![„Matrix” i konie w galopie. Polecamy biograficzny komiks o Muybridge’u [RECENZJA]](/i/images/9/1/9/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_235919-IMG_8199-3.png)
Newsletter
Newsletter
Nigdy tak naprawdę nie interesowałam się “sprzętologią stosowaną” - czy matryca CMOS czy X-Trans, czy na “N”, czy na “C”, czy wykresy MTF mówią to, czy tamto nie miało dla mnie większego znaczenia dopóki sprzęt robił to, czego od niego wymagałam. Miał być prosty w obsłudze, z szybkim autofocusem i rejestrować bogate w szczegóły obrazy.
Od kiedy prowadzę dziecięcego fotobloga, wiele parametrów zeszło na dalszy plan, na rzecz wymiarów i wagi sprzętu. Ciężko jest ogarnąć zarazem dwójkę rozbrykanych potworów, wózek, autobusy, zakupy, pieluchy, hulajnogę i..... wielką lustrzankę. Ochoczo wiec zawarłam już wcześniej bliższą znajomość z Fujifilm X100T. Bajka!
Mały, mieści się w nerce na pasie, a brak możliwości wymiany szkieł i niezbyt szybki autofokus nie miały dla mnie tak wielkiego znaczenia jak to, że mogę go mieć zawsze przy sobie i nigdy więcej nie szarpać się już z ogromna lustrzanka. Pozwala mi dyskretnie i szybko zarejestrować nawet najbardziej nieprawdopodobne i intymne momenty z życia mojej rodziny. Wybaczcie mi ten przydługi wstęp, jednak jest on ważny z perspektywy tego, czego się spodziewałam po modelu X-T10. Miałam nadzieje, że bądź co bądź, bardziej zaawansowany model tej samej firmy będzie przewyższał swojego mniejszego brata. Czy tak się stało? Dowiecie się tego po zapoznaniu z moja subiektywną oceną.
W końcu przyszła nieco już spóźniona paczka. Otwieram, a tam.... bam! Korpus niewiele większy od X100T, z niewielkim szkiełkiem o fenomenalnych parametrach i rozmiarach niedużego, pękatego słoiczka - miło.
Mój entuzjazm pogłębił jeszcze bardziej pierwszy moment, w którym wzięłam aparat do ręki. Bezlusterkowiec idealnie leżał w moich niedużych dłoniach. Świetnie wyprofilowany korpus bez problemu mogłam trzymać jedna ręką, drugą mając wolną na wypadek gdyby któryś z moich potworków potrzebował szybkiej asekuracji przy próbie amortyzacji upadku twarzą.
Pomimo niewielkich rozmiarów i świetnego dopasowania do ręki, nie ma mowy by pomylić ten aparat z zabawkami moich dzieci, które aparaty jedynie udają. Sprzęt ma swoją wagę - idealnie dobrane parę gramów świadczących o solidności wykonania i rzetelnej pracy inżynierskiej, lecz nie obciążających zbytnio tak wątłej istoty, jak ja. Na pewno nie nabawimy się z nim zapalenia nerwu łokciowego.
Jako fotograf wychowana na analogowych sprzętach, potrafię docenić piękny design nawiązujący do czasów, kiedy zaczynałam fotografować, a najlepszymi przyjaciółmi były kanciaste aparaty z kliszą w środku. Choć ten "przyciągający wzrok design" dla mnie jest raczej wadą, a nie zaletą, sentyment wygrał. A sentyment wzbogacony o świetny, centralnie położony wizjer elektroniczny oraz przydatny podczas fotografowania z dziecięcej perspektywy, odchylany wyświetlacz czyni ten aparat niezwykle funkcjonalnym.
Jak widać można zrobić fajny sprzęt wykorzystujący nowoczesne technologie, który jednocześnie odwołuje się do pięknych wspomnień z czasów pierwszej miłości fotograficznej. Rozentuzjazmowana pierwszym wrażeniem, tym chętniej zabrałam się do robienia zdjęć…
_968856305.jpg)
_1094526942.jpg)
Wszystkie maszyny stop!
Bez odpowiedniej znajomości systemu Fuji nie ma co liczyć, że otrzymamy to, czego oczekujmy, zdając się jedynie na intuicję. Sporo czasu zabrała mi personalizacja ustawień, a dokonałam tego tak “szybko”, tylko i wyłącznie dlatego, że już wcześniej znałam system Fuji. Morze funkcji (w 90% dla mnie zbędnych) wymaga uważnej lektury instrukcji obsługi, lub większego doświadczenia w dziedzinie fotografii cyfrowej. Za to, kiedy już przebrniemy przez ten proces, korzystanie z aparatu staje się prawdziwą przyjemnością. Możliwość przypisania dowolnych funkcji do wielu przycisków bardzo ułatwia i przyspiesza pracę, a tym samym codzienne fotografowanie staje bardzo wygodne - duży plus.
Sprzęt ustawiony - można działać, a że sierpniowa, słoneczna pogoda była ze wszech miar sprzyjająca, aż prosiło się by zająć się moimi małymi ulubieńcami. Ciężko podejść do tego tematu bez szybkiego autofokusa i choć system ustawiania ostrości jest zauważalnie szybszy niż we wspomnianym już modelu X100T, to wciąż jeszcze odstaje od lustrzanek z którymi miałam przyjemność pracować.
Aparat oferuje tryb wykrywania twarzy, w tym automatycznego ostrzenia na oko, co z większości sytuacji sprawdza się bardzo dobrze, jednak bywa problematyczne w przypadku większej ilości osób w kadrze. Trzeba być bardzo czujnym, aby aparat wyostrzył optymalny, wypatrzony punkt. Kiedy już się to uda, reszta to prawdziwa przyjemność. Wyjściowe pliki JPEG z X-T10 są bardzo bogate w szczegóły, posiadają świetne kolory, a automatyczny balans bieli zazwyczaj bez problemu trafia w pobliże optimum.
Ogólnie rzecz biorąc XT10 to fajny sprzęt. Świetnie wygląda, dobrze leży w ręce, daje ekstra pliki, a autofokus, mimo że nie superszybki, to bez problemu radzi sobie w większości sytuacji. Nowy model Fujifilm jest aparatem godnym polecenia, a osoba decydująca się na jego zakup na pewno nie będzie żałowała wydanych pieniędzy.
Żałuję tylko, że X-T10 był u mnie zaledwie tydzień. Czyżbym zaczynała tęsknić?. Dziękuję firmie Fujifilm i redakcji Fotopolis.pl za ciekawe doświadczenie.
Tekst i zdjęcia: Alina Gabrel-Kamińska
![„Matrix” i konie w galopie. Polecamy biograficzny komiks o Muybridge’u [RECENZJA]](/i/images/9/1/9/d2FjPTg0MHgxLjUwMA==_src_235919-IMG_8199-3.png)
![„To była i będzie ich ziemia”. Big Sky Adama Fergusona [RECENZJA]](/i/images/2/4/7/d2FjPTg0MHgxLjUwMA==_src_235247-big-sky-lead.jpg)
