Newsletter
Newsletter
Aberracja chromatyczna
80%
Wykonanie uniwersalnego i zaawansowanego szkła z pewnością nie jest proste i wielu producentów już się o tym przekonało. Dziś sprawdziliśmy, czy Olympus ze swoim najnowszym M.Zuiko 12-100 mm f/4 wychodzi z tej próby zwycięsko.
Spis treści
Aberracja chromatyczna
Aberrację chromatyczną mierzymy dla plików RAW w najwyższej dostępnej rozdzielczości, dla najniższego ISO i z najniższymi ustawieniami odszumiania i wyostrzania. Pomiar wykonywany jest dla skrajnych ogniskowych i pełnego zakresu przysłon. Przedstawiane wykresy pokazują najgorsze wartości.
Nowy Olympus dobrze poradził sobie z korygowaniem tej wady układu optycznego - choć poniższe wykresy mogą sugerować coś zupełnie innego. Największą anomalię zaobserwowaliśmy na ogniskowej 12 mm i przysłonie f/4. Aberracja w warunkach laboratoryjnych wyniosła 1.63, czyli całkiem sporo. Jednak jej występowanie ograniczyło się wyłącznie do rogów kadru. Reszta planu fotograficznego pozostała nietknięta. Z kolei wybranie ogniskowej 100 mm sprawiło, że aberracja nieznacznie zmalała do wartości 1.36 piksela. Poza tym jej charakterystyka pozostała niezmieniona, co uważamy za plus.
Tak naprawdę w obu przypadkach anomalia nie ma większego przełożenia na wygląd zdjęć, ponieważ w praktyce jest ona trudno zauważalna. Co więcej, także przybliżenie kadru 1:1 daje małe prawdopodobieństwo zaobserwowania kolorowych przebarwień kontrastowych fragmentów kadru - choć te niekiedy mogą pojawić się w kadrze.
ogniskowa 12 mm i przysłona f/4
ogniskowa 100 mm i przysłona f/22
Aberracja w praktyce
Autor: Michał Chrzanowski
Stały bywalec naszego laboratorium. Ciągle patrzy na świat przez różne ogniskowe oraz przemierza miasta i wioski obwieszony sprzętem fotograficznym. Uwielbia stylowe aparaty, a także eleganckie i funkcjonalne akcesoria. Ma słabość do monochromu i suwaków w programie Lightroom, po godzinach – do literatury faktu i muzyki country.
_1475239688.jpg)
_1877607562.jpg)
_443908423.jpg)
