![„Matrix” i konie w galopie. Polecamy biograficzny komiks o Muybridge’u [RECENZJA]](/i/images/9/1/9/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_235919-IMG_8199-3.png)
Newsletter
Newsletter
Często jedną z najtrudniejszych decyzji, przed jaką stajemy w życiu, jest wybór ścieżki zawodowej – marzymy o tym, by praca była związana z naszą pasją, by dawała nam uczucie spełnienia. Pierwszym krokiem w tym procesie musi być odpowiedź na pozornie proste pytanie – co napędza nas do działania? Co nas satysfakcjonuje i co mobilizuje nas do dalszego rozwoju? Czasem odpowiedź przychodzi szybko, czasem jest wynikiem wielu mniej lub bardziej udanych prób, a dla niektórych samo szukanie odpowiedzi na to pytanie staje się sensem życia. Moja droga do odpowiedzi miała kilka zakrętów.
Po maturze rozpocząłem studia w klasie fagotu Akademii Muzycznej w Warszawie. Po ukończeniu Akademii wyjechałem do Nowego Jorku, aby kontynuować naukę w Milton Avery School Of Fine Arts. Tam zetknąłem się z twórczością Stephena Westfalla – amerykańskiego malarza i krytyka sztuki. Zafascynowały mnie jego minimalistyczne kompozycje, zapraszające odbiorcę do świata konsekwencji kształtów i kolorów. Poczułem, że w pełni rozumiem ten język i że to właśnie w obrazie, nie w muzyce, będę mógł w pełni wyrażać swoje myśli i uczucia.
Rozpocząłem poszukiwania swojej drogi. Szybko jednak zaczęło towarzyszyć mi uczucie niedosytu – muzyka dawała mi możliwość dynamicznych zmian w obrębie jednego utworu. Nieruchome obrazy wydawały mi się zbyt stałe, statyczne – choć początkowo to właśnie ich harmonia i spokój mnie przyciągnęły.
Moje poszukiwania znalazły swoje zwieńczenie pewnego wieczoru na stacji nowojorskiego metra. Siedziałem zmęczony na ławce, obserwując rzędy peronów. Na jedną z platform podjechał pociąg, z którego zaczął wylewać się tłum pasażerów. Najwyraźniej czynne było tylko wyjście z jednej strony - strumień ludzi płynął w prawo, pociąg zaś ruszył w lewo. W tej samej chwili na peron bliżej mnie zaczął wjeżdżać kolejny pociąg w kierunku przeciwnym do ruchu ostatniego. Ten obraz wybuchł takim sensem, składnością i pięknem, że nie mogłem oderwać wzroku, siedziałem na ławce zupełnie zahipnotyzowany. Ten krótki moment utwierdził mnie w przekonaniu, że chcę zajmować się obrazem, ale przede wszystkim interesuje mnie ruch i rytmy.
Niedługo potem, oglądając jeden z moich ulubionych filmów, Punch Drunk Love (z przepięknymi zdjęciami Roberta Elswita), gdzie w scenie kulminacyjnej główny bohater całuje się ze swoją wybranką pod zacienionymi arkanami, a w tle widzimy tłum ludzi przelewający się to w prawo, to w lewo, dokładnie jak na stacji nowojorskiego metra, pomyślałem, że mój wybór był dobry.
Kuba Kossak - ukończył studia na Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie fagotu. Dzięki eksperymentom muzycznym w 2002 roku dostał się do Milton Avery School of Fine Arts w Nowym Jorku. Dziś jest jednym z najbardziej rozchwytywanych twórców video na polskim i europejskim rynku. Jako operator ma na koncie dwa filmy pełnometrażowe, szereg teledysków oraz krótkich form filmowych. Jako reżyser/operator jest autorem dwóch filmów dokumentalnych o tematyce muzycznej oraz wielu reklam.
Kuba jest wykładowcą Collegium Artis, w którym już w czerwcu poprowadzi filmowy masterclass Noc Kupały.
Więcej informacji o Kubie Kossaku na: kubakossak.com.
_443908423.jpg)
_1877607562.jpg)
_1094526942.jpg)
Artykuł przygotowany przez Collegium Artis.
![Zobacz, jak było na warsztatach Workflow Masterclass w Warszawie [WIDEO]](/i/images/4/9/5/d2FjPTEyMngx_src_157495-glowne.jpg)
