Michał Solarski i Tomasz Liboska "Postrzyżyny"

Zobacz wszystkie zdjęcia (8)

Nikon Z8 + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

15 499 zł

Canon EOS R6 Mark II - cena BF po Canon Cashback

8 388 zł

Sony A7 III + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.

5 889 zł

Sony A7 IV + 1300 zł Sony Cashback

9 999 zł

Panasonic Lumix S5IIX + pakiet korzyści

7 895 zł

Michał Solarski i Tomasz Liboska zostali jednymi z pięciu zdobywców Grand Prize konkursu Lens Culture Awards 2014. Dziś pokazujemy zdjęcia z nagrodzonego cyklu "Postrzyżyny" wraz z komentarzem autorów.

Pochodzimy z Goleszowa, niewielkiej, liczącej około 4 tysięcy mieszkańców mieściny na południowych krańcach Polski. Tam, dwadzieścia lat wcześniej, dorastaliśmy. W sumie nic nadzwyczajnego. To był początek lat 90. i jeśli naprawdę chciałeś to zrobić z klasą było tylko jedno wyjście - chrzanić fryzjera, przetrzepać szafy rodziców i rzucić się w sam środek grungowej rewolucji. Oczywiście, że mieliśmy własny "band" i marzenia by wynieść się do Seattle. Skąd do cholery mieliśmy wiedzieć, że w tym mieście deszcz bywa równie nieustępliwy jak młodzieńczy trądzik. Tak czy owak status gwiazd rocka był dla nas tylko kwestią czasu.

To akurat pamiętam wyraźnie. Postanowiliśmy uczynić świat lepszym, jak w tym filmie o włosach. Zanim przekroczymy trzydziestkę i przestaniemy ufać sobie samym. Liczyły się tylko marzenia i nasza przyjaźń. Zrywanie się z lekcji było fajne, włóczęga po mieście była fajna, podryw na enerdowski skuter był najfajniejszy. Gdzieś pomiędzy pierwszą a drugą butelką wina przychodził moment, w którym zyskiwaliśmy absolutną pewność - mamy to pod kontrolą. Trzymamy rękę na pulsie. Czas się zatrzymał.

Zanim połapaliśmy się, co jest grane, było po wszystkim. Skurczybyk ruszył z miejsca. Nie pierwszy raz zagrał z nami nie fair. Najpierw studia, różne uczelnie i miasta. Mimochodem zaczęliśmy zaglądać do fryzjera. Potem każdy poszedł własną drogą. Z dala od Goleszowa.

Dziś wracamy tam z Dominikiem i Markiem. Z ich pomocą rekonstruujemy wydarzenia sprzed lat. Jeśli tylko sytuacja na to pozwala gramy sceny jeden do jednego. Próbujemy sobie przypomnieć wszystko, co tylko możliwe: konkretne miejsca, detale, gesty. Musimy improwizować. Wiele z miejsc, które pamiętamy albo nie istnieje albo kompletnie zmieniło charakter. To samo spotkało nasze wspomnienia.