Olympus SP-550 UZ - test

6. Fotografowanie

Szybkość działania

Olympus SP-550 UZ nie jest sprinterem. Pierwsze zaskoczenie pojawia się po włączeniu aparatu. Trzeba poczekać około 2 s, aż będzie on gotowy do pracy. Ciężko powiedzieć, czy wynika to z powolnego ładowania oprogramowania, czy może ślimaczego tempa wysuwania obiektywu. A skoro o nim mowa, zmiana pełnego zakresu ogniskowych trwa około 4 s! Oczywiście należy wziąć pod uwagę rozpiętość zooma, ale mimo wszystko to bardzo długo. Kiepsko pod względem prędkości wypada także wbudowana lampa błyskowa. Po błysku z pełną mocą czas ładowania wynosi około 7 s przy zupełnie nowych bateriach. Po pewnym czasie eksploatacji baterii ładowanie staje się jeszcze dłuższe.

Prędkość wykonywania zdjęć seryjnych w pełnej rozdzielczości też nie należy do rewelacyjnych. 1,2 klatki na sekundę w serii do 7 zdjęć to wynik przeciętny. Sporo lepiej ma się sprawa po wyborze trybu zdjęć seryjnych w zmniejszonej rozdzielczości. 7 kl/s do 15 zdjęć przy 3 Mp i 15 kl/s do 20 zdjęć przy rozdzielczości 1,2 Mp. Jeśli wykonywane zdjęcia oglądane będą jedynie na monitorze komputera taki rozmiar wystarczy, ale do wydruków się nie przyda.

Zapis RAW odbywa się ze średnimi jak na tę klasę aparatów prędkościami. Po wykonaniu zdjęcia potrzeba około 5 s aby SP -550 był ponownie gotów do pracy. Pamiętajmy, że to kompakt więc taki czas nie może nikogo dziwić. Należy jeszcze tylko wspomnieć, że przy zapisie RAW + JPEG czas zapisu wydłuża się mniej więcej dwukrotnie.

Autofokus także nie jest szybki, choć w jego wypadku należy pamiętać o wyjątkowo szerokim zakresie ogniskowych, który może mieć wpływ na prędkość ustawiania ostrości, zwłaszcza w pozycji tele. Więc w przypadku tego elementu możemy powiedzieć, że nie jest źle.

Krótko podsumowując tę część należy stwierdzić, że Olympus SP-550 UZ należy do wolnych konstrukcji. Tyle tylko, że jego siła tkwi w 18-krotnym zoomie, więc parametry związane z szybkością działania schodzą na dalszy plan.

Tryby ekspozycji

Jak przystało na zaawansowany kompakt "pięćsetpięćdziesiątkę" wyposażono we wszystkie zaawansowane tryby ekspozycji. Tak wiec oprócz programu w pełni automatycznego znajdziemy w nim typowy program, preselekcję czasu, preselekcję przysłony oraz tryb manualny. Dostęp do ustawień wartości czasu i przysłony umożliwia naciśnięcie górnego przycisku nawigatora oznaczonego symbolem korekcji ekspozycji.

wyświetlane informacje przy ustawieniach parametrów fotografowania w trybie preselekcji czasu

Konstruktorzy nie zapomnieli o często wykorzystywanych przez mniej zaawansowanych amatorów programach tematycznych. Kompakt oferuje 22 takie programy, w tym trzy do fotografii podwodnej. Oto pełna lista programów predefiniowanych:

• portret
• krajobraz
• portret na tle krajobrazu
• sceny nocne
• portret na tle sceny nocnej
• zdjęcia sportowe
• zdjęcia w pomieszczeniach
• przy świecach
• autoportret
• portret w świetle zastanym
• zachód słońca
• sztuczne ognie
• potrawy
• zdjęcia przez szybę
• dokumenty
• aukcja
• zdjęcie i wybór 1
• zdjęcie i wybór 2
• plaża i śnieg
• zdjęcie podwodne szerokim kątem 1
• zdjęcia podwodne szerokim kątem 2
• podwodne makro

wybór programów tematycznych w menu aparatu

Pomiar światła realizowany jest w jednym z trzech trybów: wielosegmentowym ESP, punktowym oraz centralnie ważonym. Niestety w trybie punktowym nie da się zmienić położenia punktu, jest on przypisany do centrum kadru.

Oczywiście do dyspozycji fotografujących oddano korektę ekspozycji działającą w zakresie +/- 2 stopnie EV co 1/3 EV. Jeśli nie jesteśmy pewni efektu naświetlenia zdjęcia, wtedy możemy skorzystać z bracketingu. Pozwala on na wykonanie serii 3 lub 5 zdjęć z różnicą ekspozycji ustawioną na poziomie od +/-0,3 do +/-1 EV.

Bardzo ciekawie prezentuje się menu wyboru ekwiwalentu czułości. Skala zaczyna się na wartości ISO 50, a kończy się na ISO 5000. Robi wrażenie!(?) Nie do końca. Czułości ISO 3200 oraz ISO 5000 realizowane są przy rozdzielczości zmniejszonej do SQ1 2048 x 1536 pikseli. Wrażenie pryska...

Przycisk OK/FUNC umożliwia szybki dostęp do podstawowych trybów fotograficznych, a mianowicie do ustawień balansu bieli, czułości, naciągu nazwanego przez Olympusa przesuwem (czyli wybór zdjęć pojedynczych, seryjnych lub bracketingu) oraz trybu pomiaru światła. Po ustawieniu tarczy wyboru na pozycji My (mój tryb) na liście dostępnych trybów pojawia się dodatkowo wykaz zapisanych trybów własnych ustawienia aparatu, co bardzo przyspiesza przeprogramowanie kompaktu.

menu funkcyjne aparatu

Pomiar ostrości

Zastosowany w SP-550 system pomiaru ostrości oparto na układzie iESP składającym się aż ze 143 obszarów. Czy taka liczba rzeczywiście jest konieczna do prawidłowej pracy autofokusa? Pewnie nie, choć bardziej zasadne byłoby raczej pytanie, czy ta liczba nie przeszkadza autofokusowi. Ostrość można ustawić w jednym z trzech trybów, oto one:

• iESP
• punktowy
• manualny

W trybie punktowym możliwy jest wybór obszaru pomiaru praktycznie na powierzchni całego kadru. Pozwala na to pozycja menu o nazwie OBSZAR. Po jej wybraniu przyciskami nawigatora ustalamy pozycję punktu pomiarowego. W trybie iESP autofokus działa w automatyce decydując o wyborze pola pomiarowego.

Dosyć ciekawie prezentuje się manualne ustawianie ostrości. Z lewej strony monitora pojawia się pasek odległości pokazujący jak nastawiony jest obiektyw. Przyciskami nawigatora można zmieniać ostrość. W tym czasie w centrum monitora pojawia się powiększony wycinek kadru ułatwiający precyzję ustawień.

wygląd monitora przy ustawieniach manualnych ostrości

W menu aparatu do dyspozycji użytkowników oddano jeszcze funkcję ciągłego autofokusa i tryb przewidujący. Po jego wybraniu aparat śledzi ostrość obiektów przybliżających się do fotografa lub oddalających się od niego.

W trakcie wykonywania testu okazało się, że praca systemu ustawiania ostrości w dużym stopniu zależy od wybranej ogniskowej. Nie da się ukryć, że tego się spodziewaliśmy, jednak parokrotnie zostaliśmy zupełnie zaskoczeni. Zacznijmy od przykładu.

przy maksymalnym wyciągnięciu obiektywu autofocus miał spore problemy z ustawieniem ostrości

Zdjęcie to zostało wykonane na najdłuższej ogniskowej. Wielość planów nie pozwoliła na precyzyjne ustawienie ostrości, a właściwie nie pozwoliła w ogóle jej ustawić. Po zmniejszeniu ogniskowej do wartości 74,6 mm (czyli o 9,6 mm krótszej od maksymalnej) aparat nie miał już problemów. Dzień, w którym wykonywaliśmy powyższe zdjęcie był dosyć szary, więc światła nie było dużo, wiał wiatr, co z kolei powodowało ruch gałęzi nie ułatwiając zadania układowi pomiaru ostrości. Ale nie powinno to mieć aż tak wielkiego wpływu na ustawienia właściwej odległości. Na obronę należy powiedzieć jedno, przy tak długiej ogniskowej najdrobniejsze drgania ręki spowodują duży ruch obrazu w kadrze praktycznie uniemożliwiając prawidłową pracę autofokusa. Okazuje się, że statyw jest bardzo przydatnym urządzeniem, nawet przy sprawnym systemie redukcji wstrząsów. I jeszcze jedna uwaga, podczas fotografowania obiektów nieruchomych (czyli takich, którymi nie poruszał wiatr) nie mieliśmy już poważniejszych problemów z ostrością.

Balans bieli

Menu aparatu oferuje następujące tryby balansu bieli:

• Auto
• słońce
• chmury
• światło żarowe
• 3 ustawienia światła fluorescencyjnego
• ustawienie według wzorca

Wybór odpowiedniego ustawienia nie powinien nikomu sprawić problemu. Poza jednym wyjątkiem - ustawieniem według wzorca. Otóż wszystkie tryby dają się ustawiać z poziomu menu funkcyjnego uruchamianego przyciskiem OK/FUNC. Ale aby zmienić wzorzec bieli w ustawieniu w/g wzorca nie ominie nas wizyta w menu. Na początku można się w tym trochę pogubić, zwłaszcza wtedy, gdy wydaje się, że znamy się na aparatach na tyle dobrze, że intuicyjna obsługa nie sprawi nam żadnego kłopotu. Jak już wcześniej zauważyliśmy, przed rozpoczęciem przygody z SP-550 należy odrobić lekcje, czyli przeczytać lekturę obowiązkową w postaci instrukcji obsługi.

Zdjęcia wykonane w czasie testu potwierdziły prawidłowe działanie balansu bieli. Ustawienie AUTO dobrze radzi sobie w trudnych sytuacjach, więc może ono zostać ustawione praktycznie na stałe. Tylko w oświetleniu żarowym warto skorzystać z ustawienia predefiniowanego przeznaczonego dla tego typu światła. Przypomnijmy jednak, że na to "cierpią" wszystkie aparaty cyfrowe (zakres automatycznego balansu bieli nie obejmuje temperatury barwowej bliskiej 3000 K). Poniżej przedstawiamy przykłady zdjęć tablicy Gretaga wykonanych przy ustawieniach automatycznych i według wzorca.

automatyczny balans bieli

balans bieli ustawiony według wzorca

Jak widać różnic nie da się praktycznie zauważyć.

Opcje korekty obrazu i efekty

Zaawansowany kompakt umożliwia dostrojenie trzech podstawowych parametrów obrazu: ostrości, kontrastu i nasycenia. Nie inaczej jest w przypadku naszego olympusa. Regulować można wszystkie te parametry w skali 11-stopniowej. Tak więc każdy użytkownik z dużą precyzją dopasuje parametry obrazu do własnych potrzeb. Aby to wykonać należy otworzyć zakładkę MENU APARATU i tam odszukać interesujące nas pozycje (znajdują się one na 4 i 5 stronie tej zakładki). Poniżej prezentujemy przykład działania wyostrzenia oraz kontrastu.

przykład działania wyostrzenia, rośnie od poziomu -5 (z lewej) do +5 (z prawej)

przykład działania ustawień kontrastu, od lewej wartość -5, w środku 0, z prawej +5

Aparat nie umożliwia zapisu zdjęć w różnych trybach kolorystycznych. Po wykonaniu zdjęcia można natomiast skorzystać z zakładki EDYCJA menu odtwarzania. Tam znaleźć można między innymi tryby czarno-biały, sepia, jasność i nasycenie. Niestety, użytkownik nie ma wpływu na wygląd zdjęcia czarno-białego ani sepii. Symulacja popularnych filtrów barwnych w fotografii czarno-białej testowanemu olympusowi jest niestety obca. Na szczęście jasność i nasycenie można ustawić w skali 11-stopniowej. Po zatwierdzeniu wyboru którejś z tych funkcji aparat zapisuje zmiany w nowym pliku, więc nie ma obaw o utratę oryginalnego zdjęcia. Poniżej przykłady zdjęcia czarno-białego i sepii.

zdjęcie oryginalne

efekt działania funkcji czarno-białe

efekt działania funkcji sepia

Podsumowanie działu

Za mocne punkty Olympusa SP-550 w tym dziale można uznać układ balansu bieli, skalę ustawień parametrów ostrości, kontrastu oraz nasycenia i wreszcie pełny wybór trybów fotografowania z manualnym włącznie. Lista słabych stron jest nieco szersza. Począwszy od prędkości pracy aparatu, przez niezbyt pewnie działający autofokus na maksymalnych ogniskowych obiektywu a skończywszy na braku symulacji działania filtrów barwnych w fotografii czarno-białej.

+ pewny układ balansu bieli

+ szeroka skala ustawień parametrów ostrości, kontrastu i nasycenia

+ tryby półautomatyczne oraz tryb manualny

- niska prędkość działania aparatu (długi czas rozruchu, powolna zmiana ogniskowych, powolny zapis formatu RAW)

- niezbyt pewnie działający autofokus przy najwyższej ogniskowej

- brak symulacji filtrów barwnych w fotografii czarno-białej