![Nikon Nikkor Z 50 mm f/1.4 - zdjęcia przykładowe [RAW]](/i/images/6/7/6/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_236676-DY6A0289_min.jpg)
Newsletter
Newsletter
Gdzie jesteś? - projekt multimedialny
Opowieści o poszukiwaniu i tęsknocie. Każda zaczyna się portretem osoby mi bliskiej, sfotografowanej w kontekście tęsknoty za konkretną osobą. Kolejny portret przestawia właśnie tę osobę, która z kolei tęskni za kimś następnym - trzecim, itd. - taka forma łańcuszka.
Gdzie jesteś? to projekt bardzo osobisty - są to portrety ludzi związanych ze sobą emocjonalnie; ludzi, którzy czasem nie widzieli się kilkanaście lat. Opowiada o powodach, dla których są rozdzieleni. Mnie daje on magiczną możliwość zmiany tych losów, stworzenia komuś pretekstu do intymnego kontaktu, ingerencji w bardzo osobiste światy. Najpiękniejsze jest, że to działanie może mieć jakieś nieskończone konsekwencje. Dążeniem tego projektu jest oderwanie się od rzeczywistości i uniesienie na fali osobistych uczuć i wyobrażeń; zdejmowanie zasłon, masek, choć również ich odkrywanie - jeśli się pojawiają, a także odszukanie tej melancholii, która tęsknocie towarzyszy.
Jest to również projekt uniwersalny. To wygląda niezwykle - jesteś w Warszawie, twoja siostra - w Chicago, brat - w Pekinie, dziewczyna - w Szwajcarii... oto współczesny świat, tempo w jakim żyjemy, oto nasze poszukiwanie szczęścia i miejsca na Ziemi. Okazuje się, że gdziekolwiek nie wyjedziemy, zawsze zabieramy ze sobą wszystkie swoje radości i smutki, tęsknoty i melancholie....
Opowieści w tej chwili jest sześć. Projekt ma jednak charakter otwarty, cały czas powstają nie tylko kolejne zdjęcia, ale i kolejne łańcuszki opowieści.
Są to portrety zrobione przede wszystkim na diapozytywach, pojawiają się również na nowoczesnych nośnikach obrazu, takich jak aparat cyfrowy, telefon komórkowy, kamera internetowa. Każdy z tych nośników jest świadomie użyty. Ilustrują one odległość jednej osoby od drugiej, ich kontakt, relację i możliwość spotkania się. Pokazują, jakie są współczesne metody komunikowania się na odległość za pośrednictwem realnego obrazu.
Zatem, jeśli istnieje możliwość czaso-przestrzenna fotografuję sama, jeśli natomiast ktoś jest poza moim zasięgiem, żyje w innym mieście, kraju, na innym kontynencie, wówczas sam robi sobie zdjęcia lub filmy przy pomocy dowolnego nośnika. Następnie ja wybieram portret i łączę go z pozostałymi. Do każdego portretu dołączam autorski, intymny opis związku jednej osoby z drugą.
Każda z serii portretów będzie wyświetlana z oddzielnego rzutnika na oddzielnej ścianie (jednej z czterech), tak, żeby wyraźnie zaznaczyć, że jeden z cykli nie ma nic wspólnego z drugim, że każdy opowiada odrębną historię. Chcę, aby odbiorcy byli wewnątrz moich prac, tak aby obrazy niemalże były wyświetlane na ich ciałach. Wymiary rzuconych na ścianę obrazów to nie mniej niż 2,5x3 metry. Oglądający te portrety ma wejść w ich świat i poczuć się przeniesiony w ich rzeczywistość, ma stać się bezpośrednim uczestnikiem opowieści.
Projektowi Gdzie jesteś? towarzyszy specjalnie skomponowana muzyka przez Karola Ludewa i Piotra Zabrodzkiego. Nad montażem pracował Rafał Stós.
Inaczej niż w raju - To projekt bardzo osobisty -wyznaje autorka - inspiracją jest moje życie i przyjaciele - ci, z którymi łączy mnie emocjonalna więź. Mój aparat obserwuje ich od ponad dwóch lat. Staram się realizować marzenie o łączności życia ze sztuką. Zapisuję życie pokolenia, zmagającego się ze swoją dorosłością, uciekającego od niej, zatracającego się w rozmaitych uzależnieniach, decydującego się na życie chwilą. Opowiadana historia dzieje się na ulicach, w knajpach, we wnętrzach domów. Dużo tu portretów ludzi pijanych - alkoholem, zabawą, miłością, pożądaniem. Pijanych powietrzem. Interesuje mnie również kulturowe znaczenie płci, kim jest tu kobieta, a kim mężczyzna. Opowiadam o związkach i zależnościach między nimi, o poszukiwaniu tej mitycznej idealnej miłości.
Wybrałam do prezentacji zdjęcia, które ilustrują ten stan zawieszenia, czekanie na to, co stanie się dalej. Szukam intymności w sytuacjach nie intymnych, przeżyć, jakich doświadcza się, kiedy wydaje się, że nikt nie patrzy. Przyciąga mnie mowa ciał, ciepło fotografowanych osób, pojedyncze gesty, ich prostota i naturalność. Obserwuję, jak otulająca zasłona ciemności daje im poczucie bezpieczeństwa, staram się pokazać również to, czego w nich nie ma.... i to że Rzeczy są nie tylko złe lub dobre, ale że są dobre i złe jednocześnie. Nie chce ich oceniać, tylko zaznaczyć, że są. Inaczej niż w raju nie oznacza - gorzej ani lepiej, jest tak, jak jest. I tyle.
Charakterystyczna jest forma mojego projektu. Mimo, że są to zdjęcia reporterskie, chcę, żeby daleko im było od dosłowności. Większość spośród nich jest utrzymana w nieostrości. Oczywiście ma ona związek z tym, że fotografuję po zmroku, robię zdjęcie bez względu na oświetlenie. Nieostrość i wysoką kontrastowość zderzam z dużym ziarnem. Jest to celowy zabieg. Mgła nieostrości unosi całą opowieść kilka centymetrów ponad rzeczywistością. Staram się nadać jej nowy wymiar, nową jakość, nowe znaczenie. Brak koloru, nieostrość, poruszenie, duże ziarno pomagają wyzwolić się tym zdjęciom z realizmu. Ich forma daje poniekąd możliwość, by za pomocą niewielu obrazów powiedzieć wiele. Nie dążę do tego, żeby pokazać co widziałam, ale kim jestem, kim są ludzie sfotografowani.
Żeby podkreślić tę niekonwencjonalną formę zdjęć zaprezentuję je w dużych formatach - będzie to 21 zdjęć - wydruki atramentowe na papierze matowym, w formacie 100x70. Ich format ma skłaniać oglądającego do zatrzymania się, skupienia uwagi i wejścia w opowiadaną tu emocjonalną historię i przefiltrowania jej przez siebie. Fotografie są łączone przeważnie w pary, tak żeby podkreślić fabularne napięcie opowieści mówiącej o rozdarciu lub pogodzeniu się z istniejącym stanem Rzeczy. - Kamila Rokicka
Kamila Rokicka urodziła się w 1976 roku. Była dziennikarka. Swoje prace prezentowała na wystawach, m.in: Gdzie jesteś? - II nagroda na Warszawskim Biennale Sztuki Mediów, Galeria Lufcik (2005); Ulica - Jadłodajnia Filozoficzna (Warszawa 2004); Women from The Hague and Warsaw (Haga 2003, Warszawa 2004); nagroda główna w konkursie Nokii i Przekroju Connecting People - wystawa w Cafe Lemon (Warszawa 2003). Prezentacja Kamili Rokickiej w Galerii Ateneum Młodych jest jej pierwszą wystawą indywidualną.
Wernisaż wystawy Kamili Rokickiej odbędzie się 29 marca 2006 roku o godzinie 18 w Galerii Ateneum Młodych przy ulicy Piwnej 51/53 w Warszawie. Ekspozycja prezentowana będzie do 9 kwietnia 2006 roku.
Wystawa prezentowana jest w ramach II Warszawskiego Festiwalu Fotografii Artystycznej.
Magazyn Fotopolis.pl objął wystawwę patronatem medialnym.
_1475239688.jpg)
_968856305.jpg)
_443908423.jpg)
