![Modyfikatory światła marki Quadralite - przegląd oferty [2024]](/i/images/3/8/6/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_235386-Flagi_w_uyciu_3_of_7.jpg)
![„To była i będzie ich ziemia”. Big Sky Adama Fergusona [RECENZJA]](/i/images/2/4/7/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_235247-big-sky-lead.jpg)
Newsletter
Newsletter
Długoogniskowe zoomy Olympusa - część 3, Zuiko Digital ED 50-200 mm F2.8-3.5 oraz podsumowanie
Zuiko Digital ED 50-200 mm F2.8-3.5 SWD
We wstępie nazwałem ten obiektyw jedną z najnowszych i najnowocześniejszych konstrukcji Olympusa. To niby prawda, gdyż został on zaprezentowany jesienią zeszłego roku wraz z Olympusem E-3. Testowany egzemplarz był jedynym w Polsce i został wypożyczony (wręcz wyrwany) do testu przez Olympus Polska z europejskiego przedstawicielstwa Olympusa. Jednak cała prawda wygląda tak, że pod względem optycznym i w dużej mierze mechanicznym zoom ten jest jednym z najstarszych obiektywów systemu 4/3. Jego pierwszą wersję pokazano bowiem wraz z czterema innymi w towarzystwie Olympusa E-1 latem 2003 roku. Teraz przeprowadzono jego face lifting oraz - co znacznie ważniejsze - dodano ultradźwiękowy napęd autofokusa SWD (Supersonic Wave Drive).
Tak więc przetestowaliśmy tego odmłodzonego zooma i okazało się że rozdzielczość wypadła co prawda znacznie lepiej niż dobrze, ale wykazała dość oryginalny rozkład na powierzchni kadru. Wykluczyliśmy obecność w procedurze testu błędów, więc uznaliśmy że zoom zapadł na jakąś niemowlęcą chorobę - niedokładność montażu lub niedopracowanie przedseryjnego egzemplarza, bądź zdążył się rozkalibrować. Wypadałoby powtórzyć zdjęcia testowe innym egzemplarzem, ale takiego nie było. Po dokładnym sprawdzeniu że pod względem optycznym 50-200 mm F2.8-3.5 SWD jest identyczny ze "staruszkiem" 50-200 mm F2.8-3.5, postanowiliśmy testy jakości obrazu przeprowadzić ze starszą wersją obiektywu. Problem w tym, że jedyna sztuka tego zooma dostępna w Olympus Polska przez długi czas była w rozjazdach, stąd spore opóźnienie wykonania i publikacji tej części testu.
Konstrukcja
Daleko mu do powagi i solidności obiektywu 35-100 mm F2, ale 50-200 mm SWD dobrze wpisuje się w grupę tych lepszych, czterokrotnych długoogniskowych zoomów. Jest odpowiednikiem małoobrazkowego 100-400 mm i stopniem zaawansowania przypomina właśnie takie obiektywy małoobrazkowe: Tokinę i Nikkora VR 80-400 mm albo canonowskiego 100-400 mm. Odpowiednikami tych obiektywów dla lustrzanek z przetwornikiem o rozmiarze APS-C są zoomy 70-300 mm, ale te traktowane są przez producentów po macoszemu i przeważnie mają stosunkowo prostą konstrukcję optyczną, są lekkie, tanie i bardzo plastikowe. Ale obie te grupy łączy jedna cecha: identyczna jasność zmieniająca się od F4-F4.5 dla najkrótszej ogniskowej do F5.6 dla najdłuższej. A w tym względzie Zuiko 50-200 mm SWD jest lepszy o działkę-półtorej, czym w pełni rekompensuje straty wynikające z mniejszych niż w cyfrowych lustrzankach APS-C rozmiarów przetwornika obrazu.
Optycznie obiektyw składa się z 16 soczewek, wśród których znajdziemy trzy wykonane ze szkła o niskiej dyspersji. Nie zapewniono tu wewnętrznego zoomowania i chyba dobrze, gdyż z nim obiektyw byłby bardzo długi. A tak przy ogniskowej 200 mm i z założoną osłoną osiąga efektowne 30 cm, ale w pozycji transportowej liczy tylko nieco ponad 17 cm. Za to mamy w nim układ wewnętrznego ogniskowania, co jest w tej klasie sprzętu obowiązującym standardem. Napędem autofokusa jest silnik ultradźwiękowy o konstrukcji pierścieniowej, dzięki czemu bardzo uprościła się mechanika układu silnik - pierścień ostrości - soczewki ogniskujące. Autofokus tego zooma jest naprawdę szybki, ale tylko dopóki ogniskowej nie wydłużymy ponad 150 mm. Poniżej ostrość ustawiana jest tak szybko jak w moim "wzorcowym" AF-S Nikkorze 70-200 mm F2.8, natomiast powyżej niej spada niemal dwukrotnie. Powodem jest najprawdopodobniej niemożność wykrywania prawidłowego ustawienia ostrości przy bardzo szybkiej jej zmianie, co ma miejsce gdy korzystamy z długich ogniskowych. Jak więc należy traktować deklaracje Olympusa, że jego E-3 ma najszybszy na świecie autofokus? To może być prawdą, pod warunkiem że do aparatu dołączymy drugi z obiektywów SWD, standardowy zoom 12-60 mm F2.8-4. Ten, porównywany z moim "wzorcem" szybkości autofokusa krótkich zoomów, AF-S Nikkorem 18-70 mm F3.5-4.5 wypada świetnie. Przy swej najdłuższej ogniskowej jest od obiektywu Nikona szybszy o ok. 20 %, a przy najkrótszej aż dwukrotnie! Dobrze by się stało gdyby konstruktorzy lustrzanek Olympusa poprawili system odczytu i interpretacji danych z czujników AF tak, by szybkość autofokusa mogła być równie wysoka przy każdej ogniskowej obiektywu.
Rewolucję przeżył też system ręcznego ustawiania ostrości, w którym nie ma już mowy o Power Fokusie znanym z olympusowskiej optyki nie-SWD. Tu mamy "mechaniczne" ręczne ogniskowanie, z pierścieniem ostrości połączonym z mechanizmami ostrzenia za pomocą przekładni zwalniającej. Pierścień oczywiście nie obraca się podczas pracy autofokusa, ale natychmiast gdy ten skończy pracę jest do dyspozycji fotografującego. I nie musimy już, jak w przypadku starszych obiektywów ustawiać w aparacie trybu MFAF. Możemy korzystać z AF, a i tak Full-Time Manual będzie dostępny.
Minimalna odległość fotografowania to 1,2 m, co przy najdłuższej ogniskowej pozwala uzyskać skale odwzorowania 0,21 (1:4,8). Zmianą we wnętrzu obiektywu jest zastosowanie przysłony, która ma co prawda tyle samo listków co w pierwszej wersji, ale są one inaczej wyprofilowane. Dzięki temu otwór przysłony przy niezbyt silnym jej przymknięciu pozostaje zbliżony kształtem do koła, co zapewnia ładniejsze oddanie nieostrych, jasnych punktów.
_1094526942.jpg)
_1475239688.jpg)
_443908423.jpg)
Obudowa obiektywu jest w całości wykonana z tworzyw sztucznych. Jedynymi zewnętrznymi metalowymi elementami tego zooma są bagnet i pierścień ze stopką mocowania statywowego. Zewnętrze obiektywu w wersji SWD wyraźnie różni się od wersji pierwotnej. Najistotniejszą zmianą jest przesunięcie o kilka centymetrów do przodu pierścienia statywowego. Teraz podpiera on zestaw obiektyw + aparat bliżej jego środka ciężkości, co mogło zaowocować zmniejszeniem długości stopki pierścienia. Nie projektowano jej jednak od nowa, a dostosowano konstrukcję obiektywu tak, by pasowała tu stopka od zooma 35-100 mm. Tę unifikacje z pewnością docenią nie tylko użytkownicy, ale i księgowi Olympusa. Przesunięcie pierścienia statywowego wymogło przesunięcie do przodu pierścieni ogniskowych i odległości oraz umieszczonego pomiędzy nimi okienka ze skala odległości. Pierścienie przewędrowały o około dwa centymetry, ale pierścień odległości zachował swą szerokość, a pierścień zooma musiał zostać zwężony o 1/3. Ponieważ jednak w pierwszej wersji obiektywu był on bardzo szeroki, to i teraz szerokość jest zupełnie wystarczająca.
Obiektyw jest uszczelniony dla zabezpieczenia przed pyłem i kroplami wody. Może być łączony z pierścieniem pośrednim EX-25 oraz oboma firmowymi telekonwerterami. Jednak przy współpracy z dwukrotnym EC-20, automatyczne ustawianie ostrości możliwe jest wyłącznie z użyciem centralnego sensora AF. Osłona przeciwsłoneczna obiektywu wygląda dość potężnie, gdyż ma długość połowy obiektywu ustawionego na 50 mm. Nie jest ona profilowana. W osłonie znajdziemy oczywiście zasuwane okienko ułatwiające obsługę obrotowych filtrów polaryzacyjnych i połówkowych. Okienko to możemy ustawić w dwóch pozycjach: nad i pod obiektywem.
Osłona przeciwsłoneczna chroni od bocznego światła przednią soczewkę o niezbyt dużej średnicy, przed którą udało się zmieścić gwint mocowania filtrów o średnicy zaledwie 67 mm. Małoobrazkowe zoomy 100-400 mm wymagają filtrów 72 mm albo 77 mm, ale już 70 (75)-300 mm korzystają z filtrów o mniejszej średnicy, przeważnie 58 mm albo 62 mm, ale zdarza się też 55 mm w Sony i 67 mm w jednym z Nikkorów. Przednia soczewka Zuiko Digital ED 55-200 mm F2.8-3.5 SWD albo osłaniający ją filtr są przykrywane kapturkiem, który zgodnie z aktualnymi trendami w Olympusie ma wewnętrzne uchwyty z podciętymi krawędziami, dzięki czemu o wyślizgnięciu się go z palców nie ma mowy.
Obsługa
Obiektyw nie jest zbyt ciężki, stąd nie musi całą swą masą leżeć na lewej dłoni. Bez problemu trzyma go prawa dłoń obejmująca uchwyt aparatu wraz z palcami lewej, które równocześnie obracają pierścień ogniskowych albo ostrości. Dlatego w odróżnieniu od zooma 35-100 mm, tu z ręki wygodniej fotografuje się po zdjęciu pierścienia ze stopką mocowania statywowego.
Ogniskową zmienia się w miarę łatwo, choć w razie potrzeby powody do narzekania by się znalazły. Dotyczy to głównie porównania tego zooma z przetestowanymi już 40-150 mm i 35-100 mm. Tu opór pierścienia jest przy szybkim obracaniu większy niż u nich, a do tego występuje wyraźny opór statyczny pojawiający się przy próbie drobnej korekty ogniskowej. Przy tym zakres obrotu od pozycji "50 mm" do "200 mm" to nie 1/6, a ponad 1/4 obrotu. Różnica niby nieduża, ale dobrze wyczuwalna.
Podobnie rzecz się ma z pierścieniem odległości, który - podchodząc do sprawy obiektywnie - zapewnia komfortową obsługę, ale gdy odniesiemy ją do wspomnianych wcześniej zoomów to sytuacja nie wygląda różowo. Z tym że tam pierścień nie był połączony z żadnymi mechanizmami, więc i o super komfort było bardzo łatwo. Ale jak się chce mieć SWD, to z najwyższego poziomu wygody obsługi trzeba niestety zrezygnować. Pierścień jest połączony ze skalą odległości przekładnią zwalniającą, co zapewnia precyzję ręcznego ogniskowania. Z drugiej strony wymaga to jednak obrócenia pierścienia o ponad pół obrotu jeśli chcemy przejść z jednego końca skali na drugi. Dobrze że obiektyw wyposażono w zdejmowany pierścień statywowy oraz drobiazgi w rodzaju okienka w osłonie przeciwsłonecznej i kapturka z podciętymi krawędziami uchwytu, ale przydałby się też limiter odległości. W sumie nie jest źle, za wygodę obsługi zoomowi 50-200 mm przyznaję 4 punkty.
![Hover Air X1 - dron inny, niż wszystkie [TEST]](/i/images/5/6/4/d2FjPTEyMngx_src_233564-hover-lead-1.jpg)
