Długoogniskowe zoomy Nikona - część 5, AF-S VR Zoom-Nikkor 70-200 mm F2.8G IF-ED oraz podsumowanie

Nasz obiektyw stoi w drugim rzędzie po lewej stronie. Zresztą trudno się tego nie domyślić.

AF-S VR Zoom-Nikkor 70-200 mm F2.8G IF-ED

Zakres ogniskowych 70-200 mm to ogólnie przyjęty standard dla jasnych długich zoomów. W niepełnoklatkowych lustrzankach o współczynniku kadrowania 1,5 staje się on odpowiednikiem małoobrazkowego 105-300 mm, co w połączeniu ze światłem F2.8 wygląda jeszcze bardziej kusząco. Długa nazwa tego obiektywu mówi sporo o jego budowie, cechach i zastosowaniu. Przypadkowo nawiązuje też ona do wyjątkowo dużej długości zooma. 215 mm to więcej niż u konkurentów, a niewielka średnica daje wrażenie jamnikowatości całej konstrukcji. Dobrze że chociaż masa pozostała na sensownym poziomie. Jest ona co prawda zauważalnie wyższa niż w przypadku analogicznych zoomów Sigmy i Tamrona, ale już od Canona 70-200 mm F2.8 IS ten VR-Nikkor jest o 10 dag lżejszy. Ten pokazany w 2002 roku zoom prezentuje się niewątpliwie okazale dzięki złotej tabliczce z nazwą, panelowi sterowniczemu, dodatkowym przyciskom na obudowie, długiej, nieco kanciastej osłonie przeciwsłonecznej i w ogóle nie narzucającemu się wzornictwu. Gorzej rzecz się ma z mniej popularną jasnoszarą wersją, która już tak zgrabnie nie wygląda. Produkowany swego czasu w szarej wersji jeden z Nikkorów 80-200 mm F2.8 prezentował się znacznie lepiej. Choć to oczywiście rzecz gustu....

Nikon Z8 + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

15 499 zł

Canon EOS R6 Mark II - cena BF po Canon Cashback

8 388 zł

Sony A7 III + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

5 889 zł

Sony A7 IV + 1300 zł Sony Cashback

9 999 zł

Panasonic Lumix S5IIX + pakiet korzyści

7 895 zł

Opisywany VR-Nikkor to fizycznie najdłuższy jasny zoom 70-200 mm na rynku.

Konstrukcja

Z zewnątrz napotykamy wyjątkowo dużo metalu. Jedynym plastikowym fragmentem obudowy jest jej przednia część z okienkiem skali odległości. Ba, nawet pierścień ustawiania ostrości jest metalowy, choć oczywiście pokryty gumą. Z przodu obiektywu znajdziemy trzy, niesymetrycznie rozłożone na jego obwodzie przyciski do blokowania ostrości. Z kolei bliżej tyłu, tak by trafiał na niego kciuk, umieszczono panel sterowania z czterema suwakami:

• przełącznikiem autofokusa M/A - M
• ogranicznikiem autofokusa: pełen zakres albo od 2,5 m
• włącznikiem układu stabilizacji
• przełącznikiem trybów stabilizacji Normal - Active

Tuż za panelem umieszczono pierścień mocowania statywu. Pierścienia nie można zdjąć z obiektywu, co ma swoje plusy i minusy. Plusem jest dobrze wykorzystana możliwość prawidłowego ułożyskowania pierścienia, dzięki czemu po odblokowaniu obraca się on płynnie i bez luzów. Minus to oczywiście konieczność noszenia tych kilku dekagramów także wtedy gdy obiektywu nie planujemy używać na statywie. Od pierścienia można jednak odłączyć samą stopkę, co nieco nas odciąży. Za pierścieniem statywowym obiektyw zwęża się aż do średnicy bagnetu mocującego, co wyraźnie odchudza go optycznie. Na samym końcu napotykamy gumową uszczelkę zabezpieczającą połączenie z aparatem przed przepuszczaniem pyłu i kropel wody. Zresztą tego typu zabezpieczenia umieszczono również przy pierścieniach ostrości i ogniskowych. Pierścienia przysłon brak, gdyż zoom ten należy do serii "G"; nota bene był pierwszym profesjonalnym Nikkorem bez pierścienia przysłon. Niemożliwe jest więc jego użycie z lustrzankami z ręcznym ustawianiem ostrości oraz kilkoma pierwszymi AF, a w przypadku kolejnych kilku możemy korzystać wyłącznie z automatyki zaprogramowanej i automatyki przysłony. A warto wspomnieć, że w opisywanym zoomie przysłona ma aż 9 listków, co przy niewielkim przymknięciu zapewnia że kształt jej otworu jest bardzo zbliżony do koła.

21 soczewek to liczba normalna dla jasnego, stabilizowanego zooma, ale 5 soczewek ED to już więcej niż standard.

Wróćmy jeszcze na przód obiektywu gdzie znajduje się drugi bagnet, służący do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Zaskok bagnetu jest odblokowywany przyciskiem o nieco zbyt małej sile potrzebnej do jego wciśnięcia. Może to powodować nieumyślne obrócenie osłony lub wręcz jej spadnięcie. Sama osłona nie jest zbyt długa, a przy tym dość mocno wycięta w kształt kielicha kwiatu. Jej wnętrze jest zmatowione, choć niezbyt mocno. Mocowany z przodu obiektywu filtr ma średnicę 77 mm - to standard w klasie długich, jasnych zoomów.

We wnętrzu zooma umieszczono sporo, bo 21 soczewek, w tym aż 5 wykonanych ze szkła o niskiej dyspersji. Ten Nikkor niewątpliwie zasługuje na oznaczenie ED! Jak przystało na nowoczesną i profesjonalną konstrukcję, mamy tu zarówno układ wewnętrznego ogniskowania, jak i wewnętrznego zoomowania. Ich zaprojektowanie z pewnością przysporzyło sporo pracy konstruktorom, ale dzięki niej wszystkie ruchome człony optyczne poruszają się wewnątrz obudowy. Pierwszą zaletą z tego wynikającą jest brak wysuwających się tubusów wymagających precyzyjnego prowadzenia i wytrzymałego, szczelnego połączenia z obudową. Drugą zaletą są stałe rozmiary obiektywu, co oznacza że nie zasysa on do wnętrza (swego i aparatu) pyłu.

Bagnet otoczony jest uszczelką, a wewnątrz niego kryje się soczewka wykorzystująca całość jego otworu.

Jednym z tylnych członów optyki tego zooma jest zespół soczewek odpowiedzialny za redukcję rozmazań obrazu VR (Vibration Reduction). Jest to pierwsza wersja tego systemu, nieco mniej skuteczna od nowszej VR II. Jednak i tak VR ma zapewniać możliwość maksymalnie 8-krotnego przedłużania ekspozycji ponad obowiązujące standardy. Jak to jest w praktyce, pokażą wyniki testu zaprezentowane w podsumowaniu cyklu artykułów o długich Nikkorach. Układ VR ma dwa tryby działania: Normal i Active. Pierwszy służy do fotografowania z ręki, a w trybie tym system potrafi rozpoznać panning i wyłączyć poziomą składową redukcji. Drugi tryb ma sposób działania dopasowany do drgań występujących przy fotografowaniu z samochodu, łodzi, czy helikoptera. Mają one bowiem inną charakterystykę niż te wynikające z niestabilności rąk fotografa. W trybie tym nie działa automatyczne wykrywanie panningu. Nikon w przypadku tego zooma nie zaleca włączania VR przy fotografowaniu ze statywu. System redukcji potrafi tu bowiem "zwariować" wyczuwając całkowity bezruch jako sytuację nienormalną. Zdarzyć się może że zaczyna on przeciwstawiać się nieistniejącym drganiom, co oczywiście skutkuje poruszonymi zdjęciami. Niektóre Nikkory VR potrafią wykryć pod sobą statyw i dezaktywować system redukcji rozmazań, lecz opisywany zoom do tej grupy nie należy.

Sprawdź najlepsze promocje >

Aparat cyfrowy Sony A7 IV body

9984 PLN

Sprawdź

Obiektyw Tamron 70-180 mm f/2.8 Di III...

4490 PLN 5789 PLN

Sprawdź

Aparat cyfrowy OM System OM-1 II...

13949 PLN

Sprawdź

Obiektyw Sigma A 24-70 mm f/2.8 DG DN...

5490 PLN

Sprawdź

Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4

2749 PLN

Sprawdź

Obiektyw Sigma C 18-50 mm f/2.8 DC DN...

2230 PLN

Sprawdź

System stabilizacji to pierwsza generacja nikonowskiego VR.

Napędem autofokusa jest ultradźwiękowy, pierścieniowy silnik SWM (Silent Wave Motor). Zapewnia on ciche i szybkie, choć wcale nie rewelacyjnie szybkie ogniskowanie. Minimalna odległość fotografowania to 1,5 m, co nie jest wartością małą, gdyż niektórzy konkurenci schodzą tu poniżej 1 m. Stąd i maksymalna skala odwzorowania wynosi zaledwie 0,16 (1:6,3).

Osłona przeciwsłoneczna w sposób istotny wydłuża i tak niekrótki obiektyw. Nic więc dziwnego że często używany jest on bez niej. Pierścień mocowania statywowego jest połączony z obudową obiektywu na stałe, co ułatwiło prawidłowe jego ułożyskowanie. Demontowalna jest tylko sama stopka. Ma ona dwa otwory dla wkręcenia śruby stopki / głowicy, dzięki czemu łatwiej jest wyważyć zestaw aparat + obiektyw oraz uniknąć "gryzienia się" głowicy z uchwytem do zdjęć pionowych aparatu.

Obsługa

Niewątpliwy minus to konieczność taszczenia ze sobą niemal półtorakilogramowej, długiej rury - choć akurat na to kupujący Nikkora 70-200 mm F2.8 są przygotowani. Drugim minusem - przyznam że subiektywnym - jest zbyt mała średnica obiektywu w tylnej jego części, co wymusza dla ułożenia palców na pierścieniu ogniskowych nieco zbyt duże podniesienie lewej ręki. Nie każdemu musi to oczywiście wadzić. Jeśli jednak przeszkadza, to proponuję opierać obiektyw na dłoni nie obudową, a stopką mocowania statywowego. W moim przypadku, a używam tego zooma z różnymi aparatami od kilku lat, takie rozwiązanie dobrze się sprawdza. By wreszcie skończyć pisać o niedogodnościach, wspomnę jeszcze o utrudnionej obsłudze panelu sterowniczego. Niby ma on nieduży występ oddzielający górną, autofokusową część od dolnej odpowiedzialnej za sterowanie stabilizacją, ale mimo niego bez kontroli wzrokowej łatwo pomylić klawisze.

Panel sterowniczy mieści cztery suwakowe przełączniki, które czasami mogą się mylić fotografującemu.

Opisane minusy ergonomii obiektywu są na tyle nieznaczne, że ich wynalezienie można by określić jako szukanie dziury w całym. Jednak Nikkor 70-200 mm F2.8 to przecież optyka klasy Pro i mamy prawo wymagać by w każdej dziedzinie był jak najbardziej zbliżony do ideału.

A tak właśnie wygląda obsługa pierścienia zooma. Opór świetnie dobrany: znikomy gdy próbujemy leciutko skorygować ogniskową, nieco rosnący przy szybkim obrocie, ale nigdy nie za duży. Przy tym wspaniała, "tłusta" płynność ruchu - widać że w konstrukcji mechanizmu zoomowania użyto sporo metalu i wysokiej klasy smarów. Tak cudownie komfortowa obsługa jest też skutkiem obecności systemu wewnętrznego zoomowania. Bez niego byłaby trudna do osiągnięcia.

Trzy niesymetrycznie rozłożone przyciski służące do blokowania ostrości umieszczono tuż przed pierścieniem ręcznego ogniskowania.

Pierścień zooma jest wąziutki, ale jakoś nigdy nie ma problemu z trafieniem na niego palcami. Efektowna złota tabliczka z nazwą obiektywu jest do niego przykręcona, a nie przyklejona. To taka sugestia że VR-Nikkor 70-200 mm nie jest zabawką, a solidnym narzędziem pracy.

Do wygody obsługi pierścienia ustawiania ostrości właściwie nie można mieć zastrzeżeń, ale gdy obok mamy wspaniale działający pierścień zooma, to łatwo zauważyć nawet drobne odstępstwa od ideału w wygodzie ręcznego ostrzenia. Opór pierścienia jest oczywiście bardzo równy i niezbyt duży, ale nieco bardziej "szorstki" niż ten znany z pierścienia zooma. Przy próbach drobnej zmiany ostrości zauważa się też że tarcie statyczne (czyli to, które trzeba pokonać dla poruszenia pierścienia z miejsca) mogłoby być nieco mniejsze. Te drobiazgi w żaden jednak sposób nie upoważniają do ocenienia komfortu ręcznego ustawiania ostrości niżej niż "bardzo dobry". Pierścień ostrości połączony jest ze skalą odległości bez użycia przekładni zwalniającej. Pomiędzy oboma elementami znajduje się jednak sprzęgło powodujące że pierścień nie obraca się gdy działa autofokus, a jednocześnie pozwala fotografującemu w dowolnym momencie przejąć inicjatywę. Nikon stosuje tu priorytet ręcznego ustawiania ostrości. Oznacza to że autofokus nie zacznie pracy jeśli w momencie jego aktywacji kręcimy pierścieniem oraz wyłącza się gdy zaczynamy korygować jego działanie. Dotyczy to również trybu Continuous (C).

Skalę odległości umieszczono z samego przodu obiektywu, oczywiście za szybką.

Osłona zdejmuje się po odblokowaniu zatrzasku, z tym że nacisk potrzebny do wykonania tej operacji jest zbyt mały. Stąd mogące się zdarzać wypadki nieumyślnego obrócenia się, czy nawet spadnięcia osłony.

Dodaj ocenę i odbierz darmowy e-book