Test lustrzanki Nikon D2X

Tylko po lekturze specyfikacji trudno oprzeć się wrażeniu, że wraz z modelem D2X Nikon znalazł złoty środek na połączenie wysokiej jakości 12-megapikselowego sensora z reporterską szybkością przetwarzania. Czyżby więc naprawdę udało się producentom stworzyć konstrukcję typu "dwa w jednym"? Postaramy się to sprawdzić.

Autor: mmi

10 Październik 2005

Artykuł na: 49-60 minut

1. WSTĘP

Nikon Z8 + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

15 699 zł

FUJIFILM GFX 100S + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

16 999 zł

Nikon Z6 III + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

10 399 zł

Sony A7 IV + 1300 zł Sony Cashback

9 995 zł

Canon EOS R6 Mark II + 500 zł Canon Cashback

9 299 zł

Nikon D2X

Najpoważniejsza w stajni Nikona, cyfrowa seria "D" ewoluowała od 1999 roku. Wtedy to "światło dzienne" ujrzał pierwszy model tej linii, 3-megapikselowy model D1. Od tamtej pory inżynierowie Nikona usilnie starali się zaspokoić pragnienia fotografów oczekujących bądź to najwyższej jakości obrazu w postaci wysoko-rozdzielczej matrycy, bądź to reporterskiej szybkości, jaką mógł się w swoim (znacznie bardziej analogowym) czasie poszczycić najpierw model F4, nieco później (rekordowo szybki) F5. Takie właśnie, zróżnicowane wymagania szybko zaowocowały wprowadzeniem na rynek kolejnych "wariacji" flagowej spośród cyfrowych lustrzanek Nikona. Już na początku roku 2001 zaprezentowane zostały modele D1H oraz D1X. Pierwszy odziedziczył rozdzielczość swego poprzednika, osiągając już przy tym 40 zdjęciową serię rejestrowaną w tempie 5kl/s, natomiast drugi był już pierwszym wyraźnym ukłonem w stronę fotografii studyjnej, oferując "niewyobrażalnie" podbitą (do 5Mp) rozdzielczość obrazu kosztem zaledwie 9-cio zdjęciowej serii w tempie 3kl/s. Kolejni przedstawiciele tej linii stanowili jedynie podkreślenie niezwykle dynamicznego rozwoju technologii cyfrowego obrazowania. Zaprezentowany w 2003 roku, model D2H przy swym 4-megapikselowym sensorze oferował aż 40-zdjęciową serię w tempie 8kl/s, natomiast opisywany dziś D2X charakteryzuje się aż 12-megapikselową matrycą przy czym również imponuje szybkością w trybie zdjęć seryjnych. Jak ten dotąd nieuchwytny dotąd kompromis został osiągnięty? W dużej mierze dzięki nowatorskiemu rozwiązaniu "szybkiego kadrowania", które polega na fizycznym ograniczeniu pola obrazowego do nieco mniejszej powierzchni, stanowiącej środkową część kadru. Czy zatem rzeczywiście mamy oto do czynienia z aparatem znakomicie "czującym się" zarówno w studio jak i podczas reportażu? Zapraszamy do lektury testu, który podzielony został na następujące części: