Aleksandra Went & Alicja Karska "Na zawsze" - wystawa w Gdańskiej Galerii Fotografii

Autor: ms

8 Maj 2009

Artykuł na: 2-3 minuty

Gdańska Galeria Fotografii zaprasza na otwarcie instalacji Aleksandry Went i Alicji Karskiej "Na zawsze". Praca postała w oparciu o fotograficzne archiwa przechowywane w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Wernisaż odbędzie się dzisiaj, 8 maja o godzinie 18. Wstęp wolny.

Alicja Karska i Aleksandra Went w instalacji "Na zawsze" podjęły temat pamięci i emocji, jakie niesie fotografia, jako medium i obiekt realny.(...)Przeglądając setki zdjęć kreacyjnych, dokumentalnych, reportażowych czy portretowych z prywatnych albumów przechowywanych w zbiorach Działu Fotografii MNG, artystki zadały pytanie o wpływ tych zapisów na indywidualne doświadczenia. Decydując się na przechowanie fotografii, często bezkrytycznie umieszczamy ją między innymi śladami ludzi, wydarzeń. Albumy rodzinne bywały kronikami całych rodów, te najciekawsze jednak zawierały kameralne, osobiste historie pojedynczych osób. Owe emocjonalne przemiany, czasem manifestują się w skrajnej destrukcji warstw emulsji fotograficznej, uszkodzeniach papieru innym razem w wycinaniu czy wręcz wydzierania wizerunków osób i całych fotografii z miejsc dotąd im przeznaczonych.

Aleksandra Went & Alicja Karska "Na zawsze"

Aleksandra Went (ur. 1976), Alicja Karska (ur. 1978) - absolwentki rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Już w trakcie studiów realizowały wspólne projekty wideo, które przyciągały uwagę i zdobywały nagrody na arenie międzynarodowej. Artystki posługują się fotografią, wideo, instalacją i performance. Realizują także prace site specific w przestrzeni publicznej ( m.in. "Kurtyna" w 2007 roku, w ramach Festiwalu Europalia w Brukseli, gdzie osłoniły portyk opery gigantyczną czerwoną kurtyną oraz "Deszcz" z 2008 roku, w Dzielnicy Czterech Świątyń we Wrocławiu, w której elementem głównym były kałuże z zastygłej parafiny). Charakterystyczne dla zainteresowań artystek jest pochylenie się nad pomijanym, opieką nad porzuconym, koncentracją i rewitalizacją tego co publicznie wypierane. Ich gesty wobec natury, obiektu, zdestruowanej architektury ( m.in. w pracy z 2004 roku pt.: Stągiewna 45) i opuszczonych niegdyś pełnych życia przestrzeni ma wysoce humanistyczne podstawy. We właściwy dla siebie subtelny sposób autorki przywracają godność zapomnianej rzeczywistości.