Zoomy szerokokątne do cyfrowych Nikonów - część 3, Tamron 11-18/4.5-5.6

Rozdzielczość i aberracja chromatyczna

Rozdzielczość to jeden z najważniejszych parametrów do oceny obrazu tworzonego przez obiektyw. Procedura testu objaśniona jest na końcu artykułu (czytaj), a tu prezentujemy jedynie wyniki.

;11 mm;14 mm;14 mm;18 mm;18 mm;;Środek;Brzeg;Środek;Brzeg;Środek;Brzeg;F4.5;1600;1400;1600*;1400*;-;-;F5.6;1700;1400;1600;1400;1600;1400;F8;1700;1400;1700;1600;1700;1500;F11;1800;1500;1800;1600;1700;1500;F16;1700;1500;1700;1500;1600;1500]* - dla F5. Wartości rozdzielczości obrazu uzyskanego z Tamrona 11-18 mm F4.5-5.6 przy poszczególnych ogniskowych i przysłonach, w środku i na brzegu kadru, wyrażone w liniach na wysokości kadru (lph).

Środek kadru reprezentuje rozdzielczość w zasadzie na piątkę. W zasadzie, gdyż poziom 1800 lph nie jest osiągany przy najdłuższej ogniskowej, a przy pozostałych dopiero przy F11. Z narożami klatki jest już gorzej, ponieważ tylko przy średnich ogniskowych uzyskują one 1600 lph. Przy krótkich nie dość, że maksimum to 1500 lph, ale dla zakresu przysłon F5.6-11 różnica pomiędzy centrum a brzegiem wynosi aż 300 lph.

Ale to nie wszystko. Tamronowski 11-18 mm wykazuje się przy najkrótszej ogniskowej silną boczną aberracją chromatyczną. Efektem tej wady zazwyczaj są kolorowe obwódki: zielone / żółte po jednej stronie umieszczonego w rogu klatki obiektu i purpurowe / czerwone / niebieskie po drugiej. W wypadku Tamrona to już nie obwódki, a zauważalnie przesunięte kontury, dla drobnych szczegółów wręcz ich zduplikowanie. Możemy to zobaczyć po silnym powiększeniu przygotowanego do pobrania zdjęcia tablicy testowej. Dobrze, że w przypadku tego zooma aberracja chromatyczna przy 11 mm traci intensywność wraz z przymykaniem przysłony. Wydłużenie ogniskowej poprawia sytuację, choć przy 14 mm nadal wcale tak badzo. Zauważyć tu też można lekką komę, zresztą podobnie jak przy 11 mm. Najlepiej wypada 18 mm, gdzie komy brak, a i aberracja chromatyczna trochę słabnie - nie na tyle jednak, by Tamron mógł się jej poziomem chwalić przed konkurentami. Należy jednak dodać, że tak nieciekawa sytuacja ma miejsce jedynie w najbliższym sąsiedztwie rogów kadru obejmującym w sumie może ze 20% powierzchni zdjęcia. Kontrast obrazu nie najgorszy tylko w środku kadru, brzegi wypadają zauważalnie słabiej. Stan poprawia się po przymknięciu przysłony do F11.




Gdybyśmy brali pod uwagę wyłącznie rozdzielczość, to ocenilibyśmy ten zoom na 4,5 punktu. Jednak wyjątkowo silna koma plus nie wszędzie dobry kontrast obniżają ocenę do 4 punktów. Za aberrację chromatyczną przyznajemy tylko 3 punkty. Powodem jest obecność tej wady w całym zakresie ogniskowych.




Dystorsja

"Beczka" przy najkrótszej ogniskowej jest tu wyraźna (choć słabsza niż w Tokinie), a wynikające z niej maksymalne odkształcenie wynosi 3%. Przebieg krzywej, w którą przekształcony został prosty odcinek biegnący wzdłuż brzegu kadru, wygląda inaczej niż w Sigmie i Tokinie. W pierwszej przyrost zniekształcenia był tuż przy rogu kadru silny, a potem następował długi prosty odcinek - powodowało to wyraźne odkształcenia obrazu w okolicach naroży. Z kolei w Tokinie odcinek zamieniał się w bardzo równomierny łuk, dzięki czemu wspomniane odkształcenia były słabsze, a dystorsja łatwo korygowalna komputerowo. Natomiast Tamron przy narożu nie wykazuje dystorsji wcale (a więc i nie zniekształca obrazu), a dystorsja zaczyna pojawiać się dopiero bliżej środka boku klatki. To z kolei utrudnia korekcję "beczki" w edytorze zdjęć. Wydłużanie ogniskowej skutkuje redukcją dystorsji beczkowatej, ale nawet dla 18 mm nie przekształca się ona w "poduszkę". Maksymalne zniekształcenie obrazu wynosi wtedy 0,4%, a przy pośredniej ogniskowej 14 mm - 1,5%. Tak więc przy najdłuższej ogniskowej dystorsja będzie trudna do zauważenia, a przy średniej będzie przeszkadzać tylko w niewielkim stopniu. Czwórka.



Winietowanie

Winietowanie Tamrona jest bardzo łagodne, a przy całkiem otwartej przysłonie dla żadnej ogniskowej ściemnienie naroży nie przekracza 1 EV. Jeszcze jedną dobrą wieścią jest niemal pełna likwidacja winietowania po przymknięciu przysłony do F8, która to zasada obowiązuje dla średnich i dłuższych ogniskowych. Oznacza to, że przysłonę wystarczy przymknąć tu zaledwie o 1-1,5 działki. Na koniec wiadomość smutna: dla 11 mm winietowanie jest nielikwidowalne. Co prawda dla przysłony F11 sytuacja wygląda już całkiem nieźle i w ogromnej większości sytuacji winietowanie nie powinno przeszkadzać, ale dla maksymalnego przymknięcia (F22) ściemnienie naroży względem środka klatki nadal wynosi ponad 1/2 EV. Z tego powodu testowanemu Tamronowi nie możemy przyznać w tej konkurencji więcej niż 3 punkty.



Pod światło

Na poważniejsze problemy napotykamy tylko przy najkrótszej ogniskowej. Oprócz malutkich blików: 2-4 przy otwartej przysłonie i dwukrotnie więcej przy mocno przymkniętej, pojawia się tu oryginalny czerwony łuk. Jest on najbardziej widoczny przy pełnym otworze przysłony i nieco słabiej po jej przymknięciu, ale pojawia się zarówno, gdy źródło ostrego światła znajduje się w kadrze, jak i tuż poza nim. Dobrze jednak, że to niekorzystne zjawisko widać przede wszystkim na studyjnych zdjęciach testowych, a na plenerowych już trochę mniej.

Średnie i dłuższe ogniskowe można bez obaw pochwalić, gdyż pojawiające się tu pojedyncze drobniutkie bliki nikomu nie będą przeszkadzać. Gdyby zachowanie obiektywu przy ogniskowej 11 mm było tak samo dobre, jak przy pozostałych, to Tamron bez dwóch zdań zasługiwałby na 5 punktów, a tak można mu przyznać tylko 4.



Cena

Sugerowana przez dystrybutora cena tego zooma to 2374 zł, czyli troszkę więcej niż w przypadku zoomów Sigmy i Tokiny. Na półkach sklepowych towarzyszą mu karteczki ze znacznie niższymi wartościami - 5 najniższych cen z wyszukiwarki www.skapiec.pl mieści się w przedziale 1880-1949 zł. To jednak nadal minimalnie więcej niż w przypadku obu wspomnianych konkurentów. Nikt by się tym nie przejmował, gdyby Tamron reprezentował dokładnie taki sam poziom jak one. Jednak nie tylko ma węższy zakres ogniskowych i jest ciut ciemniejszy, ale też został wykonany o klasę gorzej. Nie od rzeczy byłaby więc cena rzędu 1400-1600 zł. Na taką nie możemy jednak liczyć, c skutkuje oceną na poziomie 3 punktów.

Podsumowanie

Od początku widać było, że zoom Tamrona trochę odstaje od przetestowanej już pary konkurentów. Ma minimalnie gorsze parametry katalogowe, niezbyt komfortowo się go obsługuje, no i ten autofokus...

Pod względem jakości optycznej ani razu nie wybił się ponad 4 punkty. Na tym poziomie ma rozdzielczość obrazu, dystorsję, no i całkiem przyzwoicie zachowuje się przy zdjęciach pod światło. Troszkę gorzej jest z winietowaniem, a znacznie mniej ciekawie z aberracją chromatyczną - zwłaszcza przy ogniskowej 11 mm, choć w tej klasie optyki trudno spodziewać się rewelacji. Obraz nieco poprawia niezła plastyka zdjęć, ale pogarsza trochę za wysoka cena. W sumie 3,6 punktu - spodziewałem się po testowanym Tamronie więcej.

Dane techniczne:


Oceny (w skali 1-6):

Konstrukcja: 4
Obsługa: 3
Rozdzielczość: 4
Aberracja chromatyczna: 2,5
Dystorsja: 4
Winietowanie: 3,5
Zdjęcia pod światło: 4
Cena: 3 (zalecana przez producenta cena detaliczna: 2374 zł)

Ocena sumaryczna: 3,6

Jak oceniamy rozdzielczość


Znane i wykorzystywane od wielu lat testy rozdzielczości oparte na zdjęciach tablic testowych z naniesionymi wieloma polami kreskowymi odpowiadającymi poszczególnym rozdzielczościom wyrażonym w liniach (formalnie: parach linii) na milimetr, sprawdzają się świetnie przy fotografowaniu na filmach, ale w przypadku cyfry często zawodzą. Powodem jest przede wszystkim mora, która często utrudniała rozpoznanie widoczności linii na polach testu. Część obiektywów do lustrzanek cyfrowych można testować z użyciem aparatów analogowych i w ten sposób nadal wykorzystywać tego typu tablice, ale taka metoda nie przyda się na nic w przypadku obiektywów do lustrzanek Systemu 4/3, czy canonowskiej optyki EF-S, której do aparatów na film zamontować się nie da. Za pomocą dotychczasowych metod trudno też testować rozdzielczość aparatów cyfrowych - także ze względów wyżej opisanych. Dlatego korzystamy z tablicy testowej bardziej przydatnej dla fotografii cyfrowej, a przy tym z tak dobranymi grubościami linii, by wyniki można było porównywać z popularnym standardem testu opartym na tablicy ISO 12233. Płynna zmiana grubości linii pól testowych pozwala precyzyjnie rozpoznać granicę przy której obiektyw (plus matryca) przestają rozpoznawać szczegóły.

Rozdzielczość określamy tu w liniach na wysokość obrazu lph (z ang. lines per picture height), co oznacza, że jeśli najgęściej rozmieszczone, ale jeszcze rozpoznawalne linie pola testowego leżą przy liczbie 16, to na całej wysokości poziomego kadru będziemy mogli rozpoznać 1600 linii. Dwa zera pominęliśmy, gdyż ich obecność utrudniałaby zmieszczenie wszystkich liczb przy polu testowym. Rozdzielczości w pionie i w poziomie przeważnie nie są identyczne, a jako wynik testu przyjmujemy mniejszą z odczytanych wartości. Te wartości podajemy w tabeli, ale do wyznaczenia punktowej oceny dodatkowo je opracowujemy, przeliczając najwyższy osiągnięty wynik w centrum kadru na matrycę 1-megapikselową. Owo przeliczenie oznacza podzielenie wyniku przez R, gdzie R oznacza liczbę milionów punktów obrazu w użytej do testu cyfrówce. Dzięki tej operacji możemy łatwo odnieść do siebie rozdzielczości obrazu powstałego w aparatach z przetwornikami o różnej rozdzielczości. Owo przeliczenie pozwala ocenić jak ze sobą współpracują obiektyw i aparat, czy użycie aparatu o większej rozdzielczości matrycy poskutkuje odpowiednio większą rozdzielczością zdjęć itd.

Tak opracowane wyniki przekładają się na następujące oceny punktowe:

• do 250 lph - 1 punkt
• 251 - 355 lph - 2 punkty
• 356 - 460 lph - 3 punkty
• 461 - 565 lph - 4 punkty
• 566 - 670 lph - 5 punktów
• 671 lph i więcej - 6 punktów

Na ostatniej stronie testu zamieszczamy przykładowe zdjęcia do pobrania.

Dodaj ocenę i odbierz darmowy e-book