1
Udostępnij:
Link skopiowano!
Do góry
Nowość
Jeśli podoba Ci się ten artykuł KLASZCZ!
Ok!

Oto najlepsze reportaże tego roku. Wyniki konkursu im. Krzysztofa Millera

Ten konkurs ma nie tylko uczcić pamięć legendy fotoreportażu wojennego, lecz także inspirować, by podążać jego reporterskim śladem. Oto najlepsze zdjęcia tegorocznej edycji.

Autor: Redakcja Fotopolis

4 Grudzień 2019
Artykuł na: 6-9 minut

Druga edycja organizowanego przez Gazetę Wyborczą Konkursu im. Krzysztofa Millera rozpoczęła się we wrześniu. Udział w nim mogli wziąć zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy fotografii, indywidualni autorzy oraz kolektywy fotografów, członkowie jednej agencji fotograficznej. Tematyka prac była w zasadzie dowolna. Można było nadsyłać materiały o tematyce społecznej, politycznej, ekonomicznej bądź kulturowej.

Łącznie do konkursu zgłoszono w tym roku 4500 zdjęć. Wiele nadesłanych fotoreportaży dokumentuje liczne w ostatnim roku w Polsce marsze i protesty, część przedstawia kameralne historie rodzinne, jeszcze inne podróże w najdalsze zakątki świata.

Alessio Paduano - Grand Prix

fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
fot. Alessio Paduano Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.
Zobacz wszystkie zdjęcia (12)

Każdego roku wiele nigeryjskich kobiet przybywa do Włoch z obietnicą legalnej pracy, ale na miejscu są zmuszane do prostytucji. W ostatnich 3 latach wg Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji liczba potencjalnych ofiar handlu ludźmi we Włoszech w celu wykorzystywania seksualnego wzrosła o 600%. Na zdjęciu powyżej Nigeryjka w ciąży w swojej sypialni w Castel Volturno na południu Włoch.

„Najmocniejsze materiały koncentrowały się wokół bohaterów wykluczonych i zapomnianych oraz mniejszości: uchodźców, społeczności LGBT, ludzi starszych, niepełnosprawnych” - podsumowuje Beata Łyżwa-Sokół, szefowa działu Foto Gazety Wyborczej i przewodnicząca jury konkursu. „W stronę pojedynczych, zostawionych samym sobie ludzi kierował swój obiektyw Krzysztof Miller i powtarzał, że na tym polega rola fotoreportera i mediów w ogóle. Cieszę się, że tak wielu uczestników konkursu kontynuuje tę ideę. Otrzymaliśmy wiele materiałów od zagranicznych autorów oraz zrealizowanych przez kobiety. Być może to efekt tego, że laureatką pierwszej edycji konkursu była Anna Liminowicz”.

Piotr Tracz - Nagroda Deutsche Bank #PositiveImpact

fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
Zobacz wszystkie zdjęcia (12)

Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych, uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jak sam mówi, ten trud się opłaca. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył Mistrzostwo Europy, a także Mistrzostwo Świata, po czym zakończył karierę. Jednak w 2019 roku powrócił do treningów i startów w zawodach. Jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.

Jędrzej Nowicki (GW) - Specjalne wyróżnienie

Nadrenia, Niemcy, Kopalnia Garzweiler. Kilkuset aktywistów wdarło się na teren kopalni Garzweiler w ramach akcji Ende Gelaende w celu zablokowania maszyn wydobywczych.

W jury konkursu znaleźli się: Ewa Ewart producentka filmów dokumentalnych i dziennikarka BBC, Anna Bedyńska fotoreporterka i laureatka World Press Photo i Grand Press Photo, Wojciech Nowicki pisarz i kurator, Maciej Zieliński redaktor naczelny serwisu Fotopolis.pl i miesięcznika Digital Camera Polska, Adam Lach fotoreporter, laureat Grand Press Photo i współzałożyciel agencji Napo Images, Ewa Wieczorek redaktorka naczelna Wysokich Obcasów Extra, Tomasz Kowalski prezes Zarządu Deutsche Bank Polska, Jerzy B. Wójcik wydawca Gazety Wyborczej oraz Beata Łyżwa-Sokół szefowa działu Foto Gazety Wyborczej (przewodnicząca jury). Do zwycięzców trafiły nagrody pieniężne w wysokości 10 000 i 5 000 zł.

Cykle finalistów

Anna Kłosek

fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
fot. Anna Kłosek „Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.
Zobacz wszystkie zdjęcia (10)

„Tam była granica” jest podróżą wzdłuż byłej polsko-radzieckiej granicy, istniejącej do ataku ZSSR na Polskę 17 września 1939 roku. To historia o starej polskiej granicy w nowym ukraińskim państwie. Podróż ta zawiodła mnie do małych wiosek i miasteczek dzisiejszej Ukrainy. To Ukraina byłego pogranicza, ziemia losów powikłanych. Najstarsi pamiętają Polskę, pamiętają wiersze i piosenki, których uczyli się w polskich szkołach. Niektóre zniekształcone są przez pamięć i czas, inne recytowane nienaganną przedwojenną polszczyzną. „A o tych po drugiej stronie Zbrucza mówimy Moskale. Jak za Polski, kiedy Moskal stał za rzeką” - tłumaczyli mi mieszkańcy nadzbruczańskich wsi. Pojęcie granicy nie jest jednoznaczne. Granica, która z założenia dzieli, jest tu także symbolicznym łącznikiem, zaproszeniem do rozmowy, a w mikrowymiarze dialogiem polsko-ukraińskim.

Dawid Zieliński

fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
fot. Dawid Zieliński Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.
Zobacz wszystkie zdjęcia (12)

Wojny, głód, ubóstwo i zmiany klimatu wypierają ludzi z ich domów w nieznane. Dołączają do milionów będących już w drodze i zajmują miejsca na obrzeżach „pierwszego świata”. Ta nowa i nieoczekiwana obecność człowieka przekształca środowisko zamieszkane i zorganizowane dawno temu. Na zdjęciu uchodźcy czekają w kolejce, aby zarejestrować się w obozie Moriana na greckiej wyspie Lesbos. Ponieważ obóz był przepełniony, większość nowo przybyłych czeka przez kilka dni poza jego granicami.

Katarzyna Piechowicz

fot. Katarzyna Piechowicz Zdjęcia powstały w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie rzeczywistość osób starszych jest trudna i niezbyt radosna, gdzie ludzie u kresu życia są zostawieni, razem ze swoją samotnością.
fot. Katarzyna Piechowicz Zdjęcia powstały w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie rzeczywistość osób starszych jest trudna i niezbyt radosna, gdzie ludzie u kresu życia są zostawieni, razem ze swoją samotnością.
fot. Katarzyna Piechowicz Zdjęcia powstały w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie rzeczywistość osób starszych jest trudna i niezbyt radosna, gdzie ludzie u kresu życia są zostawieni, razem ze swoją samotnością.
fot. Katarzyna Piechowicz Zdjęcia powstały w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie rzeczywistość osób starszych jest trudna i niezbyt radosna, gdzie ludzie u kresu życia są zostawieni, razem ze swoją samotnością.
fot. Katarzyna Piechowicz Zdjęcia powstały w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie rzeczywistość osób starszych jest trudna i niezbyt radosna, gdzie ludzie u kresu życia są zostawieni, razem ze swoją samotnością.
fot. Katarzyna Piechowicz Zdjęcia powstały w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie rzeczywistość osób starszych jest trudna i niezbyt radosna, gdzie ludzie u kresu życia są zostawieni, razem ze swoją samotnością.
fot. Katarzyna Piechowicz Zdjęcia powstały w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie rzeczywistość osób starszych jest trudna i niezbyt radosna, gdzie ludzie u kresu życia są zostawieni, razem ze swoją samotnością.
Zobacz wszystkie zdjęcia (7)

Zdjęcia powstały w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie rzeczywistość osób starszych jest trudna i niezbyt radosna, gdzie ludzie u kresu życia są zostawieni, razem ze swoją samotnością.

Joanna Mrówka

fot. Joanna Mrówka Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.
fot. Joanna Mrówka Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.
fot. Joanna Mrówka Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.
fot. Joanna Mrówka Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.
fot. Joanna Mrówka Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.
fot. Joanna Mrówka Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.
fot. Joanna Mrówka Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.
fot. Joanna Mrówka Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.
Zobacz wszystkie zdjęcia (8)

Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej, aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje. To czas zadumy, refleksji, smutku i radości. Fotografie wykonane zostały w Trapani, Ennie i Buseto Palizzolo.

Dominika Rutkowska

fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
fot. Dominika Rutkowska „Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.
Zobacz wszystkie zdjęcia (12)

„Glitter Confusion” to ruch artystyczny, do którego należę. Powołany został w odpowiedzi na czasy zdominowane przez agresję, homofobię, wykluczenia społeczne i wzrost nacjonalizmu. Tworzą go ludzie czujący potrzebę dzielenia się swoimi doświadczeniami poprzez sztukę. Motywem przewodnim jest wyrażanie własnej tożsamości i wolność w jej prezentowaniu. Jesteśmy queer, eksperymentujemy i wprowadzamy wizualny zamęt, by odnaleźć siebie. Chcemy zaznaczyć, że różnice mogą nas łączyć. Jestem obserwatorką i dokumentalistką naszych działań, jednocześnie czynnie biorę w nich udział.

Więcej informacji na temat konkursu można znaleźć na stronie: wyborcza.pl/zdjęcia. Serwis prezentuje też multimedia, galerie, materiały wideo i teksty archiwalne związane z konkursem i Krzysztofem Millerem.

Skopiuj link
Link skopiowano!
Słowa kluczowe:
Komentarze
Więcej w kategorii: Galerie
100 najważniejszych zdjęć roku 2024 według Time. Długo ich nie zapomnicie
100 najważniejszych zdjęć roku 2024 według Time. Długo ich nie zapomnicie
Jak co roku, magazyn Time wybrał selekcję 100 najważniejszych zdjęć prasowych, podsumowujących wydarzenia ostatnich 12 miesięcy. Zobaczcie najlepsze zdjęcia reportażowe roku 2024.
29
Nature Photographer Of The Year 2024 rozstrzygnięty! Obejrzyjcie zachwycające zdjęcia natury
Nature Photographer Of The Year 2024 rozstrzygnięty! Obejrzyjcie zachwycające zdjęcia natury
Paolo Della Rocca wygrywa konkurs fotograficzny Nature Photographer Of The Year. Jury nie miało jednak łatwego zadania. Poziom tegorocznej edycji był bardzo wysoki…
59
Nikon Comedy Wildlife Photography Awards 2024 - uśmiech natury
Nikon Comedy Wildlife Photography Awards 2024 - uśmiech natury
Uważasz, że w fotografii brakuje humoru? Daj się rozbawić zwycięskim kadrom z konkursu Nikon Comedy Wildlife Photography Award 2024, który pokazuje z przymrużeniem oka. Wśród...
107
Więcej z tagiem: fotografia reportażowa
100 najważniejszych zdjęć roku 2024 według Time. Długo ich nie zapomnicie
Galerie
100 najważniejszych zdjęć roku 2024 według Time. Długo ich nie zapomnicie
Nie ma dla mnie wyraźnej granicy między fotografią uliczną, a dokumentalną - Skander Khlif
Galerie
Nie ma dla mnie wyraźnej granicy między fotografią uliczną, a dokumentalną - Skander Khlif
SWPA 2025 - Susan Meiselas z nagrodą za wybitny wkład w fotografię
Branża
SWPA 2025 - Susan Meiselas z nagrodą za wybitny wkład w fotografię
Canon RF 70-200 mm f/2.8L IS USM Z - wewnętrzny zoom, filmowa ergonomia, praca z konwerterami i… zaporowa cena
Aparaty
Canon RF 70-200 mm f/2.8L IS USM Z - wewnętrzny zoom, filmowa ergonomia, praca z konwerterami i… zaporowa cena
Znany fotoreporter Paul Lowe zamordowany. Zarzuty postawiono 19-letniemu synowi
Sylwetki
Znany fotoreporter Paul Lowe zamordowany. Zarzuty postawiono 19-letniemu synowi
Janusz Jurek: "Nie lubię, kiedy ktoś mówi o mojej fotografii, że jest ładna"
Galerie
Janusz Jurek: "Nie lubię, kiedy ktoś mówi o mojej fotografii, że jest ładna"
Powiązane artykuły
Już jutro wielki finał konkursu im. Krzysztofa Millera - oglądaj na żywo online
Już jutro wielki finał konkursu im. Krzysztofa Millera - oglądaj na żywo online
Konkurs im. Krzysztofa Millera 2020 - nabór zgłoszeń jeszcze tylko do środy
Konkurs im. Krzysztofa Millera 2020 - nabór zgłoszeń jeszcze tylko do środy
Oto 7 projektów, które rywalizują o tytuł najlepszego fotoreportażu roku. Finaliści 2. edycji Konkursu im. Krzysztofa Millera
Oto 7 projektów, które rywalizują o tytuł najlepszego fotoreportażu roku. Finaliści 2. edycji Konkursu im. Krzysztofa Millera
Nagroda im. Krzysztofa Millera 2019 - zgłoszenia tylko do piątku
Nagroda im. Krzysztofa Millera 2019 - zgłoszenia tylko do piątku
5. edycja Konkursu im. Krzysztofa Millera. Pokaż swoje najlepsze reportaże
5. edycja Konkursu im. Krzysztofa Millera. Pokaż swoje najlepsze reportaże
Spotkanie z Justyną Mielnikiewicz. Dowiedz się jak powstawała jedna z najważniejszych książek fotograficznych ostatniego roku
Spotkanie z Justyną Mielnikiewicz. Dowiedz się jak powstawała jedna z najważniejszych książek fotograficznych ostatniego roku
Weronika Gęsicka nominowana do Paszportu Polityki 2019
Weronika Gęsicka nominowana do Paszportu Polityki 2019
Anna Liminowicz laureatką Nagrody im. Krzysztofa Millera
Anna Liminowicz laureatką Nagrody im. Krzysztofa Millera
Poznaliśmy najlepsze reportaże minionego roku - wyniki Konkursu im. Krzysztofa Millera 2022
Poznaliśmy najlepsze reportaże minionego roku - wyniki Konkursu im. Krzysztofa Millera 2022
Wczytaj więcej (6)
Sprawdź najlepsze promocje >
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II
36499 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Nikon Z6 III body
9499 PLN 11369 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma C 18-50 mm f/2.8 DC DN...
2230 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Sony A7S III body...
17295 PLN 17495 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Sony A7 IV body
9984 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź
PODCAST
Polecamy
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 1
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 1
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 2
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 2
zamknij
Partner:
Zagłosuj
Na najlepsze produkty i wydarzenia roku 2024
nie teraz
nie pokazuj tego więcej
Głosuj