![Nikon Nikkor Z 50 mm f/1.4 - zdjęcia przykładowe [RAW]](/i/images/6/7/6/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_236676-DY6A0289_min.jpg)
Newsletter
Newsletter
Jeden z najwybitniejszych artystów polski powojennej, Zdzisław Beksiński, zginął zamordowany 21 lutego 2005 roku. Odszedł twórca kontrowersyjny i oryginalny, wielki samotnik polskiej sztuki.
Zdzisław Beksiński urodził się w 1929 roku w Sanoku. Ukończył Wydział Architektury na Politechnice Krakowskiej, ale to sztuka była jego pasją. W latach pięćdziesiątych na poważnie zainteresował się fotografią. Od 1957 roku był członkiem nieformalnej grupy artystycznej "Beksiński, Lewczyńki, Schlabs". Swoją wczesną działalnością w zakresie fotografii artystycznej zdobył rozgłos i uznanie wśród polskich krytyków. Jego dorobek w dziedzinie fotografii należy do najwybitniejszych osiągnięć w sztuce polskiej XX wieku.
Pierwszym poważnym sukcesem Beksińskiego była indywidualna wystawa zorganizowana w warszawskiej Starej Pomarańczarni w 1964 roku przez Janusza Boguckiego. Wystawa ta przyniosła artyście sławę i popularność. Od drugiej połowy lat sześćdziesiątych skoncentrował się bardziej na malarstwie i grafice, rzadko sięgając po inne formy wypowiedzi artystycznej takie jak rzeźba, rysunek czy fotomontaż. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych Zdzisław Beksiński stał się popularny zarówno w kraju jak i zagranicą. Sławę przyniosły mu apokaliptystyczne obrazy określane przez niego samego metodą "fotografowania snów". Są to prace przedstawiające wizje zagłady świata, często podejmujące temat śmierci, mroczne i tajemnicze, jakby z koszmarów sennych. Fantastyczne i nierealne obrazy znalazły uwielbienie zwłaszcza u młodych ludzi wychowanych na literaturze i kinie science-fiction. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku, artysta w swojej twórczości zaczął wykorzystywać współczesne możliwości tworzenia, jakie dawała mu technika komputerowa. Na podstawie przetworzonych komputerowo zdjęć, tworzył prace zbliżone stylistycznie do płócien artysty.
Obrazy Beksińskiego prezentowane były w prestiżowych galeriach na całym świecie, m.in. we Włoszech, Niemczech, Francji, Belgii. Jako jedyny Europejczyk, Zdzisław Beksiński ma stałą ekspozycję w muzeum sztuki w japońskiej Osace.
Cały swój dorobek artystyczny zapisał w testamencie sanockiemu Muzeum Historycznemu.
Jego sztuka wywołuje ból, ale przynosi także ulgę, dzięki subtelnościom plastyki, dzięki wyrafinowanej grze formy i tła, kształtu i pustki, dzięki formie trudnej, ale zarazem czystej i pełnej swojego dźwięku plastycznego- Wiesław Banach, dyrektor Muzeum Historycznego w Sanoku
Poznałem go czterdzieści lat temu, przez długi czas był moim idolem - proponował dosyć przekorną formę obrazu, nie do końca akceptowaną przez kręgi akademickie. Podteksty w jego pracach nie były czytelne dla wszystkich, nie apelował do odbiorców kultury masowej. Ciekawiło mnie to, że wszedł do sztuki niejako kuchennymi drzwiami, a równocześnie uprawiał ją z mistrzostwem i świadomością siły przekazu. Był absolutnym perfekcjonistą, pokazały to już jego wczesne wielkoformatowe studia rysowane węglem. Oceniał realnie swoje szanse, nie zabiegał o sukces na skalę światową, satysfakcjonowała go liczba odbiorców, którą miał. To dziwna śmierć, ogniwo tragicznego łańcucha wydarzeń związanych z Beksińskim: zgon jego żony, a potem syna, teraz jego zabójstwo. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że żyjemy w świecie, który toczy potworna choroba - Henryk Waniek, malarz
Kiedy patrzę na jego twórczość, mam wrażenie, że w pewnym momencie wyprzedziła ją technika Hollywood. To właśnie ona ożywiła jego mroczne wizje. Miał wielu fanów w gronie ludzi szczególnie wrażliwych, chorych psychicznie. Jego sztuka poruszała mroczne rejony wyobraźni. Kiedy usłyszałem o jego śmierci, miałem wrażenie, że sam ją sprowokował.- Edward Dwurnik, malarz
_1475239688.jpg)
_443908423.jpg)
_968856305.jpg)
_1877607562.jpg)
"Wszyscy mamy problem śmierci przed oczyma. Nie jestem wyjątkiem. Osobiście bardziej boję się umierania niż samej śmierci. Nie jest to lęk przed nicością, ale przed cierpieniem i tego się chyba bardziej obawiam" - wypowiedź Zdzisława Beksińskiego, podczas otwarcia wystawy fotografii w warszawskiej Zachęcie, ostatniej jego ekspozycji w stolicy.
