0
Udostępnij:
Link skopiowano!
Do góry
Nowość
Jeśli podoba Ci się ten artykuł KLASZCZ!
Ok!

WPP 2020: Tomasz Kaczor z nominacją do World Press Photo of the Year

Poznaliśmy finalistów najważniejszego konkursu fotografii prasowej na świecie. Po raz pierwszy do nagrody głównej nominowany jest fotograf z polski, Tomasz Kaczor. Zobaczcie wszystkie finałowe zdjęcia.

Autor: Maciej Luśtyk

25 Luty 2020
Artykuł na: 6-9 minut

Konkurs World Press Photo co roku prezentuje fantastyczną galerię zdjęć reportażowych z całego świata i ukazuje przekrój najważniejszych wydarzeń, które niejednokrotnie umykają lokalnym komentatorom. Od ostatniego roku konkurs przeszedł szereg zmian. Najważniejszą jest nadanie większej rangi cyklom fotograficznym, które teraz rywalizują o nagrodę równoważną ze zdjęciem roku. Podobnie traktowane są od niedawna także multimedialne projekty interaktywne i reportaże wideo. Od edycji na rok 2020 World Press Photo Ogranisation przyznaje w sumie 4 główne wyróżnienia której wyczerpywać mają temat różnych aspektów i rodzajów fotoreportażu

Ostatnia, 63. edycja elitarnego konkursu przyciągnęła w sumie ponad 4 tys. Zawodowych fotografów ze 125 krajów świata, którzy zgłosili łącznie niespełna 74 tys. zdjęć. Wśród nominowanych do najważniejszych wyróżnień znalazły się: 3 cykle fotograficzne, 6 zdjęć pojedynczych, 3 projekty multimedialne oraz 3 filmy.

Nikon Z8 + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.
15 699 zł
FUJIFILM GFX 100S + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.
16 999 zł
Nikon Z6 III + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.
9 999 zł
Sony A7 IV + 1300 zł Sony Cashback
9 995 zł
Canon EOS R6 Mark II + 500 zł Canon Cashback
9 299 zł

Polak w boju o podium

fot. Tomasz Kaczor, "Awakening", nominacja do World Press Photo of the Year

Miło nam poinformować, że po raz pierwszy od długiego czasu do zdjęcia roku nominowany jest fotograf z Polski, współpracujący z Gazetą Wyborczą Tomasz Kaczor. Zdjęcie zatytułowane „Awakening” przedstawia armeńską nastolatkę przebudzoną ze stanu katatonicznego, będącego skutkiem tzw. Syndromu Rezygnacji. Syndrom ten, objawiający się stanem przypominającym śpiączkę (brak reakcji na bodźce, utrata kontaktu z rzeczywistością) został zaobserwowany po raz pierwszy w latach 90. wśród dzieci z rodzin imigrantów ubiegających się o azyl.

Dziewczynka na zdjęciu została dotknięta wspomnianym syndromem w momencie, gdy jej rodzina ubiegała się o azyl w Szwecji. Jej stan poprawił się osiem miesięcy później, gdy rodzina został deportowana do Polski. Zdjęcie zostało wykonane w ośrodku dla uchodźców w Podkowie Leśnej.

fot. Yasoyushi Chiba, ChartumaSudan 19 czerwca. Młody człowiek, recytuje wiersz, podczas gdy protestujący nawołują do wprowadzenia cywilnych rządów. Już od grudnia 2018r przez Atbarę przechodzi fala protestów, ludzie maja dość rosnącej ceny żywności, domagają się obalenia dyktatury Omara al-Baszira. 11 kwietnia al-Bashir zostaje usunięty ze stanowiska w wyniku zamachu stanu. Protesty trwają nadal, a niezadowolona ludność cywilna domaga się nowej władzy. W konsekwencji 3 czerwca rozlegają się strzały, to wojsko otwiera ogień do nieuzbrojonych protestujacych. Mimo przerw w dostawach energii i blokadzie internetu, ludzie organizują się i nie poddają w stawianiu oporu i walce o nowy porządek.
fot. Ivor Prickett20 października 2019. Szpital w Al-Hasakah, Syria. Ahmed Ibrahim został silnie poparzony w trakcie nalotu myśliwców SDF. Mimo przerażenia, młoda dziewczyna odwiedza chłopaka by potrzymać go na duchu.
fot. Nikita TeryoshinBiznesmen zamyka parę granatników przeciwpancernych pod koniec dnia Międzynarodowej Wystawy i Konferencji Obronnej (IDEX) w Abu Zabi w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, 18 lutego. IDEX to największa wystawa i konferencja poświęcona obronie na Bliskim Wschodzie oraz jedna z największych targów zbrojeniowych na świecie. Uczestnikami są ministrowie obrony, szefowie personelu wojskowego i kluczowi decydenci rządowi. Wojna rozgrywa się tu w sztucznym środowisku, w którym manekiny i obrazy ekranowe zastępują prawdziwych ludzi.
fot. Mulugeta AyeneKrewna ofiary lotu Eth30ian Airlines ET302, rozpacza w miejscu katastrofy nieopodal Addis Abebą w Etiopii, 14 marca 2019 r.
fot. Tomasz KaczorZdjęcie zatytułowane „Awakening” przedstawia armeńską nastolatkę przebudzoną ze stanu katatonicznego, będącego skutkiem tzw. Syndromu Rezygnacji. Syndrom ten, objawiający się stanem przypominającym śpiączkę (brak reakcji na bodźce, utrata kontaktu z rzeczywistością) został zaobserwowany po raz pierwszy w latach 90. wśród dzieci z rodzin imigrantów ubiegających się o azyl. Dziewczynka na zdjęciu została dotknięta wspomnianym syndromem w momencie, gdy jej rodzina ubiegała się o azyl w Szwecji. Jej stan poprawił się osiem miesięcy później, gdy rodzina został deportowana do Polski. Zdjęcie zostało wykonane w ośrodku dla uchodźców w Podkowie Leśnej.
fot. Farouk Batiche, Algieria 21 maja. Starcia studentów z policją podczas demonstracji antyrządowej w Algierze. Protesty trwają od lutego. Początkowo miały na celu obalenie długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki, 81-letniego weterana walki o niepodległość Algierii. Protestujący domagali się także odwołania wyborów prezydenckich, przewidzianych na 4 lipca i powrotu do demokracji cywilnej. Nawołują również do odejścia urzędników rządowych związanych z administracją Bouteflika, w tym tymczasowego prezydenta i premiera. Protesty trwały nadal w 2020r niestety bez znalezienia satysfakcjonującego rozwiązania.
Zobacz wszystkie zdjęcia (6)

O tytuł Zdjęcia Roku i nagrodę w wysokości 10 tys. Euro zdjęcie polaka rywalizuje ze zdjęciami Malugety Ayena, Farouka Batiche’a, Yasuyoshiego Chiby, Ivora Pricketta i Nikity Teryoshina. Nominowane zdjęcia pojedyczne wraz z opisami możecie zobaczyć w powyższej galerii.

Sprawdź najlepsze promocje >
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II -...
36999 PLN
Sprawdź
Obiektyw Tamron 70-180 mm f/2.8 Di III...
4499 PLN 5789 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma A 24-70 mm f/2.8 DG DN...
5585 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma C 18-50 mm f/2.8 DC DN...
2249 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy OM System OM-1 II...
13989 PLN
Sprawdź

Nominowane cykle

W osobnej sekcji konkursu rywalizują trzy cykle fotograficzne autorstwa Nicolasa Sfouri'ego, Mulugety Ayena i Romaina Laurendeau. Reportaże dotykają dwóch głośnych wydarzeń ostatniego roku i jednego tematu lokalnego: antyrządowych protestów w Hong Kongu, katastrofy   samolotu Boeing 737 Max oraz zapaści społecznej w Algierii.

fot. Nicola Asfouti / Agence France PressePierwsze protesty opanowały Hongkong pod koniec marca, były odpowiedzią na propozycje zmian przepisów i chęć wprowadzenia przez rządzących możliwości ekstradycji do Chin kontynentalnych. W kolejnych tygodniach demonstracje przybierały na sile, do protestujących grup prodemokratycznych dołączyli studenci. 12 czerwca dziesiątki tysięcy demonstrantów zgromadziły się wokół Rady Legislacyjnej pracujących nad nowelizacją zapisów o ekstradycji. W kolejnych dniach dochodziło do eskalacji z obydwu stron barykady. 1 października, w dniu 70. rocznicy deklaracji Chińskiej Republiki padły pierwsze strzały. Po początkowym zaproponowaniu odroczenia zmian w przepisach, dyrektor generalny Hongkongu Carrie Lam ostatecznie ogłosiła, że ​​wycofa projekt. Stało się to 23 października, ale żądania protestujących poszerzyły się o wprowadzenie powszechnych praw wyborczych i zwolnienie aresztowanych, napięta sytuacja trwa nadal.
fot. Nicola Asfouti / Agence France PressePierwsze protesty opanowały Hongkong pod koniec marca, były odpowiedzią na propozycje zmian przepisów i chęć wprowadzenia przez rządzących możliwości ekstradycji do Chin kontynentalnych. W kolejnych tygodniach demonstracje przybierały na sile, do protestujących grup prodemokratycznych dołączyli studenci. 12 czerwca dziesiątki tysięcy demonstrantów zgromadziły się wokół Rady Legislacyjnej pracujących nad nowelizacją zapisów o ekstradycji. W kolejnych dniach dochodziło do eskalacji z obydwu stron barykady. 1 października, w dniu 70. rocznicy deklaracji Chińskiej Republiki padły pierwsze strzały. Po początkowym zaproponowaniu odroczenia zmian w przepisach, dyrektor generalny Hongkongu Carrie Lam ostatecznie ogłosiła, że ​​wycofa projekt. Stało się to 23 października, ale żądania protestujących poszerzyły się o wprowadzenie powszechnych praw wyborczych i zwolnienie aresztowanych, napięta sytuacja trwa nadal.
fot. Nicola Asfouti / Agence France PressePierwsze protesty opanowały Hongkong pod koniec marca, były odpowiedzią na propozycje zmian przepisów i chęć wprowadzenia przez rządzących możliwości ekstradycji do Chin kontynentalnych. W kolejnych tygodniach demonstracje przybierały na sile, do protestujących grup prodemokratycznych dołączyli studenci. 12 czerwca dziesiątki tysięcy demonstrantów zgromadziły się wokół Rady Legislacyjnej pracujących nad nowelizacją zapisów o ekstradycji. W kolejnych dniach dochodziło do eskalacji z obydwu stron barykady. 1 października, w dniu 70. rocznicy deklaracji Chińskiej Republiki padły pierwsze strzały. Po początkowym zaproponowaniu odroczenia zmian w przepisach, dyrektor generalny Hongkongu Carrie Lam ostatecznie ogłosiła, że ​​wycofa projekt. Stało się to 23 października, ale żądania protestujących poszerzyły się o wprowadzenie powszechnych praw wyborczych i zwolnienie aresztowanych, napięta sytuacja trwa nadal.
fot. Nicola Asfouti / Agence France PressePierwsze protesty opanowały Hongkong pod koniec marca, były odpowiedzią na propozycje zmian przepisów i chęć wprowadzenia przez rządzących możliwości ekstradycji do Chin kontynentalnych. W kolejnych tygodniach demonstracje przybierały na sile, do protestujących grup prodemokratycznych dołączyli studenci. 12 czerwca dziesiątki tysięcy demonstrantów zgromadziły się wokół Rady Legislacyjnej pracujących nad nowelizacją zapisów o ekstradycji. W kolejnych dniach dochodziło do eskalacji z obydwu stron barykady. 1 października, w dniu 70. rocznicy deklaracji Chińskiej Republiki padły pierwsze strzały. Po początkowym zaproponowaniu odroczenia zmian w przepisach, dyrektor generalny Hongkongu Carrie Lam ostatecznie ogłosiła, że ​​wycofa projekt. Stało się to 23 października, ale żądania protestujących poszerzyły się o wprowadzenie powszechnych praw wyborczych i zwolnienie aresztowanych, napięta sytuacja trwa nadal.
fot. Mulugeta Ayene / Associated Press 10 marca 2019 Boeing 737 MAX lotu ET302 linii Ethiopian Airlines, zniknął z radaru sześć minut po starcie z lotniska w Addis Abebie. Samolot rozbił się na polu, a wszyscy pasażerowie (157 osób) zginęli. Impet uderzenia był tak duży, że oba silniki maszyny zostały zakopane w kraterze o głębokości 10 metrów, a szczątki pasażerów były prawie niemożliwe do zidentyfikowania. 14 listopada, osiem miesięcy po katastrofie, wszystkie niezidentyfikowane szczątki ofiar pochowano w rzędach identycznych trumien. Skala katastrofy jest porównywalna z awarią takiego samego samolotu linii Lion Air, który rozbił się 12 minut po starcie z Dżakarty w październiku 2018 r. Kraje na całym świecie (początkowo z wyjątkiem USA) uziemiły wszystkie Boeingi 737 MAX. Wstępne raporty wykazały, że piloci nie byli w stanie zapobiec wielokrotnemu nurkowaniu w samolocie, pomimo przestrzegania procedur zalecanych przez Boeinga. Okazało się, że w obu przypadkach walczyli ze zautomatyzowanym systemem bezpieczeństwa, który wielokrotnie popychał nos samolotu w dół. Wstępnie ustalono, że automatyczny system wspomagania był aktywowany na skutek błędnych odczytów czujników, a interwencja systemu w takich warunkach była nieuzasadniona. Boeing dementował takie przyczyny katastrofy, ale obiecał poprawkę oprogramowania, której nie dokonano do czasu katastrofy lotu ET302. Boeingi 737 MAX pozostały uziemione do odwołania.
fot. Mulugeta Ayene / Associated Press 10 marca 2019 Boeing 737 MAX lotu ET302 linii Ethiopian Airlines, zniknął z radaru sześć minut po starcie z lotniska w Addis Abebie. Samolot rozbił się na polu, a wszyscy pasażerowie (157 osób) zginęli. Impet uderzenia był tak duży, że oba silniki maszyny zostały zakopane w kraterze o głębokości 10 metrów, a szczątki pasażerów były prawie niemożliwe do zidentyfikowania. 14 listopada, osiem miesięcy po katastrofie, wszystkie niezidentyfikowane szczątki ofiar pochowano w rzędach identycznych trumien. Skala katastrofy jest porównywalna z awarią takiego samego samolotu linii Lion Air, który rozbił się 12 minut po starcie z Dżakarty w październiku 2018 r. Kraje na całym świecie (początkowo z wyjątkiem USA) uziemiły wszystkie Boeingi 737 MAX. Wstępne raporty wykazały, że piloci nie byli w stanie zapobiec wielokrotnemu nurkowaniu w samolocie, pomimo przestrzegania procedur zalecanych przez Boeinga. Okazało się, że w obu przypadkach walczyli ze zautomatyzowanym systemem bezpieczeństwa, który wielokrotnie popychał nos samolotu w dół. Wstępnie ustalono, że automatyczny system wspomagania był aktywowany na skutek błędnych odczytów czujników, a interwencja systemu w takich warunkach była nieuzasadniona. Boeing dementował takie przyczyny katastrofy, ale obiecał poprawkę oprogramowania, której nie dokonano do czasu katastrofy lotu ET302. Boeingi 737 MAX pozostały uziemione do odwołania.
fot. Mulugeta Ayene / Associated Press 10 marca 2019 Boeing 737 MAX lotu ET302 linii Ethiopian Airlines, zniknął z radaru sześć minut po starcie z lotniska w Addis Abebie. Samolot rozbił się na polu, a wszyscy pasażerowie (157 osób) zginęli. Impet uderzenia był tak duży, że oba silniki maszyny zostały zakopane w kraterze o głębokości 10 metrów, a szczątki pasażerów były prawie niemożliwe do zidentyfikowania. 14 listopada, osiem miesięcy po katastrofie, wszystkie niezidentyfikowane szczątki ofiar pochowano w rzędach identycznych trumien. Skala katastrofy jest porównywalna z awarią takiego samego samolotu linii Lion Air, który rozbił się 12 minut po starcie z Dżakarty w październiku 2018 r. Kraje na całym świecie (początkowo z wyjątkiem USA) uziemiły wszystkie Boeingi 737 MAX. Wstępne raporty wykazały, że piloci nie byli w stanie zapobiec wielokrotnemu nurkowaniu w samolocie, pomimo przestrzegania procedur zalecanych przez Boeinga. Okazało się, że w obu przypadkach walczyli ze zautomatyzowanym systemem bezpieczeństwa, który wielokrotnie popychał nos samolotu w dół. Wstępnie ustalono, że automatyczny system wspomagania był aktywowany na skutek błędnych odczytów czujników, a interwencja systemu w takich warunkach była nieuzasadniona. Boeing dementował takie przyczyny katastrofy, ale obiecał poprawkę oprogramowania, której nie dokonano do czasu katastrofy lotu ET302. Boeingi 737 MAX pozostały uziemione do odwołania.
fot. Mulugeta Ayene / Associated Press10 marca 2019 Boeing 737 MAX lotu ET302 linii Ethiopian Airlines, zniknął z radaru sześć minut po starcie z lotniska w Addis Abebie. Samolot rozbił się na polu, a wszyscy pasażerowie (157 osób) zginęli. Impet uderzenia był tak duży, że oba silniki maszyny zostały zakopane w kraterze o głębokości 10 metrów, a szczątki pasażerów były prawie niemożliwe do zidentyfikowania. 14 listopada, osiem miesięcy po katastrofie, wszystkie niezidentyfikowane szczątki ofiar pochowano w rzędach identycznych trumien. Skala katastrofy jest porównywalna z awarią takiego samego samolotu linii Lion Air, który rozbił się 12 minut po starcie z Dżakarty w październiku 2018 r. Kraje na całym świecie (początkowo z wyjątkiem USA) uziemiły wszystkie Boeingi 737 MAX. Wstępne raporty wykazały, że piloci nie byli w stanie zapobiec wielokrotnemu nurkowaniu w samolocie, pomimo przestrzegania procedur zalecanych przez Boeinga. Okazało się, że w obu przypadkach walczyli ze zautomatyzowanym systemem bezpieczeństwa, który wielokrotnie popychał nos samolotu w dół. Wstępnie ustalono, że automatyczny system wspomagania był aktywowany na skutek błędnych odczytów czujników, a interwencja systemu w takich warunkach była nieuzasadniona. Boeing dementował takie przyczyny katastrofy, ale obiecał poprawkę oprogramowania, której nie dokonano do czasu katastrofy lotu ET302. Boeingi 737 MAX pozostały uziemione do odwołania.
fot. Romain LaurendeauWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain LaurendeauWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain LaurendeauWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain LaurendeauWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain LaurendeauWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain LaurendeauWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain LaurendeauWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain LaurendeauWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
Zobacz wszystkie zdjęcia (16)

Każdy z nich to mocny kandydat do nagrody głównej, każdy też prezentuje nieco inny nurt reportażu Nominowanym tematom możecie bliżej przyjrzeć się w powyższej galerii nominowanych cykli fotograficznych.

Zdjęcia finałowe z kategorii

Oprócz kandydatów do głównych nagród w sekcji fotograficznej, jury konkursu wyłoniło także finalistów poszczególnych kategorii. W każdej z ośmiu kategorii o pierwsze miejsce w dwóch sekcjach (zdjęcia pojedyncze i reportaże) walczą po trzy projekty.

Zdjęcia pojedyncze

fot. Sean Davey / Agence France Presse, Bushfire Evacuation Center. 2. nagroda kategorii Contemporary Issues Niecodzienny sylwester. Abigail Ferris bawi się z przyjaciółmi w tymczasowym centrum ewakuacyjnym w Bega w Australii, 31 grudnia 2019 roku. Abigail w raz z rodziną została ewakuowana z pobliskiego campingu w związku z pożarami lasów.
fot. Mark Peterson / Redux Images dla New York Times, Hitler’s Birthday / Easter Weekend. 3. nagroda w kategorii Contemporary IssuesJak podaje badanie przeprowadzone przez Center for Strategic and International Studies w ostatniej dekadzie zarówno w Europie, jak i USA znacznie wzrosła liczba osób identyfikujących się ultraprawicowymi ruchami ekstremistycznymi. Na zdjęciu członkowie neonazistowskiej grupy Shield Wall Network świętują urodziny Hitlera na jeziorze Dardanelle w Arkansas.
fot. Nikita Teryoshin, Nothing Personal - the Back Office of War. 1. nagroda w kategorii Contemporary Issues Biznesmen chowa dwa przeciwpancerne granatniki po zakończeniu targów Defence Exhibition and Conference (IDEX) w Abu Dabi, 18 lutego 2019 roku. IDEX to jedne z największych targów tego typu na świecie. Co roku w ich ramach przeprowadzane są inscenizacje walk na lądu i wodzie, a wydarzenie odwiedza ponad 105 tys. widzów, w tym ministrowie obrony i specjaliści z całego świata.
fot. Noah Berger / Associated Press, Battling the Marsh Fire. 2. nagroda w kategorii Environment Strażacy walczą z pożarem Marsch Complex Fire nieopodal miasta Brentwood w Kaliforni, 3 sierpnia 2019 roku. Pożar rozpoczął się 3 sierpnia i pochłaniając w sumie 300 hektarów lądu. Pożary lasów są naturalnie występującym zjawiskiem w Kaliforni jednak z roku na rok rozpoczynają się one wcześniej. Naukowcy jako przyczynę podają ocieplenie klimatu. Prezydent Donal Trump stwierdził z kolei, że powodem jest złe gospodarowanie terenami leśnymi stanu Kalifornia.
fot. Esther Horvath / New York Times, Polar Bear and her Cub. 1. nagroda w kategorii EnvironmentNiedźwiedzica wraz z młodym podchodzi blisko aparatury badawczej umieszczonej przez załogę statku Polarstern, będącego częścią ekspedycji mającej na celu zbadanie konsekwencji zmian klimatycznych w Arktyce.
fot. Frederic Noy / Panos Pictures, Lake Victoria Dying. 3. nagroda w kategorii EnvironmentNielegalny rybak wyławia łódkę, którą przez większość dnia trzyma w ukryciu pod wodą jez. Wiktorii w Ugandzie. Jezioro Wiktorii, jedne z wielkich jezior afrykańskich pokrywa teren 60 tys. kilometrów kwadratowych, jednak jego ekosystem zagrożony jest przez odpady przemysłowe, agrykulturę i przełowienie. Szacuje się, że 70% gatunków ryb żyjących w jeziorze zagraża wyginięcie, Dlatego też niedozwolone jest łowienie na małą skalę, przy którym umierają także młode osobniki. Biedni rybacy, nie mając pieniędzy na większe kutry i specjalne sieci nie mają jednak wyboru.
fot. Yasuyoshi Chiba / Agence France-Presse, Straight Voice. 1. nagroda w kategorii General NewsRok 2019 był burzliwym okresem dla Sudanu. Rok wcześniej w kraju rozpoczęły się antyrządowe protesty. 11 kwietnia od władzy w przewrocie wojskowym odsunięty od władzy został Omar al-Bashir, który rządził krajem przez ostatnie 30 lat. Protestujący zaczęli jednak domagać się oddania władzy w cywilne ręce. 3 czerwca wojsko otworzyło ogień do protestujących, a także odcięło internet i dopływ prądu, by utrudnić komunikację między grupami ludzi, którzy wyszli na ulicę. Protestujący zaczęli więc komunikować się listownie, ustnie, lub przez megafony. W końcu 17 sierpnia ruch demokratyczny wygrał, zawiązując porozumienie z wojskiem. Na zdjęciu młody człowiek recytuje poezję oświetlony telefonami podczas jednej z przerw w dopływie prądu. 19 czerwca 2019.
fot. Ricardo Garcia Vilanova, Unconscious Protester during the Tishreen Revolution. 3. nagroda w kategorii General NewsPaździerniku zeszłego roku w Iraku wybuchły antyrządowe protesty, wymierzone w elitę kraju. Rząd odpowiedział siłą, zabijając przynajmniej 345 osób i raniąc kolejnych 8000. Na zdjęciu protestujący udzielający pomocy pokrzywdzonemu w ataku gazem łzawiącym.
fot. Alessio Mamo, Russian Mother and her Child at Al-Hol Refugee Camp. 2. nagroda w kategorii General NewsKobiety odegrały dużą rolę Obóz dla uchodźców Al-Hol był domem dla dziesiątek tysięcy osób w czasie wojny z ISIS, w tym dla wielu kobiet i dzieci prawdopodobnie powiązanych z bojownikami Państwa Islamskiego. Większość krajów zachodnich odmawiała im azylu, powołując się na względy bezpieczeństwa. Na zdjęciu kobieta z dzieckiem oczekująca na przyjęcie w obozowym szpitalu.
fot. Antonio Pizarro Rodriguez, The King of Doñana. 3. nagroda w kategorii NatureDwa iberyjskie rysie uciekają spłoszone odgłosami wystrzałów myśliwych. Rysie iberyjskie to najbardziej zagrożony gatunek kota na świecie, głównie z powodu wymarcia na tym terenie królików, które były ich głównym pożywieniem, ale zagrażają im też kłusownicy, którzy polują na nie dla futra. Jeszcze w latach 60. XX wieku populacja rysia iberyjskiego liczyła około 5 tys. osobników, dziś jest ich tylko kilkaset.
fot. Alejandro Prieto, Roadrunner Approaching the Border Wall. 2. nagroda w kategorii NatureMur odgradząjący USA od Meksyku przebiega przez jedne z najbardziej biologicznie zdywersyfikowanych regionów Ameryki Północnej naruszając naturalne środowisko wielu gatunków zwierząt, odcinająm im dostęp do wody i pożywienia. Na zdjęciu struś stojący przed murem w Naco, w stanie Arizona, 28 kwietnia 2019 roku.
fot. Alain Schroeder, Final Farewell. 1. nagroda w kategorii NatureWycinka lasów pod plantacje palmy olejowej pozbawia azjatyckie orangutany miejsca do życia. Szacuje się, że obecnie na Sumatrze żyje już tylko 14 000 osobników. Na zdjęciu miesięczny orangutan odnaleziony wraz ze zranioną matką na plantacji nieopodal miasta Subulussalam. Matka orangutana została znaleziona zupełnie ślepa, ze złamanym obojczykiem i 74 śladami po nabojach wystrzelonych z wiatrówki. Orangutan został postrzelony przez mieszkańców za podkradanie owoców z pobliskich sadów.
fot. Tomasz Kaczor / Gazeta Wyborcza, Awakening. 1. nagroda w kategorii PortraitZdjęcie zatytułowane „Awakening” przedstawia armeńską nastolatkę przebudzoną ze stanu katatonicznego, będącego skutkiem tzw. Syndromu Rezygnacji. Syndrom ten, objawiający się stanem przypominającym śpiączkę (brak reakcji na bodźce, utrata kontaktu z rzeczywistością) został zaobserwowany po raz pierwszy w latach 90. wśród dzieci z rodzin imigrantów ubiegających się o azyl. Dziewczynka na zdjęciu została dotknięta wspomnianym syndromem w momencie, gdy jej rodzina ubiegała się o azyl w Szwecji. Jej stan poprawił się osiem miesięcy później, gdy rodzina został deportowana do Polski. Zdjęcie zostało wykonane w ośrodku dla uchodźców w Podkowie Leśnej.
fot. Lee-Ann Olwage, Black Drag Magic - Portrait of a Drag Artist and Activist. 2. nagroda w kategorii PortraitOsoby ze środowiska LBGTQ+ stale mierzą się z dyskryminacją w krajach Afrykańskich. Według badania przeprowadzonego przez organizację OUT 40% z nich spotyka się z wyzwiskami, a 10% jest fizycznie atakowanych. Na zdjęciu drag queen Belinda podczas performance'u będącego częścią ruchu na rzecz równouprawnienia.
fot. Alon Skuy / Sunday Times, Musa’s Struggle and Search for the Stage. 3. nagroda w kategorii Portrait Musa by wschodzącą graczem piłki nożnej, gdy w wieku 11 lat wykryto u niego kostniakomięsaka - raka atakującego kości młodych osób. W rezultacie konieczna była amputacja nogi poniżej kolana. Musa nie porzucił jednak marzeń i zaczął ćwiczyć taniec z wykorzystaniem kuli. Teraz bierze udział w przedstawieniach organizowanych przez Vuyani Dance Theatre w Johannesburgu.
fot. Mark Blinch / NBAE, Kawhi Leonard’s Game 7 Buzzer Beater. 1. nagroda w kategorii SportKosz rzucony w ostatniej sekundzie meczu pomiędzy Toronto Raptors i Philadelphia 76ers w półfinałach Playoffów.
fot. Silvia Izquierdo / Associated Press, Cheering the Goal. 2. nagroda w kategorii Sport Kibice brazylijskiej drużyny piłkarskiej Flamengo cieszą się po zdobyciu gola przez Gabriela Barbosę, który dał prowadzenie drużycie w meczu finałowym Copa America.
fot. Oli Scarff / Agence France-Presse, Liverpool Champions League Victory Parade. 3. nagroda w kategorii SportKibice Liverpoolu cieszą się po wygranej nad Tottenham Hotspur w meczu finałowym UEFA Champions League. Według danych policji, tego wieczora na ulice miasta wyszło około 750 tys. osób.
fot. Farouk Batiche / Deutsche Presse-Agentur, The Death of Michael Nadayo. 1. nagroda w kategorii Spot News Algiera od roku jest areną antyrządowych protestów. Mimo ustąpienia wieloletniego prezydenta Abdelaziza Bouteflika i oddaniu władzy wojsku, demonstracje nie ustały do dzisiaj. Na zdjęciu studenci podczas walk z policją, 21 maya 2019 roku.
fot. Ramon Espinosa / Associated Press, Dorian’s Devastation. 3. nagroda w kategorii Spot NewsHuragan Dorian spustoszył we wrześniu Północne Bahamy, zabijając przynajmniej 71 osób i niszcząc ponad 9 tys. domów. Według szacunków straty wynoszą 3,4 mld dolarów - około 1/4 krajowego PKB. Na zdjęciu ochotnicy pomagający w uprzątnięciu skutków huraganu we Freeport, 3 września 2019 roku.
fot. Dai Kurokawa / European Pressphoto Agency, Nairobi DusitD2 Hotel Attack. 2. nagroda w kategorii Spot NewsW przeprowadzonym przez islamistyczna komórkę somalijskich ekstremistów ataku na hotel DusitD2 zginęło 21 osób, a kolejnych 28 zostało rannych. Atak miał być odpowiedzią na uznanie Jerolizmy stolicą Izreala przez Donalda Trumpa. Na zdjęciu kobiety ewakuowane z hotelu przez antyterrorystów.
Zobacz wszystkie zdjęcia (21)

Fotoreportaże

fot. Nicolò Filippo Rosso, z cyklu Exodus, 1. miejsce w kategorii Contemporary IssuesOd 2016 r., w Wenezueli panuje kryzys polityczny i społeczno-gospodarczy. Doprowadziło to do coraz większego odpływu migrantów z kraju. Wenezuelczycy uważają, że zostali zmuszeni do wyjazdu z powodu braku bezpieczeństwa i fali przemocy, a także utrudnionego dostępu do żywności, lekarstw i podstawowych usług oraz utraty dochodów z powodu sytuacji politycznej. Kolumbia najsilniej odczuwa wpływ tego exodusu. Według UNHCR do października 2019 r. Kraj opuściło około 4,5 miliona Wenezuelczyków, z czego 1,6 miliona przebywało w Kolumbii. Mimo, że Wenezuela oficjalnie zamknęła granicę lądową z Kolumbią, istnieje około 300 tajnych przejść granicznych. Ponad połowa migrantów nie miała oficjalnego statusu imigranta, a zatem nie miała dostępu do opieki zdrowotnej, edukacji ani legalnego zatrudnienia. Organizacje charytatywne i organizacje pozarządowe starały się pomagać ludziom w zapewnieniu opieki medycznej i żywności, ale wiele z nich znalazło się w nieformalnych osadach lub żyło na ulicy. Na początku 2020 r. Rząd kolumbijski wychodząc na przeciw tej trudnej sytuacji wprowadził dwa nowe specjalne zezwolenia, które pozwolą ponad 100 000 Wenezuelczyków na oficjalny pobyt i pracę. Dodatkowo dzieci urodzone na terenie Kolumbii przez wenezuelskich rodziców mogą uzyskać obywatelstwo kolumbijskie. Niestety nadal ogromna liczba osób pozostaje wywłaszczona.
fot. Nicolò Filippo Rosso, z cyklu Exodus, 1. miejsce w kategorii Contemporary IssuesOd 2016 r., w Wenezueli panuje kryzys polityczny i społeczno-gospodarczy. Doprowadziło to do coraz większego odpływu migrantów z kraju. Wenezuelczycy uważają, że zostali zmuszeni do wyjazdu z powodu braku bezpieczeństwa i fali przemocy, a także utrudnionego dostępu do żywności, lekarstw i podstawowych usług oraz utraty dochodów z powodu sytuacji politycznej. Kolumbia najsilniej odczuwa wpływ tego exodusu. Według UNHCR do października 2019 r. Kraj opuściło około 4,5 miliona Wenezuelczyków, z czego 1,6 miliona przebywało w Kolumbii. Mimo, że Wenezuela oficjalnie zamknęła granicę lądową z Kolumbią, istnieje około 300 tajnych przejść granicznych. Ponad połowa migrantów nie miała oficjalnego statusu imigranta, a zatem nie miała dostępu do opieki zdrowotnej, edukacji ani legalnego zatrudnienia. Organizacje charytatywne i organizacje pozarządowe starały się pomagać ludziom w zapewnieniu opieki medycznej i żywności, ale wiele z nich znalazło się w nieformalnych osadach lub żyło na ulicy. Na początku 2020 r. Rząd kolumbijski wychodząc na przeciw tej trudnej sytuacji wprowadził dwa nowe specjalne zezwolenia, które pozwolą ponad 100 000 Wenezuelczyków na oficjalny pobyt i pracę. Dodatkowo dzieci urodzone na terenie Kolumbii przez wenezuelskich rodziców mogą uzyskać obywatelstwo kolumbijskie. Niestety nadal ogromna liczba osób pozostaje wywłaszczona.
fot. Nicolò Filippo Rosso, z cyklu Exodus, 1. miejsce w kategorii Contemporary IssuesOd 2016 r., w Wenezueli panuje kryzys polityczny i społeczno-gospodarczy. Doprowadziło to do coraz większego odpływu migrantów z kraju. Wenezuelczycy uważają, że zostali zmuszeni do wyjazdu z powodu braku bezpieczeństwa i fali przemocy, a także utrudnionego dostępu do żywności, lekarstw i podstawowych usług oraz utraty dochodów z powodu sytuacji politycznej. Kolumbia najsilniej odczuwa wpływ tego exodusu. Według UNHCR do października 2019 r. Kraj opuściło około 4,5 miliona Wenezuelczyków, z czego 1,6 miliona przebywało w Kolumbii. Mimo, że Wenezuela oficjalnie zamknęła granicę lądową z Kolumbią, istnieje około 300 tajnych przejść granicznych. Ponad połowa migrantów nie miała oficjalnego statusu imigranta, a zatem nie miała dostępu do opieki zdrowotnej, edukacji ani legalnego zatrudnienia. Organizacje charytatywne i organizacje pozarządowe starały się pomagać ludziom w zapewnieniu opieki medycznej i żywności, ale wiele z nich znalazło się w nieformalnych osadach lub żyło na ulicy. Na początku 2020 r. Rząd kolumbijski wychodząc na przeciw tej trudnej sytuacji wprowadził dwa nowe specjalne zezwolenia, które pozwolą ponad 100 000 Wenezuelczyków na oficjalny pobyt i pracę. Dodatkowo dzieci urodzone na terenie Kolumbii przez wenezuelskich rodziców mogą uzyskać obywatelstwo kolumbijskie. Niestety nadal ogromna liczba osób pozostaje wywłaszczona.
fot. Nicolò Filippo Rosso, z cyklu Exodus, 1. miejsce w kategorii Contemporary IssuesOd 2016 r., w Wenezueli panuje kryzys polityczny i społeczno-gospodarczy. Doprowadziło to do coraz większego odpływu migrantów z kraju. Wenezuelczycy uważają, że zostali zmuszeni do wyjazdu z powodu braku bezpieczeństwa i fali przemocy, a także utrudnionego dostępu do żywności, lekarstw i podstawowych usług oraz utraty dochodów z powodu sytuacji politycznej. Kolumbia najsilniej odczuwa wpływ tego exodusu. Według UNHCR do października 2019 r. Kraj opuściło około 4,5 miliona Wenezuelczyków, z czego 1,6 miliona przebywało w Kolumbii. Mimo, że Wenezuela oficjalnie zamknęła granicę lądową z Kolumbią, istnieje około 300 tajnych przejść granicznych. Ponad połowa migrantów nie miała oficjalnego statusu imigranta, a zatem nie miała dostępu do opieki zdrowotnej, edukacji ani legalnego zatrudnienia. Organizacje charytatywne i organizacje pozarządowe starały się pomagać ludziom w zapewnieniu opieki medycznej i żywności, ale wiele z nich znalazło się w nieformalnych osadach lub żyło na ulicy. Na początku 2020 r. Rząd kolumbijski wychodząc na przeciw tej trudnej sytuacji wprowadził dwa nowe specjalne zezwolenia, które pozwolą ponad 100 000 Wenezuelczyków na oficjalny pobyt i pracę. Dodatkowo dzieci urodzone na terenie Kolumbii przez wenezuelskich rodziców mogą uzyskać obywatelstwo kolumbijskie. Niestety nadal ogromna liczba osób pozostaje wywłaszczona.
fot. Lorenzo Tugnoli / The Washington Post, z cyklu The Longest War, 3. miejsce w kategorii Contemporary IssuesTalibowie sukcesywnie zwiększali swoje wpływy w Afganistanie przez cały 2019 r. Osiemnaście lat po inwazji USA i pięć lat od objęcia władzy przez Afgańskie Siły Obrony Narodowej (ANDSF) nadal kontrolują ponad połowę kraju działając w cieniu oficjalnej władzy. Rozpoczęte w styczniu rozmowy pokojowe wydawały się zbliżać do porozumienia. Niestety we wrześniu prezydent USA Donald Trump zerwał negocjacje. W efekcie tych decyzji walki wewnątrz państwa uległy ponownemu nasileniu. Częstotliwość i rozprzestrzenianie się przemocy talibów przerosły możliwości kontroli ANDSF. Eskalacja konfliktu poważnie wpłynęła na ludność cywilną, powodując wysokie straty w ludziach, przymusowe wysiedlenie, skrajną niepewność, brak dostępu do edukacji i osłabiony system zdrowia publicznego. Raport opublikowany w połowie roku nazwał Afganistan „krajem najmniej pokojowym” na świecie, zastępując Syrię, choć wcześniej wydawało się, że porozumienie pokojowe znów jest możliwe.
fot. Lorenzo Tugnoli / The Washington Post, z cyklu The Longest War, 3. miejsce w kategorii Contemporary IssuesTalibowie sukcesywnie zwiększali swoje wpływy w Afganistanie przez cały 2019 r. Osiemnaście lat po inwazji USA i pięć lat od objęcia władzy przez Afgańskie Siły Obrony Narodowej (ANDSF) nadal kontrolują ponad połowę kraju działając w cieniu oficjalnej władzy. Rozpoczęte w styczniu rozmowy pokojowe wydawały się zbliżać do porozumienia. Niestety we wrześniu prezydent USA Donald Trump zerwał negocjacje. W efekcie tych decyzji walki wewnątrz państwa uległy ponownemu nasileniu. Częstotliwość i rozprzestrzenianie się przemocy talibów przerosły możliwości kontroli ANDSF. Eskalacja konfliktu poważnie wpłynęła na ludność cywilną, powodując wysokie straty w ludziach, przymusowe wysiedlenie, skrajną niepewność, brak dostępu do edukacji i osłabiony system zdrowia publicznego. Raport opublikowany w połowie roku nazwał Afganistan „krajem najmniej pokojowym” na świecie, zastępując Syrię, choć wcześniej wydawało się, że porozumienie pokojowe znów jest możliwe.
fot. Lorenzo Tugnoli / The Washington Post, z cyklu The Longest War, 3. miejsce w kategorii Contemporary IssuesTalibowie sukcesywnie zwiększali swoje wpływy w Afganistanie przez cały 2019 r. Osiemnaście lat po inwazji USA i pięć lat od objęcia władzy przez Afgańskie Siły Obrony Narodowej (ANDSF) nadal kontrolują ponad połowę kraju działając w cieniu oficjalnej władzy. Rozpoczęte w styczniu rozmowy pokojowe wydawały się zbliżać do porozumienia. Niestety we wrześniu prezydent USA Donald Trump zerwał negocjacje. W efekcie tych decyzji walki wewnątrz państwa uległy ponownemu nasileniu. Częstotliwość i rozprzestrzenianie się przemocy talibów przerosły możliwości kontroli ANDSF. Eskalacja konfliktu poważnie wpłynęła na ludność cywilną, powodując wysokie straty w ludziach, przymusowe wysiedlenie, skrajną niepewność, brak dostępu do edukacji i osłabiony system zdrowia publicznego. Raport opublikowany w połowie roku nazwał Afganistan „krajem najmniej pokojowym” na świecie, zastępując Syrię, choć wcześniej wydawało się, że porozumienie pokojowe znów jest możliwe.
fot. Lorenzo Tugnoli / The Washington Post, z cyklu The Longest War, 3. miejsce w kategorii Contemporary IssuesTalibowie sukcesywnie zwiększali swoje wpływy w Afganistanie przez cały 2019 r. Osiemnaście lat po inwazji USA i pięć lat od objęcia władzy przez Afgańskie Siły Obrony Narodowej (ANDSF) nadal kontrolują ponad połowę kraju działając w cieniu oficjalnej władzy. Rozpoczęte w styczniu rozmowy pokojowe wydawały się zbliżać do porozumienia. Niestety we wrześniu prezydent USA Donald Trump zerwał negocjacje. W efekcie tych decyzji walki wewnątrz państwa uległy ponownemu nasileniu. Częstotliwość i rozprzestrzenianie się przemocy talibów przerosły możliwości kontroli ANDSF. Eskalacja konfliktu poważnie wpłynęła na ludność cywilną, powodując wysokie straty w ludziach, przymusowe wysiedlenie, skrajną niepewność, brak dostępu do edukacji i osłabiony system zdrowia publicznego. Raport opublikowany w połowie roku nazwał Afganistan „krajem najmniej pokojowym” na świecie, zastępując Syrię, choć wcześniej wydawało się, że porozumienie pokojowe znów jest możliwe.
fot. Steve Winter / National Geographic, The Tigers Next Door, 2. miejsce w kategorii Contemporary IssuesW USA żyje od 5000 do 10000 tygrysów. Osoby prywatne trzymają je jako zwierzęta domowe, a niektóre małe ogrody zoologiczne pozwalają odwiedzającym na fotografowanie się z tymi dzikimi zwierzętami. Dla porównania, w Azji jest tylko 3900 dzikich tygrysów, a kolejne 1659 w akredytowanych ogrodach zoologicznych na całym świecie. Wiele egzotycznych zwierząt żyjących w Ameryce nie jest objętych Ustawą o zagrożonych gatunkach z 1973 r., która ma zastosowanie tylko do tych urodzonych na wolności w naturze, a nie hodowanych w niewoli. Ilość dochodzenie prowadzonych przez Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (USDA), którego zadaniem jest egzekwowanie ustawy o dobrostanie zwierząt, spadła o 92% między 2016 a 2018 r. W czerwcu zeszłego roku amerykańska Izba Reprezentantów upomniała USDA i zaproponowała projekt federalnej ustawy o bezpieczeństwie publicznym „Big Cat”. Ma ona przeciwdziałać rosnącej liczbie prywatnych właścicieli a także zmniejszyć liczbę zwierząt w nielegalnym obiegu i utrudnić ich sprzedaż do innych krajów.
fot. Steve Winter / National Geographic, The Tigers Next Door, 2. miejsce w kategorii Contemporary IssuesW USA żyje od 5000 do 10000 tygrysów. Osoby prywatne trzymają je jako zwierzęta domowe, a niektóre małe ogrody zoologiczne pozwalają odwiedzającym na fotografowanie się z tymi dzikimi zwierzętami. Dla porównania, w Azji jest tylko 3900 dzikich tygrysów, a kolejne 1659 w akredytowanych ogrodach zoologicznych na całym świecie. Wiele egzotycznych zwierząt żyjących w Ameryce nie jest objętych Ustawą o zagrożonych gatunkach z 1973 r., która ma zastosowanie tylko do tych urodzonych na wolności w naturze, a nie hodowanych w niewoli. Ilość dochodzenie prowadzonych przez Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (USDA), którego zadaniem jest egzekwowanie ustawy o dobrostanie zwierząt, spadła o 92% między 2016 a 2018 r. W czerwcu zeszłego roku amerykańska Izba Reprezentantów upomniała USDA i zaproponowała projekt federalnej ustawy o bezpieczeństwie publicznym „Big Cat”. Ma ona przeciwdziałać rosnącej liczbie prywatnych właścicieli a także zmniejszyć liczbę zwierząt w nielegalnym obiegu i utrudnić ich sprzedaż do innych krajów.
fot. Steve Winter / National Geographic, The Tigers Next Door, 2. miejsce w kategorii Contemporary IssuesW USA żyje od 5000 do 10000 tygrysów. Osoby prywatne trzymają je jako zwierzęta domowe, a niektóre małe ogrody zoologiczne pozwalają odwiedzającym na fotografowanie się z tymi dzikimi zwierzętami. Dla porównania, w Azji jest tylko 3900 dzikich tygrysów, a kolejne 1659 w akredytowanych ogrodach zoologicznych na całym świecie. Wiele egzotycznych zwierząt żyjących w Ameryce nie jest objętych Ustawą o zagrożonych gatunkach z 1973 r., która ma zastosowanie tylko do tych urodzonych na wolności w naturze, a nie hodowanych w niewoli. Ilość dochodzenie prowadzonych przez Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (USDA), którego zadaniem jest egzekwowanie ustawy o dobrostanie zwierząt, spadła o 92% między 2016 a 2018 r. W czerwcu zeszłego roku amerykańska Izba Reprezentantów upomniała USDA i zaproponowała projekt federalnej ustawy o bezpieczeństwie publicznym „Big Cat”. Ma ona przeciwdziałać rosnącej liczbie prywatnych właścicieli a także zmniejszyć liczbę zwierząt w nielegalnym obiegu i utrudnić ich sprzedaż do innych krajów.
fot. Steve Winter / National Geographic, The Tigers Next Door, 2. miejsce w kategorii Contemporary IssuesW USA żyje od 5000 do 10000 tygrysów. Osoby prywatne trzymają je jako zwierzęta domowe, a niektóre małe ogrody zoologiczne pozwalają odwiedzającym na fotografowanie się z tymi dzikimi zwierzętami. Dla porównania, w Azji jest tylko 3900 dzikich tygrysów, a kolejne 1659 w akredytowanych ogrodach zoologicznych na całym świecie. Wiele egzotycznych zwierząt żyjących w Ameryce nie jest objętych Ustawą o zagrożonych gatunkach z 1973 r., która ma zastosowanie tylko do tych urodzonych na wolności w naturze, a nie hodowanych w niewoli. Ilość dochodzenie prowadzonych przez Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (USDA), którego zadaniem jest egzekwowanie ustawy o dobrostanie zwierząt, spadła o 92% między 2016 a 2018 r. W czerwcu zeszłego roku amerykańska Izba Reprezentantów upomniała USDA i zaproponowała projekt federalnej ustawy o bezpieczeństwie publicznym „Big Cat”. Ma ona przeciwdziałać rosnącej liczbie prywatnych właścicieli a także zmniejszyć liczbę zwierząt w nielegalnym obiegu i utrudnić ich sprzedaż do innych krajów.
fot. Luca Locatelli / National Geographic, z cyklu The End of Trash - Circular Economy Solutions, 1. miejsce w kategorii EnvironmentPrzez stulecia kraje uprzemysłowione stosowały liniową gospodarkę produkcji odpadów: surowce są gromadzone i przekształcane w produkty, które są sprzedawane, a następnie odrzucane jako odpady. Wartość tworzy się w tym systemie gospodarczym poprzez wytwarzanie i sprzedawanie jak największej liczby produktów. Model ten, nie tylko wyczerpuje zasoby naturalne, ale także, ze względu na duże zapotrzebowanie energetyczne, jest zależny paliw kopalnych - taka forma gospodarowania przyczynia się do globalnego ocieplenia. W przeciwieństwie do takiego modelu podejścia gospodarka o obiegu zamkniętym oferuje oddzielenie działalności gospodarczej od konsumpcji wyczerpywalnych zasobów. Opiera się na projektowaniu odpadów i zanieczyszczeń poza systemem, wydłużania życia produktu i materiałów oraz regeneracji naturalnych systemów. Rolnicy, producenci i rządy na całym świecie podejmują kroki w celu eksperymentowania z gospodarką o obiegu zamkniętym i wdrażania jej w ramach wysiłków zmierzających do rozwiązania kryzysu klimatycznego.
fot. Luca Locatelli / National Geographic, z cyklu The End of Trash - Circular Economy Solutions, 1. miejsce w kategorii EnvironmentPrzez stulecia kraje uprzemysłowione stosowały liniową gospodarkę produkcji odpadów: surowce są gromadzone i przekształcane w produkty, które są sprzedawane, a następnie odrzucane jako odpady. Wartość tworzy się w tym systemie gospodarczym poprzez wytwarzanie i sprzedawanie jak największej liczby produktów. Model ten, nie tylko wyczerpuje zasoby naturalne, ale także, ze względu na duże zapotrzebowanie energetyczne, jest zależny paliw kopalnych - taka forma gospodarowania przyczynia się do globalnego ocieplenia. W przeciwieństwie do takiego modelu podejścia gospodarka o obiegu zamkniętym oferuje oddzielenie działalności gospodarczej od konsumpcji wyczerpywalnych zasobów. Opiera się na projektowaniu odpadów i zanieczyszczeń poza systemem, wydłużania życia produktu i materiałów oraz regeneracji naturalnych systemów. Rolnicy, producenci i rządy na całym świecie podejmują kroki w celu eksperymentowania z gospodarką o obiegu zamkniętym i wdrażania jej w ramach wysiłków zmierzających do rozwiązania kryzysu klimatycznego.
fot. Luca Locatelli / National Geographic, z cyklu The End of Trash - Circular Economy Solutions, 1. miejsce w kategorii EnvironmentPrzez stulecia kraje uprzemysłowione stosowały liniową gospodarkę produkcji odpadów: surowce są gromadzone i przekształcane w produkty, które są sprzedawane, a następnie odrzucane jako odpady. Wartość tworzy się w tym systemie gospodarczym poprzez wytwarzanie i sprzedawanie jak największej liczby produktów. Model ten, nie tylko wyczerpuje zasoby naturalne, ale także, ze względu na duże zapotrzebowanie energetyczne, jest zależny paliw kopalnych - taka forma gospodarowania przyczynia się do globalnego ocieplenia. W przeciwieństwie do takiego modelu podejścia gospodarka o obiegu zamkniętym oferuje oddzielenie działalności gospodarczej od konsumpcji wyczerpywalnych zasobów. Opiera się na projektowaniu odpadów i zanieczyszczeń poza systemem, wydłużania życia produktu i materiałów oraz regeneracji naturalnych systemów. Rolnicy, producenci i rządy na całym świecie podejmują kroki w celu eksperymentowania z gospodarką o obiegu zamkniętym i wdrażania jej w ramach wysiłków zmierzających do rozwiązania kryzysu klimatycznego.
fot. Luca Locatelli / National Geographic, z cyklu The End of Trash - Circular Economy Solutions, 1. miejsce w kategorii EnvironmentPrzez stulecia kraje uprzemysłowione stosowały liniową gospodarkę produkcji odpadów: surowce są gromadzone i przekształcane w produkty, które są sprzedawane, a następnie odrzucane jako odpady. Wartość tworzy się w tym systemie gospodarczym poprzez wytwarzanie i sprzedawanie jak największej liczby produktów. Model ten, nie tylko wyczerpuje zasoby naturalne, ale także, ze względu na duże zapotrzebowanie energetyczne, jest zależny paliw kopalnych - taka forma gospodarowania przyczynia się do globalnego ocieplenia. W przeciwieństwie do takiego modelu podejścia gospodarka o obiegu zamkniętym oferuje oddzielenie działalności gospodarczej od konsumpcji wyczerpywalnych zasobów. Opiera się na projektowaniu odpadów i zanieczyszczeń poza systemem, wydłużania życia produktu i materiałów oraz regeneracji naturalnych systemów. Rolnicy, producenci i rządy na całym świecie podejmują kroki w celu eksperymentowania z gospodarką o obiegu zamkniętym i wdrażania jej w ramach wysiłków zmierzających do rozwiązania kryzysu klimatycznego.
fot. Maximilian Mann / DOCKS Collective, z cyklu Fading Flamingos, 2. miejsce w kategorii EnvironmentJezioro Urmia w północno-zachodnim Iranie. Niegdyś jedno z największych słonych jezior na świecie, powoli wysycha. W latach 90. jego powierzchnia była dwukrotnie większa niż Luksemburga, ale zwiększająca się rok rocznie ilośc susz i wzrost temperatur w lecie przyspieszyły parowanie. Nielegalne studnie i infrastruktura nawadniająca pola wzdłuż dopływów dodatkowo zmniejszyły ilośc wody w jeziorze. Badania przeprowadzone w 2014r. przez międzynarodową grupę naukowców wykazały, że w latach 70. jezioro skurczyło się do około 12% swojej pierwotnej wielkości. Ekolodzy twierdzą, że 15-kilometrowa grobla, która przecina jezioro na dwie części, zbudowana w 2008 roku, przyczynia się do suszenia, ponieważ h amuje przepływ wody między obiema stronami. Odsłonięte dno jeziora tworzy rozległą pustynię solną, która jest podatna na powstawanie burz solnych, niekorzystnie wpływających na otaczające jezioro tereny rolne. Mieszkańcy okolicy, dla których jezioro było niegdyś miejscem wypoczynku, odchodzą. Osuszanie ma również wpływ na spadek ilości pożywienia ptaków wędrownych, takich jak flamingi, kaczki i czaple. Prezydent Iranu Hassan Rouhani obiecał wygospodarować 5 miliardów USD w ciągu dziesięciu lat na ożywienie Urmii, a Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju współpracuje z rolnikami w celu wprowadzenia bardziej zrównoważonych praktyk pracy. Wszystko to ma spowolnić proces osuszania i przywrócić równowagę ekosystemu.
fot. Maximilian Mann / DOCKS Collective, z cyklu Fading Flamingos, 2. miejsce w kategorii EnvironmentJezioro Urmia w północno-zachodnim Iranie. Niegdyś jedno z największych słonych jezior na świecie, powoli wysycha. W latach 90. jego powierzchnia była dwukrotnie większa niż Luksemburga, ale zwiększająca się rok rocznie ilośc susz i wzrost temperatur w lecie przyspieszyły parowanie. Nielegalne studnie i infrastruktura nawadniająca pola wzdłuż dopływów dodatkowo zmniejszyły ilośc wody w jeziorze. Badania przeprowadzone w 2014r. przez międzynarodową grupę naukowców wykazały, że w latach 70. jezioro skurczyło się do około 12% swojej pierwotnej wielkości. Ekolodzy twierdzą, że 15-kilometrowa grobla, która przecina jezioro na dwie części, zbudowana w 2008 roku, przyczynia się do suszenia, ponieważ h amuje przepływ wody między obiema stronami. Odsłonięte dno jeziora tworzy rozległą pustynię solną, która jest podatna na powstawanie burz solnych, niekorzystnie wpływających na otaczające jezioro tereny rolne. Mieszkańcy okolicy, dla których jezioro było niegdyś miejscem wypoczynku, odchodzą. Osuszanie ma również wpływ na spadek ilości pożywienia ptaków wędrownych, takich jak flamingi, kaczki i czaple. Prezydent Iranu Hassan Rouhani obiecał wygospodarować 5 miliardów USD w ciągu dziesięciu lat na ożywienie Urmii, a Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju współpracuje z rolnikami w celu wprowadzenia bardziej zrównoważonych praktyk pracy. Wszystko to ma spowolnić proces osuszania i przywrócić równowagę ekosystemu.
fot. Maximilian Mann / DOCKS Collective, z cyklu Fading Flamingos, 2. miejsce w kategorii EnvironmentJezioro Urmia w północno-zachodnim Iranie. Niegdyś jedno z największych słonych jezior na świecie, powoli wysycha. W latach 90. jego powierzchnia była dwukrotnie większa niż Luksemburga, ale zwiększająca się rok rocznie ilośc susz i wzrost temperatur w lecie przyspieszyły parowanie. Nielegalne studnie i infrastruktura nawadniająca pola wzdłuż dopływów dodatkowo zmniejszyły ilośc wody w jeziorze. Badania przeprowadzone w 2014r. przez międzynarodową grupę naukowców wykazały, że w latach 70. jezioro skurczyło się do około 12% swojej pierwotnej wielkości. Ekolodzy twierdzą, że 15-kilometrowa grobla, która przecina jezioro na dwie części, zbudowana w 2008 roku, przyczynia się do suszenia, ponieważ h amuje przepływ wody między obiema stronami. Odsłonięte dno jeziora tworzy rozległą pustynię solną, która jest podatna na powstawanie burz solnych, niekorzystnie wpływających na otaczające jezioro tereny rolne. Mieszkańcy okolicy, dla których jezioro było niegdyś miejscem wypoczynku, odchodzą. Osuszanie ma również wpływ na spadek ilości pożywienia ptaków wędrownych, takich jak flamingi, kaczki i czaple. Prezydent Iranu Hassan Rouhani obiecał wygospodarować 5 miliardów USD w ciągu dziesięciu lat na ożywienie Urmii, a Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju współpracuje z rolnikami w celu wprowadzenia bardziej zrównoważonych praktyk pracy. Wszystko to ma spowolnić proces osuszania i przywrócić równowagę ekosystemu.
fot. Maximilian Mann / DOCKS Collective, z cyklu Fading Flamingos, 2. miejsce w kategorii EnvironmentJezioro Urmia w północno-zachodnim Iranie. Niegdyś jedno z największych słonych jezior na świecie, powoli wysycha. W latach 90. jego powierzchnia była dwukrotnie większa niż Luksemburga, ale zwiększająca się rok rocznie ilośc susz i wzrost temperatur w lecie przyspieszyły parowanie. Nielegalne studnie i infrastruktura nawadniająca pola wzdłuż dopływów dodatkowo zmniejszyły ilośc wody w jeziorze. Badania przeprowadzone w 2014r. przez międzynarodową grupę naukowców wykazały, że w latach 70. jezioro skurczyło się do około 12% swojej pierwotnej wielkości. Ekolodzy twierdzą, że 15-kilometrowa grobla, która przecina jezioro na dwie części, zbudowana w 2008 roku, przyczynia się do suszenia, ponieważ h amuje przepływ wody między obiema stronami. Odsłonięte dno jeziora tworzy rozległą pustynię solną, która jest podatna na powstawanie burz solnych, niekorzystnie wpływających na otaczające jezioro tereny rolne. Mieszkańcy okolicy, dla których jezioro było niegdyś miejscem wypoczynku, odchodzą. Osuszanie ma również wpływ na spadek ilości pożywienia ptaków wędrownych, takich jak flamingi, kaczki i czaple. Prezydent Iranu Hassan Rouhani obiecał wygospodarować 5 miliardów USD w ciągu dziesięciu lat na ożywienie Urmii, a Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju współpracuje z rolnikami w celu wprowadzenia bardziej zrównoważonych praktyk pracy. Wszystko to ma spowolnić proces osuszania i przywrócić równowagę ekosystemu.
fot. Katie Orlinsky / National Geographic, z cyklu The Carbon Threat, 3. miejsce w kategorii EnvironmentNa skutek działalności człowieka arktyczna wieczna zmarzlina topnieje w dużo szybszym tempie niż przewidywali klimatolodzy. Topiąc się uwalniają związki węgla, a to dodatkowo przyspiesza globalne ocieplenie. Wieczna zmarzlina to zamarznięta gleba, która pokrywa 24% masy lądowej półkuli północnej, obejmując rozległe obszary terytorium na Alasce, Kanadzie, Syberii i Grenlandii. Jest to połączenie gleby, skał i piasku utrzymywane razem przez lód i zawierające duże ilości zamrożonego węgla roślinnego, który się nie rozkłada. W miarę topnienia wiecznej zmarzliny ten materiał gnije, uwalniając dwutlenek węgla i metan. Metan może być od 25 do 86 razy silniejszy niż CO2 jako gaz cieplarniany, w zależności od przedziału czasowego pomiaru. Odwilż dotyka ludzi mieszkających w regionie - szczególnie społeczności tubylcze, które żyją zgodnie z wielowiekowym stylem życia. Rozmarzanie wiecznej zmarzliny osłabia fundamenty domów i powoduje podtopienia piwnic lodowych (domowe zamrażarki wykopane w wiecznej zmarzlinie).
fot. Katie Orlinsky / National Geographic, z cyklu The Carbon Threat, 3. miejsce w kategorii EnvironmentNa skutek działalności człowieka arktyczna wieczna zmarzlina topnieje w dużo szybszym tempie niż przewidywali klimatolodzy. Topiąc się uwalniają związki węgla, a to dodatkowo przyspiesza globalne ocieplenie. Wieczna zmarzlina to zamarznięta gleba, która pokrywa 24% masy lądowej półkuli północnej, obejmując rozległe obszary terytorium na Alasce, Kanadzie, Syberii i Grenlandii. Jest to połączenie gleby, skał i piasku utrzymywane razem przez lód i zawierające duże ilości zamrożonego węgla roślinnego, który się nie rozkłada. W miarę topnienia wiecznej zmarzliny ten materiał gnije, uwalniając dwutlenek węgla i metan. Metan może być od 25 do 86 razy silniejszy niż CO2 jako gaz cieplarniany, w zależności od przedziału czasowego pomiaru. Odwilż dotyka ludzi mieszkających w regionie - szczególnie społeczności tubylcze, które żyją zgodnie z wielowiekowym stylem życia. Rozmarzanie wiecznej zmarzliny osłabia fundamenty domów i powoduje podtopienia piwnic lodowych (domowe zamrażarki wykopane w wiecznej zmarzlinie).
fot. Katie Orlinsky / National Geographic, z cyklu The Carbon Threat, 3. miejsce w kategorii EnvironmentNa skutek działalności człowieka arktyczna wieczna zmarzlina topnieje w dużo szybszym tempie niż przewidywali klimatolodzy. Topiąc się uwalniają związki węgla, a to dodatkowo przyspiesza globalne ocieplenie. Wieczna zmarzlina to zamarznięta gleba, która pokrywa 24% masy lądowej półkuli północnej, obejmując rozległe obszary terytorium na Alasce, Kanadzie, Syberii i Grenlandii. Jest to połączenie gleby, skał i piasku utrzymywane razem przez lód i zawierające duże ilości zamrożonego węgla roślinnego, który się nie rozkłada. W miarę topnienia wiecznej zmarzliny ten materiał gnije, uwalniając dwutlenek węgla i metan. Metan może być od 25 do 86 razy silniejszy niż CO2 jako gaz cieplarniany, w zależności od przedziału czasowego pomiaru. Odwilż dotyka ludzi mieszkających w regionie - szczególnie społeczności tubylcze, które żyją zgodnie z wielowiekowym stylem życia. Rozmarzanie wiecznej zmarzliny osłabia fundamenty domów i powoduje podtopienia piwnic lodowych (domowe zamrażarki wykopane w wiecznej zmarzlinie).
fot. Katie Orlinsky / National Geographic, z cyklu The Carbon Threat, 3. miejsce w kategorii EnvironmentNa skutek działalności człowieka arktyczna wieczna zmarzlina topnieje w dużo szybszym tempie niż przewidywali klimatolodzy. Topiąc się uwalniają związki węgla, a to dodatkowo przyspiesza globalne ocieplenie. Wieczna zmarzlina to zamarznięta gleba, która pokrywa 24% masy lądowej półkuli północnej, obejmując rozległe obszary terytorium na Alasce, Kanadzie, Syberii i Grenlandii. Jest to połączenie gleby, skał i piasku utrzymywane razem przez lód i zawierające duże ilości zamrożonego węgla roślinnego, który się nie rozkłada. W miarę topnienia wiecznej zmarzliny ten materiał gnije, uwalniając dwutlenek węgla i metan. Metan może być od 25 do 86 razy silniejszy niż CO2 jako gaz cieplarniany, w zależności od przedziału czasowego pomiaru. Odwilż dotyka ludzi mieszkających w regionie - szczególnie społeczności tubylcze, które żyją zgodnie z wielowiekowym stylem życia. Rozmarzanie wiecznej zmarzliny osłabia fundamenty domów i powoduje podtopienia piwnic lodowych (domowe zamrażarki wykopane w wiecznej zmarzlinie).
fot. Nicolas Afouri / Agence France-Presse, z cyklu Hong Kong Unrest,1. miejsce w kategorii General NewsPierwsze protesty opanowały Hongkong pod koniec marca, były odpowiedzią na propozycje zmian przepisów i chęć wprowadzenia przez rządzących możliwości ekstradycji do Chin kontynentalnych. W kolejnych tygodniach demonstracje przybierały na sile, do protestujących grup prodemokratycznych dołączyli studenci. 12 czerwca dziesiątki tysięcy demonstrantów zgromadziły się wokół Rady Legislacyjnej pracujących nad nowelizacją zapisów o ekstradycji. W kolejnych dniach dochodziło do eskalacji z obydwu stron barykady. 1 października, w dniu 70. rocznicy deklaracji Chińskiej Republiki padły pierwsze strzały. Po początkowym zaproponowaniu odroczenia zmian w przepisach, dyrektor generalny Hongkongu Carrie Lam ostatecznie ogłosiła, że ​​wycofa projekt. Stało się to 23 października, ale żądania protestujących poszerzyły się o wprowadzenie powszechnych praw wyborczych i zwolnienie aresztowanych, napięta sytuacja trwa nadal.
fot. Nicolas Afouri / Agence France-Presse, z cyklu Hong Kong Unrest,1. miejsce w kategorii General NewsPierwsze protesty opanowały Hongkong pod koniec marca, były odpowiedzią na propozycje zmian przepisów i chęć wprowadzenia przez rządzących możliwości ekstradycji do Chin kontynentalnych. W kolejnych tygodniach demonstracje przybierały na sile, do protestujących grup prodemokratycznych dołączyli studenci. 12 czerwca dziesiątki tysięcy demonstrantów zgromadziły się wokół Rady Legislacyjnej pracujących nad nowelizacją zapisów o ekstradycji. W kolejnych dniach dochodziło do eskalacji z obydwu stron barykady. 1 października, w dniu 70. rocznicy deklaracji Chińskiej Republiki padły pierwsze strzały. Po początkowym zaproponowaniu odroczenia zmian w przepisach, dyrektor generalny Hongkongu Carrie Lam ostatecznie ogłosiła, że ​​wycofa projekt. Stało się to 23 października, ale żądania protestujących poszerzyły się o wprowadzenie powszechnych praw wyborczych i zwolnienie aresztowanych, napięta sytuacja trwa nadal.
fot. Nicolas Afouri / Agence France-Presse, z cyklu Hong Kong Unrest,1. miejsce w kategorii General NewsPierwsze protesty opanowały Hongkong pod koniec marca, były odpowiedzią na propozycje zmian przepisów i chęć wprowadzenia przez rządzących możliwości ekstradycji do Chin kontynentalnych. W kolejnych tygodniach demonstracje przybierały na sile, do protestujących grup prodemokratycznych dołączyli studenci. 12 czerwca dziesiątki tysięcy demonstrantów zgromadziły się wokół Rady Legislacyjnej pracujących nad nowelizacją zapisów o ekstradycji. W kolejnych dniach dochodziło do eskalacji z obydwu stron barykady. 1 października, w dniu 70. rocznicy deklaracji Chińskiej Republiki padły pierwsze strzały. Po początkowym zaproponowaniu odroczenia zmian w przepisach, dyrektor generalny Hongkongu Carrie Lam ostatecznie ogłosiła, że ​​wycofa projekt. Stało się to 23 października, ale żądania protestujących poszerzyły się o wprowadzenie powszechnych praw wyborczych i zwolnienie aresztowanych, napięta sytuacja trwa nadal.
fot. Nicolas Afouri / Agence France-Presse, z cyklu Hong Kong Unrest,1. miejsce w kategorii General NewsPierwsze protesty opanowały Hongkong pod koniec marca, były odpowiedzią na propozycje zmian przepisów i chęć wprowadzenia przez rządzących możliwości ekstradycji do Chin kontynentalnych. W kolejnych tygodniach demonstracje przybierały na sile, do protestujących grup prodemokratycznych dołączyli studenci. 12 czerwca dziesiątki tysięcy demonstrantów zgromadziły się wokół Rady Legislacyjnej pracujących nad nowelizacją zapisów o ekstradycji. W kolejnych dniach dochodziło do eskalacji z obydwu stron barykady. 1 października, w dniu 70. rocznicy deklaracji Chińskiej Republiki padły pierwsze strzały. Po początkowym zaproponowaniu odroczenia zmian w przepisach, dyrektor generalny Hongkongu Carrie Lam ostatecznie ogłosiła, że ​​wycofa projekt. Stało się to 23 października, ale żądania protestujących poszerzyły się o wprowadzenie powszechnych praw wyborczych i zwolnienie aresztowanych, napięta sytuacja trwa nadal.
fot. Fabbio Bucciarelli / L'Espresso, Chile: A Rebellion Against Neoliberalism, 2. miejsce w kategorii General NewsW Chile na niespodziewaną dotąd skalę wzrosło niezadowolenie spowodowane nierównościom gospodarczym. Według raportu ONZ stało się ono najbardziej niestabilnym krajem w grupie narodów OECD. Zaledwie 1% populacji kontroluje 33% bogactwa całego regionu. Pokojowy wiec zorganizowany w stolicy Santiago przekształcił się w ogólnonarodowe powstanie. Naród domaga się reform gospodarczych i zmiany konstytucji, opracowanej jeszcze za panowania Augusto Pinocheta w latach 80. XX wieku. 25 października 2019r. na ulicach demonstrował ponad milion ludzi. Władza próbowała bezskutecznie zdusić zamieszki siłą. Pod nieugiętym naporem obywateli 15 listopada prezydent Piñera ogłosił referendum w sprawie nowej konstytucji.
fot. Fabbio Bucciarelli / L'Espresso, Chile: A Rebellion Against Neoliberalism, 2. miejsce w kategorii General NewsW Chile na niespodziewaną dotąd skalę wzrosło niezadowolenie spowodowane nierównościom gospodarczym. Według raportu ONZ stało się ono najbardziej niestabilnym krajem w grupie narodów OECD. Zaledwie 1% populacji kontroluje 33% bogactwa całego regionu. Pokojowy wiec zorganizowany w stolicy Santiago przekształcił się w ogólnonarodowe powstanie. Naród domaga się reform gospodarczych i zmiany konstytucji, opracowanej jeszcze za panowania Augusto Pinocheta w latach 80. XX wieku. 25 października 2019r. na ulicach demonstrował ponad milion ludzi. Władza próbowała bezskutecznie zdusić zamieszki siłą. Pod nieugiętym naporem obywateli 15 listopada prezydent Piñera ogłosił referendum w sprawie nowej konstytucji.
fot. Fabbio Bucciarelli / L'Espresso, Chile: A Rebellion Against Neoliberalism, 2. miejsce w kategorii General NewsW Chile na niespodziewaną dotąd skalę wzrosło niezadowolenie spowodowane nierównościom gospodarczym. Według raportu ONZ stało się ono najbardziej niestabilnym krajem w grupie narodów OECD. Zaledwie 1% populacji kontroluje 33% bogactwa całego regionu. Pokojowy wiec zorganizowany w stolicy Santiago przekształcił się w ogólnonarodowe powstanie. Naród domaga się reform gospodarczych i zmiany konstytucji, opracowanej jeszcze za panowania Augusto Pinocheta w latach 80. XX wieku. 25 października 2019r. na ulicach demonstrował ponad milion ludzi. Władza próbowała bezskutecznie zdusić zamieszki siłą. Pod nieugiętym naporem obywateli 15 listopada prezydent Piñera ogłosił referendum w sprawie nowej konstytucji.
fot. Fabbio Bucciarelli / L'Espresso, Chile: A Rebellion Against Neoliberalism, 2. miejsce w kategorii General NewsW Chile na niespodziewaną dotąd skalę wzrosło niezadowolenie spowodowane nierównościom gospodarczym. Według raportu ONZ stało się ono najbardziej niestabilnym krajem w grupie narodów OECD. Zaledwie 1% populacji kontroluje 33% bogactwa całego regionu. Pokojowy wiec zorganizowany w stolicy Santiago przekształcił się w ogólnonarodowe powstanie. Naród domaga się reform gospodarczych i zmiany konstytucji, opracowanej jeszcze za panowania Augusto Pinocheta w latach 80. XX wieku. 25 października 2019r. na ulicach demonstrował ponad milion ludzi. Władza próbowała bezskutecznie zdusić zamieszki siłą. Pod nieugiętym naporem obywateli 15 listopada prezydent Piñera ogłosił referendum w sprawie nowej konstytucji.
fot. Ivor Prickett / New York Times, z cyklu ISIS and its Aftermath in Syria, 3. miejsce w kategorii General NewsTerytorium należące do grupy Państw Islamskich (IS) w Syrii zmniejszyło się do skrawka o powierzchni czterech kilometrów kwadratowych w okolicy wioski Baghuz. Odwrót odbył się pod naporem połączonych bojówek Syryjskich Sił Demokratycznych (SDF), Kurdyjskich Jednostek Obronnych (YPG) i wspieranych przez międzynarodową koalicję wojsk amerykańskich. Gdy IS się wycofało, z enklawy wyłoniły się dziesiątki tysięcy ludzi, w tym wiele żon i dzieci zagranicznych bojowników IS. Wielu bojowników poddało się lub zostało schwytanych. Kurdom pozostała do rozwiązania zagadka, co zrobić z tyloma więźniami, z których wielu to dzieci. Na początku października prezydent USA Donald Trump rozkazał żołnierzom amerykańskim opuścić północną Syrię. 9 października Turcja - która od dawna postrzega siły kurdyjskie jako zagrożenie dla bezpieczeństwa - zaatakowała północną Syrię, dążąc do zakończenia kurdyjskiej kontroli nad terytorium. Gdy siły kurdyjskie ponownie skupiły uwagę na nowym przeciwniku, los wielu tysięcy więźniów stał się jeszcze bardziej niepewny.
fot. Ivor Prickett / New York Times, z cyklu ISIS and its Aftermath in Syria, 3. miejsce w kategorii General NewsTerytorium należące do grupy Państw Islamskich (IS) w Syrii zmniejszyło się do skrawka o powierzchni czterech kilometrów kwadratowych w okolicy wioski Baghuz. Odwrót odbył się pod naporem połączonych bojówek Syryjskich Sił Demokratycznych (SDF), Kurdyjskich Jednostek Obronnych (YPG) i wspieranych przez międzynarodową koalicję wojsk amerykańskich. Gdy IS się wycofało, z enklawy wyłoniły się dziesiątki tysięcy ludzi, w tym wiele żon i dzieci zagranicznych bojowników IS. Wielu bojowników poddało się lub zostało schwytanych. Kurdom pozostała do rozwiązania zagadka, co zrobić z tyloma więźniami, z których wielu to dzieci. Na początku października prezydent USA Donald Trump rozkazał żołnierzom amerykańskim opuścić północną Syrię. 9 października Turcja - która od dawna postrzega siły kurdyjskie jako zagrożenie dla bezpieczeństwa - zaatakowała północną Syrię, dążąc do zakończenia kurdyjskiej kontroli nad terytorium. Gdy siły kurdyjskie ponownie skupiły uwagę na nowym przeciwniku, los wielu tysięcy więźniów stał się jeszcze bardziej niepewny.
fot. Ivor Prickett / New York Times, z cyklu ISIS and its Aftermath in Syria, 3. miejsce w kategorii General NewsTerytorium należące do grupy Państw Islamskich (IS) w Syrii zmniejszyło się do skrawka o powierzchni czterech kilometrów kwadratowych w okolicy wioski Baghuz. Odwrót odbył się pod naporem połączonych bojówek Syryjskich Sił Demokratycznych (SDF), Kurdyjskich Jednostek Obronnych (YPG) i wspieranych przez międzynarodową koalicję wojsk amerykańskich. Gdy IS się wycofało, z enklawy wyłoniły się dziesiątki tysięcy ludzi, w tym wiele żon i dzieci zagranicznych bojowników IS. Wielu bojowników poddało się lub zostało schwytanych. Kurdom pozostała do rozwiązania zagadka, co zrobić z tyloma więźniami, z których wielu to dzieci. Na początku października prezydent USA Donald Trump rozkazał żołnierzom amerykańskim opuścić północną Syrię. 9 października Turcja - która od dawna postrzega siły kurdyjskie jako zagrożenie dla bezpieczeństwa - zaatakowała północną Syrię, dążąc do zakończenia kurdyjskiej kontroli nad terytorium. Gdy siły kurdyjskie ponownie skupiły uwagę na nowym przeciwniku, los wielu tysięcy więźniów stał się jeszcze bardziej niepewny.
fot. Ivor Prickett / New York Times, z cyklu ISIS and its Aftermath in Syria, 3. miejsce w kategorii General NewsTerytorium należące do grupy Państw Islamskich (IS) w Syrii zmniejszyło się do skrawka o powierzchni czterech kilometrów kwadratowych w okolicy wioski Baghuz. Odwrót odbył się pod naporem połączonych bojówek Syryjskich Sił Demokratycznych (SDF), Kurdyjskich Jednostek Obronnych (YPG) i wspieranych przez międzynarodową koalicję wojsk amerykańskich. Gdy IS się wycofało, z enklawy wyłoniły się dziesiątki tysięcy ludzi, w tym wiele żon i dzieci zagranicznych bojowników IS. Wielu bojowników poddało się lub zostało schwytanych. Kurdom pozostała do rozwiązania zagadka, co zrobić z tyloma więźniami, z których wielu to dzieci. Na początku października prezydent USA Donald Trump rozkazał żołnierzom amerykańskim opuścić północną Syrię. 9 października Turcja - która od dawna postrzega siły kurdyjskie jako zagrożenie dla bezpieczeństwa - zaatakowała północną Syrię, dążąc do zakończenia kurdyjskiej kontroli nad terytorium. Gdy siły kurdyjskie ponownie skupiły uwagę na nowym przeciwniku, los wielu tysięcy więźniów stał się jeszcze bardziej niepewny.
fot. Peter Mather, z cyklu Wolverine, Arctic Snow Machine, 3. miejsce w kategorii NatureRosomaki to nieuchwytne, samotne zwierzęta, które zamieszkują odległe lasy tundry w północnych częściach Europy, Azji i Ameryki Północnej. Mogą podróżować do 25 kilometrów dziennie w poszukiwaniu jedzenia. Te wytrwałe drapieżniki żerują głównie na królikach i małych gryzoniach. Ale w trakcie wyjątkowo ciężkich zim mogą żywić się także padliną oraz dużymi zimującymi w swoich norach zwierzętami. Duże, podobne do rakiet śnieżnych łapy i hydrofobowe futra dobrze przystosowują je do życia na śniegu: ludność Iñupiat z północnej Alaski szczególnie ceni ich futro do produkcji podszewek, ale praktyka ta maleje pod naciskiem ekologów. Chociaż handel futrami spada, obecne zagrożenie dla populacji rosomaków stanowi zmniejszająca się pod wpływem ocieplenia klimatu ilość pokrywy śnieżnej.
fot. Peter Mather, z cyklu Wolverine, Arctic Snow Machine, 3. miejsce w kategorii NatureRosomaki to nieuchwytne, samotne zwierzęta, które zamieszkują odległe lasy tundry w północnych częściach Europy, Azji i Ameryki Północnej. Mogą podróżować do 25 kilometrów dziennie w poszukiwaniu jedzenia. Te wytrwałe drapieżniki żerują głównie na królikach i małych gryzoniach. Ale w trakcie wyjątkowo ciężkich zim mogą żywić się także padliną oraz dużymi zimującymi w swoich norach zwierzętami. Duże, podobne do rakiet śnieżnych łapy i hydrofobowe futra dobrze przystosowują je do życia na śniegu: ludność Iñupiat z północnej Alaski szczególnie ceni ich futro do produkcji podszewek, ale praktyka ta maleje pod naciskiem ekologów. Chociaż handel futrami spada, obecne zagrożenie dla populacji rosomaków stanowi zmniejszająca się pod wpływem ocieplenia klimatu ilość pokrywy śnieżnej.
fot. Peter Mather, z cyklu Wolverine, Arctic Snow Machine, 3. miejsce w kategorii NatureRosomaki to nieuchwytne, samotne zwierzęta, które zamieszkują odległe lasy tundry w północnych częściach Europy, Azji i Ameryki Północnej. Mogą podróżować do 25 kilometrów dziennie w poszukiwaniu jedzenia. Te wytrwałe drapieżniki żerują głównie na królikach i małych gryzoniach. Ale w trakcie wyjątkowo ciężkich zim mogą żywić się także padliną oraz dużymi zimującymi w swoich norach zwierzętami. Duże, podobne do rakiet śnieżnych łapy i hydrofobowe futra dobrze przystosowują je do życia na śniegu: ludność Iñupiat z północnej Alaski szczególnie ceni ich futro do produkcji podszewek, ale praktyka ta maleje pod naciskiem ekologów. Chociaż handel futrami spada, obecne zagrożenie dla populacji rosomaków stanowi zmniejszająca się pod wpływem ocieplenia klimatu ilość pokrywy śnieżnej.
fot. Peter Mather, z cyklu Wolverine, Arctic Snow Machine, 3. miejsce w kategorii NatureRosomaki to nieuchwytne, samotne zwierzęta, które zamieszkują odległe lasy tundry w północnych częściach Europy, Azji i Ameryki Północnej. Mogą podróżować do 25 kilometrów dziennie w poszukiwaniu jedzenia. Te wytrwałe drapieżniki żerują głównie na królikach i małych gryzoniach. Ale w trakcie wyjątkowo ciężkich zim mogą żywić się także padliną oraz dużymi zimującymi w swoich norach zwierzętami. Duże, podobne do rakiet śnieżnych łapy i hydrofobowe futra dobrze przystosowują je do życia na śniegu: ludność Iñupiat z północnej Alaski szczególnie ceni ich futro do produkcji podszewek, ale praktyka ta maleje pod naciskiem ekologów. Chociaż handel futrami spada, obecne zagrożenie dla populacji rosomaków stanowi zmniejszająca się pod wpływem ocieplenia klimatu ilość pokrywy śnieżnej.
fot. Alain Schroeder / National Geographic, z cyklu Saving Orangutans, 1. miejsce w kategorii NatureIndonezyjskie orangutany są poważnie zagrożone z powodu ciągłego zubożenia i wycinki lasów tropikalnych. Orangutany sumatrzańskie, które kiedyś znajdowały się na całej wyspie Sumatra, są teraz ograniczone do północy i uważane za zagrożone wymarciem. W miarę wzrostu wyrębu i uprawy oleju palmowego orangutany zostają ściśnięte w mniejszych obszarach lasu, zmuszone do opuszczenia swojego naturalnego środowiska i częstszego konfliktu z ludźmi. Organizacje takie jak Sumatran Orangutan Conservation Program (SOCP) opiekują się i resocjalizują zagubione, ranne i schwytane orangutany, dążąc do ich ponownego wprowadzenia na wolność. Ludzcy opiekunowie odgrywają rolę matki, dążąc do przywrócenia młodych do ich naturalnego środowiska.
fot. Alain Schroeder / National Geographic, z cyklu Saving Orangutans, 1. miejsce w kategorii NatureIndonezyjskie orangutany są poważnie zagrożone z powodu ciągłego zubożenia i wycinki lasów tropikalnych. Orangutany sumatrzańskie, które kiedyś znajdowały się na całej wyspie Sumatra, są teraz ograniczone do północy i uważane za zagrożone wymarciem. W miarę wzrostu wyrębu i uprawy oleju palmowego orangutany zostają ściśnięte w mniejszych obszarach lasu, zmuszone do opuszczenia swojego naturalnego środowiska i częstszego konfliktu z ludźmi. Organizacje takie jak Sumatran Orangutan Conservation Program (SOCP) opiekują się i resocjalizują zagubione, ranne i schwytane orangutany, dążąc do ich ponownego wprowadzenia na wolność. Ludzcy opiekunowie odgrywają rolę matki, dążąc do przywrócenia młodych do ich naturalnego środowiska.
fot. Alain Schroeder / National Geographic, z cyklu Saving Orangutans, 1. miejsce w kategorii NatureIndonezyjskie orangutany są poważnie zagrożone z powodu ciągłego zubożenia i wycinki lasów tropikalnych. Orangutany sumatrzańskie, które kiedyś znajdowały się na całej wyspie Sumatra, są teraz ograniczone do północy i uważane za zagrożone wymarciem. W miarę wzrostu wyrębu i uprawy oleju palmowego orangutany zostają ściśnięte w mniejszych obszarach lasu, zmuszone do opuszczenia swojego naturalnego środowiska i częstszego konfliktu z ludźmi. Organizacje takie jak Sumatran Orangutan Conservation Program (SOCP) opiekują się i resocjalizują zagubione, ranne i schwytane orangutany, dążąc do ich ponownego wprowadzenia na wolność. Ludzcy opiekunowie odgrywają rolę matki, dążąc do przywrócenia młodych do ich naturalnego środowiska.
fot. Alain Schroeder / National Geographic, z cyklu Saving Orangutans, 1. miejsce w kategorii NatureIndonezyjskie orangutany są poważnie zagrożone z powodu ciągłego zubożenia i wycinki lasów tropikalnych. Orangutany sumatrzańskie, które kiedyś znajdowały się na całej wyspie Sumatra, są teraz ograniczone do północy i uważane za zagrożone wymarciem. W miarę wzrostu wyrębu i uprawy oleju palmowego orangutany zostają ściśnięte w mniejszych obszarach lasu, zmuszone do opuszczenia swojego naturalnego środowiska i częstszego konfliktu z ludźmi. Organizacje takie jak Sumatran Orangutan Conservation Program (SOCP) opiekują się i resocjalizują zagubione, ranne i schwytane orangutany, dążąc do ich ponownego wprowadzenia na wolność. Ludzcy opiekunowie odgrywają rolę matki, dążąc do przywrócenia młodych do ich naturalnego środowiska.
fot. Brent Stirton / Getty Images, z cyklu Pangolins in Crisis, 2. miejsce w kategorii NatureŁuskowce są czasem mylone z gadami, ale są to łuskowate ssaki, bardziej związane z psami i niedźwiedziami niż mrówki lub pancerniki. Bytują w Azji i Afrykce. Mogą być niewiele większe od kota, lub osiągać nawet ponad metr długości. Są samotnikami, spotykającymi się tylko w celu krycia. Łuski łuskowców są wysoko cenione w tradycyjnej medycynie wschodu, a mięso jest uważane za przysmak. W raporcie z Traffic z 2017 r., stwierdza się, że pangoliny są obecnie najczęściej nielegalnie handlowanymi zwierzętami na świecie. A w ciągu ostatnich dziesięciu lat co najmniej milion tych zwierząt stał się ofiarami kłusowników. Wszystkie osiem gatunków łuskowców jest chronionych na mocy prawa międzynarodowego, a dwa są oficjalnie wymienione jako zagrożone wymarciem.
fot. Brent Stirton / Getty Images, z cyklu Pangolins in Crisis, 2. miejsce w kategorii NatureŁuskowce są czasem mylone z gadami, ale są to łuskowate ssaki, bardziej związane z psami i niedźwiedziami niż mrówki lub pancerniki. Bytują w Azji i Afrykce. Mogą być niewiele większe od kota, lub osiągać nawet ponad metr długości. Są samotnikami, spotykającymi się tylko w celu krycia. Łuski łuskowców są wysoko cenione w tradycyjnej medycynie wschodu, a mięso jest uważane za przysmak. W raporcie z Traffic z 2017 r., stwierdza się, że pangoliny są obecnie najczęściej nielegalnie handlowanymi zwierzętami na świecie. A w ciągu ostatnich dziesięciu lat co najmniej milion tych zwierząt stał się ofiarami kłusowników. Wszystkie osiem gatunków łuskowców jest chronionych na mocy prawa międzynarodowego, a dwa są oficjalnie wymienione jako zagrożone wymarciem.
fot. Brent Stirton / Getty Images, z cyklu Pangolins in Crisis, 2. miejsce w kategorii NatureŁuskowce są czasem mylone z gadami, ale są to łuskowate ssaki, bardziej związane z psami i niedźwiedziami niż mrówki lub pancerniki. Bytują w Azji i Afrykce. Mogą być niewiele większe od kota, lub osiągać nawet ponad metr długości. Są samotnikami, spotykającymi się tylko w celu krycia. Łuski łuskowców są wysoko cenione w tradycyjnej medycynie wschodu, a mięso jest uważane za przysmak. W raporcie z Traffic z 2017 r., stwierdza się, że pangoliny są obecnie najczęściej nielegalnie handlowanymi zwierzętami na świecie. A w ciągu ostatnich dziesięciu lat co najmniej milion tych zwierząt stał się ofiarami kłusowników. Wszystkie osiem gatunków łuskowców jest chronionych na mocy prawa międzynarodowego, a dwa są oficjalnie wymienione jako zagrożone wymarciem.
fot. Brent Stirton / Getty Images, z cyklu Pangolins in Crisis, 2. miejsce w kategorii NatureŁuskowce są czasem mylone z gadami, ale są to łuskowate ssaki, bardziej związane z psami i niedźwiedziami niż mrówki lub pancerniki. Bytują w Azji i Afrykce. Mogą być niewiele większe od kota, lub osiągać nawet ponad metr długości. Są samotnikami, spotykającymi się tylko w celu krycia. Łuski łuskowców są wysoko cenione w tradycyjnej medycynie wschodu, a mięso jest uważane za przysmak. W raporcie z Traffic z 2017 r., stwierdza się, że pangoliny są obecnie najczęściej nielegalnie handlowanymi zwierzętami na świecie. A w ciągu ostatnich dziesięciu lat co najmniej milion tych zwierząt stał się ofiarami kłusowników. Wszystkie osiem gatunków łuskowców jest chronionych na mocy prawa międzynarodowego, a dwa są oficjalnie wymienione jako zagrożone wymarciem.
fot. Adam Ferguson / New York Times, z cyklu The Haunted, 1. miejsce w kategorii PortraitPo opuszczeniu przez IS Mosulu w północnym Iraku, tysiące byłych więźniów zostało wyzwolonych. Adam Ferguson wykonał portrety wysiedlonych jazydów i innych mniejszości, którzy ucierpieli z powodu łamania praw człowieka przez. Kiedy IS zajęło ziemie jazydzkie w północnym Iraku, bojownicy zamordowali około 5000 mężczyzn. Kobiety i dziewczęta zostały uprowadzone i zmuszone do niewolnictwa seksualnego, a chłopców zmuszono do szkolenia jako dzieci-żołnierzy. Przesiedlono około 500 000 jazydów. Wielu obecnie mieszka w obozach dla uchodźców w Irackim Kurdystanie i gubernatorstwie Niniwy w Iraku. Jan Kizilhan, psycholog pracujący w jednym z takich obozów, wskazuje na skutki poważnej traumy osobistej i kulturowej. Należą do nich poczucie bezradności i bezsilności, napięcie i różnorodne choroby fizyczne.
fot. Adam Ferguson / New York Times, z cyklu The Haunted, 1. miejsce w kategorii PortraitPo opuszczeniu przez IS Mosulu w północnym Iraku, tysiące byłych więźniów zostało wyzwolonych. Adam Ferguson wykonał portrety wysiedlonych jazydów i innych mniejszości, którzy ucierpieli z powodu łamania praw człowieka przez. Kiedy IS zajęło ziemie jazydzkie w północnym Iraku, bojownicy zamordowali około 5000 mężczyzn. Kobiety i dziewczęta zostały uprowadzone i zmuszone do niewolnictwa seksualnego, a chłopców zmuszono do szkolenia jako dzieci-żołnierzy. Przesiedlono około 500 000 jazydów. Wielu obecnie mieszka w obozach dla uchodźców w Irackim Kurdystanie i gubernatorstwie Niniwy w Iraku. Jan Kizilhan, psycholog pracujący w jednym z takich obozów, wskazuje na skutki poważnej traumy osobistej i kulturowej. Należą do nich poczucie bezradności i bezsilności, napięcie i różnorodne choroby fizyczne.
fot. Adam Ferguson / New York Times, z cyklu The Haunted, 1. miejsce w kategorii PortraitPo opuszczeniu przez IS Mosulu w północnym Iraku, tysiące byłych więźniów zostało wyzwolonych. Adam Ferguson wykonał portrety wysiedlonych jazydów i innych mniejszości, którzy ucierpieli z powodu łamania praw człowieka przez. Kiedy IS zajęło ziemie jazydzkie w północnym Iraku, bojownicy zamordowali około 5000 mężczyzn. Kobiety i dziewczęta zostały uprowadzone i zmuszone do niewolnictwa seksualnego, a chłopców zmuszono do szkolenia jako dzieci-żołnierzy. Przesiedlono około 500 000 jazydów. Wielu obecnie mieszka w obozach dla uchodźców w Irackim Kurdystanie i gubernatorstwie Niniwy w Iraku. Jan Kizilhan, psycholog pracujący w jednym z takich obozów, wskazuje na skutki poważnej traumy osobistej i kulturowej. Należą do nich poczucie bezradności i bezsilności, napięcie i różnorodne choroby fizyczne.
fot. Adam Ferguson / New York Times, z cyklu The Haunted, 1. miejsce w kategorii PortraitPo opuszczeniu przez IS Mosulu w północnym Iraku, tysiące byłych więźniów zostało wyzwolonych. Adam Ferguson wykonał portrety wysiedlonych jazydów i innych mniejszości, którzy ucierpieli z powodu łamania praw człowieka przez. Kiedy IS zajęło ziemie jazydzkie w północnym Iraku, bojownicy zamordowali około 5000 mężczyzn. Kobiety i dziewczęta zostały uprowadzone i zmuszone do niewolnictwa seksualnego, a chłopców zmuszono do szkolenia jako dzieci-żołnierzy. Przesiedlono około 500 000 jazydów. Wielu obecnie mieszka w obozach dla uchodźców w Irackim Kurdystanie i gubernatorstwie Niniwy w Iraku. Jan Kizilhan, psycholog pracujący w jednym z takich obozów, wskazuje na skutki poważnej traumy osobistej i kulturowej. Należą do nich poczucie bezradności i bezsilności, napięcie i różnorodne choroby fizyczne.
fot. Tadas Kazakevičius, z cyklu Between Two Shores, 3. miejsce w kategorii PortraitMierzeja Kurońska to wydma o długości 98 km, która oddziela Zalew Kuroński od Morza Bałtyckiego. Jego południowa część leży w obwodzie kaliningradzkim, północna - na Litwie. Wydmy te należą do najwyższych w Europie, a Mierzeja od stuleci przyciąga artystów. Nawet w samym jej sercu nigdy nie jesteś daleko od jednego i drugiego brzegu. Fotograf chce przekazać, że przestrzeń ma być słyszana, wąchana, absorbowana, odczuwana wszystkimi możliwymi zmysłami, ponieważ oczy nie pokazują wystarczająco dużo.
fot. Tadas Kazakevičius, z cyklu Between Two Shores, 3. miejsce w kategorii PortraitMierzeja Kurońska to wydma o długości 98 km, która oddziela Zalew Kuroński od Morza Bałtyckiego. Jego południowa część leży w obwodzie kaliningradzkim, północna - na Litwie. Wydmy te należą do najwyższych w Europie, a Mierzeja od stuleci przyciąga artystów. Nawet w samym jej sercu nigdy nie jesteś daleko od jednego i drugiego brzegu. Fotograf chce przekazać, że przestrzeń ma być słyszana, wąchana, absorbowana, odczuwana wszystkimi możliwymi zmysłami, ponieważ oczy nie pokazują wystarczająco dużo.
fot. Tadas Kazakevičius, z cyklu Between Two Shores, 3. miejsce w kategorii PortraitMierzeja Kurońska to wydma o długości 98 km, która oddziela Zalew Kuroński od Morza Bałtyckiego. Jego południowa część leży w obwodzie kaliningradzkim, północna - na Litwie. Wydmy te należą do najwyższych w Europie, a Mierzeja od stuleci przyciąga artystów. Nawet w samym jej sercu nigdy nie jesteś daleko od jednego i drugiego brzegu. Fotograf chce przekazać, że przestrzeń ma być słyszana, wąchana, absorbowana, odczuwana wszystkimi możliwymi zmysłami, ponieważ oczy nie pokazują wystarczająco dużo.
fot. Tadas Kazakevičius, z cyklu Between Two Shores, 3. miejsce w kategorii PortraitMierzeja Kurońska to wydma o długości 98 km, która oddziela Zalew Kuroński od Morza Bałtyckiego. Jego południowa część leży w obwodzie kaliningradzkim, północna - na Litwie. Wydmy te należą do najwyższych w Europie, a Mierzeja od stuleci przyciąga artystów. Nawet w samym jej sercu nigdy nie jesteś daleko od jednego i drugiego brzegu. Fotograf chce przekazać, że przestrzeń ma być słyszana, wąchana, absorbowana, odczuwana wszystkimi możliwymi zmysłami, ponieważ oczy nie pokazują wystarczająco dużo.
fot. Tatsiana Tkachova, z cyklu Between Right and Shame, 2. miejsce w kategorii PortraitBiałoruskie przepisy dotyczące aborcji zezwalają na wykonanie zabiegu do dwunastego tygodnia ciąży, a w niektórych okolicznościach medycznych lub społecznych do 28. Co czyni je jednym z najbardziej liberalnych pod tym względem krajów w Europie. Niemniej jednak aborcja jest wciąż tematem tabu dla wielu kobiet i wiele osób niechętnie przyznaje się do wykonania zanbiegu. Kampanie „Tydzień aborcji” odbywają się co roku, a decyzji o ich wykonaniu może towarzyszyć wstyd. W tym projekcie białoruskie kobiety, które rozważały aborcję, opowiadają swoje historie. Dzielą się swoimi obawami - od skażenia po katastrofie nuklearnej w Czarnobylu, po lęk przed ubóstwem i bycie samotna matką.
fot. Tatsiana Tkachova, z cyklu Between Right and Shame, 2. miejsce w kategorii PortraitBiałoruskie przepisy dotyczące aborcji zezwalają na wykonanie zabiegu do dwunastego tygodnia ciąży, a w niektórych okolicznościach medycznych lub społecznych do 28. Co czyni je jednym z najbardziej liberalnych pod tym względem krajów w Europie. Niemniej jednak aborcja jest wciąż tematem tabu dla wielu kobiet i wiele osób niechętnie przyznaje się do wykonania zanbiegu. Kampanie „Tydzień aborcji” odbywają się co roku, a decyzji o ich wykonaniu może towarzyszyć wstyd. W tym projekcie białoruskie kobiety, które rozważały aborcję, opowiadają swoje historie. Dzielą się swoimi obawami - od skażenia po katastrofie nuklearnej w Czarnobylu, po lęk przed ubóstwem i bycie samotna matką.
fot. Tatsiana Tkachova, z cyklu Between Right and Shame, 2. miejsce w kategorii PortraitBiałoruskie przepisy dotyczące aborcji zezwalają na wykonanie zabiegu do dwunastego tygodnia ciąży, a w niektórych okolicznościach medycznych lub społecznych do 28. Co czyni je jednym z najbardziej liberalnych pod tym względem krajów w Europie. Niemniej jednak aborcja jest wciąż tematem tabu dla wielu kobiet i wiele osób niechętnie przyznaje się do wykonania zanbiegu. Kampanie „Tydzień aborcji” odbywają się co roku, a decyzji o ich wykonaniu może towarzyszyć wstyd. W tym projekcie białoruskie kobiety, które rozważały aborcję, opowiadają swoje historie. Dzielą się swoimi obawami - od skażenia po katastrofie nuklearnej w Czarnobylu, po lęk przed ubóstwem i bycie samotna matką.
fot. Tatsiana Tkachova, z cyklu Between Right and Shame, 2. miejsce w kategorii PortraitBiałoruskie przepisy dotyczące aborcji zezwalają na wykonanie zabiegu do dwunastego tygodnia ciąży, a w niektórych okolicznościach medycznych lub społecznych do 28. Co czyni je jednym z najbardziej liberalnych pod tym względem krajów w Europie. Niemniej jednak aborcja jest wciąż tematem tabu dla wielu kobiet i wiele osób niechętnie przyznaje się do wykonania zanbiegu. Kampanie „Tydzień aborcji” odbywają się co roku, a decyzji o ich wykonaniu może towarzyszyć wstyd. W tym projekcie białoruskie kobiety, które rozważały aborcję, opowiadają swoje historie. Dzielą się swoimi obawami - od skażenia po katastrofie nuklearnej w Czarnobylu, po lęk przed ubóstwem i bycie samotna matką.
fot. Kim Kyung-Hoon / Reuters, z cyklu Japan’s Veteran Rugby Players, 3. miejsce w kategorii SportsKlub rugby „Fuwaku” w Tokio, został założony w 1948r. i jest jednym z wielu (150) japońskich klubów, które organizują rozgrywki dla graczy powyżej 40 roku życia. Według ONZ Japonia jest krajem o najstarszej populacji na świecie - 28% populacji w wieku 65 lat lub więcej. Według raportu „The Japan Times” seniorzy są szczególnie narażeni na samotność, a aż 15% starszych mężczyzn żyjących samotnie odbywa mniej niż jedną rozmowę w ciągu dwóch tygodni. Rugby nie tylko utrzymuje aktywność graczy, ale oferuje im namiastkę życia towarzyskiego.
fot. Kim Kyung-Hoon / Reuters, z cyklu Japan’s Veteran Rugby Players, 3. miejsce w kategorii SportsKlub rugby „Fuwaku” w Tokio, został założony w 1948r. i jest jednym z wielu (150) japońskich klubów, które organizują rozgrywki dla graczy powyżej 40 roku życia. Według ONZ Japonia jest krajem o najstarszej populacji na świecie - 28% populacji w wieku 65 lat lub więcej. Według raportu „The Japan Times” seniorzy są szczególnie narażeni na samotność, a aż 15% starszych mężczyzn żyjących samotnie odbywa mniej niż jedną rozmowę w ciągu dwóch tygodni. Rugby nie tylko utrzymuje aktywność graczy, ale oferuje im namiastkę życia towarzyskiego.
fot. Kim Kyung-Hoon / Reuters, z cyklu Japan’s Veteran Rugby Players, 3. miejsce w kategorii SportsKlub rugby „Fuwaku” w Tokio, został założony w 1948r. i jest jednym z wielu (150) japońskich klubów, które organizują rozgrywki dla graczy powyżej 40 roku życia. Według ONZ Japonia jest krajem o najstarszej populacji na świecie - 28% populacji w wieku 65 lat lub więcej. Według raportu „The Japan Times” seniorzy są szczególnie narażeni na samotność, a aż 15% starszych mężczyzn żyjących samotnie odbywa mniej niż jedną rozmowę w ciągu dwóch tygodni. Rugby nie tylko utrzymuje aktywność graczy, ale oferuje im namiastkę życia towarzyskiego.
fot. Kim Kyung-Hoon / Reuters, z cyklu Japan’s Veteran Rugby Players, 3. miejsce w kategorii SportsKlub rugby „Fuwaku” w Tokio, został założony w 1948r. i jest jednym z wielu (150) japońskich klubów, które organizują rozgrywki dla graczy powyżej 40 roku życia. Według ONZ Japonia jest krajem o najstarszej populacji na świecie - 28% populacji w wieku 65 lat lub więcej. Według raportu „The Japan Times” seniorzy są szczególnie narażeni na samotność, a aż 15% starszych mężczyzn żyjących samotnie odbywa mniej niż jedną rozmowę w ciągu dwóch tygodni. Rugby nie tylko utrzymuje aktywność graczy, ale oferuje im namiastkę życia towarzyskiego.
fot. Olivier Papegnies, z cyklu The Gouandé Gazelles, 2. miejsce w kategorii SportsGazelles de Gouandé z wioski Gouandé w północnej Beninie jest jedną z 16 drużyn piłkarskich utworzonych w celu zapewnienia młodym kobietom większej kontroli nad ich przyszłością poprzez sport. Projekt zapoczątkowany przez organizację Plan International, ma na celu wzmocnienie pozycji kobiet poprzez promowanie pewności siebie, poszerzanie możliwości edukacyjnych oraz propagowanie postawy przeciwnej wczesnemu małżeństwu. Po Mistrzostwach Świata Kobiet w 2019 r. nastąpił międzynarodowy wzrost zainteresowania kobiecą piłką nożną, a projekty takie jak ten w Beninie można postrzegać jako część szerszego spojrzenia na siłę sportu w ujednolicaniu i rozpowszechnianiu świadomości społecznej. W styczniu 2019 r. Benin gościł delegację FIFA, a prezydent Bośni Patrice Talon ogłosił plany czterech nowych szkół piłkarskich, w tym jednej dla kobiet.
fot. Olivier Papegnies, z cyklu The Gouandé Gazelles, 2. miejsce w kategorii SportsGazelles de Gouandé z wioski Gouandé w północnej Beninie jest jedną z 16 drużyn piłkarskich utworzonych w celu zapewnienia młodym kobietom większej kontroli nad ich przyszłością poprzez sport. Projekt zapoczątkowany przez organizację Plan International, ma na celu wzmocnienie pozycji kobiet poprzez promowanie pewności siebie, poszerzanie możliwości edukacyjnych oraz propagowanie postawy przeciwnej wczesnemu małżeństwu. Po Mistrzostwach Świata Kobiet w 2019 r. nastąpił międzynarodowy wzrost zainteresowania kobiecą piłką nożną, a projekty takie jak ten w Beninie można postrzegać jako część szerszego spojrzenia na siłę sportu w ujednolicaniu i rozpowszechnianiu świadomości społecznej. W styczniu 2019 r. Benin gościł delegację FIFA, a prezydent Bośni Patrice Talon ogłosił plany czterech nowych szkół piłkarskich, w tym jednej dla kobiet.
fot. Olivier Papegnies, z cyklu The Gouandé Gazelles, 2. miejsce w kategorii SportsGazelles de Gouandé z wioski Gouandé w północnej Beninie jest jedną z 16 drużyn piłkarskich utworzonych w celu zapewnienia młodym kobietom większej kontroli nad ich przyszłością poprzez sport. Projekt zapoczątkowany przez organizację Plan International, ma na celu wzmocnienie pozycji kobiet poprzez promowanie pewności siebie, poszerzanie możliwości edukacyjnych oraz propagowanie postawy przeciwnej wczesnemu małżeństwu. Po Mistrzostwach Świata Kobiet w 2019 r. nastąpił międzynarodowy wzrost zainteresowania kobiecą piłką nożną, a projekty takie jak ten w Beninie można postrzegać jako część szerszego spojrzenia na siłę sportu w ujednolicaniu i rozpowszechnianiu świadomości społecznej. W styczniu 2019 r. Benin gościł delegację FIFA, a prezydent Bośni Patrice Talon ogłosił plany czterech nowych szkół piłkarskich, w tym jednej dla kobiet.
fot. Olivier Papegnies, z cyklu The Gouandé Gazelles, 2. miejsce w kategorii SportsGazelles de Gouandé z wioski Gouandé w północnej Beninie jest jedną z 16 drużyn piłkarskich utworzonych w celu zapewnienia młodym kobietom większej kontroli nad ich przyszłością poprzez sport. Projekt zapoczątkowany przez organizację Plan International, ma na celu wzmocnienie pozycji kobiet poprzez promowanie pewności siebie, poszerzanie możliwości edukacyjnych oraz propagowanie postawy przeciwnej wczesnemu małżeństwu. Po Mistrzostwach Świata Kobiet w 2019 r. nastąpił międzynarodowy wzrost zainteresowania kobiecą piłką nożną, a projekty takie jak ten w Beninie można postrzegać jako część szerszego spojrzenia na siłę sportu w ujednolicaniu i rozpowszechnianiu świadomości społecznej. W styczniu 2019 r. Benin gościł delegację FIFA, a prezydent Bośni Patrice Talon ogłosił plany czterech nowych szkół piłkarskich, w tym jednej dla kobiet.
fot. Wally Skalij / LA Times, z cyklu Rise from the Ashes, 1. miejsce w kategorii SportsParadise został prawie doszczętnie spalony, a 90% jego populacji zostało rozproszonych do miast w całych Stanach Zjednoczonych. Żywioł zatrzymał się na skraju boiska piłkarskiego Paradise High School, pozostawiając je oraz otaczające go budynki sportowe bez szwanku. Prawie wszyscy w drużynie stracili domy, ale mimo to gracze zaczęli wracać do drużyny, kiedy trener Rick Prinz na nowo rozpoczął treningi. Wszystkich połączyła misja odrodzenia zespołu i lokalnej społeczności.
fot. Wally Skalij / LA Times, z cyklu Rise from the Ashes, 1. miejsce w kategorii SportsParadise został prawie doszczętnie spalony, a 90% jego populacji zostało rozproszonych do miast w całych Stanach Zjednoczonych. Żywioł zatrzymał się na skraju boiska piłkarskiego Paradise High School, pozostawiając je oraz otaczające go budynki sportowe bez szwanku. Prawie wszyscy w drużynie stracili domy, ale mimo to gracze zaczęli wracać do drużyny, kiedy trener Rick Prinz na nowo rozpoczął treningi. Wszystkich połączyła misja odrodzenia zespołu i lokalnej społeczności.
fot. Wally Skalij / LA Times, z cyklu Rise from the Ashes, 1. miejsce w kategorii SportsParadise został prawie doszczętnie spalony, a 90% jego populacji zostało rozproszonych do miast w całych Stanach Zjednoczonych. Żywioł zatrzymał się na skraju boiska piłkarskiego Paradise High School, pozostawiając je oraz otaczające go budynki sportowe bez szwanku. Prawie wszyscy w drużynie stracili domy, ale mimo to gracze zaczęli wracać do drużyny, kiedy trener Rick Prinz na nowo rozpoczął treningi. Wszystkich połączyła misja odrodzenia zespołu i lokalnej społeczności.
fot. Wally Skalij / LA Times, z cyklu Rise from the Ashes, 1. miejsce w kategorii SportsParadise został prawie doszczętnie spalony, a 90% jego populacji zostało rozproszonych do miast w całych Stanach Zjednoczonych. Żywioł zatrzymał się na skraju boiska piłkarskiego Paradise High School, pozostawiając je oraz otaczające go budynki sportowe bez szwanku. Prawie wszyscy w drużynie stracili domy, ale mimo to gracze zaczęli wracać do drużyny, kiedy trener Rick Prinz na nowo rozpoczął treningi. Wszystkich połączyła misja odrodzenia zespołu i lokalnej społeczności.
fot. Matthew Abbot / Panos Pictures, z cyklu Australia’s Bushfire Crisis, 2. miejsce w kategorii Spot NewsCoroczny sezon pożarów w Australii rozpoczął się wcześniej i był jeszcze bardziej dotkliwy. Z szalejącymi pożarami, walczyła głównie straż ochotnicza, starając się ratować Nową Południową Walię i Wiktorię, a także obszary w Południowej Australii i Queensland. Ponad 30 osób zostało zabitych, 3000 domów spłonęło, a około 12 milionów hektarów ziemi zostało pochłoniętych przez żywioł.Naukowcy oszacowali, że zginęło do miliard zwierząt, a ponad 50% lasów deszczowych Gondwany zostało bezpowrotnie utraconych. W grudniu, podczas gdy intensywność i szybkość rozprzestrzeniania się wielu pożarów wzrosła, premier Australii Scott Morrison pojechał na wakacje na Hawaje i został poproszony o powrót dopiero po śmierci dwóch ochotników straży pożarnej. Nadal jest zwolennikiem polityki pro-kopalnej i nie widzi związku pożarów z kryzysem klimatycznym.
fot. Matthew Abbot / Panos Pictures, z cyklu Australia’s Bushfire Crisis, 2. miejsce w kategorii Spot NewsCoroczny sezon pożarów w Australii rozpoczął się wcześniej i był jeszcze bardziej dotkliwy. Z szalejącymi pożarami, walczyła głównie straż ochotnicza, starając się ratować Nową Południową Walię i Wiktorię, a także obszary w Południowej Australii i Queensland. Ponad 30 osób zostało zabitych, 3000 domów spłonęło, a około 12 milionów hektarów ziemi zostało pochłoniętych przez żywioł.Naukowcy oszacowali, że zginęło do miliard zwierząt, a ponad 50% lasów deszczowych Gondwany zostało bezpowrotnie utraconych. W grudniu, podczas gdy intensywność i szybkość rozprzestrzeniania się wielu pożarów wzrosła, premier Australii Scott Morrison pojechał na wakacje na Hawaje i został poproszony o powrót dopiero po śmierci dwóch ochotników straży pożarnej. Nadal jest zwolennikiem polityki pro-kopalnej i nie widzi związku pożarów z kryzysem klimatycznym.
fot. Matthew Abbot / Panos Pictures, z cyklu Australia’s Bushfire Crisis, 2. miejsce w kategorii Spot NewsCoroczny sezon pożarów w Australii rozpoczął się wcześniej i był jeszcze bardziej dotkliwy. Z szalejącymi pożarami, walczyła głównie straż ochotnicza, starając się ratować Nową Południową Walię i Wiktorię, a także obszary w Południowej Australii i Queensland. Ponad 30 osób zostało zabitych, 3000 domów spłonęło, a około 12 milionów hektarów ziemi zostało pochłoniętych przez żywioł.Naukowcy oszacowali, że zginęło do miliard zwierząt, a ponad 50% lasów deszczowych Gondwany zostało bezpowrotnie utraconych. W grudniu, podczas gdy intensywność i szybkość rozprzestrzeniania się wielu pożarów wzrosła, premier Australii Scott Morrison pojechał na wakacje na Hawaje i został poproszony o powrót dopiero po śmierci dwóch ochotników straży pożarnej. Nadal jest zwolennikiem polityki pro-kopalnej i nie widzi związku pożarów z kryzysem klimatycznym.
fot. Matthew Abbot / Panos Pictures, z cyklu Australia’s Bushfire Crisis, 2. miejsce w kategorii Spot NewsCoroczny sezon pożarów w Australii rozpoczął się wcześniej i był jeszcze bardziej dotkliwy. Z szalejącymi pożarami, walczyła głównie straż ochotnicza, starając się ratować Nową Południową Walię i Wiktorię, a także obszary w Południowej Australii i Queensland. Ponad 30 osób zostało zabitych, 3000 domów spłonęło, a około 12 milionów hektarów ziemi zostało pochłoniętych przez żywioł.Naukowcy oszacowali, że zginęło do miliard zwierząt, a ponad 50% lasów deszczowych Gondwany zostało bezpowrotnie utraconych. W grudniu, podczas gdy intensywność i szybkość rozprzestrzeniania się wielu pożarów wzrosła, premier Australii Scott Morrison pojechał na wakacje na Hawaje i został poproszony o powrót dopiero po śmierci dwóch ochotników straży pożarnej. Nadal jest zwolennikiem polityki pro-kopalnej i nie widzi związku pożarów z kryzysem klimatycznym.
fot. Mulugeta Ayene / Associated Press, z cyklu Ethiopian Airlines Flight 302 Crash Site, 1. miejsce w kategorii Spot News10 marca 2019 Boeing 737 MAX lotu ET302 linii Ethiopian Airlines, zniknął z radaru sześć minut po starcie z lotniska w Addis Abebie. Samolot rozbił się na polu, a wszyscy pasażerowie (157 osób) zginęli. Impet uderzenia był tak duży, że oba silniki maszyny zostały zakopane w kraterze o głębokości 10 metrów, a szczątki pasażerów były prawie niemożliwe do zidentyfikowania. 14 listopada, osiem miesięcy po katastrofie, wszystkie niezidentyfikowane szczątki ofiar pochowano w rzędach identycznych trumien. Skala katastrofy jest porównywalna z awarią takiego samego samolotu linii Lion Air, który rozbił się 12 minut po starcie z Dżakarty w październiku 2018 r. Kraje na całym świecie (początkowo z wyjątkiem USA) uziemiły wszystkie Boeingi 737 MAX. Wstępne raporty wykazały, że piloci nie byli w stanie zapobiec wielokrotnemu nurkowaniu w samolocie, pomimo przestrzegania procedur zalecanych przez Boeinga. Okazało się, że w obu przypadkach walczyli ze zautomatyzowanym systemem bezpieczeństwa, który wielokrotnie popychał nos samolotu w dół. Wstępnie ustalono, że automatyczny system wspomagania był aktywowany na skutek błędnych odczytów czujników, a interwencja systemu w takich warunkach była nieuzasadniona. Boeing dementował takie przyczyny katastrofy, ale obiecał poprawkę oprogramowania, której nie dokonano do czasu katastrofy lotu ET302. Boeingi 737 MAX pozostały uziemione do odwołania.
fot. Mulugeta Ayene / Associated Press, z cyklu Ethiopian Airlines Flight 302 Crash Site, 1. miejsce w kategorii Spot News10 marca 2019 Boeing 737 MAX lotu ET302 linii Ethiopian Airlines, zniknął z radaru sześć minut po starcie z lotniska w Addis Abebie. Samolot rozbił się na polu, a wszyscy pasażerowie (157 osób) zginęli. Impet uderzenia był tak duży, że oba silniki maszyny zostały zakopane w kraterze o głębokości 10 metrów, a szczątki pasażerów były prawie niemożliwe do zidentyfikowania. 14 listopada, osiem miesięcy po katastrofie, wszystkie niezidentyfikowane szczątki ofiar pochowano w rzędach identycznych trumien. Skala katastrofy jest porównywalna z awarią takiego samego samolotu linii Lion Air, który rozbił się 12 minut po starcie z Dżakarty w październiku 2018 r. Kraje na całym świecie (początkowo z wyjątkiem USA) uziemiły wszystkie Boeingi 737 MAX. Wstępne raporty wykazały, że piloci nie byli w stanie zapobiec wielokrotnemu nurkowaniu w samolocie, pomimo przestrzegania procedur zalecanych przez Boeinga. Okazało się, że w obu przypadkach walczyli ze zautomatyzowanym systemem bezpieczeństwa, który wielokrotnie popychał nos samolotu w dół. Wstępnie ustalono, że automatyczny system wspomagania był aktywowany na skutek błędnych odczytów czujników, a interwencja systemu w takich warunkach była nieuzasadniona. Boeing dementował takie przyczyny katastrofy, ale obiecał poprawkę oprogramowania, której nie dokonano do czasu katastrofy lotu ET302. Boeingi 737 MAX pozostały uziemione do odwołania.
fot. Mulugeta Ayene / Associated Press, z cyklu Ethiopian Airlines Flight 302 Crash Site, 1. miejsce w kategorii Spot News10 marca 2019 Boeing 737 MAX lotu ET302 linii Ethiopian Airlines, zniknął z radaru sześć minut po starcie z lotniska w Addis Abebie. Samolot rozbił się na polu, a wszyscy pasażerowie (157 osób) zginęli. Impet uderzenia był tak duży, że oba silniki maszyny zostały zakopane w kraterze o głębokości 10 metrów, a szczątki pasażerów były prawie niemożliwe do zidentyfikowania. 14 listopada, osiem miesięcy po katastrofie, wszystkie niezidentyfikowane szczątki ofiar pochowano w rzędach identycznych trumien. Skala katastrofy jest porównywalna z awarią takiego samego samolotu linii Lion Air, który rozbił się 12 minut po starcie z Dżakarty w październiku 2018 r. Kraje na całym świecie (początkowo z wyjątkiem USA) uziemiły wszystkie Boeingi 737 MAX. Wstępne raporty wykazały, że piloci nie byli w stanie zapobiec wielokrotnemu nurkowaniu w samolocie, pomimo przestrzegania procedur zalecanych przez Boeinga. Okazało się, że w obu przypadkach walczyli ze zautomatyzowanym systemem bezpieczeństwa, który wielokrotnie popychał nos samolotu w dół. Wstępnie ustalono, że automatyczny system wspomagania był aktywowany na skutek błędnych odczytów czujników, a interwencja systemu w takich warunkach była nieuzasadniona. Boeing dementował takie przyczyny katastrofy, ale obiecał poprawkę oprogramowania, której nie dokonano do czasu katastrofy lotu ET302. Boeingi 737 MAX pozostały uziemione do odwołania.
fot. Mulugeta Ayene / Associated Press, z cyklu Ethiopian Airlines Flight 302 Crash Site, 1. miejsce w kategorii Spot News10 marca 2019 Boeing 737 MAX lotu ET302 linii Ethiopian Airlines, zniknął z radaru sześć minut po starcie z lotniska w Addis Abebie. Samolot rozbił się na polu, a wszyscy pasażerowie (157 osób) zginęli. Impet uderzenia był tak duży, że oba silniki maszyny zostały zakopane w kraterze o głębokości 10 metrów, a szczątki pasażerów były prawie niemożliwe do zidentyfikowania. 14 listopada, osiem miesięcy po katastrofie, wszystkie niezidentyfikowane szczątki ofiar pochowano w rzędach identycznych trumien. Skala katastrofy jest porównywalna z awarią takiego samego samolotu linii Lion Air, który rozbił się 12 minut po starcie z Dżakarty w październiku 2018 r. Kraje na całym świecie (początkowo z wyjątkiem USA) uziemiły wszystkie Boeingi 737 MAX. Wstępne raporty wykazały, że piloci nie byli w stanie zapobiec wielokrotnemu nurkowaniu w samolocie, pomimo przestrzegania procedur zalecanych przez Boeinga. Okazało się, że w obu przypadkach walczyli ze zautomatyzowanym systemem bezpieczeństwa, który wielokrotnie popychał nos samolotu w dół. Wstępnie ustalono, że automatyczny system wspomagania był aktywowany na skutek błędnych odczytów czujników, a interwencja systemu w takich warunkach była nieuzasadniona. Boeing dementował takie przyczyny katastrofy, ale obiecał poprawkę oprogramowania, której nie dokonano do czasu katastrofy lotu ET302. Boeingi 737 MAX pozostały uziemione do odwołania.
fot. Oliver Weiken / Deutsche Presse-Agentur, z cyklu Deadly Bomb Blast in Cairo, 3. miejsce w kategorii Spot News27 stycznia w Kabulu, w wybuchu karetki pełnej ładunków wybuchowych zginęły 103 osoby, a 235 zostało rannych. Karetka minęła niezauważenie pierwszy punkt bezpieczeństwa, ale napastnik został zidentyfikowany w drugim punkcie kontrolnym, niestety nie udało się powstrzymać detonacji. Eksplozja miała miejsce w porze lunchu w pobliżu Chicken Street - centralnej dzielnicy handlowej, w pobliżu budynków rządowych i dyplomatycznych. Ofiary stanowiły w przeważającej mierze afgańscy cywile i funkcjonariusze policji. Talibowie przyznali się do zorganizowania zamachu, które został zaliczony do najgorszych ataków cywilnych w stolicy Afganistanu od kilku lat. Talibscy dowódcy powiedzieli, że nasilają ataki miejskie w odwecie za wzmożone naloty na obszary pod ich kontrolą.
fot. Oliver Weiken / Deutsche Presse-Agentur, z cyklu Deadly Bomb Blast in Cairo, 3. miejsce w kategorii Spot News27 stycznia w Kabulu, w wybuchu karetki pełnej ładunków wybuchowych zginęły 103 osoby, a 235 zostało rannych. Karetka minęła niezauważenie pierwszy punkt bezpieczeństwa, ale napastnik został zidentyfikowany w drugim punkcie kontrolnym, niestety nie udało się powstrzymać detonacji. Eksplozja miała miejsce w porze lunchu w pobliżu Chicken Street - centralnej dzielnicy handlowej, w pobliżu budynków rządowych i dyplomatycznych. Ofiary stanowiły w przeważającej mierze afgańscy cywile i funkcjonariusze policji. Talibowie przyznali się do zorganizowania zamachu, które został zaliczony do najgorszych ataków cywilnych w stolicy Afganistanu od kilku lat. Talibscy dowódcy powiedzieli, że nasilają ataki miejskie w odwecie za wzmożone naloty na obszary pod ich kontrolą.
fot. Oliver Weiken / Deutsche Presse-Agentur, z cyklu Deadly Bomb Blast in Cairo, 3. miejsce w kategorii Spot News27 stycznia w Kabulu, w wybuchu karetki pełnej ładunków wybuchowych zginęły 103 osoby, a 235 zostało rannych. Karetka minęła niezauważenie pierwszy punkt bezpieczeństwa, ale napastnik został zidentyfikowany w drugim punkcie kontrolnym, niestety nie udało się powstrzymać detonacji. Eksplozja miała miejsce w porze lunchu w pobliżu Chicken Street - centralnej dzielnicy handlowej, w pobliżu budynków rządowych i dyplomatycznych. Ofiary stanowiły w przeważającej mierze afgańscy cywile i funkcjonariusze policji. Talibowie przyznali się do zorganizowania zamachu, które został zaliczony do najgorszych ataków cywilnych w stolicy Afganistanu od kilku lat. Talibscy dowódcy powiedzieli, że nasilają ataki miejskie w odwecie za wzmożone naloty na obszary pod ich kontrolą.
fot. Oliver Weiken / Deutsche Presse-Agentur, z cyklu Deadly Bomb Blast in Cairo, 3. miejsce w kategorii Spot News27 stycznia w Kabulu, w wybuchu karetki pełnej ładunków wybuchowych zginęły 103 osoby, a 235 zostało rannych. Karetka minęła niezauważenie pierwszy punkt bezpieczeństwa, ale napastnik został zidentyfikowany w drugim punkcie kontrolnym, niestety nie udało się powstrzymać detonacji. Eksplozja miała miejsce w porze lunchu w pobliżu Chicken Street - centralnej dzielnicy handlowej, w pobliżu budynków rządowych i dyplomatycznych. Ofiary stanowiły w przeważającej mierze afgańscy cywile i funkcjonariusze policji. Talibowie przyznali się do zorganizowania zamachu, które został zaliczony do najgorszych ataków cywilnych w stolicy Afganistanu od kilku lat. Talibscy dowódcy powiedzieli, że nasilają ataki miejskie w odwecie za wzmożone naloty na obszary pod ich kontrolą.
Zobacz wszystkie zdjęcia (84)

Projekty długoterminowe

fot. Sabiha Çimen, z projektu Hafız: Guardians of the Qur’an Muzułmanki, którzy całkowicie zapamiętali treść Koranu, mogą używać tytułu „Hafız” przed ich imionami. Wierzą, że ktokolwiek zapamięta świętą księgę i zastosuje się do jej nauk, zostanie nagrodzony przez Allaha i zyska wyższy status w Raju. Praktyka sięga czasów, gdy analfabetyzm był powszechny, a papier i welin były zbyt drogie, więc Hafizy były postrzegane jako strażnicy świętego słowa, utrzymując je przy życiu dla przyszłych pokoleń.
fot. Sabiha Çimen, z projektu Hafız: Guardians of the Qur’anMuzułmanki, którzy całkowicie zapamiętali treść Koranu, mogą używać tytułu „Hafız” przed ich imionami. Wierzą, że ktokolwiek zapamięta świętą księgę i zastosuje się do jej nauk, zostanie nagrodzony przez Allaha i zyska wyższy status w Raju. Praktyka sięga czasów, gdy analfabetyzm był powszechny, a papier i welin były zbyt drogie, więc Hafizy były postrzegane jako strażnicy świętego słowa, utrzymując je przy życiu dla przyszłych pokoleń.
fot. Sabiha Çimen, z projektu Hafız: Guardians of the Qur’anMuzułmanki, którzy całkowicie zapamiętali treść Koranu, mogą używać tytułu „Hafız” przed ich imionami. Wierzą, że ktokolwiek zapamięta świętą księgę i zastosuje się do jej nauk, zostanie nagrodzony przez Allaha i zyska wyższy status w Raju. Praktyka sięga czasów, gdy analfabetyzm był powszechny, a papier i welin były zbyt drogie, więc Hafizy były postrzegane jako strażnicy świętego słowa, utrzymując je przy życiu dla przyszłych pokoleń.
fot. Sabiha Çimen, z projektu Hafız: Guardians of the Qur’anMuzułmanki, którzy całkowicie zapamiętali treść Koranu, mogą używać tytułu „Hafız” przed ich imionami. Wierzą, że ktokolwiek zapamięta świętą księgę i zastosuje się do jej nauk, zostanie nagrodzony przez Allaha i zyska wyższy status w Raju. Praktyka sięga czasów, gdy analfabetyzm był powszechny, a papier i welin były zbyt drogie, więc Hafizy były postrzegane jako strażnicy świętego słowa, utrzymując je przy życiu dla przyszłych pokoleń.
fot. Sabiha Çimen, z projektu Hafız: Guardians of the Qur’anMuzułmanki, którzy całkowicie zapamiętali treść Koranu, mogą używać tytułu „Hafız” przed ich imionami. Wierzą, że ktokolwiek zapamięta świętą księgę i zastosuje się do jej nauk, zostanie nagrodzony przez Allaha i zyska wyższy status w Raju. Praktyka sięga czasów, gdy analfabetyzm był powszechny, a papier i welin były zbyt drogie, więc Hafizy były postrzegane jako strażnicy świętego słowa, utrzymując je przy życiu dla przyszłych pokoleń.
fot. Sabiha Çimen, z projektu Hafız: Guardians of the Qur’anMuzułmanki, którzy całkowicie zapamiętali treść Koranu, mogą używać tytułu „Hafız” przed ich imionami. Wierzą, że ktokolwiek zapamięta świętą księgę i zastosuje się do jej nauk, zostanie nagrodzony przez Allaha i zyska wyższy status w Raju. Praktyka sięga czasów, gdy analfabetyzm był powszechny, a papier i welin były zbyt drogie, więc Hafizy były postrzegane jako strażnicy świętego słowa, utrzymując je przy życiu dla przyszłych pokoleń.
fot. Sabiha Çimen, z projektu Hafız: Guardians of the Qur’anMuzułmanki, którzy całkowicie zapamiętali treść Koranu, mogą używać tytułu „Hafız” przed ich imionami. Wierzą, że ktokolwiek zapamięta świętą księgę i zastosuje się do jej nauk, zostanie nagrodzony przez Allaha i zyska wyższy status w Raju. Praktyka sięga czasów, gdy analfabetyzm był powszechny, a papier i welin były zbyt drogie, więc Hafizy były postrzegane jako strażnicy świętego słowa, utrzymując je przy życiu dla przyszłych pokoleń.
fot. Sabiha Çimen, z projektu Hafız: Guardians of the Qur’anMuzułmanki, którzy całkowicie zapamiętali treść Koranu, mogą używać tytułu „Hafız” przed ich imionami. Wierzą, że ktokolwiek zapamięta świętą księgę i zastosuje się do jej nauk, zostanie nagrodzony przez Allaha i zyska wyższy status w Raju. Praktyka sięga czasów, gdy analfabetyzm był powszechny, a papier i welin były zbyt drogie, więc Hafizy były postrzegane jako strażnicy świętego słowa, utrzymując je przy życiu dla przyszłych pokoleń.
fot. Romain Laurendeau, z projektu Kho, the Genesis of a RevoltWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain Laurendeau, z projektu Kho, the Genesis of a RevoltWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain Laurendeau, z projektu Kho, the Genesis of a RevoltWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain Laurendeau, z projektu Kho, the Genesis of a RevoltWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain Laurendeau, z projektu Kho, the Genesis of a RevoltWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain Laurendeau, z projektu Kho, the Genesis of a RevoltWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain Laurendeau, z projektu Kho, the Genesis of a RevoltWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Romain Laurendeau, z projektu Kho, the Genesis of a RevoltWedług raportu UNESCO 72% Algierczyków poniżej 30. roku życia jest bezrobotnych. Wydarzenia „Czarnego października” z 1988 r., pozostały w pamięci Algierczyków i nadal wzbudzają gniew. Brutalnie reakcja władzy i żniwo ponad 500-set zabitych w ciągu pięciu dni - zapoczątkowały okres zwany „czarną dekadą” przemocy i niepokojów. Po trzydziestu latach skutki tych wydarzeń są nadal obecne. Wysokie bezrobocie prowadzi do frustracji w codziennym życiu, a wielu młodych ludzi czuje się odłączonych od państwa i jego instytucji. W biednych dzielnicach klasy robotniczej, takich jak Bab el-Oued w Algierze, młodzi ludzie szukają schronienia w diki (prywatnych miejscach), które są dla nich „bańkami wolności”, z dala od spojrzenia społeczeństwa i konserwatywnych wartości społecznych. Jednak to kruche poczucie wspólnoty i solidarności często nie wystarcza, aby złych warunkach życia. W lutym 2019 r. tysiące młodych ludzi z dzielnic robotniczych ponownie wyszło na ulice, co stało się ogólnokrajowym wyzwaniem pod rządami długoletniego prezydenta Abdelaziza Boutefliki. Kho w potocznym języku Afryki oznacza „brat”. Opowiada o genezie buntu. Jest to historia głębokiego niepokoju młodych, którzy znajdują odwagę by rzucić wyzwanie dotychczasowym autorytetom i stają się inspiracją dla reszty populacji. Daje to początek największemu ruchowi protestacyjnemu w Algierii od dziesięcioleci.
fot. Daniele Volpe, z projektu Ixil GenocideW latach 80. XX wieku, mniej więcej w połowie wojny domowej Gwatemali (1960-1996), społeczność Ixil Maya (zamieszkująca tereny w pobliżu Sierra de los Cuchumatanes) stała się celem ludobójstwa. Do 1996 r. Około 7000 mieszkańców regionu zostało brutalnie zabitych. Przemoc była szczególnie ekstremalna w latach 1979–1985, gdy kolejne administracje i wojsko realizowały politykę wypalonej ziemi. ONZ ujawniła później, że od 70% do 90% wiosek Ixil zostało spalonych do gołej ziemi, a około 60% ludności zostało zmuszonych do ucieczki w góry. W 2013 r. Jose Efraín Ríos Montt, który rządził Gwatemalą w latach 1982-83, został osądzony za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety sąd drugiej instancji, ze względu na błędy proceduralne uchylił wyrok. Pomimo porażki wymiaru sprawiedliwości, proces jest postrzegany jako kamień milowy w procesach rozliczania zbrodniarzy wojennych i próbę pokazania okrucieństw, które miały miejsce podczas wojny domowej. Dziś wielu ocalałych wciąż szuka szczątków swoich zmarłych krewnych. Ekshumacje odgrywają ważną rolę w gromadzeniu dowodów masakr dokonanych na cywilach. Autor zdjęć mieszka w Gwatemali od 13 lat i pracował jako wolontariusz w projekcie Recuperation of Historical Memory. Uważa ten projekt fotograficzny za swój wkład w umocnienie pamięci historycznej kraju, jako narzędzie pamięci.
fot. Daniele Volpe, z projektu Ixil GenocideW latach 80. XX wieku, mniej więcej w połowie wojny domowej Gwatemali (1960-1996), społeczność Ixil Maya (zamieszkująca tereny w pobliżu Sierra de los Cuchumatanes) stała się celem ludobójstwa. Do 1996 r. Około 7000 mieszkańców regionu zostało brutalnie zabitych. Przemoc była szczególnie ekstremalna w latach 1979–1985, gdy kolejne administracje i wojsko realizowały politykę wypalonej ziemi. ONZ ujawniła później, że od 70% do 90% wiosek Ixil zostało spalonych do gołej ziemi, a około 60% ludności zostało zmuszonych do ucieczki w góry. W 2013 r. Jose Efraín Ríos Montt, który rządził Gwatemalą w latach 1982-83, został osądzony za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety sąd drugiej instancji, ze względu na błędy proceduralne uchylił wyrok. Pomimo porażki wymiaru sprawiedliwości, proces jest postrzegany jako kamień milowy w procesach rozliczania zbrodniarzy wojennych i próbę pokazania okrucieństw, które miały miejsce podczas wojny domowej. Dziś wielu ocalałych wciąż szuka szczątków swoich zmarłych krewnych. Ekshumacje odgrywają ważną rolę w gromadzeniu dowodów masakr dokonanych na cywilach. Autor zdjęć mieszka w Gwatemali od 13 lat i pracował jako wolontariusz w projekcie Recuperation of Historical Memory. Uważa ten projekt fotograficzny za swój wkład w umocnienie pamięci historycznej kraju, jako narzędzie pamięci.
fot. Daniele Volpe, z projektu Ixil GenocideW latach 80. XX wieku, mniej więcej w połowie wojny domowej Gwatemali (1960-1996), społeczność Ixil Maya (zamieszkująca tereny w pobliżu Sierra de los Cuchumatanes) stała się celem ludobójstwa. Do 1996 r. Około 7000 mieszkańców regionu zostało brutalnie zabitych. Przemoc była szczególnie ekstremalna w latach 1979–1985, gdy kolejne administracje i wojsko realizowały politykę wypalonej ziemi. ONZ ujawniła później, że od 70% do 90% wiosek Ixil zostało spalonych do gołej ziemi, a około 60% ludności zostało zmuszonych do ucieczki w góry. W 2013 r. Jose Efraín Ríos Montt, który rządził Gwatemalą w latach 1982-83, został osądzony za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety sąd drugiej instancji, ze względu na błędy proceduralne uchylił wyrok. Pomimo porażki wymiaru sprawiedliwości, proces jest postrzegany jako kamień milowy w procesach rozliczania zbrodniarzy wojennych i próbę pokazania okrucieństw, które miały miejsce podczas wojny domowej. Dziś wielu ocalałych wciąż szuka szczątków swoich zmarłych krewnych. Ekshumacje odgrywają ważną rolę w gromadzeniu dowodów masakr dokonanych na cywilach. Autor zdjęć mieszka w Gwatemali od 13 lat i pracował jako wolontariusz w projekcie Recuperation of Historical Memory. Uważa ten projekt fotograficzny za swój wkład w umocnienie pamięci historycznej kraju, jako narzędzie pamięci.
fot. Daniele Volpe, z projektu Ixil GenocideW latach 80. XX wieku, mniej więcej w połowie wojny domowej Gwatemali (1960-1996), społeczność Ixil Maya (zamieszkująca tereny w pobliżu Sierra de los Cuchumatanes) stała się celem ludobójstwa. Do 1996 r. Około 7000 mieszkańców regionu zostało brutalnie zabitych. Przemoc była szczególnie ekstremalna w latach 1979–1985, gdy kolejne administracje i wojsko realizowały politykę wypalonej ziemi. ONZ ujawniła później, że od 70% do 90% wiosek Ixil zostało spalonych do gołej ziemi, a około 60% ludności zostało zmuszonych do ucieczki w góry. W 2013 r. Jose Efraín Ríos Montt, który rządził Gwatemalą w latach 1982-83, został osądzony za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety sąd drugiej instancji, ze względu na błędy proceduralne uchylił wyrok. Pomimo porażki wymiaru sprawiedliwości, proces jest postrzegany jako kamień milowy w procesach rozliczania zbrodniarzy wojennych i próbę pokazania okrucieństw, które miały miejsce podczas wojny domowej. Dziś wielu ocalałych wciąż szuka szczątków swoich zmarłych krewnych. Ekshumacje odgrywają ważną rolę w gromadzeniu dowodów masakr dokonanych na cywilach. Autor zdjęć mieszka w Gwatemali od 13 lat i pracował jako wolontariusz w projekcie Recuperation of Historical Memory. Uważa ten projekt fotograficzny za swój wkład w umocnienie pamięci historycznej kraju, jako narzędzie pamięci.
fot. Daniele Volpe, z projektu Ixil GenocideW latach 80. XX wieku, mniej więcej w połowie wojny domowej Gwatemali (1960-1996), społeczność Ixil Maya (zamieszkująca tereny w pobliżu Sierra de los Cuchumatanes) stała się celem ludobójstwa. Do 1996 r. Około 7000 mieszkańców regionu zostało brutalnie zabitych. Przemoc była szczególnie ekstremalna w latach 1979–1985, gdy kolejne administracje i wojsko realizowały politykę wypalonej ziemi. ONZ ujawniła później, że od 70% do 90% wiosek Ixil zostało spalonych do gołej ziemi, a około 60% ludności zostało zmuszonych do ucieczki w góry. W 2013 r. Jose Efraín Ríos Montt, który rządził Gwatemalą w latach 1982-83, został osądzony za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety sąd drugiej instancji, ze względu na błędy proceduralne uchylił wyrok. Pomimo porażki wymiaru sprawiedliwości, proces jest postrzegany jako kamień milowy w procesach rozliczania zbrodniarzy wojennych i próbę pokazania okrucieństw, które miały miejsce podczas wojny domowej. Dziś wielu ocalałych wciąż szuka szczątków swoich zmarłych krewnych. Ekshumacje odgrywają ważną rolę w gromadzeniu dowodów masakr dokonanych na cywilach. Autor zdjęć mieszka w Gwatemali od 13 lat i pracował jako wolontariusz w projekcie Recuperation of Historical Memory. Uważa ten projekt fotograficzny za swój wkład w umocnienie pamięci historycznej kraju, jako narzędzie pamięci.
fot. Daniele Volpe, z projektu Ixil GenocideW latach 80. XX wieku, mniej więcej w połowie wojny domowej Gwatemali (1960-1996), społeczność Ixil Maya (zamieszkująca tereny w pobliżu Sierra de los Cuchumatanes) stała się celem ludobójstwa. Do 1996 r. Około 7000 mieszkańców regionu zostało brutalnie zabitych. Przemoc była szczególnie ekstremalna w latach 1979–1985, gdy kolejne administracje i wojsko realizowały politykę wypalonej ziemi. ONZ ujawniła później, że od 70% do 90% wiosek Ixil zostało spalonych do gołej ziemi, a około 60% ludności zostało zmuszonych do ucieczki w góry. W 2013 r. Jose Efraín Ríos Montt, który rządził Gwatemalą w latach 1982-83, został osądzony za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety sąd drugiej instancji, ze względu na błędy proceduralne uchylił wyrok. Pomimo porażki wymiaru sprawiedliwości, proces jest postrzegany jako kamień milowy w procesach rozliczania zbrodniarzy wojennych i próbę pokazania okrucieństw, które miały miejsce podczas wojny domowej. Dziś wielu ocalałych wciąż szuka szczątków swoich zmarłych krewnych. Ekshumacje odgrywają ważną rolę w gromadzeniu dowodów masakr dokonanych na cywilach. Autor zdjęć mieszka w Gwatemali od 13 lat i pracował jako wolontariusz w projekcie Recuperation of Historical Memory. Uważa ten projekt fotograficzny za swój wkład w umocnienie pamięci historycznej kraju, jako narzędzie pamięci.
fot. Daniele Volpe, z projektu Ixil GenocideW latach 80. XX wieku, mniej więcej w połowie wojny domowej Gwatemali (1960-1996), społeczność Ixil Maya (zamieszkująca tereny w pobliżu Sierra de los Cuchumatanes) stała się celem ludobójstwa. Do 1996 r. Około 7000 mieszkańców regionu zostało brutalnie zabitych. Przemoc była szczególnie ekstremalna w latach 1979–1985, gdy kolejne administracje i wojsko realizowały politykę wypalonej ziemi. ONZ ujawniła później, że od 70% do 90% wiosek Ixil zostało spalonych do gołej ziemi, a około 60% ludności zostało zmuszonych do ucieczki w góry. W 2013 r. Jose Efraín Ríos Montt, który rządził Gwatemalą w latach 1982-83, został osądzony za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety sąd drugiej instancji, ze względu na błędy proceduralne uchylił wyrok. Pomimo porażki wymiaru sprawiedliwości, proces jest postrzegany jako kamień milowy w procesach rozliczania zbrodniarzy wojennych i próbę pokazania okrucieństw, które miały miejsce podczas wojny domowej. Dziś wielu ocalałych wciąż szuka szczątków swoich zmarłych krewnych. Ekshumacje odgrywają ważną rolę w gromadzeniu dowodów masakr dokonanych na cywilach. Autor zdjęć mieszka w Gwatemali od 13 lat i pracował jako wolontariusz w projekcie Recuperation of Historical Memory. Uważa ten projekt fotograficzny za swój wkład w umocnienie pamięci historycznej kraju, jako narzędzie pamięci.
fot. Daniele Volpe, z projektu Ixil GenocideW latach 80. XX wieku, mniej więcej w połowie wojny domowej Gwatemali (1960-1996), społeczność Ixil Maya (zamieszkująca tereny w pobliżu Sierra de los Cuchumatanes) stała się celem ludobójstwa. Do 1996 r. Około 7000 mieszkańców regionu zostało brutalnie zabitych. Przemoc była szczególnie ekstremalna w latach 1979–1985, gdy kolejne administracje i wojsko realizowały politykę wypalonej ziemi. ONZ ujawniła później, że od 70% do 90% wiosek Ixil zostało spalonych do gołej ziemi, a około 60% ludności zostało zmuszonych do ucieczki w góry. W 2013 r. Jose Efraín Ríos Montt, który rządził Gwatemalą w latach 1982-83, został osądzony za ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety sąd drugiej instancji, ze względu na błędy proceduralne uchylił wyrok. Pomimo porażki wymiaru sprawiedliwości, proces jest postrzegany jako kamień milowy w procesach rozliczania zbrodniarzy wojennych i próbę pokazania okrucieństw, które miały miejsce podczas wojny domowej. Dziś wielu ocalałych wciąż szuka szczątków swoich zmarłych krewnych. Ekshumacje odgrywają ważną rolę w gromadzeniu dowodów masakr dokonanych na cywilach. Autor zdjęć mieszka w Gwatemali od 13 lat i pracował jako wolontariusz w projekcie Recuperation of Historical Memory. Uważa ten projekt fotograficzny za swój wkład w umocnienie pamięci historycznej kraju, jako narzędzie pamięci.
Zobacz wszystkie zdjęcia (24)

Jak zwykle otrzymujemy porcję świetnych zdjęć i fantastyczny przekrój przez wydarzenia ostatniego roku. Warto też nadmienić, że opisywane wyżej zdjęcie Polaka walczy także o pierwsze miejsce w pojedynczej kategorii Portrait, w które ma spore szansę na wygraną. Nominowane zdjęcia pojedyncze i wybrane fotografie z cyklów wraz z opisami możecie zobaczyć powyżej.

Zwycięzców poznamy już w kwietniu

Wzorem ostatnich edycji, dziś dowiedzieliśmy się wyłącznie o fotografach nominowanych do głównych nagród i choć w niektórych kategoriach możemy wskazać faworytów, to poziom tegorocznej edycji wydaje się bardzo wyrównany, co każe nam z ekscytacją czekać na końcowe wyniki konkursu.Te poznamy podczas uroczystej gali finałowej konkursu World Press Photo, która odbędzie się 16 kwietnia 2020 roku w Amsterdamie. Zwycięskie zdjęcia orz fotografie, które zakwalifikowały się do finału jak co roku będziemy mogli też zobaczyć w publikacji książkowej podsumowującej ostatnią edycję wydarzenia.

World Press Photo 2020 

Organizowany od 1955 roku konkurs World Press Photo przez lata urósł do rangi najważniejszego cyklicznego wydarzenia prezentującego najważniejsze zdjęcia prasowe i tematy, które zajmowały pierwsze strony wydawnictw na całym świecie. Od 2018 wprowadzono drugie, równoważne z nagrodą World Press Photo of the Year wyróżnienie, przyznawane cyklom fotograficznym. Oprócz tego, z wydarzenia wydzielona została sekcja Digital Storytelling Contest, która prezentuje najciekawsze projekty multimedialne i dokumenty wideo w ramach osobnego konkursu.

Więcej o aktualnej edycji konkursu dowiecie się pod adresem worldpressphoto.org.

Skopiuj link
Link skopiowano!

Autor: Maciej Luśtyk

Redaktor prowadzący serwisu Fotopolis.pl. Zafascynowany nowymi technologiami, choć woli fotografować analogiem.

Słowa kluczowe:
Komentarze
Więcej w kategorii: Galerie
International Landscape Photographer of the Year 2024 rozstrzygnięty. Oto najlepsze zdjęcia krajobrazowe!
International Landscape Photographer of the Year 2024 rozstrzygnięty. Oto najlepsze zdjęcia...
Już po raz 11 przyznano nagrody w jednym z najważniejszych konkursów fotografii krajobrazowej. Zwycięzcą International Landscape Photographer of the Year 2024 został Andrew Mielzynski. Jury nie...
21
Urban Photo Awards 2024 rozstrzygnięty. Polak wśród zwycięzców!
Urban Photo Awards 2024 rozstrzygnięty. Polak wśród zwycięzców!
Rozstrzygnięto konkurs fotografii miejskiej Urban Photo Awards 2024. Wśród nagrodzonych z całego świata Krzysztof Bednarski zwycięża serią zdjęć z Meksyku.
14
Nikon's Small World 2024 - małe jest piękne. Polacy wśród zwycięzców
Nikon's Small World 2024 - małe jest piękne. Polacy wśród zwycięzców
Za nami 50. edycja konkursu fotograficznego nagradzającego najlepsze zdjęcia wykonane… pod mikroskopem. Finałowa galeria to jak zwykle zachwycający przekrój abstrakcyjnych kadrów,...
12
Więcej z tagiem: World Press Photo
World Press Photo 2024 rozstrzygnięte - oto zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
Galerie
World Press Photo 2024 rozstrzygnięte - oto zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
World Press Photo 2024 - zobacz najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku
Galerie
World Press Photo 2024 - zobacz najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku
World Press Photo 2024 - Zdjęcia pojedyncze
Niewidoczne
World Press Photo 2024 - Zdjęcia pojedyncze
World Press Photo 2024 - Open Format
Niewidoczne
World Press Photo 2024 - Open Format
World Press Photo 2024 - Projekty długoterminowe
Niewidoczne
World Press Photo 2024 - Projekty długoterminowe
World Press Photo 2024 - Reportaże
Niewidoczne
World Press Photo 2024 - Reportaże
Powiązane artykuły
Polak z nagrodą w World Press Photo 2020. Zobacz najlepsze zdjęcia prasowe roku
Polak z nagrodą w World Press Photo 2020. Zobacz najlepsze zdjęcia prasowe roku
World Press Photo 2019 - poznaliśmy najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku
World Press Photo 2019 - poznaliśmy najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku
"Coś więcej, niż ilustracja do tekstu" - Tomasz Kaczor opowiada nam o zdjęciu nagrodzonym w World Press Photo 2020
"Coś więcej, niż ilustracja do tekstu" - Tomasz Kaczor opowiada nam o zdjęciu nagrodzonym w World Press Photo 2020
Nie żyje wybitny trójmiejski fotoreporter Maciej Kosycarz. Przez lata dokumentował życie Pomorza
Nie żyje wybitny trójmiejski fotoreporter Maciej Kosycarz. Przez lata dokumentował życie Pomorza
Bezlusterkowce wygryzają lustrzanki? Zobaczcie czym zrobiono zdjęcia nagrodzone w World Press Photo 2019
Bezlusterkowce wygryzają lustrzanki? Zobaczcie czym zrobiono zdjęcia nagrodzone w World Press Photo 2019
"Fotografować trzeba sercem". Wystawa Krystyny Łyczywek w Filharmonii Szczecińskiej
"Fotografować trzeba sercem". Wystawa Krystyny Łyczywek w Filharmonii Szczecińskiej
Wyniki Tychy Press Photo 2020 - zobacz najlepsze zdjęcia dokumentalne ze Śląska
Wyniki Tychy Press Photo 2020 - zobacz najlepsze zdjęcia dokumentalne ze Śląska
World Press Photo 2018 - zobacz wszystkie zdjęcia laureatów
World Press Photo 2018 - zobacz wszystkie zdjęcia laureatów
Wczytaj więcej (5)
Sprawdź najlepsze promocje >
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II -...
36999 PLN
Sprawdź
Obiektyw Tamron 70-180 mm f/2.8 Di III...
4499 PLN 5789 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma A 24-70 mm f/2.8 DG DN...
5585 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma C 18-50 mm f/2.8 DC DN...
2249 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy OM System OM-1 II...
13989 PLN
Sprawdź
PODCAST
Polecamy
Najlepsze używane aparaty, które mocno potaniały - co warto kupić na rynku wtórnym w 2024 roku
Najlepsze używane aparaty, które mocno potaniały - co warto kupić na rynku wtórnym w 2024 roku
Co zamiast kita - wybieramy dobre i niedrogie obiektywy na początek
Co zamiast kita - wybieramy dobre i niedrogie obiektywy na początek