9
Udostępnij:
Link skopiowano!
Do góry
Nowość
Jeśli podoba Ci się ten artykuł KLASZCZ!
Ok!

Grand Press Photo 2023 rozstrzygnięte - oto najlepsze polskie fotografie reportażowe roku

Znamy już wyniki Grand Press Photo 2023. W tegorocznej edycji największego polskiego konkursu fotografii prasowej kolejny raz zwyciężył Wojciech Grzędziński. Zobaczcie wszystkie nagrodzone prace.

Autor: Maciej Luśtyk

24 Maj 2023
Artykuł na: 4-5 minut

Organizowany przez magazyn „Press” od 2005 roku konkurs Grand Press Photo to najbardziej prestiżowy polski konkurs dla zawodowych fotoreporterów pracujących w redakcjach prasowych, internetowych, w agencjach fotograficznych oraz dla freelancerów.

W połowie maja poznaliśmy 58 finalistów tegorocznej edycji. Jury Grand Press Photo w składzie: przewodniczący Konstantinos Tsakalidis (Grecja), Anna Bedyńska, Evgeniy Maloletka (Ukraina), Weronika Mirowska oraz Andrzej Zygmuntowicz wybrało do finału 49 zdjęć pojedynczych (Single), 9 reportaży (Stories) oraz 5 projektów dokumentalnych (Documentary Projects). Podczas wczorajszej gali finałowej ogłoszono nareszcie laureatów. Oto najlepsze zdjęcia prasowe tegorocznej edycji!

Zdjęcie Roku Grand Press Photo 2023

fot. Wojciech Grzędziński, Zdjęcie Roku Grand Press Photo 2023

Grand Prix konkursu Grand Press Photo 2023 zdobył Wojciech Grzędziński. Zdjęcia pokazuje ukraińskich ratowników, którzy ratują spod gruzów mieszkania na ósmym piętrze skrajnie wyczerpaną i wychłodzoną kobietę. Zdjęcie to zdobywa także pierwszą nagrodę w kategorii Single – Current events.

Nikon Z8 + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.
15 499 zł
Canon EOS R6 Mark II - cena BF po Canon Cashback
8 388 zł
Sony A7 III + pakiet brązowy Fotoforma Care 12 mies.
5 889 zł
Sony A7 IV + 1300 zł Sony Cashback
9 999 zł
Panasonic Lumix S5IIX + pakiet korzyści
7 895 zł

Zwycięzcy w sekcji zdjęć pojedynczych

Podczas gali przyznano także nagrody w 5 kategoriach pojedynczych i 3 kategoriach reportażowych. Zwycięzcami sekcji pojedynczej są: Emilia Martin (kat. Own Vision), Tomasz Lazar (kat. People), Bartłomiej Zborowski (kat. Culture, Hobby, Sport), Rafał Gołuszka (kat. Climate, Responsibility) i Wojciech Grzędziński (kat. Current Events). Wszystkie zdjęcia nagrodzone w kategoriach pojedynczych możecie zobaczyć w poniższej galerii.

fot. Tomasz Lazar, 1. miejsce w kat. Single / People 29 kwietnia doszło do ostrzału. 15-letni Igor z Siewierska usłyszał wybuch i zaczął biec, aby się schować. „Nie zdążyłem, dosięgła mnie fala uderzeniowa. Straciłem na chwilę przytomność. Kiedy się ocknąłem, mocno krwawiłem". Zaniesiono go do piwnicy, później przewieziono do szpitala w Bachmucie, a następnie do Lwowa.
fot. Anna Hernik, 2. miejsce w kat. Single / People 14-letnia Nina żegna się z umierającym ukochanym dziadkiem.
fot. Agnieszka Sadowska, 3. miejsce w kat. Single / People Aktywista zwany Człowiekiem Lasu uratował życie Julie z Rwandy. Ukrywała się w bagnistym lesie w Puszczy Białowieskiej, w obawie przed pushbackiem na stronę białoruską.
fot. Emilia Martin, 1. miejsce w kat. Single / Own Vision Autoportret autorki projektu The blue of the far distance o problemie zanieczyszczenia światłem i relacji człowieka z rozgwieżdżonym niebem.
fot. Bartłomiej Zborowski, 1. miejsce w kat. Single / Culture, Hobby, Sport Zawodnik na trasie pływackiego etapu zawodów Garmin Iron Triathlon Ślesin.
fot. Paweł Jędrusik, 2. miejsce w kat. Single / Culture, Hobby, Sport Dziady żywieckie z grupy Jukace z Zabłocia witają Nowy Rok.
fot. Andrzej Banaś, 3. miejsce w kat. Single / Culture, Hobby, Sport Junior Tour de Pologne, jeden z dziecięcych kolarzy upada podczas wyścigu.
fot. Rafał Gołuszka, 1. miejsce w kat. Single / Climate, Responsibility Cichy protest przeciwko wycince drzew pod budynki turystyczne na Costa Brava.
fot. Marcin Bielecki, 2. miejsce w kat. Single / Climate, Responsibility Żołnierze 14 Zachodniopomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej wspierają straż pożarną przy oczyszczaniu Odry ze śniętych ryb.
fot. Aleksy Witwicki, 3. miejsce w kat. Single / Climate, Responsibility Pawilon orientarium w łódzkim zoo to ogromny kompleks z fauną i florą Azji Południowo-Wschodniej. Codziennie można tam podziwiać wodne kąpiele indyjskich słoni.
fot. Wojciech Grzędziński, 1. miejsce w kat. Single / Current Events Ukraińscy ratownicy uwolnili spod gruzów mieszkania na ósmym piętrze skrajnie wyczerpaną i wychłodzoną kobietę.
fot. Adam Burakowski, 2. miejsce w kat. Single / Current Events Ambasador Federacji Rosyjskiej podczas próby złożenia wieńca na Cmentarzu Żołnierzy Radzieckich. Czerwonym płynem oblała go protestująca przeciw wojnie Ukrainka Iryna Zemlyana.
fot. Jakub Porzycki, 3. miejsce w kat. Single / Current Events Policjanci ścigają osobę wbiegającą z tęczową flagą na wzgórze wawelskie podczas demonstracji w miesięcznicę pogrzebu Lecha i Marii Kaczyńskich.
Zobacz wszystkie zdjęcia (13)

Zwycięzcy sekcji Stories

W sekcji reportażowej zdjęcia nagradzane były w 3 kategoriach tematycznych: Current Events, Climate/Responsibility i People. Ich laureatami w kolejności zostali: Marek M. Berezowski, Michał Siarek i Łukasz Cynalewski. Pełne zwycięskie cykle znajdziecie w poniższej galerii.

fot. Marek M. Berezowski, 1. miejsce w kat. Stories / Current Event Ukraiński Bachmut w wyniku rosyjskich ostrzałów pozostał bez mediów, pogrążył się w ciemności. Niegdyś zielone miasto traciło kolejne drzewa ścinane na opał. W grudniu 2022 roku wolontariusze z Kijowa uruchomili trzy tak zwane Punkty Niezłomności. Dzięki generatorom prądu i Starlinkom można było w nich naładować telefony, połączyć się z internetem i dać znać rodzinie, że jeszcze się żyje. Pod koniec zeszłego roku w mieście pozostawało około siedmiu tysięcy ludzi. To jedna dziesiąta stanu sprzed wojny.
fot. Marek M. Berezowski, 1. miejsce w kat. Stories / Current Event Ukraiński Bachmut w wyniku rosyjskich ostrzałów pozostał bez mediów, pogrążył się w ciemności. Niegdyś zielone miasto traciło kolejne drzewa ścinane na opał. W grudniu 2022 roku wolontariusze z Kijowa uruchomili trzy tak zwane Punkty Niezłomności. Dzięki generatorom prądu i Starlinkom można było w nich naładować telefony, połączyć się z internetem i dać znać rodzinie, że jeszcze się żyje. Pod koniec zeszłego roku w mieście pozostawało około siedmiu tysięcy ludzi. To jedna dziesiąta stanu sprzed wojny.
fot. Marek M. Berezowski, 1. miejsce w kat. Stories / Current Event Ukraiński Bachmut w wyniku rosyjskich ostrzałów pozostał bez mediów, pogrążył się w ciemności. Niegdyś zielone miasto traciło kolejne drzewa ścinane na opał. W grudniu 2022 roku wolontariusze z Kijowa uruchomili trzy tak zwane Punkty Niezłomności. Dzięki generatorom prądu i Starlinkom można było w nich naładować telefony, połączyć się z internetem i dać znać rodzinie, że jeszcze się żyje. Pod koniec zeszłego roku w mieście pozostawało około siedmiu tysięcy ludzi. To jedna dziesiąta stanu sprzed wojny.
fot. Marek M. Berezowski, 1. miejsce w kat. Stories / Current Event Ukraiński Bachmut w wyniku rosyjskich ostrzałów pozostał bez mediów, pogrążył się w ciemności. Niegdyś zielone miasto traciło kolejne drzewa ścinane na opał. W grudniu 2022 roku wolontariusze z Kijowa uruchomili trzy tak zwane Punkty Niezłomności. Dzięki generatorom prądu i Starlinkom można było w nich naładować telefony, połączyć się z internetem i dać znać rodzinie, że jeszcze się żyje. Pod koniec zeszłego roku w mieście pozostawało około siedmiu tysięcy ludzi. To jedna dziesiąta stanu sprzed wojny.
fot. Marek M. Berezowski, 1. miejsce w kat. Stories / Current Event Ukraiński Bachmut w wyniku rosyjskich ostrzałów pozostał bez mediów, pogrążył się w ciemności. Niegdyś zielone miasto traciło kolejne drzewa ścinane na opał. W grudniu 2022 roku wolontariusze z Kijowa uruchomili trzy tak zwane Punkty Niezłomności. Dzięki generatorom prądu i Starlinkom można było w nich naładować telefony, połączyć się z internetem i dać znać rodzinie, że jeszcze się żyje. Pod koniec zeszłego roku w mieście pozostawało około siedmiu tysięcy ludzi. To jedna dziesiąta stanu sprzed wojny.
fot. Marek M. Berezowski, 1. miejsce w kat. Stories / Current Event Ukraiński Bachmut w wyniku rosyjskich ostrzałów pozostał bez mediów, pogrążył się w ciemności. Niegdyś zielone miasto traciło kolejne drzewa ścinane na opał. W grudniu 2022 roku wolontariusze z Kijowa uruchomili trzy tak zwane Punkty Niezłomności. Dzięki generatorom prądu i Starlinkom można było w nich naładować telefony, połączyć się z internetem i dać znać rodzinie, że jeszcze się żyje. Pod koniec zeszłego roku w mieście pozostawało około siedmiu tysięcy ludzi. To jedna dziesiąta stanu sprzed wojny.
fot. Marek M. Berezowski, 1. miejsce w kat. Stories / Current Event Ukraiński Bachmut w wyniku rosyjskich ostrzałów pozostał bez mediów, pogrążył się w ciemności. Niegdyś zielone miasto traciło kolejne drzewa ścinane na opał. W grudniu 2022 roku wolontariusze z Kijowa uruchomili trzy tak zwane Punkty Niezłomności. Dzięki generatorom prądu i Starlinkom można było w nich naładować telefony, połączyć się z internetem i dać znać rodzinie, że jeszcze się żyje. Pod koniec zeszłego roku w mieście pozostawało około siedmiu tysięcy ludzi. To jedna dziesiąta stanu sprzed wojny.
fot. Marek M. Berezowski, 1. miejsce w kat. Stories / Current Event Ukraiński Bachmut w wyniku rosyjskich ostrzałów pozostał bez mediów, pogrążył się w ciemności. Niegdyś zielone miasto traciło kolejne drzewa ścinane na opał. W grudniu 2022 roku wolontariusze z Kijowa uruchomili trzy tak zwane Punkty Niezłomności. Dzięki generatorom prądu i Starlinkom można było w nich naładować telefony, połączyć się z internetem i dać znać rodzinie, że jeszcze się żyje. Pod koniec zeszłego roku w mieście pozostawało około siedmiu tysięcy ludzi. To jedna dziesiąta stanu sprzed wojny.
fot. Jędrzej Nowicki, 2. miejsce w kat. Stories / Current Events Wyzwolenie Iziumu 10 września 2022 roku stało się jednym z najważniejszych momentów trwającej inwazji Rosji na Ukrainę. Ukraińskie wojsko po wkroczeniu do miasta odkryło nie tylko sale tortur w celach lokalnego komisariatu, ale też masowy grób na obrzeżach miasta, w którym pochowano ponad 400 ciał. Ta historia to obraz tego, co wojna pozostawia po sobie. Choć wyzwolenie przynosi nadzieję, to blizny nie zagoją się jeszcze długo..
fot. Jędrzej Nowicki, 2. miejsce w kat. Stories / Current Events Wyzwolenie Iziumu 10 września 2022 roku stało się jednym z najważniejszych momentów trwającej inwazji Rosji na Ukrainę. Ukraińskie wojsko po wkroczeniu do miasta odkryło nie tylko sale tortur w celach lokalnego komisariatu, ale też masowy grób na obrzeżach miasta, w którym pochowano ponad 400 ciał. Ta historia to obraz tego, co wojna pozostawia po sobie. Choć wyzwolenie przynosi nadzieję, to blizny nie zagoją się jeszcze długo..
fot. Jędrzej Nowicki, 2. miejsce w kat. Stories / Current Events Wyzwolenie Iziumu 10 września 2022 roku stało się jednym z najważniejszych momentów trwającej inwazji Rosji na Ukrainę. Ukraińskie wojsko po wkroczeniu do miasta odkryło nie tylko sale tortur w celach lokalnego komisariatu, ale też masowy grób na obrzeżach miasta, w którym pochowano ponad 400 ciał. Ta historia to obraz tego, co wojna pozostawia po sobie. Choć wyzwolenie przynosi nadzieję, to blizny nie zagoją się jeszcze długo..
fot. Jędrzej Nowicki, 2. miejsce w kat. Stories / Current Events Wyzwolenie Iziumu 10 września 2022 roku stało się jednym z najważniejszych momentów trwającej inwazji Rosji na Ukrainę. Ukraińskie wojsko po wkroczeniu do miasta odkryło nie tylko sale tortur w celach lokalnego komisariatu, ale też masowy grób na obrzeżach miasta, w którym pochowano ponad 400 ciał. Ta historia to obraz tego, co wojna pozostawia po sobie. Choć wyzwolenie przynosi nadzieję, to blizny nie zagoją się jeszcze długo..
fot. Jędrzej Nowicki, 2. miejsce w kat. Stories / Current Events Wyzwolenie Iziumu 10 września 2022 roku stało się jednym z najważniejszych momentów trwającej inwazji Rosji na Ukrainę. Ukraińskie wojsko po wkroczeniu do miasta odkryło nie tylko sale tortur w celach lokalnego komisariatu, ale też masowy grób na obrzeżach miasta, w którym pochowano ponad 400 ciał. Ta historia to obraz tego, co wojna pozostawia po sobie. Choć wyzwolenie przynosi nadzieję, to blizny nie zagoją się jeszcze długo..
fot. Jędrzej Nowicki, 2. miejsce w kat. Stories / Current Events Wyzwolenie Iziumu 10 września 2022 roku stało się jednym z najważniejszych momentów trwającej inwazji Rosji na Ukrainę. Ukraińskie wojsko po wkroczeniu do miasta odkryło nie tylko sale tortur w celach lokalnego komisariatu, ale też masowy grób na obrzeżach miasta, w którym pochowano ponad 400 ciał. Ta historia to obraz tego, co wojna pozostawia po sobie. Choć wyzwolenie przynosi nadzieję, to blizny nie zagoją się jeszcze długo..
fot. Jędrzej Nowicki, 2. miejsce w kat. Stories / Current Events Wyzwolenie Iziumu 10 września 2022 roku stało się jednym z najważniejszych momentów trwającej inwazji Rosji na Ukrainę. Ukraińskie wojsko po wkroczeniu do miasta odkryło nie tylko sale tortur w celach lokalnego komisariatu, ale też masowy grób na obrzeżach miasta, w którym pochowano ponad 400 ciał. Ta historia to obraz tego, co wojna pozostawia po sobie. Choć wyzwolenie przynosi nadzieję, to blizny nie zagoją się jeszcze długo..
fot. Jędrzej Nowicki, 2. miejsce w kat. Stories / Current Events Wyzwolenie Iziumu 10 września 2022 roku stało się jednym z najważniejszych momentów trwającej inwazji Rosji na Ukrainę. Ukraińskie wojsko po wkroczeniu do miasta odkryło nie tylko sale tortur w celach lokalnego komisariatu, ale też masowy grób na obrzeżach miasta, w którym pochowano ponad 400 ciał. Ta historia to obraz tego, co wojna pozostawia po sobie. Choć wyzwolenie przynosi nadzieję, to blizny nie zagoją się jeszcze długo..
fot. Michał Siarek, 1. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility Tuż po rosyjskiej agresji do podkijowskiego ośrodka Natalii Popovy zaczęły trafiać z linii frontu lwy, tygrysy, niedźwiedzie, gady i egzotyczne ptaki porzucone przez właścicieli. Popova, z pomocą wolontariuszy, przyjmowała je do swojego azylu, gdzie mogły być leczone i przygotowane do dalszej ewakuacji. Niedożywione, wsobnie krzyżowane, psychicznie łamane lub okaleczone, żeby nie stanowiły zagrożenia dla człowieka, zwierzęta te nie mają szans życia w swoich środowiskach. Nie są też interesujące dla żadnego zoo. Chociaż reprezentują gatunki podlegające ścisłej ochronie, stały się zbędnym bagażem, rzeczą. O takich zwierzętach mówi się już nie - dzikie, tylko egzotyczne. Po polskiej stronie dr Ewa Zgrabczyńska, dyrektorka zoo w Poznaniu, odpowiedziała na apel Natalii Popovy, aby pomóc ewakuować zwierzęta, zanim zamknie się okrążenie Kijowa. Znana w Polsce jako zajadła obrończyni zwierząt stworzyła strukturę pozwalającą na nadzwyczajny tranzyt do poznańskiego zoo, skąd po kwarantannie miały trafiać do azylów na całym świecie. Brawura tych dwóch kobiet i wszystkich wolontariuszy idących na linię ognia po niechciane, skrzywdzone i straumatyzowane zwierzęta to opowieść o pięknej stronie człowieczeństwa.
fot. Michał Siarek, 1. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility Tuż po rosyjskiej agresji do podkijowskiego ośrodka Natalii Popovy zaczęły trafiać z linii frontu lwy, tygrysy, niedźwiedzie, gady i egzotyczne ptaki porzucone przez właścicieli. Popova, z pomocą wolontariuszy, przyjmowała je do swojego azylu, gdzie mogły być leczone i przygotowane do dalszej ewakuacji. Niedożywione, wsobnie krzyżowane, psychicznie łamane lub okaleczone, żeby nie stanowiły zagrożenia dla człowieka, zwierzęta te nie mają szans życia w swoich środowiskach. Nie są też interesujące dla żadnego zoo. Chociaż reprezentują gatunki podlegające ścisłej ochronie, stały się zbędnym bagażem, rzeczą. O takich zwierzętach mówi się już nie - dzikie, tylko egzotyczne. Po polskiej stronie dr Ewa Zgrabczyńska, dyrektorka zoo w Poznaniu, odpowiedziała na apel Natalii Popovy, aby pomóc ewakuować zwierzęta, zanim zamknie się okrążenie Kijowa. Znana w Polsce jako zajadła obrończyni zwierząt stworzyła strukturę pozwalającą na nadzwyczajny tranzyt do poznańskiego zoo, skąd po kwarantannie miały trafiać do azylów na całym świecie. Brawura tych dwóch kobiet i wszystkich wolontariuszy idących na linię ognia po niechciane, skrzywdzone i straumatyzowane zwierzęta to opowieść o pięknej stronie człowieczeństwa.
fot. Michał Siarek, 1. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility Tuż po rosyjskiej agresji do podkijowskiego ośrodka Natalii Popovy zaczęły trafiać z linii frontu lwy, tygrysy, niedźwiedzie, gady i egzotyczne ptaki porzucone przez właścicieli. Popova, z pomocą wolontariuszy, przyjmowała je do swojego azylu, gdzie mogły być leczone i przygotowane do dalszej ewakuacji. Niedożywione, wsobnie krzyżowane, psychicznie łamane lub okaleczone, żeby nie stanowiły zagrożenia dla człowieka, zwierzęta te nie mają szans życia w swoich środowiskach. Nie są też interesujące dla żadnego zoo. Chociaż reprezentują gatunki podlegające ścisłej ochronie, stały się zbędnym bagażem, rzeczą. O takich zwierzętach mówi się już nie - dzikie, tylko egzotyczne. Po polskiej stronie dr Ewa Zgrabczyńska, dyrektorka zoo w Poznaniu, odpowiedziała na apel Natalii Popovy, aby pomóc ewakuować zwierzęta, zanim zamknie się okrążenie Kijowa. Znana w Polsce jako zajadła obrończyni zwierząt stworzyła strukturę pozwalającą na nadzwyczajny tranzyt do poznańskiego zoo, skąd po kwarantannie miały trafiać do azylów na całym świecie. Brawura tych dwóch kobiet i wszystkich wolontariuszy idących na linię ognia po niechciane, skrzywdzone i straumatyzowane zwierzęta to opowieść o pięknej stronie człowieczeństwa.
fot. Michał Siarek, 1. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility Tuż po rosyjskiej agresji do podkijowskiego ośrodka Natalii Popovy zaczęły trafiać z linii frontu lwy, tygrysy, niedźwiedzie, gady i egzotyczne ptaki porzucone przez właścicieli. Popova, z pomocą wolontariuszy, przyjmowała je do swojego azylu, gdzie mogły być leczone i przygotowane do dalszej ewakuacji. Niedożywione, wsobnie krzyżowane, psychicznie łamane lub okaleczone, żeby nie stanowiły zagrożenia dla człowieka, zwierzęta te nie mają szans życia w swoich środowiskach. Nie są też interesujące dla żadnego zoo. Chociaż reprezentują gatunki podlegające ścisłej ochronie, stały się zbędnym bagażem, rzeczą. O takich zwierzętach mówi się już nie - dzikie, tylko egzotyczne. Po polskiej stronie dr Ewa Zgrabczyńska, dyrektorka zoo w Poznaniu, odpowiedziała na apel Natalii Popovy, aby pomóc ewakuować zwierzęta, zanim zamknie się okrążenie Kijowa. Znana w Polsce jako zajadła obrończyni zwierząt stworzyła strukturę pozwalającą na nadzwyczajny tranzyt do poznańskiego zoo, skąd po kwarantannie miały trafiać do azylów na całym świecie. Brawura tych dwóch kobiet i wszystkich wolontariuszy idących na linię ognia po niechciane, skrzywdzone i straumatyzowane zwierzęta to opowieść o pięknej stronie człowieczeństwa.
fot. Michał Siarek, 1. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility Tuż po rosyjskiej agresji do podkijowskiego ośrodka Natalii Popovy zaczęły trafiać z linii frontu lwy, tygrysy, niedźwiedzie, gady i egzotyczne ptaki porzucone przez właścicieli. Popova, z pomocą wolontariuszy, przyjmowała je do swojego azylu, gdzie mogły być leczone i przygotowane do dalszej ewakuacji. Niedożywione, wsobnie krzyżowane, psychicznie łamane lub okaleczone, żeby nie stanowiły zagrożenia dla człowieka, zwierzęta te nie mają szans życia w swoich środowiskach. Nie są też interesujące dla żadnego zoo. Chociaż reprezentują gatunki podlegające ścisłej ochronie, stały się zbędnym bagażem, rzeczą. O takich zwierzętach mówi się już nie - dzikie, tylko egzotyczne. Po polskiej stronie dr Ewa Zgrabczyńska, dyrektorka zoo w Poznaniu, odpowiedziała na apel Natalii Popovy, aby pomóc ewakuować zwierzęta, zanim zamknie się okrążenie Kijowa. Znana w Polsce jako zajadła obrończyni zwierząt stworzyła strukturę pozwalającą na nadzwyczajny tranzyt do poznańskiego zoo, skąd po kwarantannie miały trafiać do azylów na całym świecie. Brawura tych dwóch kobiet i wszystkich wolontariuszy idących na linię ognia po niechciane, skrzywdzone i straumatyzowane zwierzęta to opowieść o pięknej stronie człowieczeństwa.
fot. Michał Siarek, 1. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility Tuż po rosyjskiej agresji do podkijowskiego ośrodka Natalii Popovy zaczęły trafiać z linii frontu lwy, tygrysy, niedźwiedzie, gady i egzotyczne ptaki porzucone przez właścicieli. Popova, z pomocą wolontariuszy, przyjmowała je do swojego azylu, gdzie mogły być leczone i przygotowane do dalszej ewakuacji. Niedożywione, wsobnie krzyżowane, psychicznie łamane lub okaleczone, żeby nie stanowiły zagrożenia dla człowieka, zwierzęta te nie mają szans życia w swoich środowiskach. Nie są też interesujące dla żadnego zoo. Chociaż reprezentują gatunki podlegające ścisłej ochronie, stały się zbędnym bagażem, rzeczą. O takich zwierzętach mówi się już nie - dzikie, tylko egzotyczne. Po polskiej stronie dr Ewa Zgrabczyńska, dyrektorka zoo w Poznaniu, odpowiedziała na apel Natalii Popovy, aby pomóc ewakuować zwierzęta, zanim zamknie się okrążenie Kijowa. Znana w Polsce jako zajadła obrończyni zwierząt stworzyła strukturę pozwalającą na nadzwyczajny tranzyt do poznańskiego zoo, skąd po kwarantannie miały trafiać do azylów na całym świecie. Brawura tych dwóch kobiet i wszystkich wolontariuszy idących na linię ognia po niechciane, skrzywdzone i straumatyzowane zwierzęta to opowieść o pięknej stronie człowieczeństwa.
fot. Michał Siarek, 1. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility Tuż po rosyjskiej agresji do podkijowskiego ośrodka Natalii Popovy zaczęły trafiać z linii frontu lwy, tygrysy, niedźwiedzie, gady i egzotyczne ptaki porzucone przez właścicieli. Popova, z pomocą wolontariuszy, przyjmowała je do swojego azylu, gdzie mogły być leczone i przygotowane do dalszej ewakuacji. Niedożywione, wsobnie krzyżowane, psychicznie łamane lub okaleczone, żeby nie stanowiły zagrożenia dla człowieka, zwierzęta te nie mają szans życia w swoich środowiskach. Nie są też interesujące dla żadnego zoo. Chociaż reprezentują gatunki podlegające ścisłej ochronie, stały się zbędnym bagażem, rzeczą. O takich zwierzętach mówi się już nie - dzikie, tylko egzotyczne. Po polskiej stronie dr Ewa Zgrabczyńska, dyrektorka zoo w Poznaniu, odpowiedziała na apel Natalii Popovy, aby pomóc ewakuować zwierzęta, zanim zamknie się okrążenie Kijowa. Znana w Polsce jako zajadła obrończyni zwierząt stworzyła strukturę pozwalającą na nadzwyczajny tranzyt do poznańskiego zoo, skąd po kwarantannie miały trafiać do azylów na całym świecie. Brawura tych dwóch kobiet i wszystkich wolontariuszy idących na linię ognia po niechciane, skrzywdzone i straumatyzowane zwierzęta to opowieść o pięknej stronie człowieczeństwa.
fot. Michał Siarek, 1. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility Tuż po rosyjskiej agresji do podkijowskiego ośrodka Natalii Popovy zaczęły trafiać z linii frontu lwy, tygrysy, niedźwiedzie, gady i egzotyczne ptaki porzucone przez właścicieli. Popova, z pomocą wolontariuszy, przyjmowała je do swojego azylu, gdzie mogły być leczone i przygotowane do dalszej ewakuacji. Niedożywione, wsobnie krzyżowane, psychicznie łamane lub okaleczone, żeby nie stanowiły zagrożenia dla człowieka, zwierzęta te nie mają szans życia w swoich środowiskach. Nie są też interesujące dla żadnego zoo. Chociaż reprezentują gatunki podlegające ścisłej ochronie, stały się zbędnym bagażem, rzeczą. O takich zwierzętach mówi się już nie - dzikie, tylko egzotyczne. Po polskiej stronie dr Ewa Zgrabczyńska, dyrektorka zoo w Poznaniu, odpowiedziała na apel Natalii Popovy, aby pomóc ewakuować zwierzęta, zanim zamknie się okrążenie Kijowa. Znana w Polsce jako zajadła obrończyni zwierząt stworzyła strukturę pozwalającą na nadzwyczajny tranzyt do poznańskiego zoo, skąd po kwarantannie miały trafiać do azylów na całym świecie. Brawura tych dwóch kobiet i wszystkich wolontariuszy idących na linię ognia po niechciane, skrzywdzone i straumatyzowane zwierzęta to opowieść o pięknej stronie człowieczeństwa.
fot. Damian Lemański, 2. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility „Najsilniejsi” to reportaż o pracownikach firmy Wikom, którzy śmieciarkami i szambiarkami przemierzają gminę Korsze i sprzątają ją z odpadów. Dane GUS wskazują, że w Polsce tylko 26,7 proc. odpadów zostaje poddanych recyklingowi. Od dziecka mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wykonują tę niedocenianą pracę. Gdyby nie oni - utonęlibyśmy w śmieciach.
fot. Damian Lemański, 2. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility „Najsilniejsi” to reportaż o pracownikach firmy Wikom, którzy śmieciarkami i szambiarkami przemierzają gminę Korsze i sprzątają ją z odpadów. Dane GUS wskazują, że w Polsce tylko 26,7 proc. odpadów zostaje poddanych recyklingowi. Od dziecka mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wykonują tę niedocenianą pracę. Gdyby nie oni - utonęlibyśmy w śmieciach.
fot. Damian Lemański, 2. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility „Najsilniejsi” to reportaż o pracownikach firmy Wikom, którzy śmieciarkami i szambiarkami przemierzają gminę Korsze i sprzątają ją z odpadów. Dane GUS wskazują, że w Polsce tylko 26,7 proc. odpadów zostaje poddanych recyklingowi. Od dziecka mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wykonują tę niedocenianą pracę. Gdyby nie oni - utonęlibyśmy w śmieciach.
fot. Damian Lemański, 2. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility „Najsilniejsi” to reportaż o pracownikach firmy Wikom, którzy śmieciarkami i szambiarkami przemierzają gminę Korsze i sprzątają ją z odpadów. Dane GUS wskazują, że w Polsce tylko 26,7 proc. odpadów zostaje poddanych recyklingowi. Od dziecka mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wykonują tę niedocenianą pracę. Gdyby nie oni - utonęlibyśmy w śmieciach.
fot. Damian Lemański, 2. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility „Najsilniejsi” to reportaż o pracownikach firmy Wikom, którzy śmieciarkami i szambiarkami przemierzają gminę Korsze i sprzątają ją z odpadów. Dane GUS wskazują, że w Polsce tylko 26,7 proc. odpadów zostaje poddanych recyklingowi. Od dziecka mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wykonują tę niedocenianą pracę. Gdyby nie oni - utonęlibyśmy w śmieciach.
fot. Damian Lemański, 2. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility „Najsilniejsi” to reportaż o pracownikach firmy Wikom, którzy śmieciarkami i szambiarkami przemierzają gminę Korsze i sprzątają ją z odpadów. Dane GUS wskazują, że w Polsce tylko 26,7 proc. odpadów zostaje poddanych recyklingowi. Od dziecka mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wykonują tę niedocenianą pracę. Gdyby nie oni - utonęlibyśmy w śmieciach.
fot. Damian Lemański, 2. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility „Najsilniejsi” to reportaż o pracownikach firmy Wikom, którzy śmieciarkami i szambiarkami przemierzają gminę Korsze i sprzątają ją z odpadów. Dane GUS wskazują, że w Polsce tylko 26,7 proc. odpadów zostaje poddanych recyklingowi. Od dziecka mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wykonują tę niedocenianą pracę. Gdyby nie oni - utonęlibyśmy w śmieciach.
fot. Damian Lemański, 2. miejsce w kat. Stories / Climate, Responsibility „Najsilniejsi” to reportaż o pracownikach firmy Wikom, którzy śmieciarkami i szambiarkami przemierzają gminę Korsze i sprzątają ją z odpadów. Dane GUS wskazują, że w Polsce tylko 26,7 proc. odpadów zostaje poddanych recyklingowi. Od dziecka mam wielki szacunek dla ludzi, którzy wykonują tę niedocenianą pracę. Gdyby nie oni - utonęlibyśmy w śmieciach.
fot. Łukasz Cynalewski, 1. miejsce w kat. Stories / People Codzienność Jolanty Muszyńskiej opiekującej się 27-letnią córką Magdaleną chorującą na porażenie mózgowe. Opiekunowie osób z niepełnosprawnością od lat walczą o podniesienie należnych im świadczeń.
fot. Łukasz Cynalewski, 1. miejsce w kat. Stories / People Codzienność Jolanty Muszyńskiej opiekującej się 27-letnią córką Magdaleną chorującą na porażenie mózgowe. Opiekunowie osób z niepełnosprawnością od lat walczą o podniesienie należnych im świadczeń.
fot. Łukasz Cynalewski, 1. miejsce w kat. Stories / People Codzienność Jolanty Muszyńskiej opiekującej się 27-letnią córką Magdaleną chorującą na porażenie mózgowe. Opiekunowie osób z niepełnosprawnością od lat walczą o podniesienie należnych im świadczeń.
fot. Łukasz Cynalewski, 1. miejsce w kat. Stories / People Codzienność Jolanty Muszyńskiej opiekującej się 27-letnią córką Magdaleną chorującą na porażenie mózgowe. Opiekunowie osób z niepełnosprawnością od lat walczą o podniesienie należnych im świadczeń.
fot. Łukasz Cynalewski, 1. miejsce w kat. Stories / People Codzienność Jolanty Muszyńskiej opiekującej się 27-letnią córką Magdaleną chorującą na porażenie mózgowe. Opiekunowie osób z niepełnosprawnością od lat walczą o podniesienie należnych im świadczeń.
fot. Łukasz Cynalewski, 1. miejsce w kat. Stories / People Codzienność Jolanty Muszyńskiej opiekującej się 27-letnią córką Magdaleną chorującą na porażenie mózgowe. Opiekunowie osób z niepełnosprawnością od lat walczą o podniesienie należnych im świadczeń.
fot. Łukasz Cynalewski, 1. miejsce w kat. Stories / People Codzienność Jolanty Muszyńskiej opiekującej się 27-letnią córką Magdaleną chorującą na porażenie mózgowe. Opiekunowie osób z niepełnosprawnością od lat walczą o podniesienie należnych im świadczeń.
fot. Łukasz Cynalewski, 1. miejsce w kat. Stories / People Codzienność Jolanty Muszyńskiej opiekującej się 27-letnią córką Magdaleną chorującą na porażenie mózgowe. Opiekunowie osób z niepełnosprawnością od lat walczą o podniesienie należnych im świadczeń.
fot. Adam Ługiewicz, 2. miejsce w kat. Stories / People Życie Romów na poznańskim koczowisku. Obecnie mieszka tam od 40 do 120 osób. Większość z nich otrzymuje wsparcie z miejskich instytucji oraz od fundacji. Dzieci chodzą do specjalnie utworzonych klas w szkole podstawowej.
fot. Adam Ługiewicz, 2. miejsce w kat. Stories / People Życie Romów na poznańskim koczowisku. Obecnie mieszka tam od 40 do 120 osób. Większość z nich otrzymuje wsparcie z miejskich instytucji oraz od fundacji. Dzieci chodzą do specjalnie utworzonych klas w szkole podstawowej.
fot. Adam Ługiewicz, 2. miejsce w kat. Stories / People Życie Romów na poznańskim koczowisku. Obecnie mieszka tam od 40 do 120 osób. Większość z nich otrzymuje wsparcie z miejskich instytucji oraz od fundacji. Dzieci chodzą do specjalnie utworzonych klas w szkole podstawowej.
fot. Adam Ługiewicz, 2. miejsce w kat. Stories / People Życie Romów na poznańskim koczowisku. Obecnie mieszka tam od 40 do 120 osób. Większość z nich otrzymuje wsparcie z miejskich instytucji oraz od fundacji. Dzieci chodzą do specjalnie utworzonych klas w szkole podstawowej.
fot. Adam Ługiewicz, 2. miejsce w kat. Stories / People Życie Romów na poznańskim koczowisku. Obecnie mieszka tam od 40 do 120 osób. Większość z nich otrzymuje wsparcie z miejskich instytucji oraz od fundacji. Dzieci chodzą do specjalnie utworzonych klas w szkole podstawowej.
fot. Adam Ługiewicz, 2. miejsce w kat. Stories / People Życie Romów na poznańskim koczowisku. Obecnie mieszka tam od 40 do 120 osób. Większość z nich otrzymuje wsparcie z miejskich instytucji oraz od fundacji. Dzieci chodzą do specjalnie utworzonych klas w szkole podstawowej.
fot. Adam Ługiewicz, 2. miejsce w kat. Stories / People Życie Romów na poznańskim koczowisku. Obecnie mieszka tam od 40 do 120 osób. Większość z nich otrzymuje wsparcie z miejskich instytucji oraz od fundacji. Dzieci chodzą do specjalnie utworzonych klas w szkole podstawowej.
fot. Adam Ługiewicz, 2. miejsce w kat. Stories / People Życie Romów na poznańskim koczowisku. Obecnie mieszka tam od 40 do 120 osób. Większość z nich otrzymuje wsparcie z miejskich instytucji oraz od fundacji. Dzieci chodzą do specjalnie utworzonych klas w szkole podstawowej.
Zobacz wszystkie zdjęcia (48)

Zwycięzcy w kategorii Documentary Project

Zwycięzcą w kategorii projektu dokumentalnego została Simona Supino, która w projekcie „Wind of Change" dokumentuje długofalowe, kulturowe skutki trwającej od 2014 roku inwazji Rosji na Ukrainę.

fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Simona Supino, 1. miejsce w kat. Documentary Project Wojna w Ukrainie trwa od 2014 roku. W moim projekcie nie chcę pokazywać wyłącznie jej, ale to, o co naprawdę się toczy. Jak destrukcyjnie działa propaganda i jak silnie rozwinięte są mechanizmy dezinformacji. Choć walki trwają o wsie, miasta i miasteczka, to wojna jest konfliktem przede wszystkim o tożsamość i historię. Tożsamość, która stała się deklaracją, linią frontu. Pogranicze Donieckiej Republiki Ludowej i Ukrainy było dobrym wskaźnikiem nastrojów społecznych po obu stronach konfliktu. Donieck – stolica ruchu separatystycznego – oddalony jest zaledwie o 60 kilometrów od Bachmutu, który był największym miastem po stronie ukraińskiej. Ci, którzy wyznaczają na mapie granice, chcą determinować kto jest kim, po obu ich stronach. Część rodzin nadal ogląda ukraińskie wiadomości, a część oddalona o 15 km karmiona jest już rosyjską propagandą. Konflikt nabrał nowego wymiaru, gdy w lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła inwazję na Ukrainę na pełną skalę. Teraz to walka, by Ukraina odzyskała niepodległość i raz na zawsze wyzwoliła się spod rosyjskiego jarzma.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
fot. Amadeusz Świerk, 2. miejsce w kat. Documentary Project Ukryta głęboko wśród lasów Karkonoszy chatka to sekretne miejsce spotkań wyjątkowej grupy wędrowców. Mimo braku elektryczności, bieżącej wody, prądu i internetu, co weekend wypełnia się ludźmi z rozmaitych środowisk, którzy na co dzień nie mieliby szansy się poznać. Goście chatki chcą na chwilę zaznać trudów i przyjemności staroświeckiego stylu życia, w sercu natury. Przychodzą również, by zrzucić noszone na co dzień maski i poczuć się swobodnie, zapominając o konwenansach.
Zobacz wszystkie zdjęcia (60)

Mariusz Forecki zwycięzcą Photo Book of the Year 2022

Podczas gali wręczono także nagrody specjalne oraz rozstrzygnięto konkurs Photo Book of the Year 2022. Wskazanie do tej nagrody ustaliło odrębne jury w składzie Janusz Fogler, Maga Ćwieluch, Katarzyna Sagatowska i Paweł Rubkiewicz. Photo Book of the Year otrzymał Mariusz Forecki za książkę „Kurz”.

Mariusz Forecki, Kurz, Nagroda Photo Book of the Year 2023 w konkursie Grand Press Photo
Mariusz Forecki, Kurz, Nagroda Photo Book of the Year 2023 w konkursie Grand Press Photo
Mariusz Forecki, Kurz, Nagroda Photo Book of the Year 2023 w konkursie Grand Press Photo
Mariusz Forecki, Kurz, Nagroda Photo Book of the Year 2023 w konkursie Grand Press Photo
Mariusz Forecki, Kurz, Nagroda Photo Book of the Year 2023 w konkursie Grand Press Photo
Zobacz wszystkie zdjęcia (5)

Zwycięzcy kategorii specjalnych

Nagroda od Provident Polska trafiła do Artura Barbarowskiego. Autor sfotografował upadek jednego z zawodników podczas meczu Ligii Mistrzów w amp futbolu.

fot. Artur Barbarowski, Mecz Ligii Mistrzów w Amp Futbolu, upadek jednego z zawodników, nagroda Provident Polska

Nagrodę Internautów – tutaj głosować mógł każdy poprzez stronę internetową Press.pl - otrzymał Robert Kuszyński za pracę dla „OKO.Press”. Fotografia przedstawia policjantów, którzy użyli siły wobec aktywisty Lotnej Brygady Opozycji w trakcie 150. miesięcznicy smoleńskiej.

fot. Robert Kuszyński, Funkcjonariusze policji użyli siły wobec aktywisty Lotnej Brygady Opozycji w trakcie 150. miesięcznicy
katastrofy smoleńskiej, Nagroda Internautów

Fotografowie, którzy nie ukończyli 26 roku życia i nie startowali dotąd w konkursie Grand Press Photo, mogli wziąć udział w konkursie Young Poland. W sekcji Single pierwsze miejsce przypadło Michaelowi Toporowskiemu z Akademii Sztuki w Szczecinie. Jego zdjęcie to sugestywny portret przyjaciółki, który oddaje emocje związane z traumą z przeszłości. 

fot. Michael Toporowski, Portret Malwiny, mojej przyjaciółki. Ukazuje on emocje związane z traumą z przeszłości.
Tatuaż w kształcie stryczka znajdujący się na policzku upamiętnia jej zmarłego chłopaka, który tak
odebrał sobie życie. Nagroda Young Poland

Sprawdź najlepsze promocje >
Obiektyw Sigma C 18-50 mm f/2.8 DC DN...
2230 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma A 24-70 mm f/2.8 DG DN...
5490 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Nikon Z6 III body
9499 PLN 11369 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II
36499 PLN
Sprawdź
Obiektyw Tamron 70-180 mm f/2.8 Di III...
4490 PLN 5789 PLN
Sprawdź

W kategorii Young Poland - Stories pierwsze miejsce przyznano Dominikowi Księżykowi z Akademii Sztuki w Szczecinie. „Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów; prawda ma jednak różne oblicza – czytamy w opisie pracy.

fot. Dominik Księżyk, I miejsce w kat. reportażowej Young Poland Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów. Prawda ma jednak różne oblicza, a zetknięcie się z szarą codziennością niejednokrotnie odbiera nadzieje przybyszom z Południa. Samotność, problemy z używkami, a następnie depresja i walka z własnymi demonami to rzeczywistość, o której nie przeczytamy na pierwszych stronach gazet.
fot. Dominik Księżyk, I miejsce w kat. reportażowej Young Poland Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów. Prawda ma jednak różne oblicza, a zetknięcie się z szarą codziennością niejednokrotnie odbiera nadzieje przybyszom z Południa. Samotność, problemy z używkami, a następnie depresja i walka z własnymi demonami to rzeczywistość, o której nie przeczytamy na pierwszych stronach gazet.
fot. Dominik Księżyk, I miejsce w kat. reportażowej Young Poland Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów. Prawda ma jednak różne oblicza, a zetknięcie się z szarą codziennością niejednokrotnie odbiera nadzieje przybyszom z Południa. Samotność, problemy z używkami, a następnie depresja i walka z własnymi demonami to rzeczywistość, o której nie przeczytamy na pierwszych stronach gazet.
fot. Dominik Księżyk, I miejsce w kat. reportażowej Young Poland Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów. Prawda ma jednak różne oblicza, a zetknięcie się z szarą codziennością niejednokrotnie odbiera nadzieje przybyszom z Południa. Samotność, problemy z używkami, a następnie depresja i walka z własnymi demonami to rzeczywistość, o której nie przeczytamy na pierwszych stronach gazet.
fot. Dominik Księżyk, I miejsce w kat. reportażowej Young Poland Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów. Prawda ma jednak różne oblicza, a zetknięcie się z szarą codziennością niejednokrotnie odbiera nadzieje przybyszom z Południa. Samotność, problemy z używkami, a następnie depresja i walka z własnymi demonami to rzeczywistość, o której nie przeczytamy na pierwszych stronach gazet.
fot. Dominik Księżyk, I miejsce w kat. reportażowej Young Poland Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów. Prawda ma jednak różne oblicza, a zetknięcie się z szarą codziennością niejednokrotnie odbiera nadzieje przybyszom z Południa. Samotność, problemy z używkami, a następnie depresja i walka z własnymi demonami to rzeczywistość, o której nie przeczytamy na pierwszych stronach gazet.
fot. Dominik Księżyk, I miejsce w kat. reportażowej Young Poland Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów. Prawda ma jednak różne oblicza, a zetknięcie się z szarą codziennością niejednokrotnie odbiera nadzieje przybyszom z Południa. Samotność, problemy z używkami, a następnie depresja i walka z własnymi demonami to rzeczywistość, o której nie przeczytamy na pierwszych stronach gazet.
fot. Dominik Księżyk, I miejsce w kat. reportażowej Young Poland Wyimaginowana wizja Norwegii, jako krainy miodem i mlekiem płynącej, towarzyszy każdemu, kto choć raz zamarzył o wyprawie do krainy fiordów. Prawda ma jednak różne oblicza, a zetknięcie się z szarą codziennością niejednokrotnie odbiera nadzieje przybyszom z Południa. Samotność, problemy z używkami, a następnie depresja i walka z własnymi demonami to rzeczywistość, o której nie przeczytamy na pierwszych stronach gazet.
Zobacz wszystkie zdjęcia (8)

Więcej informacji na temat konkursu i tegorocznych laureatów znajdziecie na stronie grandpressphoto.pl.

Skopiuj link
Link skopiowano!

Autor: Maciej Luśtyk

Redaktor prowadzący serwisu Fotopolis.pl. Zafascynowany nowymi technologiami, choć woli fotografować analogiem.

Słowa kluczowe:
Komentarze
Więcej w kategorii: Galerie
100 najważniejszych zdjęć roku 2024 według Time. Długo ich nie zapomnicie
100 najważniejszych zdjęć roku 2024 według Time. Długo ich nie zapomnicie
Jak co roku, magazyn Time wybrał selekcję 100 najważniejszych zdjęć prasowych, podsumowujących wydarzenia ostatnich 12 miesięcy. Zobaczcie najlepsze zdjęcia reportażowe roku 2024.
29
Nature Photographer Of The Year 2024 rozstrzygnięty! Obejrzyjcie zachwycające zdjęcia natury
Nature Photographer Of The Year 2024 rozstrzygnięty! Obejrzyjcie zachwycające zdjęcia natury
Paolo Della Rocca wygrywa konkurs fotograficzny Nature Photographer Of The Year. Jury nie miało jednak łatwego zadania. Poziom tegorocznej edycji był bardzo wysoki…
59
Nikon Comedy Wildlife Photography Awards 2024 - uśmiech natury
Nikon Comedy Wildlife Photography Awards 2024 - uśmiech natury
Uważasz, że w fotografii brakuje humoru? Daj się rozbawić zwycięskim kadrom z konkursu Nikon Comedy Wildlife Photography Award 2024, który pokazuje z przymrużeniem oka. Wśród...
107
Więcej z tagiem: Grand Press Photo
Grand Press Photo 2024 - zobacz najlepsze polskie zdjęcia reportażowe ostatniego roku
Galerie
Grand Press Photo 2024 - zobacz najlepsze polskie zdjęcia reportażowe ostatniego roku
Grand Press Photo 2024: Wojciech Grzędziński fotografem roku i XX-lecia
Branża
Grand Press Photo 2024: Wojciech Grzędziński fotografem roku i XX-lecia
Grand Press Photo 2024 - rusza głosowanie internautów
Wydarzenia
Grand Press Photo 2024 - rusza głosowanie internautów
Rusza głosowanie na zdjęcie XX-lecia konkursu Grand Press Photo
Branża
Rusza głosowanie na zdjęcie XX-lecia konkursu Grand Press Photo
Grand Press Photo 2024 - ostatni dzień na wysłanie zgłoszenia
Wydarzenia
Grand Press Photo 2024 - ostatni dzień na wysłanie zgłoszenia
Znamy wyniki Grand Press Photo 2023: Wojciech Grzędziński ponownie Fotografem Roku!
Wydarzenia
Znamy wyniki Grand Press Photo 2023: Wojciech Grzędziński ponownie Fotografem Roku!
Powiązane artykuły
Grand Press Photo 2024 - ostatni dzień na wysłanie zgłoszenia
Grand Press Photo 2024 - ostatni dzień na wysłanie zgłoszenia
Znamy wyniki Grand Press Photo 2023: Wojciech Grzędziński ponownie Fotografem Roku!
Znamy wyniki Grand Press Photo 2023: Wojciech Grzędziński ponownie Fotografem Roku!
Grand Press Photo 2024 - zobacz najlepsze polskie zdjęcia reportażowe ostatniego roku
Grand Press Photo 2024 - zobacz najlepsze polskie zdjęcia reportażowe ostatniego roku
Rusza głosowanie na zdjęcie XX-lecia konkursu Grand Press Photo
Rusza głosowanie na zdjęcie XX-lecia konkursu Grand Press Photo
Grand Press Photo 2022 rozstrzygnięte: Wojciech Grzędziński fotografem roku!
Grand Press Photo 2022 rozstrzygnięte: Wojciech Grzędziński fotografem roku!
Ostatnie dni naboru do Poznańskiej Nagrody Fotograficznej - nowego konkursu fotografii dokumentalnej
Ostatnie dni naboru do Poznańskiej Nagrody Fotograficznej - nowego konkursu fotografii dokumentalnej
Valery Poshtarov i jego poruszający projekt "Father and Son"
Valery Poshtarov i jego poruszający projekt "Father and Son"
Adam Lach autorem prasowego Zdjęcia Roku - wyniki Grand Press Photo 2021
Adam Lach autorem prasowego Zdjęcia Roku - wyniki Grand Press Photo 2021
Wczytaj więcej (5)
Sprawdź najlepsze promocje >
Obiektyw Sigma C 18-50 mm f/2.8 DC DN...
2230 PLN
Sprawdź
Obiektyw Sigma A 24-70 mm f/2.8 DG DN...
5490 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Nikon Z6 III body
9499 PLN 11369 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II
36499 PLN
Sprawdź
Obiektyw Tamron 70-180 mm f/2.8 Di III...
4490 PLN 5789 PLN
Sprawdź
PODCAST
Polecamy
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 1
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 1
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 2
Prezenty dla fotografa 2024 - poradnik zakupowy, cz. 2
zamknij
Partner:
Zagłosuj
Na najlepsze produkty i wydarzenia roku 2024
nie teraz
nie pokazuj tego więcej
Głosuj