![„Matrix” i konie w galopie. Polecamy biograficzny komiks o Muybridge’u [RECENZJA]](/i/images/9/1/9/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_235919-IMG_8199-3.png)
Newsletter
Newsletter
Portrait of Humanity 2023 - w 30 zdjęć dookoła ludzkości
Zainicjowany przez British Journal of Photography konkurs Portrait of Humanity od 5 lat podejmuje się monumentalnego zadania - stworzenia swoistego fotograficznego portretu ludzkości. Ze względu na uniwersalny wydźwięk, konkurs nie nagradza warsztatu, artyzmu i kreatywności. Zamiast tego jurorzy starają się wybierać zdjęcia, które jak najlepiej odpowiadają założeniom i odzwierciedlają trendy oraz zagadnienia społeczne z danego okresu. To też fantastyczne spojrzenie na jednostki, które budują nasze społeczeństwo. Jak mówią twórcy, „Portrait of Humanity stara się wyróżniać portrety obrazujące momenty, które nas definiują”.
„Wiele obrazów, które zdefiniowały ostatni rok, odzwierciedla głębokie podziały społeczne. Rosyjska inwazja na Ukrainę spowodowała, że niezliczona liczba uchodźców wojennych uciekła z kraju. Gdy dzielne kobiety Iranu maszerowały na rzecz równości, ich przesłanie zostało przekazane na całym świecie. W Wielkiej Brytanii stan narodu ilustrują zdjęcia strajkujących robotników. To jednak tylko niewielki wycinek wydarzeń stanowiących tło dla piątej edycji Portrait of Humanity, w którym nagradzamy fotografów pokazujących prawdziwe oblicze tego zmieniającego się świata" - komentują jurorzy tegorocznej edycji.
Zwycięskie cykle
Jak zwykle jury konkursu nagrodziło 3 cykle fotograficzne i przyznało 30 wyróżnień w kategorii zdjęć pojedynczych. Głównymi zwycięzcami Portrait of Humanity Vol.5 zostali: Tatenda Chidora, Fernanda Liberti oraz Lucia Jost, których serie dotykają szerokiego spektrum tematów - od pochodzenia etnicznego, poprzez koncept współczesnej kobiety aż po skutki epidemii Covid-19.
Tatenda Chidora - „If Covid was a Color”
Zbiór prac, które artysta stworzył w czasie pandemii, przekuwając doświadczenia w konceptualne kreacje. Główną rolę grają tu rekwizyty w formie środków ochrony. Jak tłumaczy autor, zdjęcia te stworzył, aby pokazać inną interpretację pandemii, będącą źródłem nadziei i ukazującą ludzką odporność.
_443908423.jpg)
_1877607562.jpg)
_1094526942.jpg)
Fernanda Liberti - „The Tupinambás"
Przez stulecia lud Tupinambá uważany był za wymarły. Gdy pierwsi Europejczycy zetknęli się z rdzenną ludnością Brazylii, zdziesiątkowali jej populację i zniszczyli kulturę . W ostatnich latach mieszkańcy społeczności Serra do Padeiro w końcu odzyskali należne im tytuły i ziemię. Dziś ludzie z Serra do Padeiro są kluczowym przykładem suwerenności.
Przedstawione tu postacie można postrzegać jako esencję narodu brazylijskiego i jego zdolności do przystosowywania się. Wiele z nich to naukowcy, prawnicy, nauczyciele, lekarze, aktywiści czy przywódcy lokalnych społeczności. Są przeciwieństwem twierdzenie, że rdzenna ludność nie jest w stanie rozwijać się poza swoją społecznością i udowadniają, że mogą być kimkolwiek chcą.
Lucia Jost - „Capital Daughters”
"Kim jest stereotypowa mieszkanka Berlina? Mit współczesnej Niemki jest bardzo złożony. Powszechnie uważana jest za nieustraszoną, ale czasami też lekceważącą. Często twierdzi się, że typowa Berlinka jest osobą ironiczną, sentymentalną oraz zrzędliwą. Ale potem znów okazuje się być zupełnie inna i ostatecznie nigdy tak naprawdę nie wiadomo jak ją zaszufladkować." - czytamy w opisie projektu.
"Często zadawałam sobie pytanie, jak stałam się kobietą, którą jestem. Czy wychowała mnie mama czy miasto rodzinne? A może nie da się oddzielić tych dwóch rzeczy?" - pyta autorka. Nie bez powodu Berlin jest pieszczotliwie nazywany "miastem macierzystym". Projekt Capital Daughters jest hołdem złożonym dzisiejszej berlińskiej kobiecie, odą do kobiecych wpływów na tkankę miasta i jego kulturę.
"To moje osobiste spojrzenie na kobiety mojego pokolenia i wieloaspektowe historie emancypacji w moim rodzinnym mieście. Ten długofalowy projekt jest poszukiwaniem związku między kobietami a miastem. Poszukiwaniem własnego pochodzenia, które zaprowadziło mnie z powrotem do macierzyństwa, przyjaźni i siostrzeństwa, do berlińskich dzielnic i sypialni. Powrót do kobiet, które dają nam wolność bycia sobą. Moje fotografie są próbą pokazania niektórych aspektów kobiecości. Przede wszystkim są wyznaniem miłości dla całego nowego pokolenia kreatywnych i pewnych siebie młodych kobiet." - dodaje autorka.
Nagrodzone zdjęcie pojedyncze
Poniżej prezentujemy 30 nagrodzonych zdjęć z sekcji pojedynczej wraz z opisami autorów.
fot. Camila Svenson, „Za każdym razem, gdy robisz mi zdjęcie, przypominam sobie, że nie mogę się uśmiechać” – powiedziała mi babcia. Zapytałem ją dlaczego, a ona odpowiedziała, że uśmiechy nie są prawdziwe, bo w środku każdy jest smutny.
fot. Gavin Doran, "Spotkałem tego sadhu, czyli świętego człowieka, nad brzegiem Gangesu. Uderzyła mnie szczerość w jego spojrzeniu. Każdego ranka wymienialiśmy się uśmiechami i ściskaliśmy sobie dłonie. Bez względu na to jakim językiem mówimy i jaką wyznajemy religię, wszyscy szukamy połączenia.
fot. Vikram Kushwah, W dużych indyjskich rodzinach często zdarza się, że starsze rodzeństwo opiekuje się młodszym. Zwykle to dziewczęta przejmują te matczyną rolę, więc oglądanie czułej relacji między tymi dwoma braćmi było czymś tym bardziej wyjątkowym.
fot. Deirdre Brennan, Zobaczyłem jak Elizabeth i Edwarda O'Brien spacerują trzymając się za rękę i byłem pod wrażeniem tego, jak czarująco wyglądali. Zapytałem, co sprawia, że są tak czarujący, a oni odpowiedzieli: „Miłość do siebie nawzajem czyni nas czarującymi”.
fot. Kelly-Ann Bob, Część cyklu obejmującego zdjęcia artystów, modeli i projektantów mody z Trynidadu. Kegan Gulstan jest modelem i sportowcem, który zajął się pozowaniem za namową lokalnego projektanta. Powiedział mi: „Życie jest krótkie, a czas nie czeka na nikogo na tym świecie, ale nigdy nie jest za późno, aby osiągnąć swoje cele i żyć swoimi marzeniami!”
fot. Tom Marshak, "Zrozumienie naszej przeszłości poprzez dokumentowanie jej w formie obrazu opowiada historię nas jako ludzi. Pozwala nam docenić naszą przeszłość i zrobić miejsce na przyszłość."
fot. Laurent Nilles, Mathieu to przywódca plemienia Guéré. Ich tradycyjny taniec obejmuje "żonglowanie" młodymi dziewczynkami (zwanymi „snake girls”), które popisują się swoimi umiejętnościami akrobatycznymi.
fot. Tamsyn Warde, "Związek Rachel i Andy'ego wynika z ich przeszłości. Ona dzieciństwo spędziła na walizkach, a z nim wreszcie czuła się jak w domu. Przez całe popołudnie tańczyli do bardzo głośnego rock'n'rolla z lat 50."
fot. Stella Asia Consonni, "Ponad 20 milionów dzieci żyje w domach bez ojca. Miliony innych mają ojców, którzy są emocjonalnie nieobecni. To oda do ojcostwa jako odpowiedzialności na całe życie."
fot. Joseph P Smith, Paul i Alfred Beck odziedziczyli rodzinną drukarnię gdy mieli 17 i 14 lat. Stoją pomiędzy maszynami przekazywanymi z pokolenia na pokolenie. To mężczyźni, którzy spędzili większość swojego życia pracując obok siebie.
fot. Iringó Demeter, "Nigdy nie wyobrażałam sobie, że moja bardzo religijna babcia kiedykolwiek zgodzi się zapozować do takiego zdjęcia, ale ustawiła się naturalnie i pewnie. Prosiła, abym wszystkim je pokazała, bo ważne jest dla niej, żeby ludzie widzieli ją taką, jaka jest."
fot. Philippa James, Lucy otoczona koleżankami, zanurzonymi w kulturze nagrywania filmików i związanej z nią społeczności oraz przyjaźni.
fot. Mahdiyeh Afshar Bakeshloo, Chciałem pokazać, że mimo iż kobiety w naszym współczesnym społeczeństwie wydają się mieć wolność i równość, to w środku wciąż noszą brzemię przeszłości. Życie w cieniu przyborów kuchennych to rzeczywistość zbyt wielu kobiet w mojej kraju.
fot. Sane Seven, „Zdałem sobie sprawę, że prawdziwą walką jest nauczenie się akceptowania siebie takim, jakim się jest… Jedno, co nas wszystkich łączy, z bielactwem czy bez, to że każdy jest godny miłości i wsparcia."
fot. Curtis Hughes, "Hannah i Diana poznały się przez Internet po dwóch nieudanych małżeństwach. Nigdy nie sądziły, że po tylu latach znów znajdą miłość. W ich towarzystwie poczułem ogromną dozę miłości, zaufania i bezpieczeństwa, czego często brakuje w naszych coraz bardziej kapitalistycznych społeczeństwach."
fot. Adam Docker, Scotto od 20 lat żyje poza światem, w społeczności alternatywnego stylu życia, tworząc dystopijne dzieła sztuki z przetworzonych śmieci. Swoje eksperymentalnych rzeźby określa mianem „Salvage Punk”.
fot. Fernanda Soto Mastrantonio, Migracja Haitańczyków do Chile przybrały na sile w 2010 roku. Dla kraju nieprzyzwyczajonego do przyjmowania migrantów, ta fala migracyjna była bardzo uderzająca i spowodowała rozłam w chilijskim społeczeństwie. Byli tacy, którzy domagali się od rządu zakazu wjzadu dla Haitańczyków, inni wykorzystali sytuację do stworzenia mafii zajmujących się handlem ludźmi lub pobieraniem absurdalnych czynszów za przeludnione przestrzenie. W tym konflikcie Haitańczycy zostali zostawieni sami sobie. Musieli nauczyć się języka i zintegrować najlepiej, jak potrafili, często żyjąc w dyskryminacji. To zdjęcie zrobiłem w kaplicy ewangelickiej we wspólnocie Puente Alto w Santiago. Haitańska matka i jej syn biorą udział w przemówieniu wygłoszonym przez chilijskich pastorów. Duża grupa lokalnych ewangelików nauczyła się języka, aby móc włączać nowoprzybyłych do lokalnych społeczności. Dziś nawet małe chilijskie dzieci umiejętnie czytają Biblię w języku kreolskim.
fot. Amy Woodward, "Ustawiłem modeli do tradycyjnego zdjęcia portretowego i czekałem, aż się rozluźnią, odsłaniając idealny moment czułości."
fot. Kristina Varaksina, Zainspirowana odwagą i urodą Winnie Harlow, słynnej modelki z bielactwem, Jas w wieku 18 lat postanowiła po raz pierwszy pokazać się bez makijażu.
fot. Carly Zavala, "Moja siostra i ja podjęliśmy wszelkie środki ostrożności, abyśmy podczas pandemii mogły odwiedzić naszą matkę. Mama jest naukowcem zajmującym się glebą i ściśle współpracuje z rolnikami. Do tego zdjęcia zabrała nas na pole, które często odwiedza."
fot. Rona Bar i Ofek Avshalom, "Topaz to izraelska aktorka, piosenkarka i modelka. Poprosiła o pełny makijaż i doczepiane rzęsy, ujawniając nam drobne szczegóły, które stanowią część jej tożsamości."
fot. Anusha Thulung Rai, Siedemdziesiąt procent dzieci w Nepalu nie kończy szkoły średniej ze względu na warunki społeczno-ekonomiczne. Szanse bliźniaczek Gangi i Jamuny są niewielkie, ale są zdeterminowane, by dokończyć edukację.
fot. Bongani Tshabalala, "Montsho, oznaczające „czarny”, to słowo używane w RPA do naśmiewania się z ciemnoskórej osoby. To zdjęcie bada emocjonalne skutki dokuczania w dzieciństwie."
fot. Francesco Zinno, "Portret Davida wykonałem w słoneczny dzień. Ujęło mnie to, jak zwyczajnie a jednocześnie pięknie wygląda w różowych duragu. Powiedział mi później, że to „najbardziej niewinne zdjęcie, jakie widział"
fot. Kirti Virmani - Karnal, Pan Kulwant Singh Ji i pani Paramjeet Kaur Ji są szczęśliwym małżeństwem od 30 lat. Mają piękny rytuał dobierania kolorów stroju na każdą wspólną wycieczkę.
fot. Marcio Pimenta, Valéria Barcellos jest multidyscyplinarną artystką transpłciową, która koncentruje się na integracji osób trans w społeczeństwie. To jeden z serii portretów lokalnej społeczności, nawiązujący do Czarnych Ułanów brazylijskiej rewolucji Farroupilha w połowie XIX wieku i podkreślający potencjał czarnej populacji.
fot. Rona Bar i Ofek Avshalom, "Roy i Josef są tatuatorami. Na zdjęciu pozują ze swoją córką. Chcieliśmy pokazać, że miłość ma wiele twarzy, a każda z nich zasługują na uznanie."
fot. Supratim Bhattacharjee, Ta dziewczynka widziała, jak jej herbaciarnia została zniszczona przez powódź supercyklonu Amphan. W Sundarbans co roku poziom mórz podnosi się o 3,14 mm.
fot. Iringó Demeter, "Otto to 11-letni łagodny olbrzym, którego mój ojciec przygarnął gdy jeszcze był szczeniakiem. To zdjęcie budzi we mnie mieszane uczucia. Ich silna więź jest powodem, dla którego moja rodzina nigdy mnie nie odwiedziła po przeprowadzce do Londynu. Mój ojciec najzwyczajniej nie chce opuścić Otta."
fot. Lieven Engelen, "Bernard Mate Butu nauczył się pływać, zanim potrafił chodzić i mówić. To dziecko morza, którego przyszłość jest ściśle związana z przyszłością naszych oceanów. Postrzega siebie jako opiekuna tych gigantycznych ekosystemów."
Wystawa pokonkursowa
Wszystkie nagrodzone zdjęcia wraz z 200 fotografiami finałowymi trafią do publikacji podsumowującej tegoroczną edycję POH. Prace będzie można oglądać także w północnoirlandzkim centrum fotografii Belfast Exposed oraz na festiwalu Indian Photo Festival w dniach 18.11-19.12.2023.
Więcej informacji znajdziecie na stronie 1854.photography.
Autor: Maciej Luśtyk
Redaktor prowadzący serwisu Fotopolis.pl. Zafascynowany nowymi technologiami, choć woli fotografować analogiem.
