114 z 121

Najlepsze polskie zdjęcia prasowe roku - fotografie finalistów Grand Press Photo 2021

Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Bartosz Frątczak, freelancer W momencie wkroczenia wojsk nazistowskich na Litwę w 1941 roku mieszkało tutaj ok. 240 tys. Żydów. Litwacy ginęli w pobliżu własnych domów, w lasach, na cmentarzach żydowskich, w ponad 200 miejscach oznaczonych później jako masowe groby. „Dos Togbukh” jest fotograficzną opowieścią o Zagładzie ukazaną z perspektywy ruin i opustoszałych synagog. Niektóre z nich zamknięto po 1945 roku, inne przekształcono w szkolną salę gimnastyczną, kino bądź wyburzono. Projekt pokazuje historie kamiennych nagrobków, które w okresie władzy sowieckiej wykorzystywano m.in. jako materiał do budowy przyczółków, mostów na Wilii, stopni na Górze Bouffałowej w Wilnie. „Dos Togbukh” to wejrzenie w historię Holokaustu na Litwie, który do dziś pozostaje trudnym tematem. Kolaboranci litewscy, którzy brali udział w zbrodniach, nazywani są bojownikami o wolność. Podczas współczesnych marszów narodowców widać symbole nazistowskie i słychać hasła „Litwa dla Litwinów”. To opowieść złożona ze wspomnień ocalonych: Galiny Płokszto (wcześniej Eleonory Grinberg), Juliany Zarchi, Jewgenija Dubrowina i jego siostry Iriny. Zdjęcia powstawały na Litwie od 2015 roku.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt Dokumentalny. Autor: Katarzyna Strek, freelancerka Codziennie na świecie ponad 160 osób traci życie w wyniku niebezpiecznych i nielegalnych aborcji. Podczas gdy 90 proc. z nich ma miejsce w krajach rozwijających się, pozostałe przypadają na Europę Wschodnią czy USA. Materiał zrealizowany w Polsce, Salwadorze, Irlandii, Egipcie i na Filipinach. Pracę zaczęłam w Polsce, w odpowiedzi na czarne protesty z 2016 r. Lorena Rodriguez została zgwałcona przez gang w wieku 19 lat w Salwadorze. „Zaszłam w ciążę i poroniłam. W rezultacie spędziłam 10 lat w więzieniu, gdzie biły mnie inne kobiety” – płakała. Kaja z Polski została przez swojego lekarza nazwana zabójczynią dzieci, kiedy zdecydowała się przerwać bolesną terapię podtrzymującą kolejną ciążę. Było to już jej trzecie poronienie. Krwawiąc, przejechała 300 km do kliniki w Niemczech. „Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że to się może zdarzyć każdemu. Czy nazwaliby swoich bliskich mordercami, gdyby oni też potrzebowali pomocy?” – powiedziała. Konsekwencje stygmatyzacji i niebezpiecznych aborcji wpływają nie tylko na kobiety, ale także na ich mężów, społeczności, w których żyją, a w końcu na całe społeczeństwa.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Michał Patroń, magazyn „Obscurny” Cykl fotografii realizowany na terenach byłego Generalnego Gubernatorstwa, inspirowany przewodnikiem turystycznym „Das Generalgouvernement” wydawnictwa Karla Baedekera. Książka została opublikowana na polecenie generalnego gubernatora Hansa Franka w 1943 roku z przeznaczeniem dla będących na urlopie żołnierzy Wehrmachtu, rodzin odwiedzających groby wojenne oraz niemieckich biznesmenów, dla których właśnie te ziemie okupowanej Polski były swoistym eldorado. Oprócz funkcji informacyjnych przewodnik pełnił rolę propagandową z celowym pominięciem informacji o rozgrywającym się przede wszystkim tutaj Holokauście. Zdjęcia przedstawiają współczesny obraz gett, miejsca masowych egzekucji – cmentarze żydowskie i inne ważne lokalizacje związane z realizacją planu tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Zgromadzony materiał stanowi moje osobiste uzupełnienie do nazistowskiego bedekera.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.
Projekt dokumentalny. Autor: Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Studio Tutto Tatin. Francesco – od 21 lat w Polsce, wcześniej obieżyświat i wagabunda. Dzisiaj największą wartością jest dla niego rodzina. Projekt, realizowany od 2015 roku, pokazuje go jako tatę, podczas codziennych czynności, wakacji, odpoczynku i pracy. Zdjęcia obejmują okres od sierpnia 2016 roku do lutego 2021 roku.