![Psi oddech, psie pazury. „Dogbreath” Matthew Genitempo [RECENZJA]](/i/images/4/4/8/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_238448-dogbreath-1.jpg)
Newsletter
Newsletter
Od wtorku, 6 stycznia 2004 w Małej Galerii ZPAF-CSW przy Placu Zamkowym w Warszawie otwarta będzie wystawa fotografii Jerzego Łapińskiego "Zbiory - krajobrazy". Autor słynący z perfekcyjnych powiększeń zaprezentuje najnowszą kolekcję czarno-białych zdjęć krajobrazowych.
Jerzy Łapiński reprezentuje szkołę fotografowania, która niestety jest coraz mniej popularna wśród młodszych adeptów tej sztuki. Jest to fotografia przemyślana, dopracowana i doskonale wykończona. Systematycznie tworzone serie tematyczne tworzą prywatne zbiory - jak sam nazywa je autor - będące klasycznym zapisem starannie wybranego pola rzeczywistości. Na wykonanych własnoręcznie przez Jerzego Łapińskiego odbitkach można uczyć się tego jak powinna wyglądać prawidłowo skopiowane zdjęcie.
Na stronie internetowej poświęconej jego twórczości czytamy (autorem tekstu jest Pan Marek Grygiel, któremu dziękujemy za zgodę na republikację):
"Fotografie Jerzego Łapińskiego są na pierwszy rzut oka bardzo proste.
Wykonywane systematycznie, łączone w serie, które autor nazywa zbiorami, zawierają rodzaj niedopowiedzianej nieskończoności.
Dzieje się to zarówno w jego od lat wykonywanych zdjęciach w mieście, rejestrujących z dociekliwością badacza bogactwo szczegółów zawartych w zwykłych przedmiotach, w potocznych i rutynowych zachowaniach ludzi, jak i w utrwalanym od lat pejzażu, zwykle okolic górskich np. ukochanych przez niego Sudetów i Karkonoszy.
W przypadku zdjęć krajobrazowych nieskończoność ta jest osiągnięta przez dyscyplinę kompozycji całego kadru, a w większości przez wyeksponowanie nieba. Nieba, na którym pozornie tylko nic się nie dzieje. Szarość obłoków i ich delikatna różnorodność wzmagają poczucie przestrzeni - tego elementu decyzyjnego w budowaniu pejzażu właśnie.
Jerzy Łapiński swoje fotografie wykonuje również nie tylko wtedy, gdy obmyśla, starannie dobiera kolejny fragment w terenie naciskając spust migawki aparatu, ale wtedy gdy wykonuje te zdjęcia sam, w sensie dosłownym, w samotności pracy laboratoryjnej.
_1877607562.jpg)
_443908423.jpg)
_1094526942.jpg)
_968856305.jpg)
Przez lata bezpośredniej i świadomej praktyki posiadł ogromną wiedzę na temat wydawałoby się najprostszy: jak powinna wyglądać perfekcyjnie wykonana odbitka.
Tak, więc zarówno koncept jak i wykonanie są ze sobą nieodłącznie związane. Fotogeniczność zdjęć Jerzego Łapińskiego stanowi o nawiązaniu do tradycji fotografii, do tej jej podstawowej i uniwersalnej zdawałoby się zasady czystej rejestracji wybranego świadomie fragmentu rzeczywistości. Konsekwencja, z jaką fotografuje od lat w taki właśnie sposób, decyduje o ponadczasowości tych prac. Nie odbiera im aktualności, pozwala do nich wracać po latach. Zachowują bowiem te zdjęcia wszystkie walory, które decydują o wartości, uroku i sile oddziaływania fotografii. Sztuce nie tylko widzenia, ale i dostrzegania."
Jerzy Łapiński urodził się w 1954 roku w Warszawie. Od 1979 roku jest członkiem ZPAFu. Swoją wiedzą na temat fotografii dzielił się między innymi ze studentami Łódzkiej Szkoły Filmowej i Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Od 1977 roku brał udział w 22 wystawach indywidualnych w Polsce i Niemczech oraz w 12 wystawach zbiorowych w Polsce, Niemczech i Czechosłowacji. Zajmuje się czarno-białą fotografią krajobrazową i miejską. Mała Galeria ZPAF prezentowała jego prace już 2-krotnie, w 1979 i 1984 roku.
Mała Galeria ZPAF-CSW
Plac Zamkowy 8, Warszawa
6 - 30 stycznia 2004 r.
Wernisaż: 6 stycznia, godz. 18
