodków zgodnie z własnymi wartościami. Najnowsze zmiany wprowadzone przez prawicowy rząd Nowej Zelandii są jednak postrzegane jako krok wstecz i zagrożenie dla wywalczonych wcześniej postępów w polityce wobec ludności rdzennej. Mimo to farma zarządzana przez Tataiwhetu Trust w Te Urewera stanowi inspirujący przykład odrodzenia kulturowego i ekologicznego dla młodszego pokolenia.
Z cyklu: Te Urewera – The Living Ancestor of Tūhoe People fot. Tatsiana Chypsanava / Pulitzer Center, New Zealand Geographic / World Press Photo 2025 Lud Ngāi Tūhoe z regionu Te Urewera w Nowej Zelandii od zawsze pielęgnował swoją niezależność. Tūhoe nigdy nie utracili więzi ze swoim językiem i tożsamością kulturową, a przełomowe porozumienie z 2014 roku umożliwiło im zarządzanie ziemiami przodków zgodnie z własnymi wartościami. Najnowsze zmiany wprowadzone przez prawicowy rząd Nowej Zelandii są jednak postrzegane jako krok wstecz i zagrożenie dla wywalczonych wcześniej postępów w polityce wobec ludności rdzennej. Mimo to farma zarządzana przez Tataiwhetu Trust w Te Urewera stanowi inspirujący przykład odrodzenia kulturowego i ekologicznego dla młodszego pokolenia.
Z cyklu: Te Urewera – The Living Ancestor of Tūhoe People fot. Tatsiana Chypsanava / Pulitzer Center, New Zealand Geographic / World Press Photo 2025 Lud Ngāi Tūhoe z regionu Te Urewera w Nowej Zelandii od zawsze pielęgnował swoją niezależność. Tūhoe nigdy nie utracili więzi ze swoim językiem i tożsamością kulturową, a przełomowe porozumienie z 2014 roku umożliwiło im zarządzanie ziemiami przodków zgodnie z własnymi wartościami. Najnowsze zmiany wprowadzone przez prawicowy rząd Nowej Zelandii są jednak postrzegane jako krok wstecz i zagrożenie dla wywalczonych wcześniej postępów w polityce wobec ludności rdzennej. Mimo to farma zarządzana przez Tataiwhetu Trust w Te Urewera stanowi inspirujący przykład odrodzenia kulturowego i ekologicznego dla młodszego pokolenia.
Z cyklu: Te Urewera – The Living Ancestor of Tūhoe People fot. Tatsiana Chypsanava / Pulitzer Center, New Zealand Geographic / World Press Photo 2025 Lud Ngāi Tūhoe z regionu Te Urewera w Nowej Zelandii od zawsze pielęgnował swoją niezależność. Tūhoe nigdy nie utracili więzi ze swoim językiem i tożsamością kulturową, a przełomowe porozumienie z 2014 roku umożliwiło im zarządzanie ziemiami przodków zgodnie z własnymi wartościami. Najnowsze zmiany wprowadzone przez prawicowy rząd Nowej Zelandii są jednak postrzegane jako krok wstecz i zagrożenie dla wywalczonych wcześniej postępów w polityce wobec ludności rdzennej. Mimo to farma zarządzana przez Tataiwhetu Trust w Te Urewera stanowi inspirujący przykład odrodzenia kulturowego i ekologicznego dla młodszego pokolenia.
Z cyklu: Te Urewera – The Living Ancestor of Tūhoe People fot. Tatsiana Chypsanava / Pulitzer Center, New Zealand Geographic / World Press Photo 2025 Lud Ngāi Tūhoe z regionu Te Urewera w Nowej Zelandii od zawsze pielęgnował swoją niezależność. Tūhoe nigdy nie utracili więzi ze swoim językiem i tożsamością kulturową, a przełomowe porozumienie z 2014 roku umożliwiło im zarządzanie ziemiami przodków zgodnie z własnymi wartościami. Najnowsze zmiany wprowadzone przez prawicowy rząd Nowej Zelandii są jednak postrzegane jako krok wstecz i zagrożenie dla wywalczonych wcześniej postępów w polityce wobec ludności rdzennej. Mimo to farma zarządzana przez Tataiwhetu Trust w Te Urewera stanowi inspirujący przykład odrodzenia kulturowego i ekologicznego dla młodszego pokolenia.
Z cyklu: Te Urewera – The Living Ancestor of Tūhoe People fot. Tatsiana Chypsanava / Pulitzer Center, New Zealand Geographic / World Press Photo 2025 Lud Ngāi Tūhoe z regionu Te Urewera w Nowej Zelandii od zawsze pielęgnował swoją niezależność. Tūhoe nigdy nie utracili więzi ze swoim językiem i tożsamością kulturową, a przełomowe porozumienie z 2014 roku umożliwiło im zarządzanie ziemiami przodków zgodnie z własnymi wartościami. Najnowsze zmiany wprowadzone przez prawicowy rząd Nowej Zelandii są jednak postrzegane jako krok wstecz i zagrożenie dla wywalczonych wcześniej postępów w polityce wobec ludności rdzennej. Mimo to farma zarządzana przez Tataiwhetu Trust w Te Urewera stanowi inspirujący przykład odrodzenia kulturowego i ekologicznego dla młodszego pokolenia.
Z cyklu: Te Urewera – The Living Ancestor of Tūhoe People fot. Tatsiana Chypsanava / Pulitzer Center, New Zealand Geographic / World Press Photo 2025 Lud Ngāi Tūhoe z regionu Te Urewera w Nowej Zelandii od zawsze pielęgnował swoją niezależność. Tūhoe nigdy nie utracili więzi ze swoim językiem i tożsamością kulturową, a przełomowe porozumienie z 2014 roku umożliwiło im zarządzanie ziemiami przodków zgodnie z własnymi wartościami. Najnowsze zmiany wprowadzone przez prawicowy rząd Nowej Zelandii są jednak postrzegane jako krok wstecz i zagrożenie dla wywalczonych wcześniej postępów w polityce wobec ludności rdzennej. Mimo to farma zarządzana przez Tataiwhetu Trust w Te Urewera stanowi inspirujący przykład odrodzenia kulturowego i ekologicznego dla młodszego pokolenia.
Z cyklu: It Smells of Smoke at Home fot. Aliona Kardash / DOCKS Collective, for Stern Magazine / World Press Photo 2025 Zakaz działalności niezależnych mediów w Rosji oraz tłumienie protestów antywojennych stworzyły alternatywną rzeczywistość – z własną narracją o „specjalnej operacji wojskowej” w Ukrainie, która w istocie jest pełnoskalową inwazją. W tej historii Aliona Kardash – urodzona w Rosji, a obecnie mieszkająca w Niemczech – zastanawia się nad utratą domu i miłością do ludzi, którzy wierzą w zupełnie inną wersję wydarzeń. Podczas powrotnej wizyty w rodzinnych stronach próbuje uchwycić, jak wojna zmienia człowieka, a jednocześnie zachować wiarę, że więzi międzyludzkie są silniejsze niż siły, które nas dzielą.
Z cyklu: It Smells of Smoke at Home fot. Aliona Kardash / DOCKS Collective, for Stern Magazine / World Press Photo 2025 Zakaz działalności niezależnych mediów w Rosji oraz tłumienie protestów antywojennych stworzyły alternatywną rzeczywistość – z własną narracją o „specjalnej operacji wojskowej” w Ukrainie, która w istocie jest pełnoskalową inwazją. W tej historii Aliona Kardash – urodzona w Rosji, a obecnie mieszkająca w Niemczech – zastanawia się nad utratą domu i miłością do ludzi, którzy wierzą w zupełnie inną wersję wydarzeń. Podczas powrotnej wizyty w rodzinnych stronach próbuje uchwycić, jak wojna zmienia człowieka, a jednocześnie zachować wiarę, że więzi międzyludzkie są silniejsze niż siły, które nas dzielą.
Z cyklu: It Smells of Smoke at Home fot. Aliona Kardash / DOCKS Collective, for Stern Magazine / World Press Photo 2025 Zakaz działalności niezależnych mediów w Rosji oraz tłumienie protestów antywojennych stworzyły alternatywną rzeczywistość – z własną narracją o „specjalnej operacji wojskowej” w Ukrainie, która w istocie jest pełnoskalową inwazją. W tej historii Aliona Kardash – urodzona w Rosji, a obecnie mieszkająca w Niemczech – zastanawia się nad utratą domu i miłością do ludzi, którzy wierzą w zupełnie inną wersję wydarzeń. Podczas powrotnej wizyty w rodzinnych stronach próbuje uchwycić, jak wojna zmienia człowieka, a jednocześnie zachować wiarę, że więzi międzyludzkie są silniejsze niż siły, które nas dzielą.
Z cyklu: It Smells of Smoke at Home fot. Aliona Kardash / DOCKS Collective, for Stern Magazine / World Press Photo 2025 Zakaz działalności niezależnych mediów w Rosji oraz tłumienie protestów antywojennych stworzyły alternatywną rzeczywistość – z własną narracją o „specjalnej operacji wojskowej” w Ukrainie, która w istocie jest pełnoskalową inwazją. W tej historii Aliona Kardash – urodzona w Rosji, a obecnie mieszkająca w Niemczech – zastanawia się nad utratą domu i miłością do ludzi, którzy wierzą w zupełnie inną wersję wydarzeń. Podczas powrotnej wizyty w rodzinnych stronach próbuje uchwycić, jak wojna zmienia człowieka, a jednocześnie zachować wiarę, że więzi międzyludzkie są silniejsze niż siły, które nas dzielą.
Z cyklu: It Smells of Smoke at Home fot. Aliona Kardash / DOCKS Collective, for Stern Magazine / World Press Photo 2025 Zakaz działalności niezależnych mediów w Rosji oraz tłumienie protestów antywojennych stworzyły alternatywną rzeczywistość – z własną narracją o „specjalnej operacji wojskowej” w Ukrainie, która w istocie jest pełnoskalową inwazją. W tej historii Aliona Kardash – urodzona w Rosji, a obecnie mieszkająca w Niemczech – zastanawia się nad utratą domu i miłością do ludzi, którzy wierzą w zupełnie inną wersję wydarzeń. Podczas powrotnej wizyty w rodzinnych stronach próbuje uchwycić, jak wojna zmienia człowieka, a jednocześnie zachować wiarę, że więzi międzyludzkie są silniejsze niż siły, które nas dzielą.
Z cyklu: It Smells of Smoke at Home fot. Aliona Kardash / DOCKS Collective, for Stern Magazine / World Press Photo 2025 Zakaz działalności niezależnych mediów w Rosji oraz tłumienie protestów antywojennych stworzyły alternatywną rzeczywistość – z własną narracją o „specjalnej operacji wojskowej” w Ukrainie, która w istocie jest pełnoskalową inwazją. W tej historii Aliona Kardash – urodzona w Rosji, a obecnie mieszkająca w Niemczech – zastanawia się nad utratą domu i miłością do ludzi, którzy wierzą w zupełnie inną wersję wydarzeń. Podczas powrotnej wizyty w rodzinnych stronach próbuje uchwycić, jak wojna zmienia człowieka, a jednocześnie zachować wiarę, że więzi międzyludzkie są silniejsze niż siły, które nas dzielą.
Z cyklu: It Smells of Smoke at Home fot. Aliona Kardash / DOCKS Collective, for Stern Magazine / World Press Photo 2025 Zakaz działalności niezależnych mediów w Rosji oraz tłumienie protestów antywojennych stworzyły alternatywną rzeczywistość – z własną narracją o „specjalnej operacji wojskowej” w Ukrainie, która w istocie jest pełnoskalową inwazją. W tej historii Aliona Kardash – urodzona w Rosji, a obecnie mieszkająca w Niemczech – zastanawia się nad utratą domu i miłością do ludzi, którzy wierzą w zupełnie inną wersję wydarzeń. Podczas powrotnej wizyty w rodzinnych stronach próbuje uchwycić, jak wojna zmienia człowieka, a jednocześnie zachować wiarę, że więzi międzyludzkie są silniejsze niż siły, które nas dzielą.
Z cyklu: It Smells of Smoke at Home fot. Aliona Kardash / DOCKS Collective, for Stern Magazine / World Press Photo 2025 Zakaz działalności niezależnych mediów w Rosji oraz tłumienie protestów antywojennych stworzyły alternatywną rzeczywistość – z własną narracją o „specjalnej operacji wojskowej” w Ukrainie, która w istocie jest pełnoskalową inwazją. W tej historii Aliona Kardash – urodzona w Rosji, a obecnie mieszkająca w Niemczech – zastanawia się nad utratą domu i miłością do ludzi, którzy wierzą w zupełnie inną wersję wydarzeń. Podczas powrotnej wizyty w rodzinnych stronach próbuje uchwycić, jak wojna zmienia człowieka, a jednocześnie zachować wiarę, że więzi międzyludzkie są silniejsze niż siły, które nas dzielą.
Z cyklu: Life and Death in a Country Without Constitutional Rights fot. Carlos Barrera / El Faro, NPR / World Press Photo 2025 W 2022 roku prezydent Salwadoru Nayib Bukele oraz tamtejsze Zgromadzenie Ustawodawcze wprowadzili „stan wyjątkowy”, ograniczający podstawowe prawa obywateli, w tym wolność zgromadzeń, prywatność komunikacji oraz prawo do uczciwego procesu. Ten tymczasowy środek zaradczy, mający na celu walkę z przemocą gangów odpowiedzialnych za jedną z najwyższych na świecie liczbę zabójstw, został przedłużony już 35 razy (stan na marzec 2025 roku), przekształcając Salwador w kraj, w którym masowe aresztowania stały się codziennością. Więzienia są przepełnione, a doniesienia o nieludzkim traktowaniu, braku opieki medycznej, przemocy i zabójstwach są powszechne. Ten projekt skupia się na indywidualnych historiach i losach rodzin dotkniętych tą sytuacją, ukazując osobisty wymiar skutków prowadzonej polityki państwowej.
Z cyklu: Life and Death in a Country Without Constitutional Rights fot. Carlos Barrera / El Faro, NPR / World Press Photo 2025 W 2022 roku prezydent Salwadoru Nayib Bukele oraz tamtejsze Zgromadzenie Ustawodawcze wprowadzili „stan wyjątkowy”, ograniczający podstawowe prawa obywateli, w tym wolność zgromadzeń, prywatność komunikacji oraz prawo do uczciwego procesu. Ten tymczasowy środek zaradczy, mający na celu walkę z przemocą gangów odpowiedzialnych za jedną z najwyższych na świecie liczbę zabójstw, został przedłużony już 35 razy (stan na marzec 2025 roku), przekształcając Salwador w kraj, w którym masowe aresztowania stały się codziennością. Więzienia są przepełnione, a doniesienia o nieludzkim traktowaniu, braku opieki medycznej, przemocy i zabójstwach są powszechne. Ten projekt skupia się na indywidualnych historiach i losach rodzin dotkniętych tą sytuacją, ukazując osobisty wymiar skutków prowadzonej polityki państwowej.
Z cyklu: Life and Death in a Country Without Constitutional Rights fot. Carlos Barrera / El Faro, NPR / World Press Photo 2025 W 2022 roku prezydent Salwadoru Nayib Bukele oraz tamtejsze Zgromadzenie Ustawodawcze wprowadzili „stan wyjątkowy”, ograniczający podstawowe prawa obywateli, w tym wolność zgromadzeń, prywatność komunikacji oraz prawo do uczciwego procesu. Ten tymczasowy środek zaradczy, mający na celu walkę z przemocą gangów odpowiedzialnych za jedną z najwyższych na świecie liczbę zabójstw, został przedłużony już 35 razy (stan na marzec 2025 roku), przekształcając Salwador w kraj, w którym masowe aresztowania stały się codziennością. Więzienia są przepełnione, a doniesienia o nieludzkim traktowaniu, braku opieki medycznej, przemocy i zabójstwach są powszechne. Ten projekt skupia się na indywidualnych historiach i losach rodzin dotkniętych tą sytuacją, ukazując osobisty wymiar skutków prowadzonej polityki państwowej.
Z cyklu: Life and Death in a Country Without Constitutional Rights fot. Carlos Barrera / El Faro, NPR / World Press Photo 2025 W 2022 roku prezydent Salwadoru Nayib Bukele oraz tamtejsze Zgromadzenie Ustawodawcze wprowadzili „stan wyjątkowy”, ograniczający podstawowe prawa obywateli, w tym wolność zgromadzeń, prywatność komunikacji oraz prawo do uczciwego procesu. Ten tymczasowy środek zaradczy, mający na celu walkę z przemocą gangów odpowiedzialnych za jedną z najwyższych na świecie liczbę zabójstw, został przedłużony już 35 razy (stan na marzec 2025 roku), przekształcając Salwador w kraj, w którym masowe aresztowania stały się codziennością. Więzienia są przepełnione, a doniesienia o nieludzkim traktowaniu, braku opieki medycznej, przemocy i zabójstwach są powszechne. Ten projekt skupia się na indywidualnych historiach i losach rodzin dotkniętych tą sytuacją, ukazując osobisty wymiar skutków prowadzonej polityki państwowej.
Z cyklu: Life and Death in a Country Without Constitutional Rights fot. Carlos Barrera / El Faro, NPR / World Press Photo 2025 W 2022 roku prezydent Salwadoru Nayib Bukele oraz tamtejsze Zgromadzenie Ustawodawcze wprowadzili „stan wyjątkowy”, ograniczający podstawowe prawa obywateli, w tym wolność zgromadzeń, prywatność komunikacji oraz prawo do uczciwego procesu. Ten tymczasowy środek zaradczy, mający na celu walkę z przemocą gangów odpowiedzialnych za jedną z najwyższych na świecie liczbę zabójstw, został przedłużony już 35 razy (stan na marzec 2025 roku), przekształcając Salwador w kraj, w którym masowe aresztowania stały się codziennością. Więzienia są przepełnione, a doniesienia o nieludzkim traktowaniu, braku opieki medycznej, przemocy i zabójstwach są powszechne. Ten projekt skupia się na indywidualnych historiach i losach rodzin dotkniętych tą sytuacją, ukazując osobisty wymiar skutków prowadzonej polityki państwowej.
Z cyklu: Life and Death in a Country Without Constitutional Rights fot. Carlos Barrera / El Faro, NPR / World Press Photo 2025 W 2022 roku prezydent Salwadoru Nayib Bukele oraz tamtejsze Zgromadzenie Ustawodawcze wprowadzili „stan wyjątkowy”, ograniczający podstawowe prawa obywateli, w tym wolność zgromadzeń, prywatność komunikacji oraz prawo do uczciwego procesu. Ten tymczasowy środek zaradczy, mający na celu walkę z przemocą gangów odpowiedzialnych za jedną z najwyższych na świecie liczbę zabójstw, został przedłużony już 35 razy (stan na marzec 2025 roku), przekształcając Salwador w kraj, w którym masowe aresztowania stały się codziennością. Więzienia są przepełnione, a doniesienia o nieludzkim traktowaniu, braku opieki medycznej, przemocy i zabójstwach są powszechne. Ten projekt skupia się na indywidualnych historiach i losach rodzin dotkniętych tą sytuacją, ukazując osobisty wymiar skutków prowadzonej polityki państwowej.
Z cyklu: Life and Death in a Country Without Constitutional Rights fot. Carlos Barrera / El Faro, NPR / World Press Photo 2025 W 2022 roku prezydent Salwadoru Nayib Bukele oraz tamtejsze Zgromadzenie Ustawodawcze wprowadzili „stan wyjątkowy”, ograniczający podstawowe prawa obywateli, w tym wolność zgromadzeń, prywatność komunikacji oraz prawo do uczciwego procesu. Ten tymczasowy środek zaradczy, mający na celu walkę z przemocą gangów odpowiedzialnych za jedną z najwyższych na świecie liczbę zabójstw, został przedłużony już 35 razy (stan na marzec 2025 roku), przekształcając Salwador w kraj, w którym masowe aresztowania stały się codziennością. Więzienia są przepełnione, a doniesienia o nieludzkim traktowaniu, braku opieki medycznej, przemocy i zabójstwach są powszechne. Ten projekt skupia się na indywidualnych historiach i losach rodzin dotkniętych tą sytuacją, ukazując osobisty wymiar skutków prowadzonej polityki państwowej.
Z cyklu: Life and Death in a Country Without Constitutional Rights fot. Carlos Barrera / El Faro, NPR / World Press Photo 2025 W 2022 roku prezydent Salwadoru Nayib Bukele oraz tamtejsze Zgromadzenie Ustawodawcze wprowadzili „stan wyjątkowy”, ograniczający podstawowe prawa obywateli, w tym wolność zgromadzeń, prywatność komunikacji oraz prawo do uczciwego procesu. Ten tymczasowy środek zaradczy, mający na celu walkę z przemocą gangów odpowiedzialnych za jedną z najwyższych na świecie liczbę zabójstw, został przedłużony już 35 razy (stan na marzec 2025 roku), przekształcając Salwador w kraj, w którym masowe aresztowania stały się codziennością. Więzienia są przepełnione, a doniesienia o nieludzkim traktowaniu, braku opieki medycznej, przemocy i zabójstwach są powszechne. Ten projekt skupia się na indywidualnych historiach i losach rodzin dotkniętych tą sytuacją, ukazując osobisty wymiar skutków prowadzonej polityki państwowej.
Z cyklu: Paths of Desperate Hope fot. Federico Ríos / World Press Photo 2025 Projekt ten dokumentuje niebezpieczną drogę migrantów przemierzających Darién Gap – 100-kilometrowy odcinek gęstej dżungli łączącej Kolumbię i Panamę. Od 2021 roku trasę tę pokonało ponad milion osób. Wędrują z różnych zakątków świata: Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów, Wenezuelczycy szukający schronienia przed załamaniem gospodarczym, Chińczycy uciekający przed autorytaryzmem i wielu innych – wszystkich łączy jedno: pragnienie lepszego życia. Ich historie są pełne zagrożeń – rwące rzeki, trudne, często nieprzejezdne tereny, a także ciągłe ryzyko przemocy i wykorzystywania. Wielu nie udaje się dotrzeć do celu. Ci, którym się powiedzie, stają dopiero na początku kolejnej trudnej drogi przez Amerykę Środkową i Meksyk w stronę Stanów Zjednoczonych.
Z cyklu: Paths of Desperate Hope fot. Federico Ríos / World Press Photo 2025 Projekt ten dokumentuje niebezpieczną drogę migrantów przemierzających Darién Gap – 100-kilometrowy odcinek gęstej dżungli łączącej Kolumbię i Panamę. Od 2021 roku trasę tę pokonało ponad milion osób. Wędrują z różnych zakątków świata: Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów, Wenezuelczycy szukający schronienia przed załamaniem gospodarczym, Chińczycy uciekający przed autorytaryzmem i wielu innych – wszystkich łączy jedno: pragnienie lepszego życia. Ich historie są pełne zagrożeń – rwące rzeki, trudne, często nieprzejezdne tereny, a także ciągłe ryzyko przemocy i wykorzystywania. Wielu nie udaje się dotrzeć do celu. Ci, którym się powiedzie, stają dopiero na początku kolejnej trudnej drogi przez Amerykę Środkową i Meksyk w stronę Stanów Zjednoczonych.
Z cyklu: Paths of Desperate Hope fot. Federico Ríos / World Press Photo 2025 Projekt ten dokumentuje niebezpieczną drogę migrantów przemierzających Darién Gap – 100-kilometrowy odcinek gęstej dżungli łączącej Kolumbię i Panamę. Od 2021 roku trasę tę pokonało ponad milion osób. Wędrują z różnych zakątków świata: Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów, Wenezuelczycy szukający schronienia przed załamaniem gospodarczym, Chińczycy uciekający przed autorytaryzmem i wielu innych – wszystkich łączy jedno: pragnienie lepszego życia. Ich historie są pełne zagrożeń – rwące rzeki, trudne, często nieprzejezdne tereny, a także ciągłe ryzyko przemocy i wykorzystywania. Wielu nie udaje się dotrzeć do celu. Ci, którym się powiedzie, stają dopiero na początku kolejnej trudnej drogi przez Amerykę Środkową i Meksyk w stronę Stanów Zjednoczonych.
Z cyklu: Paths of Desperate Hope fot. Federico Ríos / World Press Photo 2025 Projekt ten dokumentuje niebezpieczną drogę migrantów przemierzających Darién Gap – 100-kilometrowy odcinek gęstej dżungli łączącej Kolumbię i Panamę. Od 2021 roku trasę tę pokonało ponad milion osób. Wędrują z różnych zakątków świata: Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów, Wenezuelczycy szukający schronienia przed załamaniem gospodarczym, Chińczycy uciekający przed autorytaryzmem i wielu innych – wszystkich łączy jedno: pragnienie lepszego życia. Ich historie są pełne zagrożeń – rwące rzeki, trudne, często nieprzejezdne tereny, a także ciągłe ryzyko przemocy i wykorzystywania. Wielu nie udaje się dotrzeć do celu. Ci, którym się powiedzie, stają dopiero na początku kolejnej trudnej drogi przez Amerykę Środkową i Meksyk w stronę Stanów Zjednoczonych.
Z cyklu: Paths of Desperate Hope fot. Federico Ríos / World Press Photo 2025 Projekt ten dokumentuje niebezpieczną drogę migrantów przemierzających Darién Gap – 100-kilometrowy odcinek gęstej dżungli łączącej Kolumbię i Panamę. Od 2021 roku trasę tę pokonało ponad milion osób. Wędrują z różnych zakątków świata: Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów, Wenezuelczycy szukający schronienia przed załamaniem gospodarczym, Chińczycy uciekający przed autorytaryzmem i wielu innych – wszystkich łączy jedno: pragnienie lepszego życia. Ich historie są pełne zagrożeń – rwące rzeki, trudne, często nieprzejezdne tereny, a także ciągłe ryzyko przemocy i wykorzystywania. Wielu nie udaje się dotrzeć do celu. Ci, którym się powiedzie, stają dopiero na początku kolejnej trudnej drogi przez Amerykę Środkową i Meksyk w stronę Stanów Zjednoczonych.
Z cyklu: Paths of Desperate Hope fot. Federico Ríos / World Press Photo 2025 Projekt ten dokumentuje niebezpieczną drogę migrantów przemierzających Darién Gap – 100-kilometrowy odcinek gęstej dżungli łączącej Kolumbię i Panamę. Od 2021 roku trasę tę pokonało ponad milion osób. Wędrują z różnych zakątków świata: Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów, Wenezuelczycy szukający schronienia przed załamaniem gospodarczym, Chińczycy uciekający przed autorytaryzmem i wielu innych – wszystkich łączy jedno: pragnienie lepszego życia. Ich historie są pełne zagrożeń – rwące rzeki, trudne, często nieprzejezdne tereny, a także ciągłe ryzyko przemocy i wykorzystywania. Wielu nie udaje się dotrzeć do celu. Ci, którym się powiedzie, stają dopiero na początku kolejnej trudnej drogi przez Amerykę Środkową i Meksyk w stronę Stanów Zjednoczonych.
Z cyklu: Paths of Desperate Hope fot. Federico Ríos / World Press Photo 2025 Projekt ten dokumentuje niebezpieczną drogę migrantów przemierzających Darién Gap – 100-kilometrowy odcinek gęstej dżungli łączącej Kolumbię i Panamę. Od 2021 roku trasę tę pokonało ponad milion osób. Wędrują z różnych zakątków świata: Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów, Wenezuelczycy szukający schronienia przed załamaniem gospodarczym, Chińczycy uciekający przed autorytaryzmem i wielu innych – wszystkich łączy jedno: pragnienie lepszego życia. Ich historie są pełne zagrożeń – rwące rzeki, trudne, często nieprzejezdne tereny, a także ciągłe ryzyko przemocy i wykorzystywania. Wielu nie udaje się dotrzeć do celu. Ci, którym się powiedzie, stają dopiero na początku kolejnej trudnej drogi przez Amerykę Środkową i Meksyk w stronę Stanów Zjednoczonych.
Z cyklu: Paths of Desperate Hope fot. Federico Ríos / World Press Photo 2025 Projekt ten dokumentuje niebezpieczną drogę migrantów przemierzających Darién Gap – 100-kilometrowy odcinek gęstej dżungli łączącej Kolumbię i Panamę. Od 2021 roku trasę tę pokonało ponad milion osób. Wędrują z różnych zakątków świata: Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów, Wenezuelczycy szukający schronienia przed załamaniem gospodarczym, Chińczycy uciekający przed autorytaryzmem i wielu innych – wszystkich łączy jedno: pragnienie lepszego życia. Ich historie są pełne zagrożeń – rwące rzeki, trudne, często nieprzejezdne tereny, a także ciągłe ryzyko przemocy i wykorzystywania. Wielu nie udaje się dotrzeć do celu. Ci, którym się powiedzie, stają dopiero na początku kolejnej trudnej drogi przez Amerykę Środkową i Meksyk w stronę Stanów Zjednoczonych.
Z cyklu: Bullets Have No Borders fot. Ebrahim Alipoor / World Press Photo 2025 Kolbarzy – kurierzy graniczni – przenoszą na własnych plecach towary takie jak sprzęt AGD, telefony komórkowe czy ubrania przez niebezpieczne, górzyste tereny z Iraku i Turcji do irańskiego Kurdystanu. Irański rząd zakazuje importu wielu tego typu produktów, tłumacząc to koniecznością ochrony rodzimej produkcji oraz oszczędzania rezerw walutowych w obliczu zachodnich sankcji. Wieloletnia marginalizacja Kurdów przełożyła się na wysokie bezrobocie w regionie, co sprawia, że wielu mieszkańców decyduje się na trudny i ryzykowny zarobek jako kolbar. Dla wielu z nich kolbari to nie tylko forma pracy, ale również symbol solidarności z Kurdami po drugiej stronie granicy, której jako sztucznego tworu nie uznają. Mimo to kolbarzy narażeni są na ogromne niebezpieczeństwo – grozi im śmierć z rąk sił bezpieczeństwa i patroli granicznych.
Z cyklu: Bullets Have No Borders fot. Ebrahim Alipoor / World Press Photo 2025 Kolbarzy – kurierzy graniczni – przenoszą na własnych plecach towary takie jak sprzęt AGD, telefony komórkowe czy ubrania przez niebezpieczne, górzyste tereny z Iraku i Turcji do irańskiego Kurdystanu. Irański rząd zakazuje importu wielu tego typu produktów, tłumacząc to koniecznością ochrony rodzimej produkcji oraz oszczędzania rezerw walutowych w obliczu zachodnich sankcji. Wieloletnia marginalizacja Kurdów przełożyła się na wysokie bezrobocie w regionie, co sprawia, że wielu mieszkańców decyduje się na trudny i ryzykowny zarobek jako kolbar. Dla wielu z nich kolbari to nie tylko forma pracy, ale również symbol solidarności z Kurdami po drugiej stronie granicy, której jako sztucznego tworu nie uznają. Mimo to kolbarzy narażeni są na ogromne niebezpieczeństwo – grozi im śmierć z rąk sił bezpieczeństwa i patroli granicznych.
Z cyklu: Bullets Have No Borders fot. Ebrahim Alipoor / World Press Photo 2025 Kolbarzy – kurierzy graniczni – przenoszą na własnych plecach towary takie jak sprzęt AGD, telefony komórkowe czy ubrania przez niebezpieczne, górzyste tereny z Iraku i Turcji do irańskiego Kurdystanu. Irański rząd zakazuje importu wielu tego typu produktów, tłumacząc to koniecznością ochrony rodzimej produkcji oraz oszczędzania rezerw walutowych w obliczu zachodnich sankcji. Wieloletnia marginalizacja Kurdów przełożyła się na wysokie bezrobocie w regionie, co sprawia, że wielu mieszkańców decyduje się na trudny i ryzykowny zarobek jako kolbar. Dla wielu z nich kolbari to nie tylko forma pracy, ale również symbol solidarności z Kurdami po drugiej stronie granicy, której jako sztucznego tworu nie uznają. Mimo to kolbarzy narażeni są na ogromne niebezpieczeństwo – grozi im śmierć z rąk sił bezpieczeństwa i patroli granicznych.
Z cyklu: Bullets Have No Borders fot. Ebrahim Alipoor / World Press Photo 2025 Kolbarzy – kurierzy graniczni – przenoszą na własnych plecach towary takie jak sprzęt AGD, telefony komórkowe czy ubrania przez niebezpieczne, górzyste tereny z Iraku i Turcji do irańskiego Kurdystanu. Irański rząd zakazuje importu wielu tego typu produktów, tłumacząc to koniecznością ochrony rodzimej produkcji oraz oszczędzania rezerw walutowych w obliczu zachodnich sankcji. Wieloletnia marginalizacja Kurdów przełożyła się na wysokie bezrobocie w regionie, co sprawia, że wielu mieszkańców decyduje się na trudny i ryzykowny zarobek jako kolbar. Dla wielu z nich kolbari to nie tylko forma pracy, ale również symbol solidarności z Kurdami po drugiej stronie granicy, której jako sztucznego tworu nie uznają. Mimo to kolbarzy narażeni są na ogromne niebezpieczeństwo – grozi im śmierć z rąk sił bezpieczeństwa i patroli granicznych.
Z cyklu: Bullets Have No Borders fot. Ebrahim Alipoor / World Press Photo 2025 Kolbarzy – kurierzy graniczni – przenoszą na własnych plecach towary takie jak sprzęt AGD, telefony komórkowe czy ubrania przez niebezpieczne, górzyste tereny z Iraku i Turcji do irańskiego Kurdystanu. Irański rząd zakazuje importu wielu tego typu produktów, tłumacząc to koniecznością ochrony rodzimej produkcji oraz oszczędzania rezerw walutowych w obliczu zachodnich sankcji. Wieloletnia marginalizacja Kurdów przełożyła się na wysokie bezrobocie w regionie, co sprawia, że wielu mieszkańców decyduje się na trudny i ryzykowny zarobek jako kolbar. Dla wielu z nich kolbari to nie tylko forma pracy, ale również symbol solidarności z Kurdami po drugiej stronie granicy, której jako sztucznego tworu nie uznają. Mimo to kolbarzy narażeni są na ogromne niebezpieczeństwo – grozi im śmierć z rąk sił bezpieczeństwa i patroli granicznych.
Z cyklu: Bullets Have No Borders fot. Ebrahim Alipoor / World Press Photo 2025 Kolbarzy – kurierzy graniczni – przenoszą na własnych plecach towary takie jak sprzęt AGD, telefony komórkowe czy ubrania przez niebezpieczne, górzyste tereny z Iraku i Turcji do irańskiego Kurdystanu. Irański rząd zakazuje importu wielu tego typu produktów, tłumacząc to koniecznością ochrony rodzimej produkcji oraz oszczędzania rezerw walutowych w obliczu zachodnich sankcji. Wieloletnia marginalizacja Kurdów przełożyła się na wysokie bezrobocie w regionie, co sprawia, że wielu mieszkańców decyduje się na trudny i ryzykowny zarobek jako kolbar. Dla wielu z nich kolbari to nie tylko forma pracy, ale również symbol solidarności z Kurdami po drugiej stronie granicy, której jako sztucznego tworu nie uznają. Mimo to kolbarzy narażeni są na ogromne niebezpieczeństwo – grozi im śmierć z rąk sił bezpieczeństwa i patroli granicznych.
Z cyklu: Bullets Have No Borders fot. Ebrahim Alipoor / World Press Photo 2025 Kolbarzy – kurierzy graniczni – przenoszą na własnych plecach towary takie jak sprzęt AGD, telefony komórkowe czy ubrania przez niebezpieczne, górzyste tereny z Iraku i Turcji do irańskiego Kurdystanu. Irański rząd zakazuje importu wielu tego typu produktów, tłumacząc to koniecznością ochrony rodzimej produkcji oraz oszczędzania rezerw walutowych w obliczu zachodnich sankcji. Wieloletnia marginalizacja Kurdów przełożyła się na wysokie bezrobocie w regionie, co sprawia, że wielu mieszkańców decyduje się na trudny i ryzykowny zarobek jako kolbar. Dla wielu z nich kolbari to nie tylko forma pracy, ale również symbol solidarności z Kurdami po drugiej stronie granicy, której jako sztucznego tworu nie uznają. Mimo to kolbarzy narażeni są na ogromne niebezpieczeństwo – grozi im śmierć z rąk sił bezpieczeństwa i patroli granicznych.
Z cyklu: Bullets Have No Borders fot. Ebrahim Alipoor / World Press Photo 2025 Kolbarzy – kurierzy graniczni – przenoszą na własnych plecach towary takie jak sprzęt AGD, telefony komórkowe czy ubrania przez niebezpieczne, górzyste tereny z Iraku i Turcji do irańskiego Kurdystanu. Irański rząd zakazuje importu wielu tego typu produktów, tłumacząc to koniecznością ochrony rodzimej produkcji oraz oszczędzania rezerw walutowych w obliczu zachodnich sankcji. Wieloletnia marginalizacja Kurdów przełożyła się na wysokie bezrobocie w regionie, co sprawia, że wielu mieszkańców decyduje się na trudny i ryzykowny zarobek jako kolbar. Dla wielu z nich kolbari to nie tylko forma pracy, ale również symbol solidarności z Kurdami po drugiej stronie granicy, której jako sztucznego tworu nie uznają. Mimo to kolbarzy narażeni są na ogromne niebezpieczeństwo – grozi im śmierć z rąk sił bezpieczeństwa i patroli granicznych.
Zobacz wszystkie zdjęcia (48)

Wejdź do galerii, by zobaczyć opisy projektów

W sumie do udziału w 68. edycji konkursu World Press Photo zgłosiło się 3778 fotografów z 141 krajów świata, którzy nadesłali blisko 60 tys. zdjęć. Spośród nich nagrodzono 42 autorów, pochodzących z 30 różnych krajów. WPP kolejny raz chwali się także tym, że większość nagrodzonych to fotografowie lokalni, pochodzący z regionu, w którym realizowany był dany projekt.

Sprawdź najlepsze promocje >
Aparat cyfrowy Panasonic Lumix S5IIX...
8335 PLN 10095 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Sony A7 IV body
10289 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II
31999 PLN 38999 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Nikon Z6 III body
9999 PLN 11299 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma C 18-50 mm f/2.8 DC DN...
2280 PLN 2390 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź

World Press Photo - o konkursie

Organizowany od 1955 roku konkurs World Press Photo przez lata urósł do rangi najważniejszego cyklicznego wydarzenia prezentującego najważniejsze zdjęcia prasowe i tematy, które zajmowały pierwsze strony wydawnictw na całym świecie. Od 2018 wprowadzono drugie, równoważne z nagrodą World Press Photo of the Year wyróżnienie, przyznawane cyklom fotograficznym. Oprócz tego, z wydarzenia wydzielona została sekcja Digital Storytelling Contest, która prezentuje najciekawsze projekty multimedialne i dokumenty wideo w ramach osobnego konkursu. W 2021 konkurs przeszedł gruntowną reorganizację, rezygnując z kategorii i dzieląc całe wydarzenie na 6 regionów.

Finał World Press Photo 2024 odbędzie się 17 kwietnia. Wtedy też poznamy laureatów głównej nagrody World Press Photo w kategorii pojedynczej i reportażowej. 18 kwietnia ruszy też główna wystawa pokonkursowa w Amsterdamie. Z kolei w nadchodzących miesiącach wystawa objazdowa zawita do 80 miast w 30 różnych krajach. Na liście wystaw nie znajdziemy niestety Polski.

Więcej informacji dotyczących tegorocznej edycji znajdziecie na stronie worldpressphoto.org.

Skopiuj link
Link skopiowano!

Autor: Maciej Luśtyk

Redaktor prowadzący serwisu Fotopolis.pl. Zafascynowany nowymi technologiami, choć woli fotografować analogiem.

Słowa kluczowe:
Komentarze
Więcej w kategorii: Galerie
Leica Women Photo Project 2025 - kobieca odsłona współczesnej fotografii
Leica Women Photo Project 2025 - kobieca odsłona współczesnej fotografii
Za nami 6. edycja konkursu Leica Women Photo Project, którego celem jest promowanie kobiecego spojrzenia na fotografię. Tegoroczne odsłona pod hasłem „Jedność poprzez różnorodność”...
8
Female in Focus 2024 - fotografia oczami kobiet. Barbara Woźniczka i Kasia Ślesińska wśród nagrodzonych
Female in Focus 2024 - fotografia oczami kobiet. Barbara Woźniczka i Kasia Ślesińska wśród...
Za nami kolejna edycja konkursu Female In Focus, który stawia sobie za cel promowanie kobiecej fotografii. Zobaczcie najlepsze zdjęcia z tegorocznej edycji, której motywem przewodnim...
12
Oto zwycięskie zdjęcia pojedyncze konkursu Sony World Photography Awards 2025
Oto zwycięskie zdjęcia pojedyncze konkursu Sony World Photography Awards 2025
Ogłoszono nazwiska zwycięzców i zdobywców wyróżnień w konkursie otwartym Sony World Photography Awards 2025. Nazwisko Fotografa Roku poznamy 16 kwietnia.
8
Więcej z tagiem: World Press Photo
World Press Photo 2024 rozstrzygnięte - oto zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
Galerie
World Press Photo 2024 rozstrzygnięte - oto zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
World Press Photo 2024 - zobacz najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku
Galerie
World Press Photo 2024 - zobacz najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku
World Press Photo 2024 - Zdjęcia pojedyncze
Niewidoczne
World Press Photo 2024 - Zdjęcia pojedyncze
World Press Photo 2024 - Open Format
Niewidoczne
World Press Photo 2024 - Open Format
World Press Photo 2024 - Projekty długoterminowe
Niewidoczne
World Press Photo 2024 - Projekty długoterminowe
World Press Photo 2024 - Reportaże
Niewidoczne
World Press Photo 2024 - Reportaże
Powiązane artykuły
World Press Photo 2024 rozstrzygnięte - oto zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
World Press Photo 2024 rozstrzygnięte - oto zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
World Press Photo 2024 - zobacz najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku
World Press Photo 2024 - zobacz najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku
World Press Photo 2023 - oto najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku. Co poszło nie tak?
World Press Photo 2023 - oto najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku. Co poszło nie tak?
World Press Photo jest już zupełnie inne. Ale czy to zmiana na gorsze? [PODCAST]
World Press Photo jest już zupełnie inne. Ale czy to zmiana na gorsze? [PODCAST]
Wczytaj więcej (1)
Sprawdź najlepsze promocje >
Aparat cyfrowy Panasonic Lumix S5IIX...
8335 PLN 10095 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Sony A7 IV body
10289 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II
31999 PLN 38999 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Nikon Z6 III body
9999 PLN 11299 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma C 18-50 mm f/2.8 DC DN...
2280 PLN 2390 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź
PODCAST
Polecamy
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 1
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 1
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 2
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 2