Zoomy szerokokątne do cyfrowych Nikonów - część 1, Sigma 10-20/4-5.6

Sigma 10-20 mm F4-5.6 (po prawej), podobnie jak i wszystkie pozostałe obiektywy będzie testowana po założeniu do Nikona D80.

Zoomy szerokokątne nie są grupą szczególnie popularnych obiektywów. Znaczna część fotografujących lustrzankami uważa, że małoobrazkowa ogniskowa 28 mm, którą mają w swoich standardowych zoomach, to maksimum czego potrzebują. Innym czasem brakuje naprawdę szerokiego spojrzenia, lecz zniechęcają ich zniekształcenia bardzo często widoczne na zdjęciach z szerokokątnej optyki. Są jednak pewne grupy fotografujących, którym krótkie ogniskowe wydają się niezbędne. Należą do nich przede wszystkim osoby lubiące fotografować krajobrazy i architekturę, ale też niektórzy fotoreporterzy. Znam co najmniej trzech, którzy dla przyzwoitości noszą w torbie zoom standardowy, ale 90% zdjęć wykonują parą 17-35 mm i 70-200 mm - mowa oczywiście o wartościach ogniskowych obowiązujących w małym obrazku.

Fotografując superszerokokątnym obiektywem nietrudno popełnić błąd skutkujący wyraźnym zniekształceniem i przerysowaniem. Nawet leciutkie, nie tak mocne jak na lewym zdjęciu odchylenie osi obiektywu od poziomu powoduje "walenie się" budynków, które tylko w pewnych granicach można bezśladowo skorygować w edytorze zdjęć. Trzeba też uważać by na peryferiach kadru nie umieszczać źle po zniekształceniu wyglądających elementów, na przykład twarzy. Tego typu zasadzki i trudności w ich unikaniu z pewnością nie zachęcają do korzystania z wyjątkowo krótkoogniskowej optyki.

Jeśli motyw aż prosi się o szerokie spojrzenie, a my postaramy się, by aparat trzymał poziom (statyw bardzo wskazany), to efekty mogą być naprawdę świetne. Może się nawet okazać, że wady ultraszerokiego kąta uda nam się przekuć na zalety. Widać to na prawym zdjęciu, gdzie nienaturalne rozciągnięcie zewnętrznych stref kadru spowodowało, że tablice stały się czytelne.

Wśród małoobrazkowej optyki zoomów w rodzaju 17-35 mm albo 20-40 mm było sporo, a każdy z producentów miał w ofercie przeważnie więcej niż jedno takie szkło. Uzupełnieniem były szerokokątne obiektywy stałoogniskowe 14 mm, 17 mm i 20 mm. Wraz z wprowadzaniem na rynek coraz większej liczby modeli lustrzanek cyfrowych wyposażonych w niepełnoklatkowe przetworniki formatu APS-C, na sile przybierały żądania uzupełnienia ich obiektywami dającymi fotografować tak szeroko, jak do tej pory można to było robić w małym obrazku. Jako zoomów standardowych można bowiem używać małoobrazkowej optyki 17-35 mm, z długoogniskowymi jest jeszcze mniej problemów, a bardzo szerokiego kąta nijak nie da rady znaleźć.

Nikon Z8 + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

15 799 zł

FUJIFILM GFX 100S + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

16 999 zł

Nikon Z6 III + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

10 459 zł

Sony A7 IV + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

9 995 zł

Canon EOS R6 Mark II + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

9 999 zł

Wszyscy producenci optyki wzięli sobie te potrzeby do serca, a pod koniec 2002 roku premierę miał pierwszy "niepełnoklatkowy" obiektyw - Nikkor 12-24 mm, który jest zresztą jednym z uczestników naszego testu. Podobnie Tamron i Tokina jako pierwsze swe obiektywy przeznaczone dla cyfrowych lustrzanek APS-C przedstawiły zoomy szerokokątne i je również tu zaprezentujemy. Jako pierwszy wystąpi jednak obiektyw Sigmy, która przed szerokokątnym pokazała nie tylko zoomy standardowe i superzoomy, ale nawet jeden długoogniskowy. Jednak gdy już weszła w szeroki kąt, to zrobiła to z hukiem, przebijając zakresem ogniskowych wszystkich konkurentów.

Sigma AF 10-20 mm F4-5.6 EX DC HSM

Zakres 10-20 mm przekłada się na kąt widzenia taki jak w małoobrazkowym 15-30 mm. Dotyczy to cyfrowych Nikonów (poza D3 rzecz jasna), ale też Pentaksów (i Samsungów), Sony (i Minolt) oraz Fuji. W przypadku lustrzanek Sigmy, w których współczynnik kadrowania wynosi 1,7 mamy odpowiednik 17-34 mm, a dla Canona (modele z mnożnikiem ogniskowych 1,6x) 16-32 mm. Wymienić warto cały ten zestaw zakresów i producentów, gdyż opisywana tu Sigma może pasować do lustrzanek różnych marek. Bowiem w odróżnieniu od konkurentów z Tamrona, Tokiny i oczywiście Nikona, jest ona produkowana we wszystkich wersjach mocowania poza bagnetem Systemu 4/3.

Konstrukcja

Jest to dość tęgi, ale przy tym krótki i zwarty obiektyw, sprawiający bardziej wrażenie jasnego zooma standardowego niż ultraszerokokątnego. Dopiero gdy spojrzymy na jego przód, w którym tkwi stosunkowo nieduża soczewka, to widzimy do jakiej klasy zalicza się ten zoom.

Jest to w największym stopniu obudowany metalem obiektyw w tym teście. Nie oznacza to jednak wcale ogromnych ilości "opancerzenia" w zewnętrznej konstrukcji, a jedynie fakt, że metalowy jest tylny fragment obudowy, do którego przymocowano bagnet. To wystarcza, by wygrać w konkurencji zawartości solidnych materiałów, ponieważ rywale są otoczeni wyłącznie plastikiem.

Sprawdź najlepsze promocje >

Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4

2749 PLN

Sprawdź

Aparat cyfrowy OM System OM-1 II...

13989 PLN

Sprawdź

Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II -...

36999 PLN

Sprawdź

Aparat cyfrowy Panasonic Lumix S5IIX...

9199 PLN 10095 PLN

Sprawdź

Aparat cyfrowy Sony A7 IV body...

9995 PLN

Sprawdź

Obiektyw Sigma A 24-70 mm f/2.8 DG DN...

5590 PLN

Sprawdź

Zoom 10-20 mm należy do klasy obiektywów z linii EX, to znaczy o najlepszych wśród obiektywów Sigmy parametrach, wysokiej jakości obrazu, najsolidniejszym wykonaniu i dużej trwałości. Towarzyszy temu matowe wykończenie, które jednym może się podobać, a innym nie. Jednak całkiem udanie maskuje ono fakt wykonania większości obudowy obiektywu z tworzyw sztucznych, w każdym razie aż do momentu wzięcia obiektywu do ręki. Ale i wtedy wrażenia nie są całkiem złe, gdyż zoom waży prawie pół kilograma, co przydaje mu solidności.

Duża liczba soczewek asferycznych oraz tych wykonanych ze szkła o niskiej dyspersji (tu: SLD - Special Low Dispersion) to charakterystyczna cecha wszystkich przetestowanych przez nas szerokokątnych zoomów.

Optyczna część obiektywu składa się z 14 soczewek rozmieszczonych w 10 grupach. Użyto aż trzech soczewek asferycznych (dwie pierwsze i ostatnia), a w tylnym członie optycznym trzech niskodyspersyjnych SLD. Zoom ten do jasnych nie należy, ale w tej klasie i tak nie znajdziemy jaśniejszych niż F4, choć wśród analogicznych obiektywów kryjących pełną klatkę 24x36 mm takich nie brakuje. Początkowa jasność F4 zmniejsza się do F4.5 już przy ogniskowej 11 mm, do F5 przy 14 mm, a F5.6 obowiązuje od 17 mm. Obiektyw ma typową konstrukcję z wysuwającym się przodem, z tym że zakres ruchu przy zmianie ogniskowej to zaledwie kilka milimetrów. Ogniskowanie oczywiście wewnętrzne, a napęd autofokusa zapewnia ultradźwiękowy silnik HSM. Dotyczy to jednak tylko wersji z mocowaniem do lustrzanek Nikona (i Fuji), Canona oraz Sigmy, a pozostałe: Sony (Minolta) i Pentax napędzane są silnikiem AF aparatu. Napęd HSM daje możliwość korekty ostrości bez konieczności ręcznego przełączenia AF->MF, a Sigma skwapliwie z tego skorzystała (będzie jeszcze o tym mowa). Minimalny dystans ostrości to zaledwie 0,24 m liczone (jak to w lustrzankach) od płaszczyzny przetwornika obrazu. Oznacza to jednak, że fotografowany obiekt znajduje się tylko 9 cm przed przednią soczewką. Nie spodziewajmy się jednak, że tak mała minimalna odległość da nam dużą maksymalną skalę odwzorowania - w końcu mamy do czynienia z optyką wyjątkowo szerokokątną. Sigma zapewnia jednak skalę 1:6,7 (0,15x), co jest wynikiem lepszym niż u pozostałych uczestników testu.

Zoom Sigmy jest dość krótki, a wąska osłona przeciwsłoneczna wzmacnia efekt zwartości konstrukcji. Przedni człon obiektywu wysuwa się przy wydłużaniu ogniskowej, a wraz z nim porusza się osłona przeciwsłoneczna i gwint mocowania filtrów.

Za to średnica mocowania filtrów jest dokładnie taka jak i u innych, czyli wynosi 77 mm. To dużo, ale pamiętajmy, że przy takich kątach widzenia obiektywów jest to rzecz niezbędna. Przy tym średnica ta została przez Sigmę przyjęta z pewnym zapasem uwzględniającym możliwość założenia dwóch, nawet dość grubych filtrów. Test przeprowadzony z zestawem mającym grubość 10 mm wykazał, że przy ogniskowej 10 mm po mocnym przymknięciu przysłony filtry zasłaniają w rogach kadru zaledwie tyle co łepek szpilki. W przypadku tego zooma nie trzeba się więc takiego "mechanicznego" winietowania obawiać.

Osłona przeciwsłoneczna zooma Sigmy jest dość płytka, ale dzięki niedużej średnicy chroni przed bocznym światłem równie skutecznie, co osłony głębsze lecz szerokie. Zgrabna osłona zmniejsza też ilość potrzebnego w torbie miejsca na obiektyw, ale nie ustrzeżono się pewnej niedoskonałości. Przy takich rozmiarach przydałby się bowiem dekielek obiektywu z dodatkowymi wewnętrznymi uchwytami - tych jednak brak. Sytuacja znacząco poprawia się, gdy na obiektywie mamy na stałe założony filtr, gdyż te kilka milimetrów wysunięcia dekielka bardzo ułatwiają jego zdejmowanie.

Obsługa

Właściwie do niczego nie można się w tym względzie do Sigmy 10-20 mm przyczepić. Skala zooma rozpisana jest na ok. 1/8 obwodu obiektywu, a pierścieniem obraca się lekko, łatwo i przyjemnie. Opór jest nieduży, dość równy w całym zakresie ogniskowych, bardzo płynny i "tłusty". Jeszcze milej obsługuje się pierścień ręcznego ogniskowania. Ma się wrażenie, jakbyśmy współpracowali z wysokiej klasy optyką MF. A przecież mamy tu napęd HSM, a więc po drodze między pierścieniem a odpowiednim członem optycznym znajduje się sprzęgło oraz przekładnia zwalniająca. To jednak w żaden sposób nie pogorszyło komfortu pracy. Niewiele obiektywów AF Canona i Nikona może pochwalić się tak dobrze dopracowaną mechaniką ręcznego ostrzenia.

Komfort obsługi ze względu na wyjątkowo płynny i nieduży opór pierścieni zasługuje na najwyższe noty. Cieszy fakt wręcz idealnie pracującego pierścienia ostrości i to pomimo że łączy się z odpowiednimi członami obiektywu za pośrednictwem sprzęgła i przekładni zwalniającej. W wielu innych obiektywach elementy te znacząco zmniejszają komfort ręcznego ogniskowania.

Autofokus jest szybki, ale może troszeczkę głośniejszy niż canonowski USM, czy nikonowski SWM. Tę różnicę usłyszeć może jednak tylko sam fotografujący, a i to nie każdy. Bardziej zauważalne jest jednak nietypowe, skokowe dochodzenie do dokładnej pozycji ostrości tuż przed jej osiągnięciem. Tym Sigma różni się choćby od konkurencyjnego Nikkora 12-24 mm, choć cecha ta w żaden sposób nie obniża komfortu współpracy.

Denerwującym niedopracowanym drobiazgiem jest przedni dekielek bez uchwytów wewnętrznych. Jeśli zakryjemy nim obiektyw z założoną osłoną przeciwsłoneczną, będziemy go musieli później wydłubywać ryzykując połamanie paznokci.

Jednak ten szczegół nie jest w stanie znacząco wpłynąć na ocenę komfortu obsługi tego zooma. Piątka.

"EX" oznacza charakterystyczne wykończenie obudowy matowym, szorstkim tworzywem, ale także odporność konstrukcji obiektywu na trudne warunki pracy: wstrząsy, wilgoć, zapylenie.

Na drugiej stronie oceniamy jakość zdjęć wykonanych opisywanym obiektywem i podsumowujemy wyniki testu. Zapraszamy!

Dodaj ocenę i odbierz darmowy e-book